ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 499 ความจริงกำลังจะปรากฏ
หากพูดถึงประโยคเมื่อครู่นี้เธอก็รู้สึกผิดหวังมาก
แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคนี้ เธอก็เหลือเพียงความกลัว มันหนาวจนแทบจะยืนไม่ไหว
“คุณทำอะไร คุณทำอะไรกับเขา”
แค่คิดว่าพวกเขาลงมือกับแสนรัก เธอก็ตัวสั่นไปทั้งตัว และคำรามออกมาเสียงดัง
โชคดีที่คนญี่ปุ่นพูดเบาๆว่า “ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรกับเขา บทเรียนนี้มุ่งเป้าไปที่ผู้คนรอบตัวเขาเท่านั้น เพื่อทำให้เขาจำให้ขึ้นใจ”
“…”
เส้นหมี่ยืนนิ่งนานกว่าสิบวินาที และทรุดตัวลง
แต่แล้วเธอก็ถามอีกครั้งว่า “คนข้างกายเขาคือใคร ใช่แล้ว พี่สาวของเขาล่ะ พวกคุณทำอะไรกับเธอ ฉันไม่เห็นเธอมานานแล้ว เธอไปไหน”
เธอถามเกี่ยวกับแสงดาว
เพราะในช่วงเวลานี้ตั้งแต่เธอถูกจับที่นี่ เธอไม่เคยเห็นเธออีกเลย
แต่คนญี่ปุ่นไม่มีความอดทนที่จะตอบเธอ เขาพูดทิ้งท้ายว่าให้เธออยู่ดีๆ ไม่เช่นนั้นเขาไม่สามารถรับประกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
จากนั้นเขาก็จากไป
เส้นหมี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ
แต่ในใจลึกๆ เธอทำอะไรไม่ถูกเลย
และที่สำคัญที่สุด เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วเธอจะช่วยแสงดาวได้อย่างไร
เส้นหมี่มองดูสาวใช้ชาวญี่ปุ่นที่รับใช้เธออย่างเย็นชา
“ฉันอยากกินข้าว”
“ได้ค่ะ คุณเส้นหมี้”
เมื่อสาวใช้ได้ยินว่าเธอเต็มใจจะกิน เธอก็ดีใจมาก ทันใดนั้นสาวใช้สองคนก็เดินไปเอาอาหารให้เธอ
เส้นหมี่มองอย่างว่างเปล่า จนกระทั่งทั้งสองหายลับไปที่ประตู เธอก็ลุกขึ้นจากม้านั่งหินในลานบ้าน แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในห้อง
“คุณเส้นหมี่ มีอะไรให้ช่วยไหม”
“อืม ฉันอยากเปลี่ยนเสื้อผ้า เข้ามาสิ”
ครั้งนี้เส้นหมี่พูดภาษาญี่ปุ่นมาตรฐาน ทำให้สาวใช้ที่ตามมาตกตะลึงทันที
แต่เส้นหมี่ไม่ได้มองเธอ แต่หลังจากเข้าไปในห้องแล้ว เธอเปิดตู้เสื้อผ้า และหยิบชุดกิโมโนออกมา
เป็นเรื่องแปลกที่จะบอกว่าหลังจากที่เธอถูกคุมขังที่นี่ อาหารและเสื้อผ้าก็ดูไม่เหมือนนักโทษเลย ดูสิ แม้แต่ชุดกิโมโนก็เตรียมไว้ และมันไม่ใช่ผ้าธรรมดาขนาดนั้น
“ฉันใส่ไม่เป็น ช่วยหน่อยได้ไหม”
“ได้ค่ะ”
สาวใช้เข้ามาทันทีอย่างดีใจ
แต่ทันทีที่เธอไปถึงด้านข้างของหญิงสาว ทันใดนั้นก็มีบางอย่างเหมือนจะแทงเธอที่เอวของเธอ ทำให้เธอไม่สามารถขยับได้อีกต่อไป
“คุณอย่าขยับเลยจะดีกว่า มิฉะนั้นคุณจะเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิต”
เส้นหมี่ดึงเข็มบางๆในมือของเธอออกมาแล้วส่ายไปมาตรงหน้าสาวใช้อย่างเย็นชา
สาวใช้หน้าซีดราวกับกระดาษ
“คุณ…คุณจะทำอะไร”
“ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ให้คุณทำอะไรยากๆ ฉันแค่อยากรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน และใครคือเจ้าของที่แท้จริงของบ้านนี้”
ผู้หญิงคนนี้ฉลาดพอ แม้ว่านากาจิมะจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็ยังรู้ว่าเขาไม่ใช่เจ้าของที่แท้จริงของที่นี่
สาวใช้เหงื่อแตกผลั่ก เธอไม่กล้าพูดอะไร
แต่ระหว่างการมีชีวิตอยู่หรือปิดปากเงียบ ในที่สุดเธอก็เลือกที่จะมีชีวิตอยู่
“นี่คือ…คากาวะ ที่คุณอาศัยอยู่คือคฤหาสน์ของคุณ…คุณนาย”
“คุณนาย”
เมื่อได้ยินชื่อนี้ ดวงตาของเส้นหมี่ก็วาววับ “คุณนายอะไร นากาจิมะเป็นผู้ช่วยของคณาธิป แล้วคุณนายคนนี้เป็นใคร”
สาวใช้พูด “ที่จริงแล้วนากาจิมะคือ…พ่อบ้านของคุณนายกับคุณผู้ชาย เขาไม่เกี่ยวอะไรกับท่านประธานเลย นายหญิงเป็นแม่บุญธรรมของท่านประธาน คราวนี้เป็นเธอที่ตั้งใจจะพาคุณเส้นหมี่มาที่นี่”
เส้นหมี่ “…”
ที่แท้ก็เป็นแม่บุญธรรมของคณาธิป
แม่บุญธรรมเป็นภรรยาของเฮกัง เธอรู้จักเธอไหม ทำไมเธอถึงขังเธอไว้ที่นี่
นอกจากนี้ ถ้าเธอเป็นแม่บุญธรรมของ คณาธิป จริงๆ แล้วด้วยความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่างเธอกับคณาธิป เธอไม่สามารถใจดีกับเธอได้ขนาดนี้ ตั้งแต่อาหาร เสื้อผ้า ที่อยู่อาศัย และการเดินทาง ไปจนถึงการดูแลของสาวใช้เหล่านี้ ไม่มีความรุนแรงเลย
ทำไมถึงเป็นเช่นนี้
ควรจะหั่นเธอเป็นแปดชิ้นมิใช่หรือ
ใจของเส้นหมี่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
เมื่อเห็นสาวใช้สองคนที่ไปนำอาหารกลับมาแล้ว เธอก็เก็บความสงสัยเหล่านี้ไว้ในใจ และถามในสิ่งที่เธออยากรู้ทันที
“แล้วผู้หญิงที่ถูกจับกับฉันล่ะ เธอไปไหน”
“ฉัน…ฉันไม่รู้ ฉันจำได้ว่าหลังจากที่คุณถูกพากลับมา คุณถูกส่งมาที่นี่ และผู้หญิงคนนั้นเธอก็…”
“เธอเป็นอะไร”
“เธอถูกใส่กระสอบแล้วโยนลงเรือ”
ในที่สุดสาวใช้ก็พูดคำเหล่านี้ด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
หัวใจของเส้นหมี่จมลงอย่างกะทันหัน
ใส่กระสอบแล้วโยนลงเรือ
มันไปที่ไหน นั่นคือแสงดาว ลูกสาวคนโตคนเดียวของตระกูลหิรัญชา และเป็นบุตรสาวผู้ภาคภูมิตั้งแต่เด็ก พวกเขาจะปฏิบัติกับเธอเช่นนี้ได้อย่างไร!
เส้นหมี่แทบบ้า เธอเกือบจะรีบออกมา “ไปเรียกผู้หญิงคนนั้นให้ฉันเถอะ ฉันอยากเจอเธอ! ฉันอยากเจอเธอ!!”
