พอถึงชั้นบน หยิบโทรศัพท์มือถือจากเตียง กู้หลานอันเริ่มส่งข้อความถึงเจาเยี่ย เขายังคงจดจำหมายเลขผู้รับได้เหมือนเดิม แต่กลับมีปัญหาเรื่องเนื้อหา เป็นเรื่องยากที่จะส่งข้อความถึงเจาเยี่ย เขาบรรจงแล้วบรรจงอีก แต่ก็ทำได้แค่เขียนแล้วลบ ลบแล้วเขียน ข้อความสั้นๆ แต่ถูกเขียนซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วนก่อนจะสรุปได้
เจาเยี่ย รีบตอบกลับให้ฉันเร็วๆ นะ เบอร์ของเจาเยี่ยถูกบันทึกไว้ลำดับก่อนหน้าอาเยี่ย กู้หลานอันกดเข้าไปที่ข้อความอีกครั้งและบ่นพึมพำ
เจาเยี่ยรู้สึกอารมณ์ไม่ดี แม้จะได้พักผ่อนมาหลายวันติดต่อกัน และถึงแม้เขาจะสั่งไว้แล้วว่าในช่วงนี้นอกจากช่วยหลินเซวียนตัดสินการแข่งขันจะไม่ทำอะไรอย่างอื่นอีก แต่สคริปต์ที่ส่งมาที่บ้านก็กองสูงเท่าภูเขา เมื่อสักครู่ที่เพิ่งไปหาหลินเซวียน ในมือก็มีติดกลับมาอีกหนึ่งเล่ม
เขาถอนหายใจ นั่งอยู่บนโซฟากำลังจะเปิดอ่านว่ามีบทที่ถูกใจหรือไม่ ก็ได้ยินเสียงข้อความแจ้งเตือนดังขึ้นมา เดาว่าคงเป็นหลินเซวียน พอเปิดดูกลับเป็นเบอร์แปลก เนื้อหาข้างในคือ: เจาเยี่ย ฉันคือกู้หลานอัน พรุ่งนี้เป็นเกิดครบรอบ 18 ปีของฉัน ฉันอยากจะฉลองกับนาย นายมาได้ไหม? ถึงแม้จะมาแค่แป๊บเดียวก็ได้ บ้านฉันอยู่ที่ X อำเภอ X ถนนฟู่น่าเปี๋ยย่วน ฉันจะรอนาย ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน ฉันก็จะรอ
หลังจากกวาดตาดูเนื้อหาคร่าวๆ เจาเยี่ยก็ลบข้อความทิ้ง คนรวยสมัยนี้ไม่ว่าจะมีงานอะไรก็ชอบเชิญคนดังไป ถือว่าตัวเองมีเงินเยอะจะทำอะไรก็ได้ ปฏิบัติกับคนอื่นไม่เหมือนคน ช่างน่าเสียดายจริงๆ ที่มีแม่แสนอ่อนโยนขนาดนั้น แต่ลูกชายกลับเป็นคนน่าสะอิดสะเอียนขนาดนี้
อีกฟากหนึ่งในเวลาเดียวกันกู้หลานอันที่กำลังดูซีรีส์ของเจาเยี่ยทางโทรศัพท์มือถือที่บ้าน จามออกมาเสียงดัง
เลขาฯ จาง มือเท้าคางมองกองเอกสารตรงหน้าอย่างเบื่อหน่าย หลินเซวียนหาวหวอดใหญ่พลางมองเลขาฯ จางที่กำลังพิมพ์งานอยู่แล้วถาม ล่าสุดผมมีตารางงานอะไรรึเปล่า?
อืม มีค่ะ เลขาฯ จางหยุดมือและยืนขึ้น หยิบตารางงานที่อยู่ข้างคอมพิวเตอร์แล้วเดินไปยื่นให้หลินเซวียนที่โต๊ะ
แน่นเต็มขนาดนี้ แล้วผมจะออกไปเที่ยวกับเจาเยี่ยได้ยังไงเนี่ย? หลินเซวียนมองตารางเวลาที่ติดกันแน่นแล้วขมวดคิ้วถาม ไม่มีตารางงานเลี้ยงสังสรรค์อะไรแบบนั้นเลยเหรอ?
มีค่ะ เพิ่งจัดเมื่อสักครู่ เลขาฯ จางพูด พลางหยิบโทรศัพท์กลางของหลินเซวียนออกจากกระเป๋า เลือกข้อความและเปิดมัน แล้วหันกลับไปวางบนโต๊ะให้เขาดู เย็นวันพรุ่งนี้ประมาณ 2 ทุ่ม ประธานของเหิงอันกรุ๊ปเรียนเชิญคุณให้ไปร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิดลูกชายของเขา กู้หลานอันค่ะ เมื่อคำนึงถึงความขัดแย้งกับเหิงอันกรุ๊ปก่อนหน้านี้และสถานะของเหิงอันกรุ๊ปแล้ว ฉันช่วยถอดตารางงานคืนพรุ่งนี้ของคุณและตอบรับคำเชิญให้แล้วค่ะ
กู้ฝูเซิ่งเมื่อก่อนไม่แม้แต่จะเปิดเผยตัวตนของกู้หลานอันด้วยซ้ำ ทำไมจู่ๆ ถึงคิดจะจัดงานฉลองวันเกิดให้ลูกชายของเขา? แถมยังเชิญฉันอีกด้วย? หรือว่าเขาคิดอยากจะเตือนฉัน [1] หลินเซวียนมองข้อความนั้น หมุนโทรศัพท์มือถือ พลางใช้ความคิด หลังจากนั้นก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง พูดอย่างไม่แยแส ช่างเขาจะคิดยังไง ในเมื่อเชิญฉัน ฉันก็จะไป พอดีเลยจะได้ใช้เป็นข้ออ้างในการพาเจาเยี่ยออกไปผ่อนคลายด้วย พูดจบก็หยิบโทรศัพท์ส่วนตัวออกมา โทรศัพท์หาเจาเยี่ยอย่างมีความสุข
เฮ้~ มีเรื่องอะไรรึเปล่า? เสียงเย็นๆ แสนไพเราะของเจาเยี่ยลอดผ่านสายโทรศัพท์มา หลินเซวียนได้ยินแล้วหัวใจแทบละลาย ถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล เจาเยี่ย ทำอะไรอยู่?
อ่านสคริปต์ มีอะไรรึเปล่า? รู้ว่าเขากำลังทำงานอยู่ เจาเยี่ยไม่ได้คิดจะคุยเล่น เลยถามให้ตรงประเด็น
อธิบายเสริมจากนักเขียน
[1] ที่จริงหลินเซวียนคิดมากไปเอง เมื่อก่อนที่กู้ฝูเซิ่งไม่เปิดเผยตัวตนของกู้หลานอันเป็นเพราะเรื่องความปลอดภัย ไม่จัดงานฉลองวันเกิดให้เพราะว่ากู้หลานอันไม่ยอมจัด แต่ครั้งนี้ยอม ที่เชิญเขาด้วยก็เพราะว่ากู้ฝูเซิ่งคิดว่าไหนๆ ตัวตนของกู้หลานอันก็ถูกเปิดเผยแล้ว เมื่อได้ยินข้อเสนอการจัดงานวันเกิดให้ ลูกชายก็ไม่ได้คัดค้านอะไร กู้ฝูเซิ่งดีใจมากก็เลยเชิญคนรู้จักทั้งหมดก็แค่นั้นเอง
