เช้าตรู่ขนาดนี้ เธอมาหาทำอะไรที่นี่กัน ?
แต่ใบหน้าของแครอทก็ทรุดลงทันที หลังจากเห็นยาสองขวด
นี่คือยาที่เธอให้แสนรัก
ในเดือนที่ผ่านมา ถึงแม้ว่าแสนรักจะไม่เป็นไร แต่เขายังต้องกินยาอยู่ระยะหนึ่ง อาการซึมเศร้าทางจิตใจไม่ใช่สิ่งที่จะกำจัดได้ในคราวเดียวแต่ต้องควบคุม เพื่อให้ฮอร์โมนบางอย่างและปัญหาอื่น ๆ ของผู้ป่วยกลับคืนสู่ระดับปกติ แบบนี้ถึงจะไม่กลับมาเป็นซ้ำอีก
ดังนั้น ในเดือนนี้ เธอจึงได้จ่ายยาให้เขามาโดยตลอด
แครอทหยิบขวดยาสองขวดนี้แล้วจากไป และตรงไปที่บริษัท
ครึ่งชั่วโมงต่อมา ชั้นบนสุดของตึกหิรัญชากรุ๊ป
“ผู้ช่วยเค คุณบอกกับฉันตามจริง ว่าเขาไปไหนกันแน่ ? สัญญาว่าจะไปสองวัน ทำไมสามวันแล้วยังไม่กลับมาอีก ? คุณรู้ไหมว่าเขาต้องกินยาทุกวัน ?”
“อ่า? ”
เหงื่อที่เย็นยะเยือกของผู้ช่วยเคค่อยๆตกลงมา
แน่นอนว่าเขารู้
อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาบอกชัดเจนว่าจะไปสองวัน แต่ใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอุบัติเหตุอย่างกะทันหัน ทำให้ตอนนี้เขายังไม่สามารถกลับมาได้
หัวของผู้ช่วยเคเริ่มยุ่งเหยิงขึ้นแล้ว: “คุณหนูรอท เดิมทีประธานของเราวางแผนจะไปเป็นเวลาสองวัน แต่จู่ ๆ ก็มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น เวลาเลยเกิดความล่าช้าครับ
เขาพยายามจะอธิบาย
แต่อันที่จริง เขาก็ไม่ได้โกหก นั่นคือสิ่งที่เมื่อท่านประธานผู้ยิ่งใหญ่ออกไป ก็ได้พูดไว้แบบนี้
เดิมทีแล้วเขาไม่มีแผนการเดินทางในครั้งนี้เลย
ต่อมา เขาได้พบกับคนที่มาหาเขาจากเมือง M และหลังจากนั้นในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไป นอกจากนี้ เวลายังกำหนดให้สั้นมาก คือแบบที่จะกลับมาทันทีหลังจากเสร็จสิ้นการทำงาน
แต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องขึ้นอย่างกะทันหัน?
แครอทจ้องมาที่เขา ยังคงไม่เชื่อ: “มีอะไรสำคัญไปกว่าร่างกายของเขาหรือ ? คุณรู้ผลที่จะตามมาหลังจากเขาหยุดกินยาหรือไม่? คุณนี่มาเป็นเลขาได้ยังไงกัน? ”
ใบหน้าของเธอซีดเผือด และเธอก็ดุด่าในทันที
ผู้ช่วยเคตกใจ หลังจากผ่านไปนาน เขาถามด้วยใบหน้าซีด “ถ้าอย่างนั้น……ฉันควรทำอย่างไรดี? “
“อะไรจะทำอย่างไรดี? แน่นอนว่าให้เขากลับมาโดยเร็ว หรือบอกฉันว่าเขาอยู่ที่ไหน ? แล้วฉันจะหาวิธีเอายาไปส่งให้เขา! ”
ความโกรธของแครอทยังอยู่ และตัวเธอเสนอวิธีแก้ปัญหาเอง
ผู้ช่วยเคเลือกวิธีแรกทันที: “ตกลงครับ ผมจะบอกท่านประธานทันที และขอให้เขากลับมาโดยเร็ว！”
ล้อเล่นหรือไง เขาจะปล่อยให้เธอส่งยาไปได้ยังไงล่ะ ?
เขาพบว่ามันไม่อดทน? !
ภายในเมือง C
เส้นหมี่ในเวลานี้ ก็ตื่นขึ้นมาแล้ว
เมื่อเธอตื่นขึ้น เธอเห็นแสงสีส้มอุ่น ๆ จาง ๆ อยู่รอบ ๆ และแสงไฟจากบ้านเรือนหลายพันหลังที่อยู่นอกหน้าต่างที่จมอยู่ในค่ำคืนราวกับดวงดาว จิตใจของเธอก็ขุ่นมัว
เธอมึนงงไปชั่วขณะ
ไม่นานหลังจากนั้น จากหางตาของเธอ เธอเห็นอีกคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็ก ข้างหน้าต่างในห้องนี้
ชายคนนั้นสวมเสื้อสเวตเตอร์มีฮู้ดสีน้ำเงิน และแว่นตากรอบดำขนาดใหญ่ ในขณะนี้เขาก้มลงมองโทรศัพท์ในมือและขมวดคิ้ว ก่อนที่เธอจะค่อยๆมีสติขึ้นมา
พระเจ้าช่วย! ตั๋วเครื่องบินของเธอ！！
ในที่สุดเธอก็จำเรื่องนี้ได้ และทันใดนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียง: “บ้าจริง ตอนนี้กี่โมงแล้ว ? ตั๋วเครื่องบินที่เธอจองถึงเวลาแล้วหรือยัง ?！！”
ปอร์เช่ที่กำลังเตรียมตอบข้ความข้างหน้าต่าง: “……”
“ในที่สุดก็ตื่นแล้ว? ”
“อืม เช่ ตอนนี้กี่โมงแล้ว รีบดูให้ฉันหน่อย เที่ยวบินของฉันคือคืนนี้ ”
เส้นหมี่กระโดดลงจากเตียง โดยลืมไปว่าเท้าข้างหนึ่งของเธอได้รับบาดเจ็บ และความเจ็บปวดทำให้เธอสูดอากาศเย็นเมื่อเธอลงมา ความเจ็บปวดทำให้เธอหายใจเข้าลึก ๆ
ปอร์เช่: “……”
หลังจากอดกลั้น ในที่สุด เขาก็ยังช่วยเธอดูนาฬิกาที่ข้อมือ: “เก้าโมงสิบห้าแล้ว พี่จองไว้ตอนกี่โมง ?”
“อะไรนะ ? เก้าโมงสิบห้า ? ! ! ทำไมนายไม่ปลุกฉันล่ะ? ฉันจองไว้ตอนแปดโมง มันจบแล้ว เครื่องบินของฉันบินไปแล้ว แล้วนี่จะทำอย่างไรดี ?”
เส้นหมี่กำลังจะพังทลายแล้ว
ในช่วงสองวันที่ผ่านมาเป็นการยากมากที่จะจองตั๋วเครื่องบินที่นี่ การโจมตีของผู้ก่อการร้ายอย่างต่อเนื่อง ทำให้หลายคนอยากหนีจากที่นี่
ดังนั้นตั๋วเครื่องบินสองใบนี้ เส้นหมี่ใช้เวลานานในตอนบ่ายกว่าจะแย่งมาได้
แต่ปฏิกิริยาของปอร์เช่นั้นกลับสงบ
“ไปแล้วก็ไปแล้ว จองของพรุ่งนี้ก็ได้”
“พรุ่งนี้? ”เส้นหมี่บ่นทันที “นายไม่รู้หรือว่าที่นี่อันตรายแค่ไหน ยังจะพรุ่งนี้ ถ้าอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน ชีวิตของนายจะถูกคุกคามอีกหนึ่งวัน นายรู้หรือไม่? ”
“แล้วพี่คิดว่าเครื่องบินคืนนี้จะปลอดภัยเหรอ ? ผมจะบอกพี่นะ ในพื้นที่ที่มีสงคราม ความคิดทั้งหมดก็เหมือนกับพี่ ทุกคนต่างรีบหนี หนีไม่พ้น และการจลาจลต่าง ๆ ก็จะเข้ามา ”
ปอร์เช่มองเธออย่างเย็นชา และตอบอย่างประชดประชัน
เส้นหมี่หยุดพูดในทันที
เป็น……อย่างนั้นเหรอ?
พระเจ้า โชคดีที่พวกเขาไม่ได้ไปสนามบินคืนนี้ ถ้าพวกเขาไปแล้ว เกิดเรื่องเหล่านี้ขึ้นมาจริง ๆ จะทำยังไงล่ะ ?
ความโศกเศร้าความโกรธและความผิดหวังภายในของเส้นหมี่ลดลงอย่างสมบูรณ์
“ถ้าอย่างนั้น……ก็ไม่เป็นไร เราไม่สนใจแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะทำการจองใหม่ ใช่แล้ว นายกินข้าวหรือยัง? เรา……”
เดิมทีเธออยากจะพูดว่า เช่นนั้นก็ออกไปกินข้าวกันก่อน ?
อย่างไรก็ตาม เมื่อฉันหันหลังกลับ เธอสังเกตเห็นความแตกต่างในห้องนี้ ทันใดนั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอเข้านอน ก็ท่วมท้นเข้ามาในจิตใจของเธอ
พระเจ้าช่วย ตอนบ่ายยนี้เธอทำอะไรไปบ้างเนี่ย ?！！
