ในเพลานี้เกิดความเงียบงันจนน่าอึดอัดใจขึ้น
แต่ถึงกระนั้นเสียงฆ้องและกลองยังคงดังอยู่เนืองๆ
ทว่าเสียงเหล่านั้นกลับยิ่งทำให้สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งขึ้น
หลินเมิ้งหยารู้สึกว่าวันนี้ตนเองช่างโชคดีเหลือเกินที่มีผ้าคลุมเจ้าสาวปิดบังใบหน้า มิเช่นนั้นตัวนางเองก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถทนรับสายตาเชือดเฉือนที่กำลังจ้องมองมาคู่นั้นได้หรือไม่
เหตุเพราะนางสัมผัสได้ถึงอารมณ์รุนแรงในดวงตาคู่นั้น!
แต่นางไม่รู้เลยว่าภายในดวงตาคู่นั้นยังแฝงไว้ซึ่งการพิจารณาไตร่ตรองเอาไว้ด้วย
หลงเทียนอวี้จ้องมองไปทางหลินเมิ้งหยาซึ่งกำลังนั่งอยู่ในเกี้ยวด้วยท่าทางสงบนิ่ง เขาหวนนึกถึงการกระทำของนางเมื่อครู่ ผู้หญิงคนนี้…โง่เขลาแน่หรือ?
อีกอย่างคนที่เขาส่งไปสอดแนมเห็นกับตาตัวเองว่านางกินพุทราอาบยาพิษจนกระอักเลือดตายไปแล้ว แต่ทำไมนางยังนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้นได้เล่า?
ลูกน้องของเขาเป็นนักฆ่ายามวิกาลมาหลายปี ไม่มีทางมองผิดอย่างแน่นอน ถ้าเช่นนั้นคงมีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวนั่นก็คือนางถูกวางยาพิษแต่ไม่ตาย!
หลังจากเงียบอยู่นาน ความอดทนอดกลั้นของหลินเมิ้งหยาเริ่มจะหมดลง
ทว่านางกลับได้เห็นชุดสีแดงสดขยับเข้ามาใกล้
ไม่รู้เพราะเหตุใดกัน ความสงบนิ่งเมื่อครู่กลับมลายหายไปกลายเป็นความตื่นตระหนกแทน
หลินเมิ้งหยาไม่รู้ว่าเขาจะทำเช่นไรต่อไป ดังนั้นหัวใจของนางในเวลานี้จึงเต้นระรัว
ทว่า…นางกลับได้เห็นฝีเท้าของเขาที่หยุดลงหลังจากเข้ามาใกล้ตัวนางประมาณหนึ่ง จากนั้นแขนข้างหนึ่งยื่นเข้าไปสอดที่ใต้เข่า ส่วนแขนอีกข้างประคองบ่าของนางเอาไว้ ก่อนที่เขาจะอุ้มนางขึ้นมา!
อากัปกิริยาที่ว่องไวนั้นทำให้หลินเมิ้งหยารู้สึกราวกับว่าเขากำลังกลัวว่าตนเองจะเสียใจกับการกระทำของตนเอง ดังนั้นเขาจึงอยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
เหตุเพราะร่างกายของหลินเมิ้งหยาขาดความสมดุล ใบหน้าของนางเกือบจะหลุดออกจากวงแขน ดังนั้นนางจึงรีบยื่นมือทั้งสองข้างเข้าไปโอบรอบคอของเขาเอาไว้
เท่านี้ก็สมดุลแล้ว!
ร่างของหลงเทียนอวี้แข็งทื่อ แต่เขากลับสะกดกลั้นความรู้สึกที่อยากจะผลักนางออกไปเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วจนกลับมาเป็นปกติ
ดวงตาของทุกคนเบิกกว้าง ริมฝีปากอ้าออกจนสามารถใส่พุทราเข้าไปได้หลายผล นี่หรือว่าท่านอ๋องอวี้…
หลินเมิ้งหยาเองก็กลับมาเป็นปกติเช่นกัน ทว่าริมฝีปากของนางกลับหยักยิ้มขึ้น ชายเสื้อของนางสั่นไหวเล็กน้อย
จากนั้นพุทราจำนวนมากจึงร่วงหล่นลงบนพื้น
เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวเล็กน้อยภายในอ้อมกอด เขาจึงก้มมองดูพุทราบนพื้น ผู้หญิงคนนี้จงใจหรือนี่!
นางไม่ได้โง่เขลาอย่างแน่นอน!
ฝีเท้าของหลงเทียนอวี้หยุดลง เขาอยากจะรู้เสียจริงว่านางต้องการจะทำอะไรกันแน่!
ทว่าเสียงของหลินเมิ้งหยากลับดังขึ้นที่ข้างใบหูของเขา ท่านอ๋องอวี้ นี่เป็นพุทราอวยพรขอให้มีลูกชายโดยเร็ว น้องสาวของข้าเป็นคนให้มันมา ในแขนเสื้อของข้ายังมีอีกสองลูก ท่านอยากลองลิ้มรสดูหรือไม่?
ขณะที่พูด นางปล่อยแขนซึ่งกำลังโอบรอบคอของเขาออกหนึ่งข้าง จากนั้นล้วงเข้าไปในแขนเสื้อแล้วหยิบพุทราออกมาวางไว้ตรงหน้าสองผล
ความโกรธของหลงเทียนอวี้จึงปะทุขึ้นมาในทันใด ทั้งที่รู้ว่าพุทราเหล่านี้ล้วนมีพิษ ทว่าหญิงสาวนางนี้กลับยังคิดจะให้เขากินมันลงไป!
แต่เมื่อลองปะติดปะต่อการกระทำของนางเมื่อครู่ดูแล้ว เขาพบว่าผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์เหลือร้าย!
ถ้าเช่นนั้นเขาก็ไม่เกรงใจเลยที่จะเล่นสนุกกับนาง!
ทุกคนพากันส่ายหน้าพลางถอนหายใจให้กับความโง่เขลาเบาปัญญาของแม่หญิงนางนี้ ดูท่าแล้วนางคงจะต้องถูกท่านอ๋องอวี้เตะออกจากตำหนักไปอย่างแน่แท้ ทว่าพวกเขากลับได้ยินเสียงของท่านอ๋องที่ว่า ได้ซิ!
ขณะที่พูดเขาอ้าปากค้างไว้ราวกับต้องการจะกลืนกินพุทราเข้าไปจริงๆ
เหล่าประชาราษฎร์แสดงสีหน้าราวกับโดนสายฟ้าฟาด ก่อนที่พวกเขาจะพากันถอนหายใจเพราะคิดว่าวันนี้ท่านอ๋องติดกับอันแสนชั่วร้ายเข้าให้แล้ว
มีเพียงพ่อบ้านเฉินแห่งสกุลหลินเท่านั้นที่หน้าถอดสีพลางร้องขัดขึ้น ท่านอ๋องอวี้ พุทราผลนี้กินไม่ได้นะขอรับ!
พ่อบ้านเฉินคนนี้มองเหตุการณ์นับตั้งแต่ตอนที่เกิดเรื่องกับแม่สื่อด้วยความเป็นกังวล เพราะกลัวว่าแม่สื่อนางนั้นจะกล่าวโทษหลินเมิ้งหวู่
แต่ใครจะรู้เล่าว่าหัวใจที่เพิ่งจะสงบได้เพียงชั่วครู่จะต้องกลับมาตื่นตระหนกอีกครา!
ถ้าหากว่าท่านอ๋องอวี้กัดกินพุทราผลนั้นเข้าไปแล้วละก็ ไม่เพียงบ้านสกุลหลิน แม้แต่ฮองเฮาและองค์รัชทายาทเองคงมิวายต้องร่วมกันรับผิดชอบในเรื่องนี้แน่ เพราะฉะนั้นเขาจะต้องห้ามเอาไว้ก่อนจะสายเกินแก้!
มุมปากของหลินเมิ้งหยาหยักยกขึ้น…ในที่สุดก็ติดกับแล้ว!
