เส้นหมี่จึงทำการฉีดยาเข็มนี้เข้าไป
ได้ผล ดิลกที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงมาหลายวัน หลังจากที่ฉีดยานี้เข้าไปแล้ว ไม่นาน ก็เห็นนิ้วมือของเขาขยับ อีกครู่หนึ่ง ดวงตาคู่นั้นก็ค่อยๆ ลืมขึ้นอย่างช้าๆ
“ฟื้นแล้ว เขาฟื้นแล้ว!”
ธนาฒย์ที่นั่งอยู่ในรถเข็นเห็นเข้า ทันใดนั้นก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น
เส้นหมี่เองก็ดีใจ เธออดไม่ได้ที่จะกุมมือพ่อไว้ ยังไม่พูดอะไร น้ำตาก็ร่วงไหลลงมา : “พ่อ ในที่สุดพ่อก็ฟื้นแล้ว”
ดิลก : “….”
เหมือนกับว่าเขาฝันอันยาวนานมาก เบื้องหน้าของเขายังคงเลือนราง มองเห็นสีขาวสว่างอยู่บนศีรษะ และยังมีเสียงลูกสาวร้องไห้อยู่ข้างหู
เป็นเวลานานมาก เขายังคงจำไม่ได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองกันแน่?
ธนาฒย์ที่อยู่ด้านข้างเห็นเข้า ก็นึกบางอย่างออก รีบเรียกภรรยาที่อยู่ด้านหลัง : “เร็ว รีบไปเรียกหมอมาเร็วเข้า”
“อ่อใช่!”
สาธินีก็เพิ่งจะได้สติ จากนั้นก็รีบวิ่งไปเรียกหมอทันที
จากนั้นไม่กี่นาที เมื่อหมดรีบวิ่งเข้ามา สติสัมปชัญญะของดิลกก็ดีขึ้นมาแล้ว
“สารพิษหายไปหมดเกลี้ยงแล้ว พวกคุณทำได้อย่างไรกัน? ยานี้ คือเด็กผู้หญิงคนที่มาเมื่อวานวิจัยพัฒนาออกมาได้งั้นเหรอ?” หลังจากที่คุณหมอตรวจ ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ
เส้นหมี่หลับตาลง ไม่พูดอะไร
สาธินีเห็นเข้า ก็เลยเสริมขึ้นว่า : “เปล่า ให้คนอื่นวิจัยพัฒนาออกมา คุณหมอ อย่างนั้นตอนนี้เขาปลอดภัยแล้วใช่ไหม?”
คุณหมอพยักหน้า : “ปลอดภัยแล้ว แต่ เขาเป็นผู้สูงอายุ โดนยาพิษครั้งนี้ สร้างความเสียหายต่อร่างกายเขาเป็นอย่างมาก แนะนำว่าหลังจากที่พวกคุณกลับไปบ้านแล้ว ให้เขาพักฟื้นเยอะๆหน่อยครับ”
ตอนท้ายเขาย้ำเตือนคนในห้องผู้ป่วยนี้อย่างหนักแน่น
พักฟื้น?
ก้นลึกหัวใจของเส้นหมี่กระตุกขึ้น
ถ้าต้องพักฟื้น ไม่อย่างนั้น ทางที่ดีคือพาคุณพ่อไปพักฟื้นที่ต่างประเทศสักระยะ อย่างไรเสีย ตอนนี้เธอเองก็ไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว คิดอยากจะออกไปพักผ่อนจิตใจ
หลังจากที่เส้นหมี่ออกมาจากห้องผู้ป่วย ก็บอกการตัดสินใจนี้แก่คุณลุงกับคุณป้า
คุณป้าก็ไม่พูดอะไร แต่คุณลุงหลังจากที่ฟังแล้ว ก็ถามว่า : “เธอจะพาพ่อไปต่างประเทศ แล้วเด็กๆล่ะ? ยังมีแสนรัก เขาจะตกลงไหม?”
พวกเขาหย่าร้างกันแล้ว ยังมีอะไรให้ต้องตกลงอีกเหรอ?
เส้นหมี่กระตุกมุมปาก
แต่สุดท้าย เธอก็ยังคงไม่พูดอะไร และกำชับกับคุณลุงคุณป้า ตอนที่เธอไม่อยู่ หลังปีใหม่รอปอร์เช่กลับมา ช่วยบริหารจัดการกับเอสเอฟอย่างดี
จากนั้น เธอก็กลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย
หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง เธอนั่งรถแท็กซี่มายังคฤหาสน์หิรัญชา เตรียมตัวไปรับเด็กๆ กลับบ้าน
ในเมื่อเธอจะไปแล้ว แน่นอนว่าก็ต้องพาพวกเด็กๆ ไปด้วยกัน หย่ากันครั้งนี้ ถึงแม้ว่าจะบอกว่าเลี้ยงดูเด็กๆ ด้วยกัน แต่ก็ยังบอกว่า สามารถพาไปเลี้ยงดูยังสถานที่ของอีกฝ่ายได้
เส้นหมี่มาถึงคฤหาสน์
แต่ เธอคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เธอมาถึงแล้ว กลับไม่พบแม้แต่เงาของเด็กๆ เหล่านั้น
“พี่ใหญ่ พวกเด็กๆล่ะคะ?”
“หา? น้องสะใภ้ พวกเขาไม่ได้มานี่นะ ไม่ใช่อาศัยอยู่กับเธอตลอดเหรอ?” ธวัชออกมา เห็นว่าเธอมาตามหาเด็กๆ จึงรู้สึกแปลกใจมาก
สีหน้าเส้นหมี่เปลี่ยนสีในทันที
นอกจากเธอแล้ว ผู้ชายคนนั้นยังพาเด็กๆ ไปซ่อนอีกแล้ว
“คุณนาย ท่านคือกำลังตามหาคุณชายน้อยทั้งสองคน กับคุณหนูเล็กใช่ไหม? เมื่อคืนท่านประธานไม่ได้ให้คนพามาส่งที่นี่ แต่ส่งไปที่บ้านวิไลการ”
ทันใดนั้น ตอนที่เธอกำลังจะโทรศัพท์ ก็มีคนใช้คนหนึ่งเดินออกมาจากสวนที่พวกเด็กๆ พักอยู่ปกติ
บ้านวิไลการ?
เส้นหมี่มองคนคนนี้ด้วยความประหลาดใจมาก
เมื่อคืนเส้นหมี่มาที่นี่ แต่ เพราะว่ามาแอบขโมยของ เธอจึงไปได้ไปเจอกับพวกเด็กๆเหล่านั้น แต่คิดไม่ถึงว่า เมื่อคืน พวกเด็กๆกลับไม่ได้อยู่ที่นี่
ทำไมจึงถูกส่งไปที่บ้านวิไลการล่ะ?
ตระกูลวิไลการไปมาหาสู่กับตระกูลหิรัญชาเหมือนจะน้อยมาก ตั้งแต่หลังจากที่ฑาวีเสียชีวิต หลายปีมานี้ ก็ไปมาหาสู่กันน้อยมาก ทำไมจู่ ๆ ถึงได้ส่งพวกเด็กทั้งสามคนไปที่นั่นล่ะ?
หรือว่า ตระกูลวิไลการก็รู้เรื่องของภารานินแล้ว?
เส้นหมี่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาทันที และกดโทรออกไป……
“ฮัลโหล?”
แต่เพียงไม่กี่วินาที อีกฟากของโทรศัพท์นั้น ครั้งนี้ ก็รับสายแล้ว
เส้นหมี่ตะลึง และยังไม่รู้สึกคุ้นชินอยู่สักพักหนึ่ง
“ฉันอยู่ที่คฤหาสน์ ฉันได้ยินว่า พวกเด็กๆทั้งสามคนถูกคุณส่งไปที่บ้านวิไลการแล้ว?”
“ใช่ พวกเรารู้เรื่องของแม่ฉันแล้ว โทรศัพท์มาหา บอกว่าอยากเจอเด็กๆทั้งสามคน ฉันก็เลยพาไปส่ง ทำไมเหรอ?”
ในสายโทรศัพท์ น้ำเสียงของแสนรักก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนก่อนหน้านี้ ฟังดูแล้ว มีความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อนตอนที่พวกเขาอยู่ด้วยกัน
เพราะว่าหย่ากันแล้ว เขาจึงรู้สึกปล่อยวางหรือเปล่า?
เส้นหมี่กระตุกมุมปาก : “ไม่มีอะไร เมื่อฉันก็แค่มารับพวกเขา แต่ไม่เห็นพวกเขา ใช่ ฉันอยากบอกคุณเรื่องหนึ่ง พ่อฉันฟื้นแล้ว ฉันเตรียมที่จะพาเขาไปพักฟื้นที่เมืองเคลียร์สักระยะ พวกเด็กทางนั้นคุณจะจัดการอย่างไร?”
เพราะในเมื่อโทรไปหาแล้ว ทางที่ดีเธอก็เลยพูดถึงเรื่องนี้ด้วย เพื่อไม่ต้องโทรศัพท์ไปอีกครั้ง
คำพูดจบลง โทรศัพท์ทางนั้นก็ยังคงไม่มีเสียงตอบกลับ
ทำไม?
เขารู้สึกรังเกียจเหรอ? หย่าร้างกันไปแล้ว ยังจะมาบอกเขาเรื่องพวกนี้อีก?
เส้นหมี่ก็จะรีบวางโทรศัพท์ลงทันที
“ผมคิดว่าอย่างนี้ เด็กๆไม่ต้องพาไป คุณพาพ่อของคุณไปพักฟื้น ปกติแล้วก็ต้องดูแลเขา และก็ไม่ใช่ไปแค่วันสองวัน เดี๋ยวพอหลังวันตรุษจีน พวกเด็กๆ ก็จะเปิดเทอมแล้ว คุณคิดว่าไงล่ะ?”
จู่ ๆ เขาก็พูดออกมา ปฏิเสธคำขอที่เธอจะพาพวกเด็กไปด้วย
