ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 701 ตายไปพร้อมกัน

“คุณปู่ใหญ่…”

“เพียะ—”

ใครก็คาดไม่ถึง ว่าเขาจะตบหน้าของ จูเน่ได้!

จูเน่มึนงง

รวมทั้งคนอื่นที่อยู่ภายในห้องกายวิภาคนี้ ก็มองไปทางเขาด้วยใบหน้าที่ตกตะลึง

“ท่านแม่ทัพ นี่คุณทำอะไรครับ?”

“ขอประทานโทษทุกท่านด้วย สร้างความวุ่นวายให้พวกคุณอีกแล้ว เรื่องนี้เธอพูดจาซี้ซั้ว พวกคุณจำเอาไว้ว่าเชื่อถือเธอไม่ได้”

แทบไม่อยากจะเชื่อ เมื่อเขาเอ่ยปากก็ปฏิเสธคำให้การของ จูเน่ทั้งหมด

จูเน่ได้ยิน ก็จับหน้าของตัวเองแล้วตะโกนขึ้นมาอีกครั้ง: “หนูไม่ได้พูดซี้ซั้ว หนูพูดเรื่องจริง…”

“จริงอะไร? แกพูดไร้สาระอะไร? ใครฆ่าพ่อของแก? แกคิดว่ากองทัพเป็นที่ไร้ผู้คนเหรอ? ใครก็สามารถเข้ามาได้? หรือว่าแกคิดว่าเขาบินได้? มีเวทมนตร์? สามารถมาที่ห้องกักขังฆ่าพ่อของแกได้?”

ในที่สุด ไชยันต์ก็ชี้หน้าด่าอย่างสาดเสียเทเสีย

ถ้าหากมีปืน ตอนนี้เขาจะต้องบดขยี้เธออย่างแน่นอน รู้แต่แรก เขาก็ไม่ควรไว้ชีวิตเขา ส่งมาที่กองทัพ ตอนอยู่ที่ สวนแมกโนเลียก็ควรจะจัดการเธอ

คนโง่ที่ไม่ได้ความแถมชอบทำให้เสียการคนนี้!

จูเน่ถูกด่าจนงุนงง

ส่วนคนข้างๆ หลังจากได้ยิน ก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ใช่สิ เขาจะฆ่าได้ยังไง? ที่นี่เป็นถึงกองทัพ”

“จริงด้วย ฉันถูกเธอทำจนสับสนหมดแล้ว เมื่อครู่ไม่มีเวลาได้คิดเรื่องนี้ ถ้าหากกองทัพของพวกเราปล่อยให้คนฆ่าคนได้ตามใจชอบแบบนี้ งั้นยังจะเรียกว่ากองทัพเหรอ?”

“ฉันถูกเธอชักจูงเข้าไปด้วย!

แต่ละคนเหมือนกับตื่นขึ้นจากฝัน ตบศีรษะของตัวเองอยู่ตรงนั้น รู้สึกผิดที่ไม่ทันคิด แล้วเริ่มโทษ จูเน่ขึ้นมา

แต่ความจริงแล้ว นี่เป็นเพียงกลวิธีทางจิตวิทยาที่ ไชยันต์ นำมาใช้

การตายของ วุฒิพล มีเลศนัยจริงๆ

แต่ว่า จูเน่ไม่สามารถก่อความวุ่นวายที่กองทัพในตอนนี้ได้ พูดว่า วุฒิพลถูกแสนรักฆ่า เอะอะโวยวายแบบนี้ ไม่มีประโยชน์ต่อตระกูลเทวเทพสักนิด

เหตุผลแรกจะเสียศักดิ์ศรีของตระกูลเทวเทพ

และเหตุผลที่สอง เป็นเพราะทางด้าน ไวท์ พาเลซไม่พอใจตระกูลเทวเทพมานานแล้ว ถ้าหากยังเกิดเรื่องแบบนี้ ไวท์รอนจะต้องหาเหตุผลที่จะลดอำนาจตระกูลของพวกเขาเป็นอย่างแน่

ดังนั้น ไม่ว่าอย่างไร เขาจะต้องทำให้กองทัพสงบลงก่อน

โชคดีที่หลังจากที่เขาเกลี้ยกล่อมคนเหล่านี้ไว้ได้ ในไม่ช้าหลังจากที่พวกเขาออกคำสั่งประกาศออกไป ประกาศไม่ให้ฟังสิ่งที่ไม่เป็นจริงของเรื่องนี้ลือผิดต่อไป

เรื่องนี้ ก็ถือว่าสงบลงแล้ว

ทางกองทัพจัดการเรื่องเสร็จ ไชยันต์ก็พาศพของ วุฒิพลกลับมา จากนั้นเขาเชิญแพทย์นิติเวชมืออาชีพมาที่บ้าน

“นายท่าน ไม่ใช่การตายธรรมชาติจริงๆ ด้วยครับ เขาถูกคนอื่นฆาตกรรม ภายในร่างกายของเขา ถูกคนใช้ของบางอย่างเพื่อลดความอิ่มตัวของออกซิเจนในเลือดของเขา จากนั้นทำให้อวัยวะหลายส่วนล้มเหลวแล้วเสียชีวิต”

หลังจากแพทย์นิติเวชตรวจสอบเสร็จ และบอกผลตรวจกับเขาอย่างมั่นใจ

ไชยันต์ฟังจบ ก็โมโหจนหน้ามืด

เขาคาดเดาได้แล้ว

แต่ว่าในตอนที่เขาได้ยินผลลัพธ์นี้ ก็ยังรู้สึกเสียใจ สำนึกผิด และถึงกับเกิดความเดือดดาลอย่างร้ายแรง!

“…มันคืออะไร?”

“สิ่งนี้ดิฉันก็ไม่ทราบ ต้องตรวจสอบทางเคมีสักหน่อย เพียงแต่การคาดเดาขั้นแรก น่าจะเป็นสารเคมี และใช้ส่วนผสมของยาหลายชนิดผสมออกมา”

หลังจากแพทย์นิติเวชตรวจสอบดูอย่างละเอียด

ไชยันต์ไม่ได้พูดอะไรอีก

เพราะว่า เขารู้ว่าเรื่องบางเรื่อง ถามเธอไปก็ไม่มีประโยชน์

ไชยันต์กลับ เขาภูตา

ส่วนแสนรักในตอนนี้ กำลังวาดภาพอยู่บนกระดานวาดภาพใต้ต้นการบูรบนยอดเขา

หลังจากที่เขาเป็นโรคประสาท ก็เปลี่ยนไปเยอะมาก นอกจากผู้คนหลายคนและเรื่องราวหลายๆ เรื่อง ที่ถูกลบออกไปในบุคลิกตอนนี้ และยังมีเรื่องที่ตัวตนหลักของเขาไม่ค่อยทำ

ตอนนี้ กลับเริ่มทำแล้ว

อย่างเช่นวาดภาพ

เขาในอดีต น้อยมากน้อยมากๆ อย่างน้อยเส้นหมี่และแสงดาว ทั้งคู่ไม่เคยเห็นเขาหยิบพู่กันมาก่อน

แต่ตอนนี้ เขากลับวาดได้ดีมาก ร่ายระบำใต้เงาต้นไม้ เด็กสาวบนกระดาษขาวปรากฏภายใต้พู่กันในมือของเขา ดวงตาที่สวยงามราวกับน้ำพุใส คิ้วบางที่โค้งโก่งราวกับใบหลิว ยังมีปากเล็กเหมือนเชอร์รีที่เมื่อยิ้มขึ้นก็มีลักยิ้มสองข้าง…

ไม่เคยรู้มาก่อน ภาพวาดของเขาแสดงความรู้สึกออกมาได้ขนาดนี้

สายตาของเขาอ่อนโยนมากยิ่งขึ้น

แต้มสีเหลืองอ่อนเข้าไปเล็กน้อย เขากำลังจะทาสีบนกระโปรงของเด็กสาวในภาพวาดให้สวยงามยิ่งขึ้น

ในตอนนี้เอง…

“ปัง—”

เสียงปืนดังลั่น!

กระดานวาดภาพของเขา กลับถูกกระสุนนัดหนึ่งยิงทะลุ ในชั่วพริบตาก็หักเป็นเสี่ยงๆ ต่อหน้าเขา

“ใคร?”

ดวงตาของเขาเย็นชาอย่างน่ากลัวในทันที

แต่ว่า เขายังไม่ทันที่จะหันหน้ามอง กระสุนอีกนัดหนึ่งก็พุ่งมา ครั้งนี้ ไม่ใช่สิ่งของอย่างอื่น กลับกลายเป็นมือของเขาโดยตรง

“ฉัวะ—!”

เสียงกระสุนยิงเข้าเนื้อ เลือดสดกระเซ็นในฉับพลัน ข้อมือของเขาลดต่ำลงอย่างหมดแรง ความเจ็บปวดที่รุนแรงเกือบจะทำให้เขาหน้ามืด

“รู้สึกเจ็บไหม? ฉันนึกว่าแกไม่รู้สึก ตอนที่ฆ่าคน เหมือนกับหั่นผักอย่างไรอย่างนั้น แม้แต่ห้องขังในกองทัพก็สามารถแอบเข้าไปได้ แสนรัก แกทำให้ฉันแปลกหูแปลกตามากจริงๆ”

ไชยันต์เดินมาจากด้านหลังทีละก้าว ดวงตาทั้งสองข้างแดงเถือก

ครั้งนี้ เขาเกิดความอยากฆ่าขึ้นมาจริงๆ

แสนรักได้ยิน ทันได้นั้น เขาปิดตาลง ปล่อยมือข้างที่ได้รับบาดเจ็บ หันกลับมามองเขาแล้วยิ้ม

ยิ้มเหมือนกับปีศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น…