ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 714 เด็กน่ารักเริ่มปฏิบัติการ

“พี่สะใภ้ใหญ่ อย่าเสียใจไป ความแค้นนี้ พวกเราจะต้องชำระแทนพี่ใหญ่แน่นอน”

“ไม่ผิด เดือน ฉันเจรจากับ ทรงกลดแล้ว สองวันนี้จะลงมือกับไอชาติชั่วนั่น ตัดหัวของมันด้วยตัวเองเพื่อเซ่นไหว้ วุฒิพลและหลานทั้งสองคนของฉัน”

นีรวรรณ พี่สาวของ วุฒิพล ก็พูดโน้มน้าวใจอยู่ตรงนั้น

เดือนใจได้ยิน ถึงได้เงยหน้าขึ้น: “พี่ใหญ่ พวกพี่พูดจริงเหรอ? จะลงมือยังไง? ไอชาติชั่วนั่นตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาล”

นีรวรรณหัวเราะเย็นชา: “ก็เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลพวกเราถึงได้ลงมือ น้องรอง นายได้ยินไหม สองวันก่อนคุณท่านโทรไปหา ไพบูลย์ด้วยตัวเอง ถามสถานการณ์การฟื้นฟูของไอชาติชั่วนั่น”

“จริงเหรอ?” ทรงกลดเงยหน้าอย่างประหลาดใจทันที “พี่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

“รู้ได้ยังไงนายไม่ต้องสนแล้ว นายเพียงแค่รู้ไว้ว่า นี่เป็นโอกาสดีที่หาได้ยาก” ผู้หญิงคนนี้ยิ้มกว้าง ดวงตาจ้องมองปลายนิ้วของตัวเอง แสงสลัวชั่วร้าย

ผู้หญิงของตระกูลเทวเทพ อันที่จริงดูเหมือนว่าเก่งกาจกว่าผู้ชาย

จูเน่คนรุ่นนี้ ไม่ว่าจะเป็น ม็อกกาน้องชายแท้ๆ ของเธอ หรือว่า ม็อกกี้ที่อยู่ชั้นล่าง แม้กระทั่งลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นสมองหรือการลงมือก็สู้เธอไม่ได้

นีรวรรณคนนี้ก็เหมือนกัน

เธอกล้าเฝ้าดู ไชยันต์ สามารถเห็นได้จากการโทรศัพท์ที่เขาโทรหา ไพบูลย์ ว่านี่คือโอกาสที่ดีที่จะฆ่าแสนรัก นี่ไม่ใช่สิ่งที่ผู้คนในตระกูลเทวเทพสามารถทำได้อีกต่อไป

“ตอนนี้คุณท่านก็อยู่ในสถานการณ์เฝ้าสังเกตการไอชาติชั่วนี้อยู่ ดังนั้น ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่เราจะฆ่าเขา คุณท่านไม่มีทางหาเรื่องพวกเรา”

“แบบนี้เอง งั้นพวกเราลงมือโดยตรง?”

“แน่นอน ตอนนี้ที่โรงพยาบาลไม่มีคนปกป้องเขาด้วยซ้ำ เพียงแต่ตอนที่พวกเราฆ่าเขา ให้เขาความบ้าของเขากำเริบ”

จู่ๆ ผู้หญิงที่เหี้ยมโหดคนนี้ เอ่ยเรื่องนี้ขึ้น

ทรงกลดฟังไม่เข้าใจสักเท่าไหร่: “ความบ้ากำเริบ? ทำไม?”

นีรวรรณถลึงตามองเขาอย่างโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้: “บ้าแล้ว ถึงจะฆ่าได้อย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม ไม่เข้าใจเหรอ?”

ทรงกลด: “…”

ใบหน้างุนงง ในที่สุด เขาก็ปิดปากไม่พูดจาแล้ว

นี่เป็นวิธีการที่ดีมากๆ แบบนี้ คุณท่านก็ไม่มีทางคิดเล็กคิดน้อย ส่วนพวกเขาก็สามารถจำกัดเขาได้อย่างเปิดเผย

งั้นทำอย่างไรเขาถึงจะคลุ้มคลั่งนะ?”

ทรงกลดจู่ๆ นึกถึงวันนั้นที่เขาได้ยินว่าไอชาติชั่วนี่ถูกคุณท่านยิง เขาไปที่ความครึกครื้นที่ เขาภูตา จากนั้นก็เก็บรูปวาดที่ฉีกขาดแผ่นนั้นที่มีเลือดเปื้อน

ภาพวาดนั้น คือภรรยาของเขาสินะ

ก็คือผู้หญิงที่ตอนนั้นบนทางด่วน ถูก วุฒิพลพี่ใหญ่บีบบังคับให้ตกลงมาจากหน้าผา

ได้ยินว่า เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ หลังจากเขาถูกพากลับมาแล้วฟื้นขึ้น ก็เป็นบ้าไปเลย

ทรงกลดในที่สุดคิดวิธีดีๆ ได้แล้ว

“ดี เรื่องนี้ให้ผมจัดการ ผมรับรองได้ว่าวันนั้นเขาจะต้องคลุ้มคลั่งแน่นอน”

“ทางที่ดีขอให้เป็นแบบนี้” นีรวรรณถือว่าพึงพอใจมาก จากนั้นเธอก็ออกจาก สวนแมกโนเลียอย่างรวดเร็ว แล้วไปวางแผนการ

เวลา ไม่เยอะแล้ว

สำหรับผู้ป่วยถูกยิงคนหนึ่ง หากไม่ได้กระทบกระเทือนจุดสำคัญ โรงพยาบาลไม่มีทางให้เขาแอดมิดนาน

ขณะเดียวกัน ไชยันต์ก็ไม่มีทางรอนานเกิน

ดังนั้น เธอไม่มีเวลาจริงๆ

และคนที่ไม่มีเวลาเช่นกัน ก็ยังมีเส้นหมี่ เธอก็ยังเฝ้ารอการมาถึงของลูกสาวอย่างใจจดใจจ่อ เธอหวังว่าการจัดการนี้ จะสามารถเปลี่ยนแปลงสถานการณ์นี้ได้

โชคดี วันต่อมาเธอก็รอจนมาถึง

“หม่ามี๊?”

ตอนที่รินจังมาถึง เส้นหมี่ไปรับที่สนามบิน สาวน้อยที่ถูกดลธีอุ้มอยู่วิ่งออกมาอย่างดีใจ หลังจากมองเห็นใบหน้าแปลกหน้าของเธอ การแสดงออกที่ชัดเจนของเธอหยุดนิ่งอยู่ตรงนั้น

เส้นหมี่ได้เห็น ดวงตาแดงก่ำในทันที

“รินจัง นี่หม่ามี๊ไง ขอโทษด้วย ใบหน้าของหม่ามี๊บาดเจ็บ ตอนนี้เผยออกมาไม่ได้ กลัวจะทำให้หนูตกใจ” เส้นหมี่กลั้นสะอื้นอธิบายให้ลูกสาวฟัง

หนูรินจัง: “…”

ถึงแม้ใบหน้าของหม่ามี๊จะแปลกตา แต่เสียงของหม่ามี๊ เธอจำมันได้

ยังมีดวงตาของหม่ามี๊ เธอไม่มีทางจำผิด นั่นคือหม่ามี๊ของเธอ!

สาวน้อยผิวชมพูกางแขนเล็กๆ ออก: “หม่ามี๊ หม่ามี๊ไปไหนมา? หม่ามี๊ไม่ได้มาหารินจังลูกรักนานแล้ว รินจังคิดถึงหม่ามี๊มากๆ”

เธอร้องไห้แล้ว แล้วโถมตัวเข้ามา จากนั้นก็มุดเข้าในอ้อมกอดของเส้นหมี่แล้วร้องไห้อย่างหนัก

จริงสิ ครึ่งปีเต็มๆ สำหรับเด็กที่เพิ่งอายุหกขวบ จู่ๆ แด๊ดดี้กับหม่ามี๊หายไป เป็นเรื่องที่น่าอนาถ และก็น่ากลัวมาก

เส้นหมี่ออกแรงกอดลูกสาวไว้ เธอแทบอยากจะจับเธอไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง

สองแม่ลูกสงบอารมณ์ลง สุดท้าย เส้นหมี่ปล่อยลูกออก จากนั้นก็เงยหน้ามองไปทางดลธีที่ครั้งนี้พาลูกมาส่ง

“ลำบากคุณเลย กัปตันธี อือใช่ พี่ชายทั้งสองของเธอไม่ได้เอะอะโวยวายใช่ไหม?”

“ไม่เลย ผมเกลี้ยกล่อมพวกเขา พวกเขาเชื่อฟังมาก”

ดลธีรีบปลอบคุณนายท่านนี้ประโยคหนึ่ง

ไหนเลยจะรู้ ในตอนที่ผู้ใหญ่สองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ เด็กสาวที่ถูกเส้นหมี่จับมืออยู่ข้างๆ ยื่นมืออวบอ้วน จับกิ๊บผมที่เมื่อครู่ถูกทำให้เอียงบนหัวน้อยๆ

ดังนั้นสองพี่น้องที่อยู่ที่มัลดีฟส์ที่แสนไกล ก็เห็นภาพที่หม่ามี๊กับคุณอาธีเจอหน้ากันอย่างชัดเจนในทันที