ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 445 ตอนยังเด็กเธอเรียกเขาว่าพี่ชาย
คุณหมอมัวร์มองเธอเงียบๆ
จนกระทั่งเมื่อเธอสงบลง เขาจึงบอกเธอทีละคำอย่างช้าๆว่า “ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตาย!”
เส้นหมี่ “…”
จะไม่ปล่อยให้เธอตาย
ทำไมคำตอบนี้แปลกจัง
ใช่ ในฐานะผู้ป่วย เธอมีความสุขมากที่ได้ยินคำตอบในเชิงบวกเช่นนี้
แต่คำตอบดังกล่าวไม่สอดคล้องกับสถานะของหมอหรือเปล่า ในโรงพยาบาล วันแรกที่คุณดำรงตำแหน่ง หัวหน้าจะบอกคุณอย่างหนึ่ง—
อย่าพูดมากเกี่ยวกับสิ่งใดๆ โดยเฉพาะความมุ่งมั่นในชีวิตของผู้ป่วย
หรือเป็นเพราะสถานที่แตกต่างกัน หมอถึงได้พูดได้เต็มปากเต็มคำ
เส้นหมี่ตกตะลึง
จนเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหมอออกไปเมื่อไหร่
คืนนั้นอาจเป็นเพราะคำสัญญาของหมอ เส้นหมี่ถึง สามารถนอนหลับได้อย่างดี แต่ในกลางดึก เธอก็รู้สึกปวดหลอดเลือดอีกครั้งในทันใด
“โอ้ย—“
เธอคว้าผ้าปูที่นอนที่อยู้ใต้ตัวเธอในทันใด และคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดขณะหลับ
เกิดอะไรขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวดังกล่าว ร่างสูงใหญ่ในห้องก็ลุกขึ้นจากโซฟาตัวเล็กทันที
จากนั้นเขาก็รีบมาที่เตียงของเธอ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหน”
“เจ็บ………”
เส้นหมี่สะลึมสะลือ ตอนแรกเธอกำลังนอนอยู่ แต่ก็ถูกกระตุ้นด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรงอีกครั้ง และเธอไม่มีแรงพอที่จะใส่ใจกับการเคลื่อนไหวรอบๆตัวเธอ
แม้แต่เสียงของคนนี้
เมื่อได้ยินว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ คนๆนั้นจึงกดกริ่งฉุกเฉินที่หัวเตียงทันที และในขณะเดียวกัน เขาก็พยุงเธอขึ้นจากเตียงมากอด
“โอเค โอเค ผมเรียกหมอให้แล้ว เดี๋ยวเขาก็มา ไม่ต้องกลัว”
เขาจับเธออย่างระมัดระวังด้วยมือใหญ่ของเขา และเสียงนั้นก็อ่อนโยนจริงๆ
เส้นหมี่อยู่ในภวังค์
ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จู่ๆก็มีภาพปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอซึ่งกำลังทรมานด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง
ภาพที่เธอลืมไปนานแสนนาน
“ไม่ อย่ามากัดฉันนะ ว้าย~~~”
เด็กหญิงตัวน้อยที่ตื่นตระหนกกำลังวิ่งอยู่ในบ้านเก่าที่แปลกตา และข้างหลังเธอก็มีสุนัขสีดำตัวใหญ่กำลังไล่ตามเธอ
เด็กหญิงกลัวมาก
ทันใดนั้นเด็กชายในเสื้อเชิ้ตสีขาวปรากฏตัวขึ้น เขาอายุประมาณสิบขวบ เมื่อเห็นฉากนี้ เขาก็หยิบพลั่วบนพื้นขึ้นโดยไม่ลังเล แล้วตีหัวสุนัขอย่างแรง
“เอ๋ง…”
ทันใดนั้น สุนัขก็คำรามและล้มลงกับพื้น
และเด็กหญิงตัวเล็กๆล้มลงกับพื้นด้วยความงุนงง ไม่เคลื่อนไหวเป็นเวลานาน
จนกระทั่งเด็กชายเข้ามา และยื่นมือให้เธอ “ลุกขึ้น สาวน้อยไร้ประโยชน์”
เด็กสาว “………”
เมื่อมองขึ้นไปที่พี่ชายสุดหล่อส่องประกายท่ามกลางแสงแดด เธอก็ลืมกระพริบตาเหมือนเด็กเอ๋อ
สุดท้ายถึงกับน้ำลายไหล
“กำลังทำอะไรอยู่”
เมื่อเด็กชายเห็นมัน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันใด เธอเห็นเพียงความรังเกียจฉายวาบบนใบหน้าเล็กๆหล่อเหลาของเขา ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไป
ในเวลานี้เองสุนัขสีดำตัวใหญ่ตื่นขึ้นอีกครั้ง และเห่าใส่เขาอย่างดุเดือด
ทันใดนั้น เด็กสาวก็ตะลึงเมื่อเห็นว่าเด็กชายที่จู่ๆก็เปลี่ยนโฉมหน้าราวกับจะระบายความแค้น เขาหยิบพลั่วโดยไม่ลังเล และฆ่าสุนัขด้วยวิธีที่โหดร้ายและเลือดเย็นอย่างยิ่ง
เด็กสาวตื่นกลัวมาก
เธอลืมไปว่าเด็กชายเพิ่งช่วยชีวิตเธอ และเธอทำให้เขาโกรธ
ตัวสั่นสะท้านไปทั้งตัว หลังจากที่วิ่งไปหาแม่ สิ่งแรกที่เธอพูดคือ “แม่ พี่ใหญ่ฆ่าหมาทั้งเป็น”
“…”
ฆ่าทั้งเป็น…
ปรากฎว่าเป็นความผิดของเธอทั้งหมด!
เขามีข้อบกพร่องทางพันธุกรรม แต่เธอเป็นผู้กระทำความผิดที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้
เส้นหมี่ร้องไห้
เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ร่างกายของเธอขดตัวเป็นลูกบอลทันที
เมื่อคนที่กอดเธออยู่เห็นว่าเธอเจ็บมาก เขาก็กังวลมาก คิดจะอุ้มเธอลงไปหาหมอโดยไม่ลังเล
แต่ในขณะนั้น มือของเขาถูกเธอคว้าไปในทันใด
“ฉันผิดไปแล้วพี่ชาย ฉันขอโทษ ฉันเอง…ฉันจำไม่ได้ มันเป็นฉันที่แก้แค้น มันเป็นฉัน… ฉันทำร้ายคุณ…”
เธอหลับตา หยดน้ำตาขนาดใหญ่ตกลงมาจากหางตาราวกับความฝัน เธอพึมพำคำขอโทษ และสำนึกผิดต่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เขารู้สึกราวกับถูกฟ้าผ่า
พี่ชาย
เขาไม่เคยได้ยินใครเรียกเขาแบบนั้นมาหลายปีแล้ว
ตั้งแต่อายุสิบขวบ หลังจากเด็กหญิงน่าเกลียดชังได้ทำลายเขา
เขาไม่ให้ใครเรียกเขาพี่ชายอีก
เขารู้สึกรังเกียจจนถึงจุดที่เขาไม่สามารถควบคุมความโกรธที่รุนแรงในใจได้เมื่อได้ยินเรื่องนี้ และนี่น่าจะเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเกลียดเธอมากในตอนนั้น
แต่ตอนนี้เธอโทรมาอีกแล้ว
เธอยังบอกอีกว่าเธอจำเรื่องเหล่านั้นไม่ได้แล้ว…
เขาหยุดอีกครั้ง และมองลงมาที่เธอช้าๆ
“ยัยโง่ มันไม่สำคัญแล้ว สิ่งสำคัญตอนนี้คือคุณต้องรีบหาย”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
ไม่นานหมอก็มาให้ยาแก้ปวดแก่เส้นหมี่ในที่สุด และเธอก็ค่อยๆสงบลง
แต่ยังคงมีน้ำตาบนหางตาของเธอ
