ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 549 ต้องเป็นลูกเขยที่มีคุณสมบัติครบถ้วน
สองวันต่อมา คฤหาสน์เก่าตระกูลหิรัญชา
หลังจากย้ายมาอยู่กับเด็กๆ ทุกคนก็ไม่รู้สึกอึดอัด ตรงกันข้าม เพราะความวุ่นวายนี้ทำให้ผู้คนในบ้านหลังนี้อยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืนอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
“สามคนพี่น้อง กินข้าวหรือยัง เราทำเค้กข้าวและไวน์หวาน ถ้าคุณอยากกินฉันจะไปเอามาให้”
“ได้ยังไง สะใภ้รอง”
เนื่องจากหน้าหนาวใกล้เข้ามาแล้ว เส้นหมี่กับพี่ภากำลังเตรียมของสำหรับเทศกาลที่บ้าน จึงไม่มีเวลาทำอาหาร
สะใภ้รองจึงเข้ามาชวนพวกเธอไปทานอาหาร
“เกรงใจอะ ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ดูสิ เธอยังทำไม่เสร็จ ถึงพวกเธอไม่หิว แต่เด็กๆหิวแล้ว ฉันจะพาไปกินก่อน”
สะใภ้รองที่ปากหวานและมือเท้าไวไปเรียกเด็กๆที่สนามอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่นาทีต่อมา เส้นหมี่และพี่ภาก็เห็นเธอนำเด็กทั้งสามคนพร้อมภาราดาออกไปจากในห้องครัว
พี่ภา “คุณผู้หญิง บรรยากาศที่บ้านตอนนี้ดีจริงๆ”
เส้นหมี่พยักหน้า “ใช่ บางทีหลังจากเหตุการณ์นี้ พวกเขาก็มองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น”
เธอถอนหายใจจากหัวใจ
เพราะไม่มีใครรู้เรื่องในบ้านนี้ดีไปกว่าเธอ ตอนเธอแต่งงานเข้าตระกูลหิรัญชา ทุกคนต่างเป็นคนของหิรัญชาทั้งนั้น
แต่มันถูกแบ่งออกเป็นสามหัวใจ
ล้วนมีความคิดเล็กๆอยู่ในใจ ล้วนมีใบหน้าที่เหมือนกันต่อหน้าผู้อื่น ช่วงนั้นช่างเลวร้ายจริงๆ ถ้าไม่ใช่เพราะมีอะไร เธอไม่อยากมาที่นี่เลย
“ตอนนี้ทุกคนมีใจเป็นหนึ่งเดียวกัน ไม่มีการอ้อมค้อม และบรรยากาศที่บ้านก็ดี แต่น่าเสียดายที่คุณท่านไม่ได้เห็นมัน”
ขณะที่พี่ภาพูด เธอก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย
เส้นหมี่ไม่ตอบ แต่ความรู้สึกของเธอคล้ายกับเธอ
มันน่าเสียดายจริงๆ
แต่คุณท่านต้องอยู่บนสวรรค์มองลงมา และตอนนี้เขาคงจะมีความสุขมากที่เห็นว่าครอบครัวของเขามีความสามัคคีกัน
ตอนบ่ายทั้งสองทำงานเสร็จ
“คุณผู้หญิง งั้นฉันไปทำอาหารนะคะ”
“โอเค ฉันจะเก็บของ แล้วเดี๋ยวจะเอาไปส่งที่บ้านพ่อแม่ของฉันทีหลัง น้องชายของฉันอยู่บ้านคนเดียว”
เส้นหมี่พูดขณะบรรจุของปีใหม่
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาในตระกูลวชิรนันท์ ตั้งแต่เธอย้ายมาที่นี่ ปอร์เช่ก็เป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เดิมทีเธอก็เรียกเขามา แต่เขาไม่ยอม จะรอพ่อของเส้นหมี่
สุดท้ายมันก็ขึ้นอยู่กับเขา
เส้นหมี่เก็บของ
“ส่งอาหารให้น้องหนูหรอ”
จู่ๆภาราดาก็วิ่งกลับมาพร้อมกับถังหูลู่ในมือ เธอเห็นของปีใหม่ที่บรรจุเสร็จแล้ว จึงนั่งยองๆด้วยดวงตาที่สดใสในทันที
เส้นหมี่ส่ายหัว “ไม่ใช่ นี่สำหรับน้องชายของฉัน แม่ คุณหิวไหม ถ้าหิว เดี๋ยวไปตักอาหารให้”
“…”
ภาราดาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
ช่วงนี้อาการของเธอไม่ดีขึ้น หลายปีแล้ว และไม่ใช่จะรักษาให้หายขาดได้ง่ายๆ
“น้อง ลุงหรอ”
“เอ๋” เส้นหมี่ชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะรู้ว่าเธอกำลังเรียนรู้วิธีเรียกเหมือนเด็ก
“ใช่ค่ะลุง”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็ไปด้วย ฉันจะไปบ้านพี่ดิลก ฉันจะไปด้วย!” เธอยังเรียกชื่อพ่อของเส้นหมี่ และดีใจมากที่ได้ไปด้วย
เส้นหมี่รู้สึกประหลาดใจ
ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หลังจากที่เธอกลับมาจากญี่ปุ่น เธอไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับแม่ยายที่จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้น
เธอเพิ่งฟังแสนรักอธิบายเหตุการณ์สั้นๆให้เธอฟัง ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าเธอรู้จักพ่อของเธอ ไม่รู้ว่าเธอเรียกพ่อของเธอว่าพี่
“แม่…รู้จักพ่อของฉันหรอคะ”
“รู้จักสิ พี่ดิลก พี่ธนากร และพี่สะใภ้ พวกเขาอยู่ด้วยกัน พวกเขาสวมเครื่องแบบทหารและดูดี”
ขณะที่ผู้หญิงสติไม่เต็มพูดแบบนี้ เธอก็นั่งยองๆถือของหวานอยู่ในมือราวกับเด็กๆ ดวงตาของเธอเปล่งประกายราวกับดวงดาว
เส้นหมี่ “…”
ถ้าอย่างนั้นเธอหมายความว่า พ่อของเธออยู่ในค่ายทหารกับขุนนายและธนากรงั้นหรอ
เส้นหมี่ตกใจกับข่าวนี้เพราะเธอไม่เคยได้ยินพ่อของเธอพูดถึงเรื่องนี้
เส้นหมี่ไปที่คฤหาสน์วชิรนันท์พร้อมของปีใหม่
พอดีกับที่ปอร์เช่บอกว่ามีสายจากเรือนจำ บอกว่าไปรับดิลกได้แล้ว
ข่าวดีอะไรอย่างนี้!!
เส้นหมี่ตื่นเต้นมากจนโทรหาแสนรักทันที “พี่คะ พ่อของฉันเพิ่งโทรมาบอกว่าเขาสามารถไปรับได้แล้ว คุณไปกับฉันไหม”
เธอถามอย่างมีความหวัง
อันที่จริงเธอไม่ได้เขินอายนัก และก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะทำเรื่อง ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอไปเองแล้ว
แต่วันนี้เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมเธอถึงหวังเป็นอย่างยิ่งว่าผู้ชายคนนี้จะมากับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะว่าในใจของเธอ เธอได้ถือว่าชายคนนั้นและตัวเธอเองเป็นร่างเดียวกันแล้ว
แสนรักกำลังประชุมอยู่จริงๆ
และยังคงเป็นการประชุมที่สำคัญมาก
แต่หลังจากได้รับโทรศัพท์เขาก็ตกลงโดยไม่ลังเล “ได้ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปเดี๋ยวนี้”
