ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 527 เขาไม่สนใจเรื่องนี้แม้แต่น้อยเลยเหรอ？！！
เส้นหมี่พึ่งจะถือสิ่งของเหล่านั้นจากในห้องแล้วเดินออกไป
“อย่านึกว่าฉันดูไม่ออกว่าคุณมีจุดประสงค์อะไร ฉันจะบอกอะไรคุณนะ คุณไม่มีคุณสมบัติอะไรที่จะได้ครอบครองผู้ชายคนนี้ไม่มีวันซะหรอก จำเอาไว้ ถ้าให้ดีที่สุดอย่าให้ฉันเห็นคุณมาที่นี่อีก นอกเสียจากว่า ฉันจะทำให้คุณตายอย่างอนาถ！”
ในตอนที่เส้นหมี่เดินออกไป เดินผ่านข้างๆแครอท เธอกระซิบคำขู่ไปที่หูของเธอ
เสียงอาจไม่ดัง
แต่ว่า ทุกๆคำนั้น เหมือนโดนตบลงจนหูอื้อ ตบลงมาครั้งแล้วครั้งเล่าบนใบหน้าของเธอ ทำให้ใบหน้าอันนั้นซีดขาวบวกกับความคับคั่งถึงขีดสุด
เส้นหมี่！！
เธอกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียงการเสียดสีไปมา ดวงตาทั้งสองจ้องมองไปที่ด้านหลังของเธอ ยิ่งเกลียดมากกว่าเดิมจนดูดุร้ายขึ้นมา
แต่กระนั้น เส้นหมี่ก็ไม่ได้สนใจ เธอรีบหยิบสิ่งของเหล่านั้น แล้วรีบเดินออกไป
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ที่สุสาน
“คุณสามี คุณไปไหนตั้งแต่เช้า ทำไมไม่ปลุกฉันให้ตื่น ให้ฉันไปกับคุณด้วยล่ะ”
หญิงสาวเปิดประตูลงมา เมื่อมองเห็นเบนท์ลีย์สีดำคันนั้น ยังไม่ทันได้เอาของลงจากรถของตัวเอง จึงเบะปากน้อยๆแล้วรีบวิ่งมา
แสนรักที่ยังอยู่ในรถ：“……”
ขมวดคิ้วอย่างเย็นชา ตัวเขาเองก็ยังไม่ทันได้สังเกตเห็นความรังเกียจที่แสดงออกมา เขาเบนสายตาไปทางอื่นเสียแล้ว
“ผมเห็นว่าคุณยังนอนหลับสบาย จึงไม่ได้เรียก สิ่งของเอามาหรือยัง”
เขาลงมาจากรถ ไม่มองไปที่เธอแม้แต่น้อย เดินตรงไปยังBMWสีขาวคันนั้นที่เธอขับมา
เส้นหมี่มองดูสถานการณ์แล้ว ทำได้เพียงรีบเดินตามหลังเขาไป ：“เอามาแล้ว ทำไมคุณให้แครอทมารักษาพี่สาวของคุณเหรอ ทั้งที่คุณก็รู้ว่าเธอกับฉัน……”
“การรักษาของแครอท มีผลดีกับแสงดาว ครั้งนี้ที่เธอกับคุณถูกนากาจิมะจับตัวไป เธอถูกกักขังหน่วงเหนี่ยว เธอถูกนากาจิมะฉีดยาขนานใหม่ ถ้าไม่มีแครอท ก็ไม่มีใครสามารถล้างสารพิษนี้ได้”
แสนรักอธิบายรายละเอียดอย่างรวบรัด
หลังจากคำพูดนี้พูดออกมา เดิมทีหญิงสาวที่อยู่ด้านหลังเขาแสดงท่าทีอยากจะบังคับคนออกมา ทันใด เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมาแล้ว
หน้าซีดเผือดยืนอยู่อย่างนั้น
แสนรักไม่ได้หันกลับมามองเธอ หยิบของออกมาจากรถ หลังจากนั้นเขาก็ถือเดินตรงไปยังสุสาน
นับดูแล้ว วันนี้น่าจะเป็นวันที่เจ็ดที่ตาแก่จากไปแล้ว ได้ยินมาว่าหลังจากตายไปเจ็ดวันจะกลับมาบ้าน ดวงวิญญาณของผู้ตายจะกลับมาเยี่ยมคนที่บ้านหนึ่งวัน
ที่เขาถือของมามากมายขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะสามารถมองเห็นได้หรือเปล่า?
แสนรักคุกเข่าลงตรงป้ายหน้าหลุมศพ
ในตอนนั้นแม้แต่ป้ายหน้าศพเขาก็ไม่ยอมถือ ตอนนี้ บนแผ่นปูนที่แข็งแห้ง คุกเข่าลงอย่างหนักแน่น แม้แต่น้ำฝนท่วมมาจนถึงหัวเข่าของเขา เขาก็คงจะไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
เส้นหมี่ได้เห็นแล้ว ก็คุกเข่าลงเช่นกัน
“คุณอย่าคุกเข่าลงมา พื้นเปียก เดี๋ยวจะหนาวเอาได้”ชายหนุ่มดึงเธอขึ้นเบาๆ
“……”
เส้นหมี่กัดที่ริมฝีปาก ทำได้เพียงปล่อยวาง
แต่ว่า เธอก็ไม่ได้ทำตัวว่าง หลังจากเห็นว่าเขาเริ่มเผากระดาษเงิน จึงมาอยู่ด้านข้างเขา ก้มลงไปช่วยเขาเผาด้วยกัน แล้วยกเครื่องเซ่นไหว้ที่นำมา……
หลังจากนั้นหลายนาที
“ตอนที่พวกคุณถูกนากาจิมะจับตัวไป หนังสือผู้ถืออำนาจหุ้น20%นั้น แล้วก็บัตรประชาชนกับตราประทับของตาแก่ ให้เขาไปหมดแล้วหรือยัง”
“หืม?”
เส้นหมี่นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน ตอนแรกรู้สึกจุกปาก
“มะ……ไม่ ฉันไม่ได้ให้”
“งั้นเหรอ งั้นตอนนี้ของพวกนั้นอยู่ที่ไหน คุณบอกผมมา พรุ่งนี้ก็ถึงงานแถลงข่าวแล้ว ผมต้องหาให้เจอทั้งหมด”
แสนรักได้ยินดังนั้น แววตามีประกายขึ้นมา ทันใด ในเปลวเพลิงอันนั้น รีบถามขึ้นมาอีกทันที
สีหน้าของเส้นหมี่ขาวแล้วขาวอีก
เธอไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน?
สิ่งของพวกนั้น เธอเหมือนไม่ได้แตะต้องมาก่อนเลย
“ฉัน……ฉันเองก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหนแล้ว ในตอนนั้น ฉันเพื่อไม่ให้สิ่งของพวกนั้นไปอยู่ในมือของคนญี่ปุ่น ตอนที่กำลังหลบหนี อย่างเร่งรีบ……จึงให้แสงดาวไป หลังจากนั้นฉันก็ถูกจับตัวไปแล้ว”
เธอรีบประมวลสมอง แล้วหาเหตุผลในแบบที่ยอดเยี่ยมที่สุด
ไม่ผิดหรอก ก็คือแสงดาว
ยังไงผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้ก็สติยังไม่ค่อยดี จำไม่ได้เลยว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น เอาเรื่องนี้ผลักไปที่เธอ ไม่มีอะไรเหมาะสมไปกว่านี้แล้ว
แสนรักได้ยินดังนั้น ไม่ได้แอบแฝงไปด้วยความสงสัย
“อย่างนี้นี่เอง งั้นก็ได้ วันนี้ผมจะให้แครอทล้างพิษออกให้เธอจนหมด แล้วค่อยถามเธอ”
“คุณพูดว่าอะไรนะ วันนี้เหรอ！”
ทันใดเส้นหมี่เกิดโง่ขึ้นมา！
ใบหน้าของเธอซีดขาวมองไปยังชายหนุ่ม สูญเสียการควบคุมจนร้องเสียงแหลมออกมา
แสนรักมองมาในทันที ดวงตาดำคลับทั้งสองแสดงความไม่เข้าใจออกมา：“ทำไมล่ะ คุณไม่ยินยอมเหรอ”
“ห๋า?”
เส้นหมี่ถึงได้สติขึ้นมา ทันใด เธอข่มความกระวนกระวายภายในใจเอาไว้ รีบส่ายหัวขึ้นมา “ไม่ใช่นะ ฉันก็แค่……รู้สึกว่าตกใจอย่างมาก ตอนนี้พี่สาวยังไม่หายดีไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงพูดว่าพรุ่งนี้ก็หายดีแล้วขึ้นมาอย่างกะทันหัน”
“อืม ผมให้แครอทค่อยๆรักษา เพราะกลัวว่าจะไปทำลายเส้นประสาทในสมองส่วนหน้า แต่ว่าตอนนี้ก็น่าจะได้เวลาแล้ว ใช้ยามากขึ้นหน่อย วันนี้ให้เธอพูดเรื่องนี้ออกมา”
แสนรักปัดดินโคลนบนร่างกายออก แล้วยืนขึ้น
ทันใดใบหน้าของเส้นหมี่ซีดขาวอย่างรุนแรงแล้ว
เธอจำไม่ได้เลยว่าตอนท้ายตัวเองเดินออกมาจากสุสานอย่างไร รู้เพียงว่าตอนที่ได้สติขึ้นมานั้น เธอได้ถูกส่งกลับบ้านตระกูลวชิรนันท์แล้ว
