ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 406 เส้นหมี่หายตัวไป
“เสียใจ นายมองผิดหรือเปล่า นั่นไม่ใช่เสียใจ แต่เป็นความเซ็ง เซ็งที่แผนของเธอไม่ได้ผล”
จากนั้นคนที่นั่งเบาะหลังก็ยิ้มเยาะออกมา
ดลธีมองไปที่กระจกหลังบนหัวของเขาทันที
แผนหรอ
เขาฟังอะไรผิดไปหรือเปล่า ผู้หญิงคนนั้นจะวางแผนอะไรได้
ดลธีมองบอสใหญ่อย่างตกตะลึง “ท่านประธาน คุณหมายความว่า…”
“ดิลกกำลังจะออกมาแล้ว ถ้าอยากตั้งหลักอย่างรวดเร็วในเมืองa วิธีที่ดีที่สุดก็คือต้องสร้างสัมพันธ์กับตระกูลหิรัญชาใหม่ เพียงแค่ต้นไม้ใหญ่อย่างฉันปกป้องพวกเขาสองพ่อลูก ตระกูลวชิรนันท์ของพวกเขาก็จะเติบโตขึ้นมาได้อีกครั้ง”
“ดังนั้นความหมายของคุณก็คือ…การกลับมาของเส้นหมี่ในครั้งนี้ ที่จริงก็มาเพื่อพ่อของเธอ และการให้เธอตามคุณครั้งแล้วครั้งเล่า ก็เพื่อตระกูลวชิรนันท์ของเธอ”
ในที่สุดดลธีก็เริ่มเข้าใจ
ท่านใดนั้นหัวใจของเขาก็เย็นชาลง และเริ่มเกิดความโกรธขึ้นมา
เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงไร้หัวใจขนาดนี้มาก่อน โยนความผิดทั้งหมดไว้กับคนที่ไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ และตัดสินประหารชีวิตเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
เธอไม่มีหัวใจจริงๆหรอ
มองไม่เห็นสิ่งที่เขาทำเพื่อพวกเขาเลยหรอ
สุดท้ายดลธีก็ไม่ได้แนะนำอะไรอีก นอกจากขับรถขึ้นทางด่วนไป
…
เมื่อถึงเวลาตอนเที่ยง เส้นหมี่ถึงให้น้ำเกลือเสร็จ
เมื่อให้น้ำเกลือเสร็จ เธอก็นำถุงกระดาษไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ
เธอไม่อยากใส่ โดยเฉพาะของที่ผู้หญิงใช้ ถ้าผู้ชายแปลกหน้าซื้อให้เธอ เธอจะรู้สึกไม่สบายใจมาก
แต่เธอไม่มีทางเลือก เสื้อผ้าเธอสกปรกแล้ว และไม่มีใครซื้อให้เธอ ถ้าเธอไม่ใส่แล้วจะทำยังไง
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วออกมา
“ติ๊ง…ติ๊ง…”
“ฮัลโหล”
“เส้นหมี่ ผมชื่อประธานยุทธพงศ์คุณกลับไปหรือยัง ถ้ายังมาเจอกันหน่อยไหม ประธานพีรพัฒน์บอกว่ามีงานนิทรรศการ จัดอยู่ที่ตึกการค้าขนาดใหญ่ อยากไปดูหน่อยไหม”
คิดไม่ถึงว่าคนที่โทรมาจะเป็นเจ้าของคาเรย์คนนั้น
งานนิทรรศการหรอ
ไปดูก็ได้ อาจจะเจอคู่ค้าที่เหมาะสมก็ได้
ดวงตาของเส้นหมี่เป็นประกาย จากนั้นก็เรียกรถไปหาเจ้าของคาเรย์
เรื่องนี้นับได้ว่าเป็นพรหมลิขิต ตอนแรกเธอแค่มาหาลูกค้าเก่าด้วยความหวังอันริบหรี่ คิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน ทุกคนก็จะกลายเป็นเพื่อนกัน
เส้นหมี่ได้พบกับบอสทั้งสองอย่างรวดเร็ว
“คือ เส้นหมี่ เมื่อวานไม่เป็นไรใช่ไหม ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันแน่ ตอนแรกฉันว่าจะเรียกคนมาตีเขา แต่เห็นเธอตามเขาไป เลยไม่กล้าทำอะไร”
ทันทีที่ประธานพีรพัฒน์เห็นเส้นหมี่ เขาก็ถามสิ่งนี้เป็นอย่างแรก
เส้นหมี่ได้แต่ยิ้มอย่างอึดอัด
ตีเขาหรอ
เกรงว่าจะตีไม่โดนเขา แถมยังโดนเขาเอาถึงตายด้วย
“ไม่เป็นไรค่ะ คนนั้นเขาเป็น…สามีเก่าฉัน ขอโทษด้วยนะคะ ทำให้พวกคุณกลัวแล้ว” เธอพูดอธิบายอย่างขอโทษ
ประธานพีรพัฒน์ “…”
ประธานยุทธพงศ์ “…”
ลูกตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
เพราะไม่ว่ายังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่อายุดูเหมือนจะยี่สิบต้นๆจะมีสามีเก่าแล้ว
แน่นอนถ้าพวกเขารู้ว่าสามีเก่าเธอเป็นใคร พวกเขาคงจะปล่อยผ่านไปทันที
ทั้งสามคนมาที่นิทรรศการ
และหลังจากเข้ามาถึงข้างใน เธอก็พบว่ามีหลายสิ่งที่เทียบได้กับสินค้าของบริษัทของเธอ และยังมีบริษัทขนาดใหญ่หลายแห่งเข้ามาเข้าร่วม ทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมาก
“ประธานพีรพัฒน์ ประธานยุทธพงศ์ ฉันขอไปเดินดูก่อน แล้วจะติดต่อพวกคุณอีกที”
“ได้ๆ เส้นหมี่ไปเถอะ”
ทุกคนต่างมาที่นิทรรศการนี้เพื่อธุรกิจ ดังนั้นจึงแยกย้ายกัน ไปหาธุรกิจให้บริษัทของตัวเอง
ถึงเส้นหมี่จะมีความสามารถด้านการเงินมาก แต่ทางด้านธุรกิจไม่มีใครสอนเธอ ทำให้เธอรู้สึกทำตัวไม่ถูก เมื่อมองไปในนิทรรศการ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไง
“คุณผู้หญิงคะ คุณกำลังหาบริษัทส่งเอาพลาสติกอยู่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะๆ”
เส้นหมี่ที่จู่จู่ก็มีคนเดินเข้ามาหา รีบมองหญิงสาวในชุดทำงานด้วยความยินดีทันที
บริษัทเอสอาร์ชื่อนี้เธอเคยได้ยินที่ไหน
เส้นหมี่เหลือบมองชื่อบริษัทอย่างรวดเร็ว
หญิงสาวเชิญให้เธอลงมานั่ง “งั้นพอดีเลย บริษัทของเราส่งออกสิ่งนี้ สอบถามหน่อยค่ะ บริษัทของคุณผลิตได้เดือนละเท่าไหร่คะ”
“คือ…บริษัทของคุณต้องการเท่าไหร่หรอคะ”
“ถ้าบริษัทของคุณสามารถทำตามมาตรฐานของเราได้ บริษัทของเราต้องการเดือนละประมาณสิบล้านชิ้นขึ้นไป”
ผู้หญิงคนนั้นหยิบตัวอย่างบนโต๊ะมาให้เส้นหมี่ดู
ที่จริงเส้นหมี่ไม่ค่อยรู้เรื่องอุตสาหกรรมพลาสติกมากนัก แต่ครั้งนี้บริษัทของตระกูลวชิรนันท์ได้เปิดตัวอีกครั้ง แล้วเธอก็ได้เชิญพนักงานเก่าหลายคนกลับมาทำงานแล้ว
ดังนั้นการทำผลิตภัณฑ์เหล่านี้จึงไม่เป็นปัญหา
เส้นหมี่ระงับความตื่นเต้นในใจของเธอ และเก็บตัวอย่างไว้ “ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวอย่างนี้กลับไปได้ไหมคะ”
“ได้ค่ะ แต่ตัวอย่างที่จัดแสดงนี้ ถ้าคุณผู้หญิงต้องการ คุณต้องกลับไปเอากับฉันที่บริษัท และระหว่างทางก็สามารถเยี่ยมชมบริษัทของเราได้ด้วย”
“ได้ค่ะ”
พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเส้นหมี่ไม่ตกลงก็โง่แล้วล่ะ
ดังนั้นเธอจึงส่งข้อความให้ประธานยุทธพงศ์
เมื่อทั้งสองเห็นข้อความก็ไม่ได้สนใจอะไร…
แต่จากวันนี้เป็นต้นไป ปอร์เช่ที่รอข่าวพี่สาวกลับมาในเมืองa ก็หาร่องรอยของเธอไม่เจออีกต่อไป
