ฉึก! ฉึก! ฉึก!
ดาบแทงทะลุเขาครั้งแล้วครั้งเล่า เลือดไหลนองท่วมพื้น โดน็อกสลบไปแล้ว แต่นั่นก็ไม่ได้หยุดแดร์ริลเลย บรรดาศิษย์ของนิกายตำหนักอมตะมองแดร์ริลด้วยความกลัว ร่างกายของพวกเขาสั่นเทาจากกระทำของเขา
…
แดร์ริลเดินออกมาจากบาร์อย่างไร้อารมณ์หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง
“แดร์ริล รอฉันด้วย…” ลิลี่รีบตามเขาไป ใบหน้าละเอียดละออของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ยาในร่างกายของเธอหมดฤทธิ์ลงแล้ว เธอจึงสามารถเดินได้ด้วยตัวเองอีกครั้ง
แดร์ริลไม่ได้หยุดเดิน เขาทำเหมือนไม่ได้ยินเธอแล้วเดินต่อไปที่รถ
ลิลี่ตื่นตระหนกแล้วรีบตาม้ขาไป เธอหยุดแดร์ริลด้วยการคว้ามือของเขาไว้ “แดร์ริล ฉันขอโทษ ได้โปรด อย่าไป…”
ฮ่าฮ่า…
แดร์ริลสะบัดมือของเธอแล้วกล่าวเย็นชา “แล้วตอนนี้คุณก็เพิ่งจะขอโทษงั้นเหรอ? คุณทำอะไรอยู่ตอนที่แด๊กซ์พยายามจะช่วยคุณเมื่อวาน? เขาถึงขนาดบอกคุณว่าโดน็อกไม่ใช่คนดี คุณคิดอะไรอยู่?”
ลิลี่กัดริมฝีปาก เธอรู้สึกผิดมากแต่ก็ยังเถียง “แดร์ริล ฉันก็บอกขอโทษไปแล้วนี่! นายช่วยมีเหตุผลบ้างไม่ได้รึไง? ฉันไม่ได้อ่านใจใครได้สักหน่อย ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าโดน็อกไม่ใช่คนดี? อีกอย่าง เขาก็จ่ายเงินให้ฉันไปมากมาย ฉันจะปฏิเสธไม่มาเจอเข้าได้ยังไง?”
ใบหน้าของแดร์ริลมืดลงแต่เขายังคงเงียบ
ลิลี่หอบหายใจอย่างยากลำบากด้วยดวงตาแดงก่ำ “ฉันถูกเตะออกจากตระกูล ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากเป็นนักไลฟ์สตรีม นายอยู่ไหนตอนที่ฉันต้องการนายมากที่สุด? นายได้ช่วยฉันบ้างรึเปล่า? แล้วตอนนี้นายก็โผล่มาจากไหนไม่รู้แล้วมาว่าฉัน…” การหายใจของเธอหนักขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่เธอจ้องแดร์ริล
แดร์ริลกำหมัด “ผมอยู่กับคุณตลอดเวลา! ตลอดเวลาสามปีที่แต่งงานกันมา ผมไม่เคยไปไหน! เขาจ่ายให้คุณไปมากเท่าไหร่? จำนวนที่เขาจ่ายไปยังไม่ถึงหนึ่งส่วนสิบที่ผมจ่ายให้คุณด้วยซ้ำ!”
อาการสั่นสะท้านพาดผ่านร่างกายของลิลี่ในขณะที่เธอจ้องแดร์ริลอย่างว่างเปล่า
คนที่จ่ายให้เธอมากที่สุดคือ ‘ฮิลล์’ ฮิลล์… ฮิลล์… แดร์ริล… ริล… ฮิลล์! ชื่อของแดร์ริลคล้องจองกับฮิลล์!
แดร์ริล! ‘ฮิลล์’ เป็นชื่อเล่นของแดร์ริลในโลกออนไลน์!
ลิลี่สั่นเทิ้มอย่างรุนแรงและไม่สามารถกล่าวอะไรออกไปได้หลังจากนั้น
“แดร์ริล ฉันผิดไปแล้ว ฉันขอโทษจริง ๆ…ได้โปรด นายให้อภัยฉันได้ไหม? ฉันขอโทษ…” สิบวินาทีต่อมา ลิลี่อ้อนวอนแล้วจับมือเขาแน่นแล้วขอร้องเขา
มันกลายเป็นว่าเขาอยู่เคียงข้างเธอตั้งแต่วันแรกและช่วยเธอไว้มากมาย
“แด๊กซ์ต้องใช้ชีวิตที่เหลือบนวีลแชร์ก็เพราะคุณ คุณรู้ไหม? รู้บ้างไหม? เขาพิการ เขาพิการเพราะคุณ!” แดร์ริลตะโกนใส่เธอแล้วสะบัดแขนเธอทิ้งก่อนจะขับรถออกไปอย่างไม่ลังเล
“แดร์ริล…”
ลิลี่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น มองรถของแดร์ริลจากไปพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอย่างควบคุมไม่ได้
ลิลี่ไม่รู้ว่าเธอจะกลับบ้านยังไงและเธอก็ถูกความรู้สึกผิดและสำนึกผิดท่วมท้นไปหมด
…
วันต่อมา ลิลี่ขังตัวเองไว้ในห้องนอนของเธอ เธอไม่ได้นอนเลยทั้งคืนในขณะที่คิดย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นมาตลอดสองวัน
ทำไมเธอไม่ฟังแด๊กซ์ตอนที่เขาบอกให้เธอออกมา? แด๊กซ์เป็นเพื่อนที่ดีของแดร์ริลและพวกเขาก็เหมือนพี่น้องกัน แน่นอนอยู่แล้ว เขาไม่มีทางบอกให้เธอออกมาโดยไม่มีเหตุผล!
เธอมันโง่ โง่ที่สุด! เธอไม่มีทางอภัยให้ตัวเองโดยเฉพาะเมื่อเธอเห็นแด๊กซ์นอนกองอยู่กับพื้นบาดเจ็บสาหัสแต่เธอไม่แม้แต่จะหาทางช่วยเขา!
เธอรู้สึกผิดมากกับสิ่งที่เธอทำและสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ เธอถูกความรู้สึกผิดและสำนึกบาปกดทับไปหมด…
ยังไงก็ตาม
ไม่ใช่ว่าแดร์ริลถูกจับเข้าคุกเพราะขโมยเหรอ? ทำไมเขาถูกปล่อยตัวไวนัก?
แล้วยัง… พวกคนที่ติดตามแดร์ริลอยู่คือใครกัน? พวกเขาเป็นใคร?
…
ไม่กี่วันต่อมา เมืองตงไห่มีชีวิตชีวาเป็นพิเศษ ทุกคนล้วนพูดคุยถึงเรื่องสองเรื่องที่เกิดขึ้นในเมือง เรื่องแรกคือท่านดิกสัน โดน็อกนั้นถูกแทงใน ไดนาสตี้ บาร์ ของเขาเอง ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนทำ แต่ทุกคนรู้เพียงว่าเขาถูกแทงไป 360 ครั้ง และทุกแผลนั้นก็จงใจเลี่ยงจุดสำคัญ มันชัดเจนว่าคนที่ทำย่อมไม่ได้อยากฆ่าเขา แต่ต้องการแก้แค้นเขามากกว่า
จากที่ข่าวรายงาน โดน็อกพลันถูกส่งตัวเข้าห้องไอซียูทันทีและอยู่ที่นั่นมาสองวันจนถึงวันนี้
