ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 379 เธอมองเขาแล้วกลืนน้ำลาย……
“เดี๋ยวหาก่อนว่าเขาอาศัยอยู่ที่ไหน หรือพี่ลองโทรหาเขาก่อนไหม เมื่อวานวุ่นวายมาก ติดต่อเขาก่อนดีกว่าว่าไหม”
เส้นหมี่ไม่ได้สังเกตสายตาของเขา หลังจากที่เธอออกจากห้องน้ำ เมื่อเธอคิดถึงสิ่งที่เธอจะทำในวันนี้ ความคิดของเธอก็จดจ่ออยู่แค่สิ่งที่จะทำ
ปอร์เช่ถอนสายตา และเหลือบมองของที่เขาซื้อมา “มากินข้าวเช้าก่อน”
“อืม โอเค”
เมื่อเส้นหมี่ได้ยินอย่างนั้น เธอก็รู้สึกหิวเล็กน้อยขึ้นมาจริงๆ
ดังนั้นเธอจึงหยิบอาหารเช้าขึ้นมาจากโต๊ะกาแฟ และเดินไปที่โต๊ะเล็กๆที่เขานั่ง
อาหารเช้าที่นี้ไม่เยอะ และไม่หลากหลาย เพราะคนที่นี่ไม่ชินกับอาหารเช้า ชอบเที่ยวกลางคืนนอนเช้า มื้อนี้จึงงดไปโดยปริยาย
เส้นหมี่รู้ดีก่อนที่เธอจะมา
แต่เมื่อเธอเปิดถุงก็พบว่ามีแผ่นแป้งหลายชิ้น และเนื้อย่างอีกหลายชิ้น เธอเงียบไปครู่หนึ่ง
“มีแค่นี้หรอ”
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ ที่นี่ไม่ใช่ประเทศM” ปอร์เช่ดุเธอ
เส้นหมี่ “……”
ได้สิ งั้นก็กินแบบนี้แหละ
เธอหยิบแผ่นแป้งออกมา และตั้งใจจะเอาเนื้อไว้ข้างในตามทีวี
แต่ไม่รู้ว่ามือของเธอเงะงะเกินไป หรือมีอะไรผิดปกติกับแผ่นแป้ง เธอถึงม้วนไม่ได้สักที แผ่นแป้งดีๆเธอก็ทำให้มันแตกเป็นชิ้นๆ
“หึ่ย! นี่มันอะไรกัน ทำไมทำไม่ได้สักทีเนี่ย”
ปอร์เช่ที่นั่งเล่นมือถืออยู่ตรงข้าม “……”
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็วางโทรศัพท์ลง แล้วสวมถุงมือแบบใช้แล้วทิ้งที่วางอยู่ข้างๆ และหยิบแป้งกับเนื้อขึ้นมา
เส้นหมี่มองมันอย่างจริงจัง
และก็พบว่าแป้งที่ไม่เชื่อฟังในมือเธอ เมื่อไปอยู่ในมือของเขามันเชื่อฟังมาก นิ้วยาวในถุงมือบางๆจับเนื้อและแป้งไปพร้อมกัน และไม่นานเนื้อก็ถูกห่อย่างเรียบร้อย
“ได้แล้ว” ปอร์เช่ส่งแป้งไปแล้วถอดถุงมือออก
เส้นหมี่ตกตะลึง
ทันใดนั้นดวงตาของเธอก็เหมือนหยั่งรากเอาแต่จ้องไปที่มือของเขา “มือของนายสกปรก ฉันจะเอาทิชชู่เปียกมาเช็ดให้”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเดินไปหยิบทิชชู่เปียกหนึ่งห่อ
ปอร์เช่ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติ เมื่อเธอนำมันมา เขาก็หยิบออกมาสองแผ่น และเช็ดมือตัวเอง
นั่นเป็นมือที่สวยมากจริงๆ นิ้วเรียวยาว ตรง ข้อมือขนาดพอดี เล็บตัดแต่งอย่างเรียบร้อยเป็นเหมือนเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำ แต่ละนิ้วสะอาดสะอ้าน แวววาวเป็นประกายสวยงามมาก
เส้นหมี่ส่งเสียง “จิ๊” ในใจ!
เมื่อคืนเพราะคนเยอะเกินไป เลยมองไม่ค่อยชัด
แถมยังมีเรื่องโกลาหล จึงคิดว่าตัวเองตาฝาดไป
แล้วตอนนี้ล่ะ
เส้นหมี่จ้องไปที่มือครู่หนึ่ง
ปอร์เช่ขมวดคิ้ว “มองอะไร ทำไมไม่รีบกินล่ะ กินข้าวเสร็จจะได้รีบไป”
เส้นหมี่ “……”
ในที่สุดในเวลานี้เธอก็ถอนสายตาออก แล้วก้มศีรษะลบหยิบแป้งเนื้อที่ห่อไว้กินคำใหญ่
ไม่ มันต้องไม่จริง เธอต้องตาฝาดอีกแน่
เมื่อเธอเอาเข้าปาก เธอก็ยังคงบอกตัวเองว่าสิ่งนี้ไม่เป็นความจริง น่าจะเป็นเพราะเธอมีอาการประสาทหลอน หรือเหตุผลอื่น
ใช่ จะเชื่อได้ยังไง
เธอลบความทรงจำไปหมดแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น นี่คือน้องชายของเธอ ทำไมเธอถึงคิดว่ามีคนอื่นอยู่ใต้เปลือกนี้ล่ะ ไร้สาระ!
เส้นหมี่ปฏิเสธความคิดที่ไม่สมจริงนี้อีกครั้ง
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองก็เดินทางออกจากโรงแรม
“เดิรก์บอกว่าคราวนี้ให้เราไปที่บริษัทของเขา ไม่น่าจะมีอะไรใช่ไหม” เมื่อเส้นหมี่ขึ้นรถ เนื่องจากเรื่องของเมื่อวานจึงทำให้เธออดไม่ได้ที่จะถามอีกครั้ง
ปอร์เช่พยักหน้า และมองออกไปนอกหน้าต่างนิ่งๆ
ไม่น่ามีอันตรายอะไรอีกจริงๆ
เมื่อคืนที่ลาสเวกัส เพื่อนสองคนของเขาเสียชีวิตหนึ่ง และบาดเจ็บอีกหนึ่ง แม้ว่าจะไม่ได้เกิดจากเขาก็ตาม แต่ในทางตรรกะ พวกเขาก็ไม่ควรไปรบกวนเขาอีก
ทั้งสองมาถึงบริษัทน้ำมันที่มีชื่อเสียงโดยแท็กซี่อย่างรวดเร็ว
“สวัสดีค่ะ ฉันสวยใสจากบริษัทอีริค ฉันมาหาคุณเดิรก์”
“คุณสวยใสนี่เอง เชิญทางนี้ค่ะ นายของเรารอคุณนานแล้ว”
เมื่อพวกเส้นหมี่มาถึงที่ประตูบริษัท เพียงแค่รายงานตัว พนักงานของบริษัทก็พาเธอไปพบเดิรก์ทันที
เส้นหมี่เลิกคิ้วด้วยความยินดี
กี่นาทีหลังจากนั้น เมื่อเธอได้พบกับเจ้าพ่อธุรกิจน้ำมัน สิ่งต่างๆก็ดำเนินไปได้ด้วยดี
“คุณสวยใส ต้องขอบคุณคุณในครั้งนี้ ผมได้แหล่งน้ำมันกลับมาจากเพื่อนทั้งสองคน ดังนั้นเราจึงไม่เพียงแต่ลงนามในออเดอร์บริษัทของคุณก่อนหน้านี้ แต่ยังให้ส่วนแบ่งของคุณด้วย เป็นยังไงบ้าง”
ว้าว!!
เส้นหมี่ ดีใจแทบบ้า!
คิดไม่ถึงว่าเธอจะกลายเป็นคุณนายจริงๆ
เธอเหลือบมองน้องชายที่อยู่ข้างหลังเธออย่างมีความสุข และรีบหยิบสัญญาเข้าไปให้เจ้าพ่อธุรกิจน้ำมันเซ็นทันที
หลังจากเซ็นสัญญาเสร็จ ขั้นตอนต่อไปคือการชำระเงิน
เส้นหมี่ไปที่แผนกการเงินของบริษัทเพื่อรับเช็ค
