ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 460 คุณคือสวรรค์ เขาคือนรก
แต่แป๊บเดียว ทางซาจาที่เจแปนก็โทรศัพท์มา
“ธิป ฉันได้ยินว่าอรรตพลตั้งใจอยากให้ลูกสาวเธอแต่งกับแกหรือ？นี่เป็นโอกาสที่ดีนะ ตอนนี้ธนากรไม่ได้เอาอำนาจในมือให้แกทั้งหมด ถ้าแกได้รับแรงสนับสนุนของกลุ่มทางการแพทย์จากตระกูลลัดดาวัลย์ ตำแหน่งที่คุณอยู่ในหิรัญชากรุ๊ปก็จะยิ่งมั่นคง เข้าใจไหม？”
นี่คือเสียงของผู้หญิง หลังจากโทรมาแล้ว นอกจากการสั่งการที่เป็นคำสั่งพวกนี้แล้ว ก็ไม่มีคำพูดที่ใส่ใจเขาเลยสักนิด
รูม่านตาหลังเลนส์แว่นของคณาธิปหดตัวลง ในที่สุด ความอ่อนโยนบนใบหน้าเขาก็แข็งตัวอย่างเร็วและเห็นอย่างชัดเจน
“งั้นถ้าผมไม่แต่งล่ะ？”
“แล้วทำไมแกถึงไม่แต่งงาน？แกไม่เชื่อฟังอีกแล้วใช่ไหม？แม่ให้แกทำอะไรแกก็ทำ สิ่งเหล่านี้ก็ทำเพื่อแกทั้งนั้น”
น้ำเสียงของหญิงสาวที่อยู่ปลายสายเปลี่ยนไปทันที เธอโกรธมาก และยังตำหนิอย่างแรงด้วย
แม่？
มุมปากของคณาธิปมีความเสียดสีอย่างรุนแรง“แม่ผมตายไปนานแล้ว ตายตั้งแต่ผมแปดขวบ！”
จากนั้นเขาก็ตัดสายไป
ผู้ช่วยที่มองดูอยู่ด้านข้างก็มีเหงื่อออกหลังเต็มไปหมด
สุดท้ายคณาธิปก็ไม่ได้ไปเจอแครอท เขาออกมาจากบริษัท เตรียมไปหาหุ้นส่วนเก่าแก่ที่เอาแต่หลบเขา
พวกไม่กี่คนสุดท้ายนี้ เป็นพวกที่ดื้อรั้นที่สุดด้วย
หลังจากเขาเข้ามามีอำนาจ มีคนจำนวนมากในหิรัญชากรุ๊ปที่ไม่ยอมรับเขาจริงๆ ลูกนอกสมรส และยังใช้วิธีที่น่าขายหน้าแย่งบริษัทมาอีกด้วย ใครก็ไม่ยอมรับทั้งนั้น
ดังนั้น หนึ่งเดือนนี้ เขา“จัดการและชี้ขาด”คนไปจำนวนมาก
แต่น่าเสียดาย คนพวกนั้นเป็นแค่คนตัวเล็กๆ หุ้นในมือพวกเขามีไม่เยอะ ถ้าอยากจะถือทั้งหิรัญชากรุ๊ปไว้ในมือ
งั้นวิธีเพียงอย่างเดียว ก็ต้องจัดการหุ้นส่วนเก่าที่ถือหุ้นค่อนข้างเยอะเหล่านี้
“คุณผู้ชาย สมเดชอยู่ที่ตึกเจเอ็มเขาอยากซื้อตึกนี้มาตลอด ถ้าพวกเราสามารถทำตามเงื่อนไขนี้ให้เขาได้ เขายอมโอนหุ้นในมือเขาให้ครับ”
ในสาย ผู้ช่วยของเขาได้ยินว่าเขาใกล้จะถึงตึกเจเอ็มแล้ว ก็เตือนไป
คณาธิปได้ยิน ก็มองจากหน้าต่างรถ
มันเป็นตึกธุรกิจที่มีมูลค่าดีมากจริงๆ สี่ชั้นล่างล้วนแต่เป็นโซนธุรกิจทั้งหมด และในนั้นยังมีแบรนด์ชั้นนำในเมืองมากมาย แค่ค่าเช่าเพียงอย่างเดียว ก็เพียงพอที่จะใช้กินไปทั้งชีวิตแล้ว
คณาธิปหยุดรถลง
กำลังจะเข้าไปหาสมเดช เวลานี้เอง จู่ๆ เขาก็เห็นว่ามีคนสองคนที่ดูคุ้นๆ อยู่ด้านในร้านยี่ห้อเสื้อผ้าผู้ชายร้านหนึ่ง
“คุณชอบนี่หรือ？”
“อือ”
ผู้ชายที่มีท่าทางเหยียดตรงยืนอยู่หน้ากระจกลองชุดในร้าน ดูหล่อเหลา สูงส่ง แม้ว่าจะเป็นเสื้อผ้าธรรมดา แต่โดดเด่นเป็นพิเศษเมื่อสวมอยู่บนตัวเขา
คณาธิปหรี่ตาลงทันที
เพราะว่า เขาพบว่าคนๆ นี้ สายตาของเขาไม่อยู่ที่เสื้อผ้าตัวใหม่ของตัวเองเลย
เขาเอาแต่ก้มหน้ามองหญิงสาวที่กำลังจัดคอเสื้อให้เขา
ผู้หญิงคนนั้น มีใบหน้าที่สวยงามดวงตาที่สดใสและฟันที่ขาวสะอาด เธอจัดเสื้อผ้าใหม่ให้เขาอย่างพิถีพิถัน ระมัดระวัง ความอ่อนโยนและใส่ใจบนใบหน้าเธอ เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
แสนรัก！！
ชั่วขณะหนึ่งความรู้สึกเจ็บปวดและความหึงหวงก็แผ่ซ่านไปทั่วหน้าอก มือที่เขาจับพวงมาลัยก็ขาวซีดจนเส้นเลือดปูดขึ้นมา
“นี่ คุณฟังที่ฉันพูดหรือเปล่าเนี่ย？ทำไมไม่ส่งเสียงเลย？”
ในร้านเสื้อผ้า เส้นหมี่ที่กำลังรอการตอบกลับ ได้ยินชายคนนี้ไม่ตอบอยู่นาน เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ
สุดท้าย พอเงยหน้าขึ้น ริมฝีปากของเธอก็ชายคนนี้จิกกัด
“！！！！”
ทันใดนั้น ในร้านก็ได้ยินแต่เสียงหายใจหอบ
พนักงานร้านสองคนนั้นเพิ่งเข้ามา ก็แอบมองไปยังชายคนนี้ไม่หยุด ต่างพากันปิดปากตัวเอง อย่างใจสลาย
ทำไมผู้ชายหน้าตาดีถึงมีแต่เจ้าของ？
เส้นหมี่ตอบสนองคืนมา ก็เขินจนใบหน้าเล็กๆ นั้นร้อนผ่าว
“คุณทำอะไร？ในนี้มีคนตั้งเยอะ”
“กลัวอะไร พวกเราก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลับลมคมใน คุณคือภรรยาผม”
“เชอะ พวกเราหย่ากันแล้ว”
“หย่าเมื่อไหร่？ทำไมผมไม่เห็นรู้？”
“……”
คำพูดนี้ไม่อาจพูดต่อได้เลย
เส้นหมี่ได้แต่รีบเปลี่ยนหัวข้อ：“งั้นสรุปว่าคุณชอบเสื้อชุดนี้ไหม？ซื้อเสร็จแล้ว พวกเรารีบกลับไปดีกว่า เด็กๆ ยังรออยู่”
“อือ ซื้อเถอะ ภรรยาซื้อผมก็ชอบทั้งนั้น”
ผู้ชายคนนี้หน้าด้านมาก และยังพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มทั่วใบหน้าอีก
เส้นหมี่ไม่กล้าพูดอะไรอีก หยิบโทรศัพท์ไปคิดเงิน
ออกมาครั้งนี้ ที่จริงพวกเขาต้องไปบ้านลุง ตอนเช้า ลุงโทรมา บอกว่าสองวันนี้พ่อเธอจะออกมาแล้ว ต้องเตรียมตัวสักหน่อย
จากนั้น พวกเขาสองคนก็ออกมา
เส้นหมี่ซื้อเสื้อผ้าผู้ชายเสร็จ ที่จริงเตรียมจะไปแล้ว
แต่จู่ๆ แสนรักก็หยุดลงตรงหน้าร้านอาหารจีนแห่งหนึ่ง：“เข้าไปกินข้าวหน่อยไหม？”
“อ๋า？”เส้นหมี่ตะลึง“กินข้าวหรือ？คุณหิวแล้ว？”
ที่จริงเส้นหมี่อยากบอกว่า ไม่งั้นไปกินที่บ้านคุณลุงไหม ต้องรู้ว่าคนๆ นั้นเป็นคนอารมณ์ร้อน ถ้ารู้ว่าพวกเขามาแล้ว แต่ไม่ไปกินข้าวบ้านเขา
เขาจะต้องด่าเธอแน่
แต่สุดท้าย เส้นหมี่ก็ไม่ได้พูดถึง เธอจูงมือของคนๆ นี้แล้วเข้าไปในร้านอาหารนี้ด้วยกัน
ตอนนี้เธอไม่อาจปฏิเสธทุกๆ คำขอของเขาได้เลย ……
