ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 417 เขาโยนเธอไปที่เตียงด้วยดวงตาที่แดงก่ำ！
เธอไม่เคยคิดเลยว่า คนๆ นี้จะประสบเรื่องแบบนี้ ตั้งแต่พบกันโดยบังเอิญ จนจู่ๆ ก็กลายเป็นคนที่เติบโตมาเคียงคู่กับเธอ เส้นหมี่รู้สึกว่าน่าขันมาก
แต่ว่า หลังจากฟังความจริงนี้แล้ว กลับทำให้เธอคัดค้านไม่ออกสักคำ
เธอจะพูดอะไรได้？
เส้นหมี่หยิบกาแฟตรงหน้าขึ้นมา เพื่อให้อารมณ์ของตัวเองสงบลง
แต่ตอนนี้เอง ประตูร้านกาแฟ จู่ๆ ก็มีเสียงถูกคนชนออกดัง“ปัง——”เธอหันกลับมาอย่างประหลาดใจ ยังไม่ทันเห็นชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น？
ร่างหนึ่งก็เข้ามาเหมือนลมกระโชกแรง พริบตาเดียวก็ลากเธอออกไปจากเก้าอี้แรงๆ
“กรี๊ด——”
เธอกรีดร้องทันที！
ส่วนคณาธิปที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอ ลุกขึ้นมาทันที：“แสนรัก คุณทำอะไร？”
“หุบปากซะ！ถ้าให้ผมเห็นคุณพูดอีก ผมจะระเบิดหัวคุณทันที！”
เสียงดังสนั่นด้วยความโกรธ ชายหนุ่มที่ดวงตาแดงก่ำนี้ หยิบปืนออกมาต่อหน้าทุกคน แล้วเล็งไปที่หัวของคณาธิป！
คนในร้านกาแฟต่างตกใจทันที
รวมทั้งคณาธิป หลังจากหน้าซีดขาว ก็ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับอีก
เส้นหมี่จึงถูกพาออกไปแบบนี้
“คุณทำอะไร？แสนรัก คุณปล่อยฉัน คุณทำฉันเจ็บนะ！”
เส้นหมี่ก็ตกใจจนหน้าเสีย
เพราะว่า เธอไม่เคยเห็นเขาดูน่ากลัวแบบนี้มาก่อน
ไม่สิ เธอเคยเห็น นั่นเป็นตอนเด็ก เธอเคยเห็นสองครั้ง สองครั้งนั้น เธอไม่อาจลืมได้เลย และตอนนี้ สภาพน่ากลัวของเขาก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง
และเกิดขึ้นที่ตัวเธอด้วย
เขาจะทำอะไร？และยังถือปืนด้วย อยากจะฆ่าเธอตายหรือ？
เส้นหมี่ตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว：“แสนรัก คุณ……อย่าใจร้อนนะ คุณฟังฉันพูดนะ เรื่องราว……ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดแบบนั้น คุณใจเย็นก่อนดีไหม？”
เธอขอร้องอย่างขมขื่น ด้วยความกลัว
แต่ว่า เหมือนว่าคนๆ นี้จะไม่ได้ยินเลย จากนั้นมีเสียงดัง“ตุบ——”！
หลังจากเขาลากเธอไปที่หน้ารถ ก็เปิดประตูรถโดยตรง แล้วโยนเธอเข้าไปในรถแรงๆ
เส้นหมี่เจ็บจนข้างหน้ามืดลงทันที
เขาบ้าแล้วหรือไง？
เขาจะทำอะไรกันแน่？
เส้นหมี่คลานขึ้นมาอย่างดิ้นรน ออกแรงตบหน้าต่างรถบานนี้ จะให้คนๆ นี้ปล่อยเธอออกไป：“แสนรัก คุณจะทำอะไรกันแน่？คุณปล่อยฉันออกไปนะ！”
“……”
หลังจากผู้ชายคนนี้โยนเธอเข้าไป ก็ไม่พูด แป๊บเดียว เขาก็ขึ้นรถ
จากนั้น ก็ออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
ลางสังหรณ์ไม่ดีในใจเส้นหมี่รุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ
สิบนาทีต่อมา ที่โรงแรมนั้นที่พวกเขาอยู่ หลังจากผู้ชายคนนี้ลากเธอออกมาจากในรถแล้ว พอไปถึงชั้นบนสุด เขาก็ถีบประตูเปิดออกแล้วดันเธอเข้าไปข้างในแรงๆ
“แสนรัก คุณ……คุณอย่าทำแบบนี้ คุณใจเย็นก่อนนะ โอเคไหม？”
เส้นหมี่จะร้องไห้แล้ว
แต่ว่า คนๆ นี้ไม่สนใจเลย เขาออกแรงคว้าข้อมือของเธออีกครั้ง จากนั้น ลากเธอไปที่ห้องของเขา แล้วโยนลงไปที่เตียง！
“กรี๊ด——”
วิงเวียนศีรษะ และยังรู้สึกเจ็บ ทำให้เส้นหมี่แทบจะกรีดร้องออกมาตรงนั้น
อย่างไรก็ตาม นี่ยังไม่ได้น่ากลัวที่สุด
เพราะจากนั้น เธอดันเห็นชายคนนี้ฉีกเสื้อผ้าและเนกไทบนตัวของตัวเองออก จากนั้นจึงค่อยๆ เดินมาที่เตียงนี้
“คุณร่านขนาดนี้เชียว？ต้องเหยียบเรือสองแคมให้ได้ถึงจะทำให้คุณพอใจ？โอเค งั้นวันนี้ผมจะเติมเต็มให้คุณเอง！”
เขาดึงขอบคอเสื้อเธอขึ้นมาจากบนเตียง ถูกดวงตาที่มีแต่ความแดงก่ำ ราวกับปีศาจ จ้องเส้นหมี่ ความบ้าเลือด ป่าเถื่อน เกลียดชัง ดุร้าย……
แตะออกมาในเวลานี้
เส้นหมี่ตัวสั่น ตกใจกลัวไปหมดจนพูดไม่ออก
และตอนนี้เอง ชายหนุ่มที่เสียการควบคุมไปโดยสิ้นเชิง ก็จูบลงมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน เขาควบคุมเธอไว้ในฝ่ามือตัวเอง แล้วกัดแทะเธอเหมือนสัตว์ป่า
ใช่ กัดแทะ！
เพราะไม่นานนัก เส้นหมี่ก็รู้สึกถึงความเจ็บบนริมฝีปาก และกลิ่นเลือด
“อื้อ……แสน……รัก คุณ……ปล่อยฉัน ปล่อย……”
น้ำตาเม็ดใหญ่ของเธอร่วงลงมา ความเจ็บปวด หวาดกลัว ……ทำให้เธอเสียใจอย่างมาก เธอเริ่มดิ้นรนอย่างรุนแรง พยายามสลัดออกจากการถูกจองจำของชายคนนี้
ที่เธอต้องการไม่ใช่แบบนี้ เขาทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร？
เธอพยายามเรียกสติเขา
แต่ว่า ชายหนุ่มที่เสียสติไปแล้ว ไม่ฟังสิ่งพวกนี้เลย เขาใช้ความรุนแรงและการนองเลือด เพื่อกักขังเธอไว้ด้านล่างตัวเอง
ต่อจากนั้น เขาก็ดึงกระโปรงผ้าบางๆ ของเธอขึ้นมาแล้วฉีกทิ้ง ทั้งที่เธอยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า แล้วจึงกดไว้
“อื้อ——”
ทันใดนั้น เส้นหมี่ที่ไม่ได้รับมานานแล้ว ก็เจ็บจนงอตัว
อย่างไรก็ตาม ถึงจะเป็นแบบนั้น ชายคนนี้ก็ไม่ปล่อยเธอไป แต่หลังจากที่ทำสำเร็จ เขาทารุณกรรมเธออย่างรุนแรงทันที ความรุนแรงและป่าเถื่อนแบบนี้ ราวกับว่าเขาไม่รู้จักเธอเลย
ที่มี ก็แค่กลายเป็นของเล่นที่เขาระบายความแค้น
สุดท้ายเรื่องนี้จะจบอย่างไร เส้นหมี่ก็จำไม่ได้แล้ว
เธอจำได้แค่ว่า สุดท้ายเธอก็หมดสติไป ……
