ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 632 เส้นหมี่ คุณทำขนาดไหนก็ไร้ประโยชน์
“พี่ชาย คุณกลับมาแล้วเหรอ”
แสนรักมองไปยังสีหน้าแววตาของลูกสาวที่อยู่ข้างเท้าของเขา ในห้องอาหารนี้ เส้นหมี่ที่ยังผูกผ้ากันเปื้อนอยู่ได้ปรากฏตัวขึ้น ในมือของเธอกำลังถือถ้วยซุปอยู่ หลังจากได้เห็นเขากลับมา จึงยิ้มกว้างออกมา
แสนรัก：“……”
แสงดาว：“ไม่ดีแล้ว มีคนกลับมาแล้ว ฉันยังสามารถอยู่ทานข้าวได้หรือเปล่านะ หิวจะตายอยู่แล้ว！”
ผู้หญิงคนนี้เปิดบทสนทนาขึ้นก่อน อีกทั้งหลังจากเธอพูดจบ ก็ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารที่จัดอาหารเอาไว้เต็มโต๊ะแล้ว
เส้นหมี่ยังจะขวางเอาไว้ได้เหรอ?
ยิ้มออกมาอย่างเคอะเขิน แล้วตะโกนเรียกลูกชาย：“อิคคิว รีบตักข้าวให้คุณป้าเร็ว”
หลังจากนั้นก็วางถ้วยซุปลง เดินไปหาชายหนุ่มที่อยู่หน้าประตู
“เหนื่อยไหม วันนี้ฉันทำสเต๊กเนื้อที่คุณชอบ ยังมีตุ๋นซุปไก่ด้วย คุณไปล้างมือก่อนเถอะ แล้วก็มาทานข้าวได้แล้ว”
คิ้วของเธอโก่งโค้ง แล้วก้มลงมาหยิบรองเท้าแตะออกมาจากตู้เก็บรองเท้าหนึ่งคู่ วางไว้ด้านหน้าของแสนรัก เหมือนกับว่าระหว่างพวกเขาทั้งสองนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
แสนรักมองไปที่เธออยู่นิ่งๆ
มีอยู่ช่วงเวลาหนึ่ง เขาก็ใส่รองเท้าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ หลังจากนั้นก็เอาโน๊ตบุ๊คที่ถืออยู่ในมือส่งให้เธอ เหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็นมา โอบเธอเอาไว้แล้วไปล้างมือกินข้าว
แต่ว่า ในขณะที่เขาใจอ่อนลงแล้วในวินาทีนั้น ภาพภารานินแม่ของเขาที่ถูกปืนยิงแล้วล้มลงในอ้อมกอดของเขาก็ปรากฏขึ้นมา
ทันใด หลังจากที่เขาหรี่ตาลงอย่างหนัก ก็กลับมาปกคลุมด้วยน้ำแข็งหิมะเป็นชั้นๆอีกครั้ง
“ใครให้คุณมา”
“อะไรนะ”
เส้นหมี่ที่ก้มลงไปกำลังจะหยิบกระเป๋าของเขา ได้ยินคำพูดนี้ จึงเงยหน้าขึ้นมามองเขา
“ไม่มีใคร ฉันพาลูกๆมาเอง พี่ชายคุณชอบอยู่ที่นี่ไม่ใช่เหรอ งั้นฉันกับลูกๆจะย้ายมาอยู่ที่นี่ คุณดูสิ วันนี้พวกเราทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว”
เส้นหมี่ไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเขา หลังจากได้ยิน เธอก็อธิบายกับเขาไปอย่างอารมณ์ดี
สีหน้าของแสนรักขุ่นมัวขึ้นมา：“เส้นหมี่ คุณฟังไม่เข้าใจหรือยังไง หรือว่าอยากจะอยู่ต่อหน้าลูกๆ ทำเรื่องที่ทำให้มองหน้ากันไม่ติด”
เขาไม่ได้รักษาน้ำใจแม้แต่น้อย แม้แต่ลูกๆก็พูดถึงแล้ว
ในที่สุดเส้นหมี่ก็หน้าซีดขึ้นมา
แต่ไม่นาน เธอก็เปลี่ยนกลับมาเป็นปกติ：“ฉันเข้าใจ แต่ว่าอีกไม่กี่วันก็ตรุษจีนแล้ว มีเรื่องอะไร ให้ผ่านตรุษจีนไปก่อนแล้วค่อยว่ากันไม่ได้เหรอ”
น้ำเสียงของเธอดูสงบลง สงบเหมือนกับว่ากำลังพูดคุยเรื่องทั่วไปภายในบ้านกับเขา
แสนรักที่เตรียมคำพูดรุนแรงเอาไว้ก็ต้องชะงักลง
เขานึกว่าเธอจะงอแง ร้องไห้
เหมือนกับเมื่อตอนกลางวันที่อยู่บริษัท
แต่คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้ปฏิกิริยาที่เธอมีต่อเขาเป็นแบบนี้！
ทันใดนั้นภายในใจของชายหนุ่มก็รู้สึกว่าไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา มองดูเธอถือโน๊ตบุ๊คในมือของตัวเองไป หลังจากนั้นใช้ลักษณะท่าทางที่น่ายำเกรงแล้วอุ้มลูกสาวที่ยังเกาะเขาเอาไว้ไป
สีหน้าของเขายิ่งน่ากลัวกว่าเดิม
“ชินจัง รีบพาน้องไปล้างมือ แล้วก็อิคคิว ไปหยิบถ้วยมาให้แด๊ดดี้ พวกเราจะทานข้าวกันแล้ว”
“ได้ครับ หม่ามี๊”
พวกเด็กๆต่างไม่ได้ยินที่หม่ามี๊กับแด๊ดดี้ทะเลาะกัน ตอนนั้นพวกเขากดเสียงเอาไว้ให้เบาที่สุด
แน่นอน รินจังอาจจะได้ยินแล้ว แต่เดิมทีเธอไม่ค่อยฉลาด ปฏิกิริยาต่างๆช้ากว่าคนอื่นครึ่งหนึ่ง ฟังไม่เข้าใจ ก็เป็นปกติ
พวกเด็กๆทานข้าวกันอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างมีความสุข
แสนรักที่นั่งลงเป็นคนสุดท้ายจึงนั่งลงข้างๆลูกชาย
“แด๊ดดี้ หม่ามี๊บอกว่า ปีนี้พวกเราจะมาเคาท์ดาวน์กันที่นี่ นี่เป็นครั้งแรกที่ครอบครัวของพวกเราได้มาตรุษจีนด้วยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แด๊ดดี้ คุณดีใจไหม”
อิคคิวเป็นเด็กที่ชอบพูดเป็นพิเศษ หลังจากที่แด๊ดดี้นั่งลง เขาทานไปพร้อมกับถามแด๊ดดี้ขึ้นมาอย่างตั้งตารอ
เรื่องเรื่องนี้ เป็นเรื่องที่ควรค่าแก่การดีใจจริงๆ
เพราะว่า สองปีมานี้ ถึงแม้ว่าปีที่แล้วพวกเขาจะรู้สถานะของตัวเองแล้ว แล้วก็เข้ามาในตระกูลหิรัญชา แต่ว่าตอนนั้น เพราะว่าการตายปลอมๆของแต่งฝัน เส้นหมี่มีความกดดันเป็นอย่างมาก จึงถูกบีบบังคับให้แยกกันกับแด๊ดดี้ของพวกเขา
ดังนั้น วันส่งท้ายปีเก่าปีของปีที่แล้ว ครอบครัวของพวกเขาจึงไม่ได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้า
เส้นหมี่ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
แต่ว่า ในขณะที่เธอกำลังป้อนข้าวลูกสาวอยู่นั้น ก็แอบเหลือบไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม
หลังจากนั้น เธอเห็นว่าเขาที่กำลังใช้ตะเกียบคีบอาหารขึ้นมา หยุดชะงักอยู่กลางอากาศ
“อืม ดีใจ”
“ใช่ไหม พวกเราก็ดีใจเป็นอย่างมาก หม่ามี๊บอกว่า พรุ่งนี้พวกเราก็สามารถตกแต่งสถานที่ได้แล้ว ซื้อดอกไม้สำหรับประดับหน้าต่าง โคมไฟสีแดง ยังมีของอร่อยๆมากมายหลายอย่าง แด๊ดดี้ คุณจะช่วยพวกเราด้วยหรือเปล่า”
เมื่อเด็กน้อยได้รับคำตอบตอบที่แน่นอนแล้ว ยิ่งดีใจขึ้นมามากกว่าเดิม
เขาดีใจจนเอาตะเกียบวางลง หลังจากนั้นก็กระโดดโลนเต้นขึ้นมาขอร้องให้พรุ่งนี้ให้แด๊ดดี้ช่วยไปเตรียมสิ่งของสำหรับวันตรุษจีน
แสนรัก：“……”
“อิคคิว ว่าง่ายหน่อยสิ พรุ่งนี้แด๊ดดี้ยังต้องไปที่บริษัท อย่ารบกวนการทำงานของเขา รอให้แด๊ดดี้หยุด พวกเราค่อยพาพวกหนูไปเที่ยว พรุ่งนี้ไปกับกับหม่ามี๊ก็พอแล้ว”
เส้นหมี่รีบพูดออกมาก่อน ก่อนที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงนั้นจะเปิดปากออกมา
สถานการณ์ในตอนนี้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะพ่นอะไรออกมาจากปาก? ถ้าทำร้ายจิตใจของลูกๆ คงไม่ดีแน่
อิคคิวเบะปากออกมา ทำได้เพียงแค่ตอบตกลง
