ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 570 เธอจะทำให้เขาเห็น!
“ผมทำเรื่องอะไรจำเป็นต้องให้คุณมาสอนไหม? ไสหัวออกไป!”
ไม่ยอมให้เขาพูดจบ ผู้ชายที่เช้านี้จู่ๆก็โกรธมากจนบอกไม่ถูก จับเอกสารทั้งหมดในมือขว้างใส่เขา
ไม่ ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แต่ตอนเช้าที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
คือเริ่มตั้งแต่เมื่อวาน ทั้งบริษัทต่างก็โดนเขาเล่นงานถึงขั้นนั่งไม่ติดเก้าอี้กันแล้ว ก็ไม่รู้ว่าอะไรไปยั่วโมโหท่านบรรพบุรุษท่านนี้?
เฮ้อ หวังว่าคุณนายคงไม่โกรธนะ
ตอนที่เคออกไปจากห้อง ก็ทำได้เพียงแค่แบกความหวังแบบนี้ไว้
แต่ในความเป็นจริง เส้นหมี่ที่แผนกปฏิบัติการที่อยู่ชั้นล่าง ตอนนี้ก็ไม่มีเวลาไปคิดโกรธเรื่องนี้ เพราะว่าสิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้ ก็รีบนำเอาจีคิวกรุ๊ป กลับมาให้ได้
“ษา เธอเรียกเพื่อนๆร่วมแผนกไปที่ห้องประชุม ฉันอยากประชุมด่วนกับทุกคน”
“ได้ค่ะผู้อำนวยการเส้นหมี่”
เลขาก็รีบไปเรียกทุกคนเข้าประชุม
หลังจากนั้นไม่กี่นาที เมื่อทุกคนในแผนกต่างก็นั่งลงในห้องประชุมเล็ก การสีหน้าของทุกคนต่างไปจากเมื่อวานอย่างสิ้นเชิง
มีบางคนเริ่มยอมจำนนต่อเส้นหมี่เพราะในที่ประชุมเมื่อวาน ยังมีบางคนที่มีท่าทีคอยดูสถานการณ์ อยากจะดูว่าเธอจะจัดการกับเรื่องที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้อย่างไร?
แน่นอนว่า ชนิดที่ยิ่งน่ากลัว
นั่นก็คือยังคงไม่เต็มใจยอมรับ คนที่ยังคงเฝ้ารอดูและหัวเราะเยาะเธอเสียหน้า
“ทุกท่าน วันนี้เนื่องจากความเลินเล่อของฉัน ส่งผลให้แผนงานที่สำคัญสุดในมือของพวกเราเกิดข้อผิดพลาด ตอนนี้พวกเราต้องเร่งรีบเอามันคืนมาให้ได้ ดังนั้นทุกคนนับจากตอนนี้ไป หยุดงานทุกอย่างในมือ และฟังคำสั่งของฉัน!”
เส้นหมี่เข้ามาถึงในห้องประชุม ยังไม่ทันที่จะนั่ง เธอก็หยิบเอาปากกาในมือ เคาะขึ้นลงอยู่บนโต๊ะประชุม
ท่าทางแบบนี้ อันที่จริงมีผู้หญิงแค่ไม่กี่คนที่จะสู้ได้
บางคนที่ยอมรับในตัวเธอแล้วนั้น แน่นอนว่าตอบตกลงในทันที
“ได้ค่ะผู้อำนวยการเส้นหมี่”
“แต่ผู้อำนวยการเส้นหมี่ หยุดทั้งหมด งั้นแผนงานของพวกเราทางโน้นก็เร่งด่วนเหมือนกัน ช่วงเช้าก็รอที่จะติดต่อกับพวกเขาอยู่ ถ้าหากหลุดมือไป จะทำไงยังไง”
คนที่ทำตัวดั่งนางปีศาจ ก็ออกเสียงมาอย่างน่าพิลึก
เส้นหมี่เย็นเฉียบในทันที: “ฉันเป็นผู้อำนวยการหรือคุณเป็นผู้อำนวยการ? ฉันให้คุณหยุดคุณก็หยุด จะพูดอะไรเยอะแยะมากมาย? งานเล็กๆพวกนั้น ถึงต่อให้หลุดไปสิบงาน ฉันก็ไม่สนใจ!”
น้ำเสียงของเธอเคร่งขรึม ไม่ไว้หน้าใครคนคนนี้แม้แต่น้อย
คนคนนั้นก็ราวกับว่าถูกตบหน้าฉาดใหญ่ในทันที เดี๋ยวหน้าแดงเดี๋ยวหน้าซีด ถึงแม้ว่าจะยังไม่ยอมรับ แต่ก็ไม่กล้าออกเสียงอีกแล้ว
ดังนั้น ในที่ประชุมครั้งนี้สุดท้ายคือสรุปให้ทุกคนในแผนกนี้ หยุดงานทุกอย่างของตัวเองในมือ
ส่วนหนึ่งรับผิดชอบติดต่อกับจีคิวกรุ๊ปต่อ ;
ส่วนหนึ่งก็ติดตามบริษัท นี้ เฝ้าติดตามการกระทำทุกย่างก้าวอย่างใกล้ชิด
สำหรับเส้นหมี่นั้น?
เธอก็ให้คนในบริษัทคอยสะกดรอยตามตำแหน่งที่อยู่ของตัวแทนจีคิวกรุ๊ป โดยตรง วางแผนว่าหลังจากที่รู้เขาอยู่ที่ไหน? ก็จะทำการบุกโจมตีทันที!
ทำการบุกโจมตีทันที?!!
เลขาษา ได้ยินแล้ว ถึงกับตกใจ: “ผู้อำนวยการเส้นหมี่ คุณลุยเองเลยเหรอคะ? จะทำอย่างนั้นได้อย่างไรล่ะ? ข้างนอกหิมะกำลังตกอยู่ คุณจะออกไปแบบนี้ มันอันตรายมากนะคะ!”
“ไม่เป็นไร นับประสาอะไรกับหิมะแค่นี้? เมื่อก่อนสภาพอากาศเลวร้ายกว่านี้ฉันก็เคยเจอมาแล้ว?”
เส้นหมี่ไม่คิดอะไรมากกับเรื่องนี้ ยังคงจ้องมองไปที่จุดติดตามบนอินเทอร์เน็ต
เธอไม่เคยกลัวเลยจริงๆ
เธอไม่ใช่คุณหนูผู้บอบบางผู้ซึ่งถูกเลี้ยงดูมาในตระกูลวชิรนันท์อีกต่อไป หลายปีมานี้ เธอผ่านมาทั้งลมทั้งฝน ฝึกฝนขัดเกลาให้เธอเข้มแข็งมั่นคงมานานแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็จำเป็นต้องทำแบบนี้
ไม่อย่างนั้น ผู้ชายชั้นบน จะคิดว่าเธอไร้ประโยชน์หรือเปล่า? ก็จะดุด่ายิ่งไม่น่าฟัง?
เส้นหมี่คิดถึงตอนโทรศัพท์เมื่อสักครู่ แสยะยิ้มมุมปากที่ไม่มีเลือด ยังคงจ้องมองจุดติดตามนั้นต่อไป
โชคดี จากนั้นไม่นานมากนัก แฮกเกอร์ฝีมือดีที่เธอหามา ในที่สุดก็หาตำแหน่งของตัวแทนคนนี้เจอแล้ว
“เป้าหมายอยู่ที่ เมืองเดอะซี”
“เมืองเดอะซี?”
เส้นหมี่แววตาลุกวาวขึ้นมาทันที
เมืองเดอะซีห่างจากเมือง A ของพวกเขาไม่ไกลมากนัก ขับรถระยะทางก็ประมาณสามชั่วโมงกว่า ถ้าเป็นอย่างนี้ ออกเดินทางตอนนี้ ควรจะสามารถไปดักพบตัวแทนคนนั้นได้ทัน
เส้นหมี่ยื่นมือไปหยิบกระเป๋าบนโต๊ะ
เลขาษา เห็นเข้า รีบขวางเอาไว้ แต่เวลานี้ ผู้หญิงที่จริงๆ แล้วมีอายุน้อยกว่าเธอ กลับยืนที่ประตูห้องประชุมมองดูทุกคนในห้องพร้อมกับประโยคพูดว่า
“เพื่อนร่วมงานทุกท่าน ฉันรู้ว่าวันนี้ทุกคนต่างไม่ยินยอมทำเรื่องนี้ แต่ที่ดินหมื่นล้าน ตลอดทั้งปีบริษัทก็เจอได้ไม่กี่ครั้ง คว้ามันไว้ได้ พวกเราทำให้มันให้กลายเป็นสองเท่า ต่อไปในรายชื่อผู้ทำคุณประโยชน์แก่บริษัทก็จะมีรายชื่อพวกคุณแล้ว ได้ทั้งชื่อเสียงทั้งกำไร ทำไมพวกคุณถึงยอมแพ้ล่ะ?”
“……….”
ไม่มีใครออกเสียงใดๆ
ในเวลานี้ ทุกคนที่หยุดมองอยู่ที่เธอ สีหน้าบนใบหน้าคือต่างนิ่งเงียบ
จนถึง หลังจากที่ผู้หญิงอ่อนวัยคนนี้ออกไปแล้ว พวกเขาก็ค่อยๆ ได้สติกลับมา จากนั้น มันก็เหมือนกับจู่ๆ เอาก้อนหินก้อนหนึ่งโยนลงไปในทะเลสาบอันนิ่งสงบ และยังคล้ายกับว่ามีน้ำหยดหนึ่งหยดลงไปในกระทะที่น้ำมันร้อนจัด
ภายในไม่กี่วินาทีสั้นๆ บรรยากาศในห้องทำงาน ก็กลายเป็นบรรยากาศอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
——
เส้นหมี่ลงมาจากตึก ก็ตรงไปที่ลานจอดรถ
“แปลกจริงๆ เมื่อกี้พวกเธอเห็นไหม? เหมือนคุณแครอทมาที่บริษัทเรา”
“จริงเหรอ? เธอเห็นที่ไหน?”
“ก็ตอนที่ฉันจอดรถ รถของเธอจอดด้านข้างฉันพอดี”
“………….”
