ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 276 กับเธอเขาดูเหมือนจะแตกต่างไปเล็กน้อย
แต่ผู้ชายที่อยู่ทางด้านล่างนั้นกลับดูเหมือนจะไม่มีปฏิกิริยามากมายนัก แครอทดึงเขา เขาก็สะบัดมือ เอาแขนของตัวเองให้หลุดออกจากเธอ
“ภายในสามวินาที หายไปจากตรงหน้าผมซะ”
“ได้ ถ้าอย่างนั้นคุณอย่าลืมไปหาฉันแล้วกัน อ่อ ใช่สิ คุณเอาเงินมาให้ฉันยืมหน่อยสิ พ่ออายัดบัตรของฉันอีกแล้ว”
แล้วจู่ๆ ผู้หญิงคนนี้ก็ยืนขึ้นมาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมากแล้วเอ่ยขึ้นมาแบบนี้
หน้าผากของแสนรักมีเส้นเลือดผุดขึ้นมา ทนไม่ได้ ในที่สุดเขาก็มองมาทางเธออีกครั้ง : “คุณทำอะไรอีก? ก่อนที่คุณจะมาพ่อคุณก็ให้คุณไปแล้วห้าล้าน คุณเพิ่งจะกลับมาได้เท่าไหร่ ก็ถูกเขาอายัดบัตรไปอีกแล้ว?”
“โทษฉันเหรอ? ห้าล้านมันพออะไรล่ะ? คุณรู้หรือเปล่าว่าฉันซื้อน้ำยาทดลองขวดนึงก็เป็นหลักล้านแล้ว? ห้าล้าน ก็พอซื้อแค่ห้าขวดเท่านั้นแหล่ะ!!”
“…..ยัยบ้า”
“……….”
ตอนที่เส้นหมี่กลับไปห้องนอนในตอนสุดท้าย หูของเธอก็ได้ยินสองคำนี้หลุดออกมาจากปากของผู้ชาย
ยัยบ้า เขาพูดว่าเธอบ้า
แต่คำแบบนี้ ทำไมเธอฟังแล้วรู้สึกถึงความหงุดหงิด จำใจ และยังมีความเอ็นดูอยู่เล็กน้อยด้วยกัน?
เส้นหมี่กลับเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง มองดูใบหน้าที่มืดสลัวของตัวเองในกระจก เป็นเวลานาน เธอถึงได้พบกับความอิจฉาที่อยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ เหมือนกับไม้เลื้อยที่โตขึ้นมาอย่างไม่สามารถควบคุมได้
พวกเขาทำไมถึงได้ดูคุ้นเคยกันขนาดนี้?
แม้แต่การใช้เงินของแครอท ผู้ชายคนนี้ก็รู้ อีกทั้งได้ยินน้ำเสียงของเขาเมื่อครู่ดูเหมือนกับว่าการถูกอายัดบัตรของเธอ นี่ไม่ใช่ครั้งแรก แต่มีมาหลายครั้งแล้ว
ในช่วงแปดปีของพวกเขา เป็นความสัมพันธ์อย่างไรกันแน่?
เส้นหมี่รู้สึกอิจฉามาก
ตรงจุดนี้กับแป้งร่ำเมื่อก่อนหน้านี้ เธอไม่เคยมีมาก่อน
สุดท้ายแล้วแสนรักก็ไปกับแครอท
คุณท่านเรียกให้แครอทมาจริงๆ ที่งานเลี้ยงของตระกูลโรแกนแสนรักเคยเกิดอาการที่ไม่สามารถควบคุมจิตใจได้ ดังนั้น คุณท่านจึงรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย จึงเรียกให้แครอทมา
ตอนที่เส้นหมี่ลงมานั้นก็ไม่เห็นเขาแล้ว และก็ไม่ได้ถามด้วยเช่นกัน
พี่ภา วันนี้จะทำอะไรไหมคะ?
“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง คุณผู้ชายสั่งเอาไว้แล้ว รอเขากลับมาจะไปเยี่ยมคุณพ่อกับคุณ ทางพี่นี่ให้ช่วยคุณเตรียมขนมเอาไว้ คุณลองดูว่าจะถือไปด้วยกันได้หรือเปล่า?”
“อ๊า?”
เส้นหมี่รู้สึกอึ้งไป ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอยู่บ้าง
ไม่คิดว่าเขาจะรู้เรื่องนี้ด้วย?
เธอรู้สึกจุกมากอยู่ตรงหน้าอก ก็เหมือนกับจู่ๆถูกคนมาย้ายก้อนหินก้อนนั้นออกไป เธอไม่อยากยอมรับ แต่อารมณ์ความรู้สึกของเธอนั้นก็ดีขึ้นมากในทันที
“ค่ะ”
เธอตอบรับแล้ว หลังจากนั้นก็อยู่ในคฤหาสน์ เริ่มรอผู้ชายคนนั้น
แต่ที่ทำให้เธอผิดหวังก็คือ เธอรอตั้งแต่ช่วงสายๆจนถึงช่วงบ่ายแล้ว คนที่ออกไปกลับยังไม่กลับมาเลย ส่วนทางคุณท่านทางนั้นก็เห็นว่าเธอยังไม่มีการเคลื่อนไหวจึงโทรมาถาม
“หมี่ ทำไมเธอยังไม่ไปอีก? คนที่ฉันนัดเอาไว้ที่เรือนจำรอเธอนานแล้วนะ”
“อา? ถ้าอย่างนั้น….ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะค่ะ คุณท่านให้เขารอฉันก่อนนะคะ ฉันจะรีบไปถึงทันทีเลย ได้ไหมคะ?” เส้นหมี่ได้ยินแล้วก็ร้อนใจขึ้นมาทันที ถือโทรศัพท์แล้วรีบขอร้องขึ้น
ยังดีที่คุณท่านไม่ได้ตำหนิติโทษเธอ
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เส้นหมี่จึงขับรถออกไปเอง และมุ่งหน้าไปที่เรือนจำ
และที่เธอไม่รู้ก็คือ เวลานี้แสนรักยังไม่ได้กลับมา นั่นก็เป็นเพราะที่ตระกูลลัดดาวัลย์เขาถูกแครอทสะกดจิตเอาไว้แล้ว
จิตวิทยาของแครอท ความจริงแล้วเธอเก่งมาก ตอนที่เธอเด็กๆก็สามารถอ่านจิตใจของพวกเขาได้จากการแสดงออกทางดวงตา รอจนกระทั่งโตขึ้นมาหน่อยแล้ว ก็สามารถใช้วิธีการของตัวเองมาติดตามคนอื่นได้
ดังนั้นตอนที่แครอทยังเด็ก ความจริงแล้วก็มีคำเรียกว่าเป็นเด็กอัจฉริยะของเมืองA
แต่ตอนนั้นที่แสนรักสามารถถูกลุงของเขาพาตัวออกไปได้ สาเหตุส่วนมากแล้ว ก็เป็นเพราะคุณท่านได้ยินมาแล้ว ว่าตระกูลลัดดาวัลย์จะเป็นคนรักษาแสนรัก
หลังจากนั้น เขาถึงได้ยินยอม
แครอทมองดูชายหนุ่มที่ถูกตัวเองสะกดจิตเอาไว้ แล้วปิดโทรศัพท์มือที่วางอยู่ข้างๆเขาด้วยความเคยชิน
“ให้เขานอนหลับไปซักพักหนึ่ง อย่าให้คนอื่นมารบกวนเขา”
“ค่ะหมอแครอท”
ผู้ช่วยของเธอได้ยินแล้ว จึงรีบพยักหน้าลงขณะที่ยืนอยู่ข้างๆ
และไม่นานนักแครอทถึงได้ออกไป หลังจากนั้นจนกระทั่งช่วงดึก เธอถึงได้กลับมา
การสะกดจิตไม่เหมือนกับการนอนหลับของคนทั่วๆไป ผู้ป่วยถ้าหากไม่มีคนที่สะกดจิตให้เขาในตอนแรกมาปลุกให้ตื่นขึ้น เขาก็ไม่สามารถที่จะตื่นขึ้นมาได้ และยิ่งไปกว่านั้น คนๆนี้ยังเป็นคนที่มีพรสวรรค์อย่างแครอทด้วย
ผู้ช่วยเห็นเธอกลับมาแล้ว เดิมทีคิดที่จะเตือนให้เธอปลุกแสนรักก่อน
แต่หลังจากที่แครอทเข้ามาดูแล้ว กลับยังไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ แต่เดินถือชุดนอนไปที่ห้องน้ำก่อน
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ตอนที่เธอออกมาอีกครั้ง ทางด้านนอก เส้นหมี่ก็ขับรถมาถึงที่หน้าประตูหน้าบ้านของเธอแล้ว
“ขอโทษนะคะ หมอแครอทของพวกคุณอยู่ไหม?”
“อยู่ค่ะ คุณคือ?” ผู้ช่วยของแครอทยังดูมีความเกรงใจอยู่มาก
เส้นหมี่เม้มปาก หลังจากที่เห็นเบนท์ลีย์สีดำที่จอดอยู่ตรงที่จอดรถของคฤหาสน์หลังเล็กที่คุ้นเคยคันนั้น เธอจึงเดินไปทางด้านหน้า
“ฉันมารับสามีของฉันค่ะ คุณแสนรัก ก่อนหน้านี้หมอแครอทบอกว่าจะพาเขามาตรวจ วันนึงแล้ว ยังไม่เห็นว่ากลับไป ฉันก็เลยมาดู”
“คุณว่าอะไรนะคะ? คุณคือ….ภรรยาของคุณแสนรัก?”
สีหน้าของผู้ช่วยคนนี้เปลี่ยนไปแล้ว เธอมองเส้นหมี่อย่างตกตะลึง แม้แต่คำพูดก็ดูไม่คล่องแคล่วอีกแล้ว
เส้นหมี่เห็นแล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ในใจก็ยิ่งรู้สึกจมดิ่งลงมาทันที
