ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 432 เขาจับฉัน ถ้าเป็นตระกูลหิรัญชาของพวกคุณล่ะ!
เส้นหมี่ถูกพยุงลงมาจากชั้นบน เมื่อถึงพื้น ขาทั้งสองข้างจึงหมอบคลานลงบนพื้น
แสงดาว：“……”
“แสงดาว คุณอยากจะให้ฉันคลานเหมือนหมาต่อหน้าคุณไม่ใช่เหรอ ดี งั้นตอนนี้ฉันจะทำให้คุณสมใจปรารถนา แต่คุณต้องตอบตกลงฉันหนึ่งอย่าง ถ้าฉันคลานแล้ว คุณต้องพาฉันออกไปจากที่นี่ทันที”
“เพราะอะไรฉันต้องทำอย่างนั้น”
“เพราะคนที่อยู่ข้างนอกที่อยากจับฉันกลับไปเป็นน้องชายต่างแม่แต่พ่อเดียวกันของคุณ แสงดาว คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไมเขาถึงอยากจับฉันให้ได้ เพราะว่าต้องการใช้ฉันไปบีบบังคับแสนรัก แสนรักจะได้ยกหิรัญชากรุ๊ปให้แก่เขา คุณรู้หรือเปล่า?”
ประโยคสุดท้าย เส้นหมี่ที่คลานอยู่บนพื้น พูดออกมาด้วยความเคร่งเครียด
แสงดาวสีหน้าเปลี่ยนไป
เธอไม่ได้โง่ ดูแลรับผิดชอบหิรัญชากรุ๊ปมาหลายปี เรื่องนี้ เธอจะเดาไม่ออกได้อย่างไร
แต่ว่า เธอทำไมต้องสนใจเรื่องเหล่านี้ด้วย? ตอนนั้นคือตระกูลหิรัญชาที่ทอดทิ้งเธอ เป็นคนใกล้ชิดทั้งสองคนที่นำเธอส่งมาที่นี่ เธอทำไมยังต้องสนใจเรื่องเหล่านั้น?
แสงดาวคับแค้นเรื่องวันวานขึ้นสมอง แม้แต่ใบหน้าของเธอก็เริ่มบูดเบี้ยวขึ้นมา
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน แต่เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ให้เธอตกไปอยู่ในเงื้อมมือของเขาหรอก ถ้าวันนั้นมาถึง ฉันก็จะให้คุณตายด้วยเงื้อมมือของฉันก่อน”
เธอค่อยๆเดินมาทีละก้าว ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเส้นหมี่ กาแฟแก้วนั้นที่ถืออยู่ให้มือเทราดลงมาบนศีรษะของเธอ
“คุณหนูใหญ่——”
“อ๊าาาา”
เสียงกรีดร้องออกมา พร้อมทั้งเสียงสาวใช้ที่ตะโกนออกมา ที่ก้องกังวานออกมาจากลานบ้าน เส้นหมี่ยกมือปิดศีรษะของตัวเองแล้วขดตัวเอาไว้
กาแฟนั่น ยังร้อนอยู่เลย!
แสงดาวเดินจากไป
เส้นหมี่ แช่น้ำเย็นอยู่นานสองนาน ผมและหน้าของเธอถึงได้ไม่เป็นอะไร
“คุณนายน้อย คุณอย่าถือสาเลย คุณหนูใหญ่เธอ……เพราะว่าในตอนนั้นเธอพึ่งมาที่นี่ ก็ลำบากไม่น้อย เมื่อคุณพูดถึงคุณชายกับคุณท่านถึงได้ อารมณ์รุนแรงแบบนั้น คุณอย่าได้กล่าวโทษเธอเลย”
สาวใช้หลังจากเห็นแบบนั้น จึงอยู่ข้างๆเพื่อขอโทษแทนแสงดาว
เส้นหมี่ทำไมจะไม่เข้าใจล่ะ?
แต่แล้ว หลังจากเธอเห็นเธอกลับมาเมื่อวานตอนดึกดื่น เรื่องพวกนี้ เธอก็ไม่ได้จะเก็บมาใส่ใจอะไร
แสงดาวนั้น ความจริงแล้วโดยเนื้อแท้ของเธอยังไม่ปล่อยวางตระกูลหิรัญชา
เส้นหมี่เริ่มจากวันนี้ ในตอนที่หญิงสาวผู้นี้ไม่อยู่บ้าน เธอแอบเขียนตำรับยา ให้สาวใช้ออกไปซื้อส่วนผสมของยากลับมาให้ แล้วทำเป็นยาลูกกอนเย็นในบ้านหลังน้อย
แล้วก็หลังจากทำเสร็จ เธอก็นำกระดาษมาทำเป็นกล่องเล็กๆ นำยาลูกกอนใส่ลงไป
สาวใช้ได้เห็น ก็ตาโตขึ้นมาทันใด “นี่……นี่ทำไมเหมือนกับยาลูกกอนขาวเลยคะ”
เส้นหมี่ยิ้มออกมา： “คุณรู้ด้วยเหรอคะ”
“ฉันต้องรู้อยู่แล้วค่ะ นี่คือของดี ให้ความเย็นและขับไล่ยุง ขับความชื้นระบายความร้อน เป็นยาประเภทที่พวกเรานิยมในเกาะนี้ แต่ว่ายานี้ผลิตมาจากเมืองเคลียร์ สินค้าส่งมายาก อยู่ที่นี่แม้แต่คนมีเงินก็ยากที่จะหาซื้อได้”
สาวใช้อธิบายสรรพคุณของยาลูกกอนขาวเล็กน้อย
เส้นหมี่ได้ฟัง ก็ยิ้มออกมาบางๆ การเคลื่อนไหวของมือ เพิ่มความรวดเร็วขึ้น
แน่นอนว่าทำไมยาก เธอไม่ได้อยู่ที่เมืองเคลียร์แล้ว ยาลูกกอนในคลังก็เริ่มลดน้อยลง คนในพื้นที่ก็ยังไม่พอใช้ จะเอาออกมาแพร่ในพื้นที่ข้างนอกได้อย่างไร?
เส้นหมี่ทำยาลูกกอนยี่สิบลูกเสร็จแล้วเรียบร้อย แล้วใช้ปากกาเซ็นลงบนกล่องกระดาษในแบบที่ตัวเองได้ออกแบบไว้ในตอนแรก
หลังจากนั้น เธอก็ส่งให้สาวใช้
“ไปสิ ถือยานี้ไปหาร้านยาในพื้นที่ เอาไปให้พวกเขาดูสินค้า ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ทุกๆใบสั่งซื้อเก็บค่ามัดจำ50%”
“……”
สาวใช้เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
แต่สุดท้าย เธอก็ถือยาลูกกอนออกไป
ผลลัพธ์ เธอแค่ลองเล่นๆไม่คิดเลยว่า เมื่อยาลูกกอนเหล่านั้นไปถึงร้านยาต่างๆ พวกพ่อค้ามองดู แล้วตัดดูหนึ่งเม็ด ได้กลิ่นของยาสมุนไพรอันเข้มข้น พวกเขาก็แน่ใจเลยว่ายาพวกนี้เป็นยาลูกกอนขาวของจริง
ผ่านไป หลังจากนั้นสองชั่วโมง เมื่อเธอกลับมาอีกครั้ง ในมือถือใบสั่งซื้อเป็นสิบกว่าใบ และยังมีเงินอีกหลายหมื่นหยวน
นี่มันสุดยอดไปเลย
แสงดาวที่กลับมาในตอนดึก ได้ยินเรื่องนี้เข้า ก็รู้สึกช็อกมาก เธอมองดูกองเงินที่วางอยู่บนโต๊ะเหมือนภูเขากองน้อยๆกองหนึ่ง สีหน้าอึมครึมผิดปกติ
“คุณแสงดาว คุณไม่ขอร้องพ่อกับน้องชายให้ช่วยเหลือ ฉันไม่บังคับคุณ นี่เป็นวิธีที่พวกเราคิดขึ้นมาเอง คงไม่มีปัญหาแล้วใช่ไหม พวกเราหาเงินได้เพียงพอ ก็ไปจากที่นี่”
เส้นหมี่มองไปที่เธอ อีกครั้งที่บอกออกไปตรงๆถึงวัตถุประสงค์ที่เธอทำแบบนี้
แสงดาวสีหน้าหม่นลง
แต่ครั้งนี้ เธอไม่ได้ว่าอะไร เธอหันหลังกลับเดินขึ้นชั้นบน
เส้นหมี่กับสาวใช้เห็นดังนั้น ก็รู้สึกโล่งอกโล่งใจ คืนนี้ ทั้งสองจึงช่วยกันทำข้ามวันข้ามคืน แต่แสงดาวนั้น สาวใช้แอบหยิบบางส่วนไปให้เธอทำ เธอกลับไม่ได้ขว้างทิ้ง
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ สามคนก็หาเงินได้ถึงหลักล้าน
“คุณจะนั่งเรือหรือว่าเครื่องบิน”
วันนี้ แสงดาวกลับมาจากไปเก็บเงินข้างนอก เธอดึงเก้าอี้ออกมาหนึ่งตัวแล้วนั่งอยู่ด้านหน้าของเส้นหมี่ เธอถามออกมาด้วยใบหน้าที่แสนเย็นชา
เส้นหมี่ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงธรรมดา ：“คุณคิดว่าไง คุณชอบนั่งอะไร”
แสงดาวยิ้มออกมาอย่างเย็นชา：”คุณถามฉันทำไม ฉันไม่ไปด้วย”
