ม็อกโก：“……”
เขาไม่รู้ว่าจะรับมือกับปัญหานี้ของเธอยังไงดี สุดท้ายแล้วก็เลือกที่จะจับเธอเอาไว้ เตรียมที่จะบังคับพาเธอออกไป
แต่ว่าหลังจากที่แสงดาวได้เห็นแล้ว กลับดิ้นหนีอย่างรุนแรง
จนในที่สุด เธอก็สลัดเขาออก หลังจากนั้นก็เดินเข้ามาหาแสนรักที่ยังคงนั่งอยู่ใกล้ๆกับหน้าต่างเหมือนเดิม
“น้องชาย มองมาที่ฉันสิ ฉันเป็นพี่สาวของคุณ คุณมองให้ชัดเจน”เธอนั่งยองๆลงด้านข้างของเขา หลังจากนั้นเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออก เธอพยายามยิ้มออกมาแล้วพูดเตือนสติออกไป
พี่สาว น้องชาย
นี่เป็นการเรียกออกมาอย่างสนิทสนมขนาดไหน ถ้าพูดถึงพวกเขาแล้ว เรื่องราวที่ผ่านมาจนถึงวันนี้ เกือบจะสามสิบปีแล้ว ในตอนที่เธอพูดสองคำนี้ออกมา ถึงได้พบว่าแต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยเรียกแบบนี้มาก่อน
แสงดาวไม่เคยโศกเศร้าเสียใจขนาดนี้มาก่อน
แต่ว่าเขายังคงไม่มีปฏิกิริยาใด เขานั่งอยู่ที่นั่นกำลังอ่านหนังสือที่อยู่ในมือ ไม่แสดงสีหน้าใดอีกทั้งสมาธิดีเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นยังไงอย่างนั้น
แสงดาว：“……”
วินาทีต่อมาจึงมองไปที่หนังสือเล่มนั้นของเขาแวบหนึ่ง
วารสารเภสัชกรรม?
เขาอ่านอะไรแบบนี้ด้วยเหรอ? นี่เป็นนิตยสารที่สามารถหาได้ตามโรงพยาบาลทั่วไปไม่ใช่เหรอ?ทำไมเขาถึงได้อ่านอะไรแบบนี้?ตอนนี้เขามักง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
เมื่อก่อนเขานั้น อ่านแค่เพียงเกี่ยวกับการเงินการลงทุน หรือไม่ก็เป็นหนังสือที่มีเนื้อหาสาระที่เป็นประโยชน์
ภายในใจของแสงดาวยิ่งอัดอั้นมากกว่าเดิม วินาทีนี้ เธอนั่งยองๆอยู่ข้างๆเขา แม้แต่ลมหายใจ ก็สูดเข้ามาไม่ไหวแล้ว
“พอแล้วล่ะ ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไป เขาจะโมโหขึ้นมาแล้ว”ม็อกโกมองดูเวลาก็พอสมควรแล้ว รีบเขามาเร่งเธออีก
แสงดาว：“……”
แสงดาวที่น้ำตาไหลออกมาเหมือนสายฝนมองไปที่คนคนนี้แวบหนึ่ง ในที่สุด เธอก็ออกไปกับม็อกโกแล้ว
แสนรัก คุณวางใจเถอะ พี่สาวต้องมาช่วยชีวิตคุณอย่างแน่นอน แน่นอนว่าจะไม่นั่งมองคุณถูกพวกเขาทรมานจนตายอยู่ที่นี่
แสงดาวออกมาจากโรงพยาบาลแห่งนี้ บนถนน เธอไม่ได้พูดอะไรกับม็อกโกเลย
ม็อกโกมาส่งเธอที่โรงแรม หลังจากนั้นก็ลังเลอยู่สักพัก แต่ก็ถามออกไปหนึ่งประโยค ：“คุณอยากให้ผมส่งคุณกลับเมืองAหรือเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก！”
เป็นอย่างนี้นี่เอง เธอจึงปฏิเสธเขาออกไปทันที
ม็อกโกไม่พูดอะไร เม้มริมฝีปาก เขาจอดลงที่หน้าประตูโรงแรม หลังจากนั้นก็เปิดประตูรถ
“ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง”
“คุณพูดมา”
“อาการของเขาตอนนี้เป็นยังไงกันแน่ สาหัสแค่ไหน ทำไม……แม้แต่ฉันก็ยังไม่รู้จักแล้ว เขาเป็นแบบนี้แล้ว ต่อไปตระกูลเทวเทพของพวกคุณจะทำอะไรกับเขาอีก”
ในที่สุดแสงดาวก็ทนไม่ไหวจึงต้องถามออกมา ยังไม่ทันได้พูดถึงสองประโยค ขอบตาของเธอก็แดงขึ้นมา สะอื้นขึ้นมาแล้ว
ม็อกโกได้เห็นสถานการณ์แล้ว ก็ไม่ได้ปกปิดอะไร พูดความจริงออกมาตรงๆ
“หลังจากเส้นหมี่ตาย เขาได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง หมดสติไปสามเดือน หลังจากฟื้นคืนมา เขาก็เปลี่ยนไปเป็นอีกบุคลิกหนึ่ง ตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าคุณนั้นเป็นเขาอีกคนหนึ่ง เรื่องที่สวนแมกโนเลียนั้น ก็เป็นเขาในบุคลิกนี้เป็นคนลงมือทำ”
“คุณพูดอะไรกัน การแบ่งแยกตัวตน?”
แสงดาวตกใจเป็นอย่างมาก ใบหน้าซีดขาวแล้วครึ่งหนึ่ง
ม็อกโกพยักหน้า：“ใช่ ดังนั้น เมื่อสักครู่เขาถึงไม่รู้จักคุณ คุณหมอบอกว่า บุคลิกนี้ของเขา สิ่งที่เขาจำได้ มีเพียงคำสั่งจากเขาตัวตนเดิมเป็นคนสั่งมา นอกเหนือจากนี้ ก็จะไม่ได้ถูกเก็บเอาไว้ในสมองของเขา”
“……”
มีมวลขนาดใหญ่ที่น่ากลัวกำลังซัดสาดอยู่ภายในอกของเธอ แสงดาวแม้แต่สติสัมปชัญญะก็ไม่เหลือแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่ตระกูลหิรัญชาของพวกเรายี่สิบกว่าปีมานี้ กลัวที่สุดว่าจะได้เห็นเรื่องนี้！
การแบ่งแยกตัวตน！！
“งั้น……ในตอนนี้เขาออกคำสั่งให้บุคลิกนี้ทำอะไร”เนิ่นนาน ทั้งร่างของแสงดาวก็เย็นวาบ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงตัวเองถามออกไป
ปรากฏว่า ยิ่งทำให้เธอผิดหวัง
“แก้แค้น！”
ม็อกโกพูดถึงสิ่งนี้ คิ้วก็ขมวดแน่นอย่างหม่นหมอง “จุดมุ่งหมายของเขาตอนนี้ คือต้องการฆ่าลุงของผม วุฒิพล ไปที่สวนแมกโนเลีย ก็เพื่อที่จะฆ่าเขา”
“แล้วอย่างอื่นล่ะ”
“แล้วก็ถ้าคิดในทางที่ไม่ดีไปอีก ตั้งแต่แม่ของเขาเสีย จนมาถึงเส้นหมี่เสียไป น่าจะ ตระกูลเทวเทพทั้งตระกูลกลายเป็นจุดมุ่งหมายของเขา”
ม็อกโกพูดไปในทางที่หนักหนาอย่างมาก！！！！
ไม่มีเสียงใดแล้ว
ในรถนี้ ในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นเงียบสงัดเหมือนกับตายยังไงอย่างงั้น
ถ้าการฆ่าตระกูลเทวเทพทั้งตระกูลเป็นจุดประสงค์สุดท้ายของเขาในบุคลิกนี้ งั้นไชยันต์ก็คงไม่มีทางไม่สนใจ อย่างแน่นอน เพราะเห็นว่าแสนรักเป็นลูกชายของขุนนาย ตอนนี้เขาจึงยังเก็บเขาเอาไว้
แต่ว่าถ้าวันหนึ่งต้องเผชิญหน้าให้เลือกระหว่างเขากับตระกูลเทวเทพ เขาต้องปล่อยวางจากเขาอย่างแน่นอน
ดังนั้น ข้อยุติสุดท้ายของแสนรัก เหลือเพียงสองทางเลือก ต้องรักษาอาการแบ่งแยกตัวตนของเขานี้ให้หาย หรือไม่ก็สุดท้ายแล้วก็ต้องถูกทำลาย！
อีกทั้งจุดจุดนี้ ตั้งแต่ตอนนี้ก็รู้แล้วว่าเขาถูกกักบริเวณเอาไว้
แสงดาวไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอกลับมาได้อย่างไร
เธอรู้เพียงว่า ในตอนที่ลากกระเป๋าเดินทางสองใบออกมาจากสนามบินของเมืองAแล้ว ก็ได้เห็นดลธีที่มารอรับเธอ เธอก็อ่อนยวบลงทันที
“คุณหนูใหญ่！คุณหนูใหญ่ ！！”
ดลธีได้เห็นแล้ว ทันใดก็ตกใจขึ้นมารีบเข้ามาพยุงเธอเอาไว้……
หลังจากนั้นสองชั่วโมง ที่คฤหาสน์หิรัญชา
ในตอนที่แสงดาวกลับมาได้สงบลงแล้ว เตรียมตัวที่จะปรึกษาหารือกับดลธีว่าจะไปช่วยชีวิตแสนรักที่เมืองหลวงได้อย่างไร คณาธิปได้ยินว่าเธอกลับมาแล้ว จึงเข้ามาหา
“คุณหนูใหญ่ คุณชายรองมาค่ะ”
“เขามาทำไมกัน ว่างจนกระวนกระวายหรือยังไงกัน”
แสงดาวเมื่อได้ยินถึงคนคนนี้แล้ว เดิมทีเธอก็หงุดหงิดและไม่สบายใจอยู่แล้ว ทันใดนั้นจึงรีบให้สาวใช้รีบไปไล่คนอย่างเหลือทน
