ลิลี่ผิดหวังกับแม่ของเธออยา่างมาก
ซาแมนธาสัญญากับเธอไว้เป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอจะไม่เล่นไพ่นกกระจอกอีกแล้ว
ซาแมนธาไม่คาดคิดว่าคนที่เธอเรียกว่าคู่เล่นไพ่นกกระจอกจะตามเธอมาทันที
เพื่อนของเธอถึงขนาดตามมาที่โรงพยาบาลเพื่อทวงเงิน นี่มันน่าอายเกิดไปแล้ว
“โซฟี เธอช่วยเมตตาให้เวลาฉันสักสองวันได้ไหม?” ซาแมนธายิ้มแล้วกล่าวต่อ “เธอก็รู้จักลูกเขยของฉันนี่ เขาแต่งงานเข้าบ้านของเราและอยู่กินกับเรา แน่นอนว่าเขาต้องไม่มีเงิน เธอช่วยให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม เห็นแก่วันเก่า ๆ ของเรา?”
ซาแมนธาจะถูกกระตุ้นความโกรธทุกครั้งที่มีใครพูดถึงลูกเขยไร้ประโยชน์ของเธอ
นอกจากทำให่ลูกสาวเธอบาดเจ็บ เขายังไม่มีประโยชน์ในเวลาที่เธอมีหนี้อีก
โซฟีเย้ย มันชัดเจนแล้วว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ “ซาแมนธา หยุดพูดสักที ลูกของเธอต้องออกจากโรงพยาบาลวันนี้ถ้าเธอไม่จ่าย ฉันจะโทรหาหลานของฉัน รอก่อนเถอะ”
เธอนำมือถือออกมาแล้วโทรออกไป
“ไม่ ได้โปรด!” ซาแมนธาสูญเสียความเยือกเย็นในตอนที่โซฟีโทรหาหลานของเธอ เพราะเขามีความเกี่ยวข้องกับนิกาย และมีข่าวลือว่าเขาเป็นพวกโหดร้าย
ยังไงก็ตาม โซฟีได้โทรออกไปแล้ว เธอเชื่อว่าซาแมนธาและลูกสาวของเธอจะต้องจ่ายเงินหากหลานของเธอปรากฏตัว
สายถูกรับหลังจากผ่านไปไม่ได้
โซฟีกล่าวเสียงดัง “ป้ากำลังถูกรังแก! มีคนติดหนี้ป้าแต่ไม่ยอมจ่าย หลานต้องช่วยป้านะ!”
น้ำเสียงโมโหดังมาจากปลายสาย “อะไรนะ? มีใครติดเงินป้าเหรอ? นี่มันอยากโดนไล่ออกจากเมืองตงไห่รึยังไง? ผมจะพาคนไปเดี๋ยวนี้ ป้าอยู่ไหน?”
เสียงของเขาทั้งดังและอหังการ
“ป้าอยู่ที่โรงพยาบาล” โซฟีตอบอย่างทันที
เธอมองซาแมนธาด้วยท่าทางพอใจก่อนจะวางสาย “เขาจะมาที่นี่ในอีกไม่นาน รีบคิดหาวิธีหาเงินให้ฉันก่อนที่พวกเธอจะพบหายนะ”
ลิลี่ฝืนลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วขอร้องด้วยความกระวนกระวาย “น้าโซฟีคะ มันแค่สองล้านเอง ได้โปรดให้เวลาเราสักสองสามวันเถอะ เราไม่มีเงินสดจริง ๆ เอาเป็นสามวันเป็นยังไงคะ? หนูจะหาเงินมาให้ในสามวัน”
โซฟีเล่นไพ่นกกระจอกกับซาแมนธามาพักใหญ่แล้ว ดังนั้นลิลี่จึงพอรู้จักเธออยู่บ้าง
เธอรู้ว่าหลานของเธอนั้นอยู่ในนิกายและเขาก็มีผู้ติดตามนับร้อย!
มีใครบ้างที่รู้ประวัติอาชญากรรมของหลานเธอ แล้วเขาได้ทำอะไรไปกับคนพวกนั้น?
โซฟียิ้มแล้วส่ายหัว “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อเธอหรอกนะ แต่ไพ่นกกระจอกมีกฏของมัน เธอไม่รู้เหรอ? อีกอย่าง แม่ของเธอเป็นคนที่ชวนพวกเราเล่นเอง หล่อนไม่ควรชวนเราเล่นสิถ้าไม่มีเงิน!”
ไม่มีเหตุผลที่จะพูดคุยอะไรอีกแล้ว
เฮ้อ
ลิลี่หมดคำพูดแล้ว
ใบหน้าของซาแมนธาแดงด้วยความกังวล “โซฟี อย่าทำแบบนี้เลย ฉันไม่เคยพูดอะไรมากมายเลยด้วยซ้ำตอนที่เธอติดฉันก่อนหน้านี้! ทำไมเธอถึงให้เวลาฉันบ้างไม่ได้?”
เธอถูกทวงหนี้ในขณะที่ลูกสาวของเธออยู่ในโรงพยาบาล
ช่างโชคร้ายเสียจริง
โซฟีเย้ย “นี่เธอเทียบตัวเองกับฉัน? ฉันรวย! ฉันแค่โทรออกไปก็มีคนโอนเงินมาให้ฉันแล้ว! แล้วเธอล่ะ? เธอทำตัวเหมือนรวยทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเธอถังแตก!”
ซาแมนธาหมดสิ้นแล้ว เธอกำลังจะอ้อนวอนในขณะที่มีเสียงเท้าจำนวนมากพุ่งเข้ามา
“ใคร? ใครมันติดหนี้ป้าฉัน?”
เสียงอันดุร้ายดังออกมาก่อนที่เขาจะเข้ามาในวอร์ดเสียอีก พยาบาลที่ทางเดินล้วนหวาดกลัวแล้วรีบหลบทางออกไป
ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาในวอร์ดพร้อมผู้ติดตามห้าคนหลังเขา พวกเขาทุกคนล้วนดูดุร้าย
ชายข้างหน้าคือแคลัน ลูอิส รองฮอลล์มาสเตอร์แห่งนิกายตำหนักอมตะ เขาเป็นหลานชายของโซฟี
เคลันช่วยจัดการเรื่องราวให้โซฟีมาค่อนข้างหลายปีแล้ว
เคลันมองกวาดไปทั่วห้องด้วยท่าทางดุดันแล้วตะโกน “ใครติดเงินป้าฉัน?”
ความกดดันกระจายไปทั่ววอร์ด
โซฟีชี้ไปที่ซาแมนธา “เธอ”
ร่องรอยของความอันตรายฉายในดวงตาของเคลันในขณะที่เขาจ้องซาแมนธา เขาเดินไปทางเธอ “เธอไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร? อยากโดนไล่ออกจากเมืองตงไห่ใช่ไหม?”
ซาแมนธาตัวแข็ง ร่างกายของเธอสั่นด้วยความกลัว เธอตอบเสียงแผ่ว “ฉันก็แค่… ตอนนี้ฉันไม่มีเงินเลย ให้เวลาฉันสักสองสามวันได้ไหม?”
เธอสังเกตเห็นรอยสักและแผลเป็นบนตัวชายเหล่านั้น พวกเขาต้องเป็นนักโทษหลบหนีแน่!
ลิลี่เองก็กระวนกระวาย เธอถามอย่างระมัดระวัง “คุณช่วยให้เวลาเราสักสองสามวันได้ไหมคะ?”
โซฟีตอบสนองด้วยความใจร้อน “เคลัน หยุดเสียเวลากับพวกหล่อน ไล่พวกเธอออกไปถ้าพวกเธอไม่ยอมคืนเงินป้า พวกหล่อนไม่คู่ควรจะอยู่ในโรงพยาบาลถ้าพวกหล่อนจน!”
เคลันโบกมือ แล้วคนของเขาก็เดินไปหาลิลี่ทันที
ซาแมนธาตื่นตระหนกแล้วพยายามจะหยุดพวกเขา “พวกคุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
