ชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นป้าบัวก็กล่าวต่อ บอกว่าคุณหญิงมีคำสั่ง ถ้าหากโทรเรียกคุณนายกลับมาไม่ได้ ก็ให้เธอไปเชิญที่โรงเรียนด้วยตัวเอง
พูดจนถึงขั้นนี้แล้ว จะต้องไม่ทำให้ป้าบัวลำบากใจเป็นธรรมดา
สุนันท์ถึงแม้จะกลับกลอก แต่ก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่ใช่เสือสักหน่อย จะจับเธอกินหรือไง?
อีกอย่าง เธอเองก็ไม่กลัวสุนันท์ ได้แตกหักกันไปนานแล้ว ใครต่างไม่กลัวใครทั้งนั้น
มาถึงตอนเที่ยง เชอร์รีนนั่งรถ กลับไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์โดยตรง คนรับใช้บอกว่า คุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องชั้นบน
เธอเดินขึ้นบันไดไป เดินไปถึงหัวมุม เห็นสุนันท์และหยาดฝนเดินมา สุนันท์ท่าทางเย่อหยิ่ง
เพียงแต่ว่า ความเย่อหยิ่งนั้นไม่มีผลกับเชอร์รีนเลยสักนิด สุนันท์ยิ่งเป็นผู้หญิงแบบนั้น ยิ่งเย่อหยิ่ง ยิ่งทำให้คนรังเกียจยิ่งขึ้น
เรียกฉันกลับมามีเรื่องอะไร? เธอกล่าวอย่างไม่อ้อมค้อม ถามออกมาอย่างตรงประเด็น ไม่วกไปวนมาเลยสักนิด
คนบางคนคู่ควรให้คุณให้เกียรติ แต่คนบางคนยิ่งให้เกียรติ เธอก็ยิ่งจะได้ใจ เหยียบคุณเอาไว้ใต้เท้า
มีบางอย่าง ฉันคิดว่า ควรที่จะให้เธอมาฟัง…… สุนันท์หยิบเครื่องบันทึกเสียงสีดำเล็ก ๆ นั่นออกมา
พูดให้มันสั้น ๆ กระชับหน่อยได้ไหม ตอนบ่ายฉันยังมีสอน จากโรงเรียนมาถึงที่นี่มันใช้เวลามาก กรุณาเข้าหัวข้อตรง ๆ
ความรังเกียจในสายตาของสุนันท์เพิ่มขึ้นมาอีกหลายเท่า: จะใจร้อนไปทำไม นี่ก็คือหัวข้อหลัก หลังจากที่เธอได้ฟัง ก็จะเข้าใจเอง……
หยาดฝนเลื่อนสายตาจากใบหน้าของสุนันท์ไปที่ใบหน้าของเชอร์รีน จากนั้นก็หยุดลงบนเครื่องบันทึกเสียงสีดำนั่น ไม่สามารถมองเห็นความคิดใด ๆ จากสีหน้าท่าทางของเธอ
นิ้วมือกดลงไปเบา ๆ สุนันท์กดตรงปุ่มเปิดปิดของเครื่องบันทึกเสียง จากนั้นเสียงสนทนาที่ชัดแจ๋วก็ได้ดังลอยออกมา……
ท่าทางบนใบหน้าของสุนันท์ยิ่งได้ใจมากขึ้น ในใจของออกัสเชอร์รีนไม่นับอะไรเลยสักนิด ไม่นานเธอก็จะสามารถกำจัดเชอร์รีนออกไปจากบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ได้!
เหมือนกับกลัวว่าเชอร์รีนจะฟังไม่ชัดเจน สุนันท์เร่งเสียงขึ้นถึงขีดสุด
ฟังอย่างเงียบ ๆ ท่าทางบนใบหน้าของเชอร์รีนไม่เปลี่ยนแปลงเลยแม้แต่น้อย นิ่งสงบผิดปกติ ราวกับผิวน้ำที่นิ่งสงบ
แม้ว่า ในเวลานี้เธอจะได้ฟังคำหวานระหว่างสามีของตัวเองและอาหญิง แต่กลับยังเฉยเมยเหมือนเดิม
เพียงแต่ว่า ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ามือที่ห้อยอยู่ด้านข้างของเธอนั้น กำลังค่อย ๆ กำแน่นขึ้น
เพราะว่า มือของเชอร์รีนนั้นอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม ดังนั้น ทั้งสองคนเลยต่างมองไม่เห็น และมองเห็นเพียงสีหน้าเย็นชาของเธอ
ไม่ได้รับปฏิกิริยาอย่างที่คาดการไว้ สุนันท์ดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก และจ้องมองเชอร์รีนที่เย็นชาอย่างเยือกเย็น
และเนื้อหาในเครื่องบันทึกเสียงก็ได้จบลงในตอนนี้เอง เชอร์รีนเอ่ยปากอย่างช้า ๆ และนิ่งเรียบ: ตอนนี้ฉันไปได้แล้วใช่ไหม?
ถ้าหากสุนันท์รู้ว่า เรื่องสำคัญที่เธอพูดถึง เชอร์รีนได้ทราบตั้งแต่เมื่อหนึ่งเดือนก่อนแล้ว เช่นนั้น เวลานี้สุนันท์จะโมโหจนกระอักเลือดหรือเปล่านะ?
เธอแอบเดาอยู่ในใจ สุนันท์จะต้องกระอักเลือดแน่ เพราะไม่สามารถกระตุ้นความรู้สึกของเธอได้ สุนันท์จะยอมได้ยังไง?
แต่ว่า ถึงแม้สุนันท์กระตุ้นความรู้สึกของเธอไม่ได้ แน่เนื้อหาในเครื่องบันทึกเสียงนั้นกลับทำร้ายให้เธอบาดเจ็บลึก ๆ เจ็บหัวใจจนอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
ความรู้สึกที่เขามีต่อหยาดฝน ในใจของเธอนั้นก็พอจะรู้อยู่บ้าง
แต่ว่า เมื่อได้ยินกับหูตัวเองแบบนี้ เห็นได้ว่ามันเป็นอีกเรื่อง
เหมือนกับว่า ปลายมีดที่แหลมคมได้กรีดผ่านหัวใจของเธอไป ได้นำความเจ็บปวดรวดร้าวมาให้ แบบที่ไม่สามารถให้คำพูดอธิบายได้
ปฏิกิริยาเช่นนี้ทำให้ไฟโมโหในใจของสุนันท์ลุกโชนยิ่งขึ้น เธอทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่สบอารมณ์: เป็นผู้หญิงมีไม่หัวใจไร้ความรู้สึกจริง ๆ ด้วย ที่แต่งงานในตอนนั้นจะต้องเป็นเพราะเห็นแก่ทรัพย์สมบัติตระกูลสิริไพบูรณ์ของพวกเราอย่างแน่นอน!
เห็นสามีของตัวเองใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงคนอื่นเช่นนี้ เธอกลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลยสักนิด เช่นนั้นก็หมายความว่า ชัดเจนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รักสามีของตัวเองเลยสักนิด ทำไปเพื่อเงินเท่านั้น
ไม่มีการโต้แย้ง เพราะไม่มีความจำเป็นที่จะไปโต้แย้งกับคำพูดที่ผู้หญิงอย่างสุนันท์พูดออกมาเลยสักนิด เพียงแค่คุณเอ่ยปากขึ้น หล่อนก็จะยิ่งโวยวายหนักกว่าเดิม
ดังนั้น หล่อนจะคิดอย่างไร ก็ปล่อยให้หล่อนคิดไปเถอะ
ไม่ได้สนใจสุนันท์อีก เชอร์รีนหันหลัง และเดินลงจากบันไดไปทันที
แต่ทว่าสุนันท์กลับไม่ยอมให้เธอจากไป เธอเดินก้าวเท้าใหญ่ ๆ ไม่กี่ก้าว ก็ได้ขวางเชอร์รีนเอาไว้ และกล่าวเยาะเย้ย: คำโบราณว่า เป็นคนจะต้องรักศักดิ์ศรีของตัวเอง ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าด้านแบบเธอมาก่อนเลยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าสามีรักผู้หญิงคนอื่น กลับอยู่อย่างหน้าด้าน ๆ ไม่ยอมจากไป
ได้ยินดังนั้น เชอร์รีนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะออกมา ที่แท้โจรตะโกนให้จับโจรก็คือคนประเภทนี้นี่เอง
งั้นก็ได้ ฉันจะหย่ากับเขา เป็นยังไง? เธอเอ่ยปากกล่าวอีกครั้ง
คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดอย่างรวดเร็วแบบนี้ สุนันท์ตะลึงงันก่อนสักพัก จากนั้นก็คิดดูอย่างละเอียด และกล่าวเสียงเย็นชาอีกครั้ง: หล่อนนี่คิดได้เร็วจริง ๆ เลยนะ หย่ากับออกัส ก็จะต้องได้ส่วนแบ่งจากสมบัติของตระกูลสิริไพบูรณ์เป็นธรรมดา ทำไมเธอจะไม่ยินดีที่จะทำล่ะ?
พูดตรง ๆ พูดกลับกัน ที่ควรพูด ที่ไม่ควรพูด ต่างก็ถูกสุนันท์พูดคนเดียวหมด
สำหรับความคิดที่รอบคอบของเธอ เชอร์รีนทำได้เพียงนับถือเท่านั้น
ถ้าหย่ากัน ฉันไม่เอาสมบัติก็ได้ แต่ฉันต้องการแค่เด็กคนนี้ อีกอย่าง ฉันสามารถเขียนหนังสือรับรอง และเซ็นชื่อได้……
เดิมที จุดประสงค์ที่เธอแต่งงานก็เพราะเด็กในท้อง ไม่ใช่เงินของหล่อน เป็นธรรมดาที่จะไม่ต้องการแม้แต่แดงเดียว เพียงแค่ให้เด็กคนนี้กับเธอก็พอแล้ว
มอบเด็กให้เธอ แล้วให้เธอใช้เด็กมาเป็นข้อต่อรองเพื่อข่มขู่ตระกูลสิริไพบูรณ์ของเราในอนาคตงั้นเหรอ? จะบอกเธอให้นะ ไม่มีทางอย่างแน่นอน! สุนันท์ปฏิเสธข้อเสนอของเธอไปทันที
หย่าก็ไม่ได้ ไม่หย่าก็ไม่ได้ คุณต้องการให้ฉันทำยังไงกันแน่ พูดตรง ๆ เลยดีกว่า เชอร์รีนเหลือบมองเวลา ไม่มีความอดทนและอารมณ์จะมาพัวพันกับเธอต่อไป
ครุ่นคิดอยู่สักพัก สุนันท์กล่าว: หย่า จะคลอดเด็กออกมาก็ได้ แต่สิทธิ์ในการเลี้ยงดีจะต้องเป็นของตระกูลสิริไพบูรณ์ หล่อนมีสิทธิ์แค่มาเยี่ยมเท่านั้น ถ้าหากไม่เห็นด้วย งั้นก็มีเพียงเอาเด็กที่อยู่ในท้องออกซะ!
ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอเป็นผู้ใหญ่ ป่านนี้เชอร์รีนคงตบหน้าเธอแรง ๆ ไปสองครั้งแล้ว!
สุนันท์ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงถึงขีดสุดจริง ๆ!
คุณคิดว่าเป็นไปได้ไหม? เธอถามกลับอย่างเย็นชา
พูดแบบนี้ก็หมายความว่า เธอมีแผนอื่นอยู่จริง ๆ ด้วย ฉันมองเธอไม่ผิดเลยจริง ๆ!
ไม่ควรที่จะมาเสียเวลากับคนแบบนี้เลยจริง ๆ เชอร์รีนหัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งครั้ง: คุณจะดูผิดหรือไม่นั้นก็เป็นเรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับฉัน
ในเมื่อตกลงกันไม่ได้ก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก ตอนนี้เธอแค่อยากจะไปจากที่นี่เท่านั้น ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแม้แต่วินาทีเดียว
แต่พึ่งจะยกเท้าก้าวเดิน สุนันท์ก็ขวางเธอเอาไว้อีกครั้ง ไม่ให้เธอไป: ทางเลือกที่ฉันให้หล่อนเมื่อกี้นี้ ตอนนี้เธอเลือกให้ฉันสักทาง
ยืนแน่นิ่ง เชอร์รีนประสานสายตากับเธอ เปิดปากกล่าว อย่างเน้นย้ำ และชัดเจน:
ทางเลือกที่คุณให้มาทั้งสองทางเลือกล้วนเป็นไปไม่ได้ทั้งนั้น อีกอย่าง ฉันขอเตือนคุณเอาไว้ ต่อไปเรื่องประเภทนี้ไม่ต้องมาคุยกับฉันอีก คุณสามารถตกลงกับลูกชายของคุณก่อน จากนั้นค่อยให้เขามาบอกผลลัพธ์กับฉันก็พอ……
