ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 535 ความสงบก่อนที่ลมพายุจะมา
“ห๋า?”
ปรากฏว่า หลังจากสายโทรศัพท์ด้านโน้นได้ยินเสียงถามออกมาอย่างกดดัน น้ำเสียงจึงเปลี่ยนไปทันที：“คุณ……คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ฉันรู้ได้ยังไงงั้นเหรอ คุณทำเรื่องชั่วเอาไว้ยังถามว่าฉันรู้เรื่องได้อย่างไร ฉันจะบอกอะไรคุณนะ เส้นหมี่ตัวจริงตอนนี้ถูกฉันขังเอาไว้ที่ญี่ปุ่น ตอนนี้คุณฆ่าแสงดาวแล้ว ลูกชายของฉันก็เริ่มสงสัยขึ้นมาแล้ว ถ้าเขารู้เรื่องนี้เข้า คนแรกที่ฉันจะฆ่าคือคุณ！”
เนติพูดกัดฟันพูดออกมาทีละคำ ดวงตาโหดเหี้ยม แน่นอนว่าไม่ได้แค่พูดเล่นๆ
ผู้หญิงในสายโทรศัพท์ด้านโน้นเริ่มกระวนกระวายขึ้นมาทันที
“ไม่……ไม่ใช่ น้าเนติ คุณฟังฉันอธิบายก่อน ที่ฉันฆ่าเธอ เพราะว่าแสนรักบอกว่าจะให้แครอทรักษาเธอจนหาย หลังจากนั้นให้บอกเขาว่าหนังสืออำนาจผู้ถือหุ้นอยู่ที่ไหนกันแน่”
“ฉันได้ฟังดังนั้นจึงแล้วไม่มีวิธีอื่นแล้ว ฉันไม่ใช่เส้นหมี่ตัวจริงสักหน่อย ถ้าแสนดาวมีสติขึ้นมา แล้วพูดว่าหนังสืออำนาจผู้ถือหุ้นอยู่ที่ฉัน เมื่อถึงตอนนั้นฉันจะทำยังไงล่ะ ดังนั้น……ดังนั้นฉัน……”
เธอพูดติดๆขัดๆ หลังจากนั้นประโยคสุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกมาแล้ว
เหตุผลที่พูดมาก็ชัดเจนดีอยู่แล้ว เธอไม่มีทางเลือก ถึงได้ทำแบบนั้น
หลังจากเนติได้ฟัง จึงด่ากราดออกมา
แต่สุดท้ายแล้ว ท้ายที่สุดเธอก็ได้แต่ช่างมันไป เวลาสำคัญแบบนี้ เธอไม่อยากสร้างความวุ่นวาย
“ดี ดีที่สุดคือคุณต้องรับรองให้ได้ว่าวันนี้จะเป็นไปอย่างราบรื่น แบบนี้ ฉันจะปล่อยชีวิตของเธอไป มิฉะนั้น ฉันจะไม่ฆ่าเพียงแค่คุณ ฉันยังจะให้ครอบครัวของคุณทั้งหมดร่วมหลุมศพไปด้วย！”
หลังจากนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็วางสายลงอย่างโหดเหี้ยม
หญิงสาวในสายโทรศัพท์ด้านโน้นยืนนิ่งไป สักพัก เธอจึงเหมือนอ่อนแรงลง ไร้เรี่ยวแรงจนโทรศัพท์ในมือหล่นลงมา
“เอ๋? คุณผู้หญิง ทำไมคุณตื่นแต่เช้านักละคะ จะไปส่งพวกเราหรือคะ”
กำลังยืนอยู่ตรงทางเดินด้านนอก ทันใด คนคนหนึ่งที่อยู่บนชั้นสาม หลังจากเห็นเธอ จึงทักทายเธอออกมาอย่างน่าประหลาดใจ
“เส้นหมี่”นิ่งไป
ส่งพวกเขา?
เธอเบนความสนใจกลับมา มองไปที่เธอ：“พวกคุณจะไปไหน ใครไปบ้าง”
พี่ภายิ้มออกมา ：“ฉันกับคุณผู้หญิง ยังมีเด็กๆทั้งสามคนค่ะ คุณผู้ชายไม่ได้บอกคุณผู้หญิงเหรอคะ เขาบอกว่าเด็กๆหยุดเรียนแล้ว พวกคุณไม่มีเวลาพาพวกเขาไปเที่ยว จึงให้ฉันพาไปที่บ้านเกิดสักสองสามวัน”
พี่ภาประหลาดใจเล็กน้อย เจ้านายสาวคนนี้กลับไม่รู้เรื่องนี้แม้แต่น้อย
หลังจากที่ “เส้นหมี่”ได้ฟัง สีหน้าจึงขุ่นเคืองขึ้นมาอย่างมาก เธอไม่พูดอะไรสักคำ เดินตรงไปยังห้องอ่านหนังสือเพื่อไปหาชายหนุ่ม
เมื่อคืนวาน เขาไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องนอน แต่อยู่ที่ห้องอ่านหนังสือทั้งคืน
เมื่อ “เส้นหมี่”ขึ้นมา
กลับได้ยิน เธอพึ่งมาถึงประตูหน้าห้องของห้องอ่านหนังสือ ก็ได้ยินเสียงพูดที่ดังออกมาจากข้างใน
“หาเจอแล้วเหรอ”
“……”
“งั้นก็ลงมือได้เลย ไม่ต้องปล่อยไปแม้แต่ตารางเดียว ถ้ามีคนมาขัดขวาง คุณจัดการได้เลย！”
แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ “เส้นหมี่”คิดไปเองหรือเปล่า?
ในเวลานี้ เธอแนบกับประตูบานนี้ ฟังเสียงจากด้านในที่ไม่ค่อยชัดเจน เธอรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็นที่กำลังปกคลุม เธออดไม่ได้ที่จะตัวสั่นขึ้นมา
เป็นเพราะว่าอากาศเริ่มหนาวหรือเปล่า?
เธอกอดบ่าทั้งสองข้างเอาไว้ เธอหันหน้าไปมองพบว่าตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที แสนรักที่อยู่ในห้องอ่านหนังสือในที่สุดก็ออกมา
“คุณสามี คุณวางแผนให้พี่ภาพาคุณแม่กับเด็กๆไปที่บ้านเธอ ทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะ”
“เส้นหมี่”ที่ยืนอยู่ที่หน้าประตู หลังจากนั้นจึงถามขึ้นมาอย่างไม่พอใจทันที
แสนรักยืนอยู่ตรงหน้าประตู
บนร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่เข้มๆ นัยน์ตาดำคลับทั้งคู่ที่ไม่ได้แสดงอารมณ์ใด เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง เมื่อคืนอยู่ในห้องอ่านหนังสือนี้ก็ไม่ค่อยได้พักผ่อน
“เรื่องเล็กๆน้อยๆ ก็เลยไม่ได้บอก”
เขาตอบกลับเบาๆท่าทางดูเย็นชามากกว่าเมื่อวานอยู่มาก
ทันใด “เส้นหมี่”ไม่พอใจมากขึ้นกว่าเดิม เธอมองไปที่เขา บ่นออกมาต่อ：“นี่จะเป็นเรื่องเล็กน้อยได้ยังไง พวกเราเป็นสามีภรรยากัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ในบ้าน คุณต้องถามความเห็นของฉันบ้างสิ”
เธอทำเหมือนว่าตัวเองเป็นคนคนนี้แล้วจริงๆ
น่าเสียดาย ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธออีก
เขาก้าวขาเดินออกมา ในมือถือกระเป๋าเอกสาร：“ไปเปลี่ยนชุดเถอะ ควรออกไปได้แล้ว”
“เส้นหมี่”：“……”
เธอไม่เข้าใจเลยว่าชายหนุ่มต้องการทำอะไรกันแน่?
แต่สุดท้าย เธอก็เชื่อฟังคำพูดของเขา เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย
ก็ได้ งั้นเรื่องนี้ตอนนี้ก็พักไปก่อน รอให้พวกเขาจัดการเรื่องของวันนี้เสร็จแล้วค่อยว่ากันอีกที ตำแหน่งนางเอกนี้ ไม่ว่าอย่างไรเธอก็จะใช้เขาทำให้มั่นคงกลับมา
“เส้นหมี่”แต่งหน้าแต่งตัวให้ตัวเองอย่างงดงาม
เดิมทีเธออยากจะหาชุดกระโปรงที่สวยงามจากตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ ไปร่วมงานวันนี้ที่สำคัญมาก
แต่คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เธอเปิดตู้เสื้อผ้าออก เธอกลับพบว่าเสื้อผ้าหรูหราเหล่านั้นที่อยู่ด้านในไม่มีแล้ว เหลือเพียงชุดอยู่บ้านเล็กๆน้อยๆ
นี่คือ?
หรือว่า พี่ภากลัวว่าสิ่งของพวกนั้นจะจับฝุ่น จึงเก็บเอาไว้แล้วงั้นเหรอ?
“เส้นหมี่”โกรธมาก สุดท้ายไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงเลือกชุดกระโปรงชุดหนึ่งขึ้นมาสวมใส่
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ทั้งสองจึงออกเดินทาง
อีกทั้งเวลานี้ ขอบฟ้าสีทองที่กำลังทอแสงลงมา มายังเมืองเมืองนี้ที่หลับใหลมาทั้งคืน ที่กำลังส่องแสงสว่าง……
