ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 386 เธอกระโดดขึ้นไปบนเขาและปกคลุมเขา!
เธอจ้องมองไปยังเด็กคนนี้ และเริ่มเอ่ยปากบ่นขึ้นมา
แต่ปอร์เช่กลับไม่สนใจเธอเลย
สีหน้าของเขาแย่มาก ราวกับว่ามีคนติดหนี้เขาหลายสิบล้าน เขาเตะเปิดประตูข้างหลังเธอ ล้วงมือทั้งสองข้างเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสเวตเตอร์สีน้ำเงิน แล้วก้าวเท้าเข้ามา
เส้นหมี่: “……”
เจ้าเด็กคนนี้ เริ่มไม่สุภาพขึ้นเรื่อย ๆ แล้วจริง ๆ
เธอทำได้เพียงยอมแพ้ แล้วยืนอยู่ที่ประตู ยังคงรอพิมแสงอยู่
“พี่ยังยืนอยู่ตรงนั้นทำไมกัน”
“ฉันกำลังรอคนอยู่น่ะสิ พี่พิมแสงของนายมาแล้ว อยู่ที่นี่ชั้นล่าง “เส้นหมี่อดไม่ได้ที่จะมีความสุขอีกครั้ง และตอบกลับไปในห้อง
แต่ใครจะรู้ ทันทีที่เสียงของเธอลดลง เด็กชายที่เข้าไปแล้ว ก็ออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ที่ประตูไม่ขยับ เขาเอื้อมมือไปจับที่ปกหลังของเธอ
“อ่า……ปอร์เช่ นายทำอะไรเนี่ย ? ปล่อย ！”
“ปล่อยมืออะไร ? คุณตกใจมากจนเสียสติไปแล้วใช่ไหม? พิมแสงจะมาที่แบบนี้ได้อย่างไร? ”
ปอร์เช่ที่พาเธอเข้ามานั้นสีหน้าดูแย่มาก และเขาแทบรอไม่ไหว ฉันอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะแพ็คผู้หญิงที่เหมือนหมูโง่ๆ คนนี้ แล้วโยนกลับเมือง M
เสียสติไปแล้วเหรอ ? เชื่อในสิ่งที่คนอื่นพูด！
เส้นหมี่ยังคงดิ้นรน：“นายสิที่มีปัญหาแล้ว เห็นได้ชัดว่าแผนกต้อนรับของโรงแรมที่โทรหาฉันเมื่อครู่นี้ และบอกว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งชื่อพิมแสงมาหาฉัน
“พิมแสงมาหาพี่ แล้วไม่โทรศัพท์มาหาพี่ ? พี่บล็อกเธอหรือลบทิ้งไปแล้ว ? เธอต้องผ่านแผนกต้อนรับของโรงแรมมาหาพี่เหรอ ?”
“อะไร? ”
เส้นหมี่จ้องไปที่น้องชายอย่างว่างเปล่า และในที่สุด เธอก็พูดไม่ออกแล้ว
ใช่แล้ว ปอร์เช่อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมไม่โทรหาเธอล่ะ ? ความสัมพันธ์ของพวกเธอทั้งคู่ ยังต้องผ่านแผนกต้อนรับของโรงแรมเหรอ ?
ในที่สุดเส้นหมี่ก็รู้สึกหนาวเหน็บอยู่ข้างหลังของตัวเอง！
“แล้ว……ไม่ใช่พิมแสน แล้วเป็นใครกันล่ะ? ”
“ใครจะไปรู้ บางทีอาจเป็นผู้หญิงที่โง่เขลาเหมือนพี่ พวกเขาแกล้งเป็นเพื่อนและญาติของพี่ แล้วหลอกพี่ลงไป เมื่อเจอกันแล้ว ก็ทำให้พี่สงบ จากนั้นก็จึงนำตัวไปตัดเอา หัวใจ ตับและไต ”
ทันใดนั้น บุคคลนี้มีรสนิยมไม่ดีอยู่พักหนึ่ง หลังจากที่เห็นสีหน้าของเส้นหมี่ซีดเซียว เขาก็พาเธอไปที่โต๊ะอาหาร และบรรยายถึงความน่ากลัวของการค้ามนุษย์อย่างโหดร้าย
เส้นหมี่ตกใจในทันที
“นายหุบปากไปเลยนะ! ”
“ไม่ต้องห่วง ผมยังพูดไม่จบ ยังมีเรื่องน่ากลัวกว่านี้อีก ถ้ามีคนขายมัน……”
“หุบปากไปเลย! ! นายเป็นบ้าไปแล้วใช่ไหม ? ถึงทำให้พี่สาวของนายตกใจแบบนี้ เชื่อไหมว่าฉันจะตีนายให้นายเลย ?”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็โกรธ กระโดดขึ้นและโยนตัวเองบนเขาและปิดปากของเขา เพื่อไม่ให้เขาพูดอะไรออกมาอีกแล้ว
ปอร์เช่: “……”
ในขณะนั้น เขาเห็นผู้หญิงคนนี้ในรูม่านตา ซึ่งน่ากลัวมากจนเกือบแขวนคอเขา และในที่สุด รอยยิ้มเล็ก ๆ ก็ปรากฎขึ้นในนั้น
แม้ว่าจะหายวับไป แต่สุดท้ายกับนุ่มนวลกว่ามาก
ดังนั้นในคืนนั้น เส้นหมี่จึงลากน้องชายคนนี้ไปอยู่ที่ห้องเดียวกันกับเธอแม้ในขณะที่เธอหลับ
ในยามที่ตกอยู่ในอันตราย เธอควบคุมอะไรไม่ได้มากขนาดนั้น เธอล็อกประตูและล็อกอีก อีกทั้งยังมีเก้าอี้หลายตัวอยู่หลังประตู
“เช่ พวกเรา……พรุ่งนี้เช้าเราจะต้องออกจากสถานที่ผีสิงแห่งนี้ รู้ไหม? ”
“อืม……”
ปอร์เช่ ซึ่งนอนอยู่บนโซฟา ก็เห็นด้วยกับมุมมองนี้เช่นกัน
ไม่อย่างนั้น เขาเองก็จะเดือดร้อน
คืนที่เงียบสงบ
เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อเส้นหมี่ตื่นขึ้นปอร์เช่ก็ตื่นแล้ว เขากำลังจัดกระเป๋าเดินทาง และมีอาหารเช้าง่าย ๆ วางอยู่บนโต๊ะ
เส้นหมี่ลุกขึ้นจากเตียงทันที: “อรุณสวัสดิ์ เช่ นาย……กำลังจัดกระเป๋าเดินทาง แล้วจองตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วหรือยัง? ”
ทันทีที่เธอตื่นขึ้น เธอยังคิดเรื่องนี้อยู่
ปอร์เช่กำลังช่วยเธอพับเสื้อผ้า เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองเธออย่างแผ่วเบา: “จองแล้ว เที่ยวบินตอนเก้าโมง ตอนนี้พี่รีบลุกขึ้นไปล้างตัวกินข้าวก่อนยังพอมีเวลา
โอ๊ย——-”
เส้นหมี่ดูเหมือนถูกทุบตีด้วยเลือด เธอกระโดดลงจากเตียงและกระโดดอย่างง่ายไปห้องน้ำ
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดทั้งสองก็ออกเดินทาง
แต่สิ่งที่ ทำให้เส้นหมี่รู้สึกแปลกเล็กน้อยคือ เมื่อน้องชายให้ตั๋วเครื่องบินกับเธอ กลับมีตั๋วเพียงใบเดียว
“นี่ของพี่ หยิบไปสิ”
“เอ๊ะ? แล้วของนายล่ะ มากับฉัน ให้ฉันมาพร้อมกันเลยเถอะ ถึงสนามบินแล้ว ฉันจะได้ไปจัดการพร้อมกันเลย “เส้นหมี่ขอให้เขาเอาตั๋วเครื่องบินสองใบออกมาไว้ด้วยกัน
เดิมทีก็ควรจะเป็นแบบนี้ ทั้งคนสองคนเดินทางด้วยกัน คนหนึ่งมีหน้าที่ตรวจสอบสัมภาระ และอีกคนหนึ่งมีหน้าที่จัดการตั๋วเครื่องบิน
แต่วันนี้ น้องชายของเธหลังจากเช็กอินแล้ว ก็ไม่ได้เจอหน้ากับเธออีกเลย
เหตุผล：ในตอนที่จองตั๋วเครื่องบิน ตั๋วเครื่องบินสองใบที่แย่งมา สุดท้ายไม่ได้อยู่ที่เดียวกัน อันแรกเป็นชั้นเฟิร์สคลาส อีกใบเป็นชั้นประหยัดเท่านั้น
ดังนั้น ในที่สุดเปอร์เช่ก็ไปชั้นประหยัด
และเส้นหมี่ ก็พักอยู่ในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาส
เรื่องนี้มันคืออะไรกัน ?
เส้นหมี่อึดอัดมาก ต้องการจะบอกว่าตัวเองได้เปลี่ยนห้องโดยสารชั้นหนึ่งกับคนอื่นแล้ว เมื่อถึงเวลาพี่น้องก็จะได้นั่งด้วยกัน
แต่ปอร์เช่ก็ยังคงปฏิเสธ
“พี่นั่งอยู่ตรงนั้นดี ๆ นะ บาดเจ็บ ก็อย่าเดินไปทั่ว ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างพี่ พี่…… อย่าลืมดูแลตัวเองให้ดี ”
เขาส่งเธอไปที่ที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาส และเตือนเธอประโยคหนึ่ง
