ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 320 เธอมีความรู้สึกแตกต่าง
“โอเค ในเมื่อไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ก็รีบนอนพักผ่อน”
ในเวลานี้อารมณ์ของแสนรักก็ดีขึ้น เขาเห็นว่าเธอไม่มีอะไรจะพูดแล้ว เลยพูดทิ้งท้ายเตรียมที่จะเดินออกไป
เส้นหมี่พยักหน้า เธอโค้งตัวลงเพื่อที่จะเก็บกระดาษขาวขึ้นมาจากพื้น กลับคิดไม่ถึงว่าจะไปโดนแผลที่อยู่บนร่างกาย ทันใดนั้นให้ส่งเสียงร้องออกมา เธอห้ามไม่ให้ส่งเสียงออกมาไม่ได้
“เป็นอะไรหรอ?”
พอสิ้นเสียงผู้ชายที่เดินมาถึงปากประตูก็หันมามอง
เส้นหมี่สีหน้าเปลี่ยน รีบทำท่าเหมือนไม่เป็นอะไร “ไม่เป็นไรๆ เก็บกระดาษน่ะ คุณกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องทำงานนะ”
เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอได้รับบาดเจ็บ ไม่งั้นปากของเขาคงต้องต่อว่าเธอต่างๆนานาว่าเธอไม่ได้เรื่อง
แต่ว่าพอผู้ชายคนนี้ได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ยืนหรี่ตาอยู่ตรงนั้น สายตามีเลศนัย “ไม่เป็นไรแล้วหรอ?”
เส้นหมี่ “อ๊า?”
เพียงแค่หนึ่งวินาทีเท่านั้นศีรษะของเธอเหมือนลานส่งคลื่นวิทยุ ที่เริ่มเปลี่ยนอย่างรวดเร็ว
เธอพูดผิดหรอ?
เดี๋ยว!!
เธอพูดผิดไปจริงๆ ตอนนี้เธอแกล้งป่วยเพื่อให้อยู่ที่นี่ต่อไม่ใช่หรอ เมื่อกี้เธอพูดว่าไม่เป็นไร นี่เป็นการขุดหลุมฝังศพให้ตัวเองชัดๆ!!!
เส้นหมี่ยังถือว่าฉลาด เธอรีบโต้กลับทันที เธอเอ่ยปากขึ้นว่า “ม่ะ…..ไม่ใช่ ฉัน….ฉันยังไม่ดีขึ้นเลย”
“ยังไม่ดีขึ้นอีกแล้วหรอ?”
“ใช่ๆ ยังไม่ดีขึ้น คุณดูสิๆ ท้องของฉันตรงนี้เขียวไปหมด”
เธอตกใจสายตาที่ขรึมลงอย่างนี้ เลยถกเสื้อออกข้างนึงเพื่อให้เขาดูแผลของเธอ
แม่เจ้า!
นี่ถือเป็นความโชคดีในความโชคร้ายหรือเปล่า? ในที่สุดเธอก็มีรอยแผลที่สามารถเอาออกมาให้ดูได้
สายตาของแสนรักให้เยือกเย็นลง เขาจ้องมองรอยช้ำบนผิวขาวของเธอ นัยน์ตาเยือกเย็น ทันใดนั้นทั่วร่างก็ปรากฏให้เห็นความอาฆาตออกมา
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอนั้นแกล้งป่วย
เขาพูดอย่างนี้ก็เพื่อบีบบังคับให้สาวซื่อคนนี้เอาแผลออกมาให้ดู
แผลนี้น่าจะเป็นไอสุเชาวน์ที่ทำสินะ?
เขาเดินเข้ามาด้วยสายตาขรึมลง แล้วดึงมือเธอออก
เส้นหมี่ “อ๊า…”
เธอตกใจเบิกตากว้างจ้องมองไปที่ผู้ชายด้วยความหวาดกลัว
“คุณ…..คุณจะทำอะไร? ฉันยังไม่หายดีจริงๆนะ ฉันไม่ได้โกหกคุณ”
“แล้วไงล่ะ?”
“หา?” ในความลุกลี้ลุกลนทำให้เส้นหมี่ตามเขาไม่ทัน เธอทำได้แค่มองเขาด้วยความเกร็งๆกลัวๆ
สุดท้ายแล้ว หลังจากที่ผู้ชายคนนี้กวาดตามองเธออย่างเยือกเย็น เขาก็ให้ก้มตัวต่อหน้าเธอแล้วอุ้มเธอขึ้นมาตอนเธอไม่ทันตั้งตัว
“!!!!!”
ตอนนั้นในสมองของเส้นหมี่แฮงค์ไปเลย!
เธอคิดว่าตัวเองกำลังฝัน
แต่แสนรักกลับสีหน้าราบเรียบ หลังจากอุ้มเธอมาไว้ที่ห้องของตัวเองแล้วก็เอาเธอวางลงบนเตียง แล้วเขาก็ไปเอากล่องยามา
บน….บนเตียง…..
เส้นหมี่หัวใจเต้นโครมครามอีกครั้ง
และในเวลานี้นั่นเองที่เขาหยิบกล่องยามา เห็นเธอนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางเหมือนมีข้าศึกกำลังมา เขาก็ยืนพูดสั่งว่า “ถอดเสื้อออก”
“ห๊ะ?” เส้นหมี่เหมือนได้รับการจู่โจมครั้งใหญ่ เงยหน้าขึ้นมาทันที “ทำไมต้องถอดเสื้อ ฉัน….ฉันไม่ถอด”
“คุณไม่ถอดแล้วผมจะทายาให้คุณยังไง? หรือว่าคุณจะกลิ้งออกไปเรียกให้คนอื่นมาทำให้?”
แสนรักขู่อย่างไม่ปรานี
ทำท่าทีบริสุทธิ์แบบนี้ให้ใครดู เขาสองคนไม่ใช่ไม่เคยมีอะไรกัน
ยังดีที่คำพูดสุดท้ายนั้นมีผล เพื่อไม่ให้ถูกกลิ้งออกไป เส้นหมี่ตาแดงๆแล้วก็ถอดเสื้อออก
และในเวลานี้นี่เอง แสนรักก็พบว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวมชุดชั้นใน เธอสวมแค่เสื้อกล้ามตัวเดียว เหมือนน่าจะอาบน้ำแล้ว ด้านนอกเลยคลุมชุดคลุมเฉยๆ
บ้าชะมัด!
เขารู้สึกว่าตรงหน้าท้องให้มีความร้อนระอุขึ้นมา ต้องฝืนสายตาให้มองมายังที่รอยแผลของเธอ
ตรงจุดนั้นเป็นรอยช้ำเขียวที่ใหญ่มาก พอมันมาอยู่บนผิวของผู้หญิงที่ขาวให้ไม่เข้าตายิ่งนัก ดูก็รู้แล้วว่าสถานการณ์ในตอนนั้นรุนแรงมาก
“คุณไม่คิดหรือไงว่าเขาจะฆ่าคุณในตอนนั้น?”
“….หื้ม?”
ใบหน้าน้อยๆของเส้นหมี่ที่กำลังแดงได้หันมองไปทางอื่น เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอก็หันกลับมา และสบตากับลูกตาดำคู่นั้นพอดี
มันลึกซึ้งจนมองไม่เห็นอะไร แต่ความโกรธและความเจ็บปวดที่มีอยู่ในนั้น กลับชัดเจน
เส้นหมี่หัวใจเต้นแรงขึ้นมาทุกที
“ฉัน….ตอนนั้นฉันไม่ได้คิดอะไรเยอะ ฉันคิด…คิดแค่ว่าอยากที่จะหาสาเหตุของโรคของคิวคิวเจอ” เธอรีบดึงสายตากลับมาทันที ความลุกลี้ลุกลนในชั่วขณะนั้นทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น
แสนรักชะงัก
เพื่อลูก ผู้หญิงที่ไม่คิดแม้แต่ชีวิต ทำไมตอนนั้นถึงบอกเขาว่าเธอไม่ต้องการพวกเขาแล้ว?
นัยน์ตาของแสนรักให้มีความขรึมลง และหันโฟกัสกลับมา เขาหยิบขวดยาที่ขจัดเลือดคั่งมาเทใส่ฝ่ามือแล้วถูๆ หลังจากนั้นก็มาแตะที่ผิวนุ่มนิ่มบริเวณรอยนั้น
“อ๊า….”
เส้นหมี่ร้องออกมาทันที!
ความเจ็บปวดที่รอยแผลบวกกับการสัมผัสร้อนผ่าวของฝ่ามือเขา ทำให้เธอเกิดความรู้สึกที่แตกต่างมาก
