ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 716 ต้องกอดต้นขาของแด๊ดดี้!
แน่นอนเส้นหมี่ไม่พาลูกสาวของเธอเข้ามา
ตอนนี้เธอกำลังหาคนมาช่วยดูแลลูกสักพัก
เธอจึงส่งลูกสาวออกไปทันที “พยาบาลนุช ช่วยฉันดูหน่อย ฉันจะเข้าไปหยิบฟิล์มของแสนรักออกมา ษาบอกว่ามันออกแล้ว”
พยาบาลนุช “…”
เธอทำได้เพียงรับเด็กมาอุ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก แล้วไปยืนด้านข้าง
ในเรื่องนี้พวกเขาเข้ากันได้ดี แม้ว่าเส้นหมี่จะไม่ได้มาที่นี่เป็นเวลานาน แต่ความอ่อนโยนของเธอยังคงทำให้พยาบาลและหมอจำนวนมากชื่นชอบเธอ
เส้นหมี่เข้าไปรับฟิล์มด้วยความวางใจ
แต่เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าหลังจากเธอเข้าไปหยิบฟิล์มแล้วออกมาทั้งคู่จะหายไปแล้ว
หรือเธอพาเธอกลับไปที่แผนกผู้ป่วยในแล้ว
เส้นหมี่คิดและถือแผ่นฟิล์มขึ้นไปชั้นบนที่แผนกผู้ป่วยในเพื่อหาพยาบาลคนนี้
“เจเห็นพยาบาลนุชไหม”
“หืม ไม่นะคะ พยาบาลนุชไปเรียกคนไข้ที่แผนกรังสีวิทยาไม่ใช่เหรอ”
“อะไรนะ”
เมื่อเส้นหมี่ได้ยิน หัวใจของเธอก็ตื่นตระหนกไปหมด
พยาบาลนุชไม่ได้อยู่ในแผนกรังสีวิทยา ไม่อย่างนั้นเธอจะมาที่นี่ได้ยังไง
เส้นหมี่ไม่สนใจพยาบาลคนนี้อีกต่อไป เธอรีบพุ่งไปที่โต๊ะพยาบาลเพื่อพยายามหาพยาบาลนุช แต่เมื่อไปแล้วก็ยังไม่เจอ เมื่อเธอออกมาเธอก็เห็นแสนรักนั่งอยู่ในรถเข็นและถูกพญาบาลเข็นออกมา
“กำลังทำอะไรอยู่”
เมื่อเห็นเธอ ชายคนนั้นก็ยังคงเฉยเมย
ยิ่งไปกว่านั้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใบหน้าของเขาถึงมีชั้นความโกรธบางๆ ราวกับว่าปกคลุมไปด้วยชั้นของน้ำค้างแข็ง
เส้นหมี่ตื่นตระหนกเกี่ยวกับลูกสาวมากพอแล้ว ไม่มีเวลาใส่ใจกับอารมณ์ของเขา
“ลูกสาวของฉันหายไป ฉันพาเธอมาเอาเอกสารให้คุณ แล้วฝากให้พยาบาลนุชดูแล แต่ในชั่วพริบตาเธอก็หายไป ลูกก็เช่นกัน”
ดวงตาของเธอแดงก่ำอย่างกังวล
แสนรักตกตะลึง
ลูกสาว
เธอพาลูกมาที่นี่ด้วยเหรอ
แต่ในช่วงเวลาสั้นๆผู้หญิงคนนี้ก็วิ่งหนีไปเหมือนแมลงวันหัวขาด สามารถสัมผัสได้ถึงความหมดหนทาง และตื่นตระหนก…
แสนรัก “…”
เขายืนจ้องอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาสักครู่ และในที่สุดชายคนนั้นก็พูดว่า “ตามไปหามา”
“ค่ะคุณแสนรัก”
“…”
——
ตอนแสนรักเจอเด็กหญิงตัวเล็ก เธอกำลังนั่งบนม้านั่งกินอมยิ้มอย่างเชื่อฟังอยู่
เธอไม่ได้ไปไหน แต่พยาบาลนุชมาที่แผนกผู้ป่วยนอกเพราะเธอทำงานอื่นชั่วคราว และเธอลืมโทรหาเส้นหมี่ เพราะเธอยุ่งอยู่
ดังนั้นบางครั้งผู้หญิงก็โง่จริงๆ
แสนรักให้พยาบาลผลักเขาไปหาเด็กหญิงตัวเล็กช้าๆ
“หม่ามี๊กำลังตามหาหนูอยู่ ไม่รู้เหรอ”
“หืม”
เด็กหญิงตัวเล็กที่กำลังเลียอมยิ้มมองไปที่เสียงนั้นทันที
หลังจากนั้น หลังจากที่เธอเห็นคนที่กำลังพูดกับเธอชัดเจน ตาโตเหมือนลูกแก้วของเธอก็เบิกขึ้น
แด๊ดดี้!
ที่แท้ก็คือแด๊ดดี้!!
เด็กหญิงตัวเล็กมีความสุขมาก เธอปีนลงจากม้านั่งด้วยแขนและขาเล็กๆของเธอทันที และกำลังจะอ้ามือเล็กๆที่อ้วนของเธอแล้วโผเข้าหาแด๊ดดี้
แต่ทันใดนั้นในหัวเล็กๆของเธอก็จำคำแนะนำของหม่ามี๊ได้
หม่ามี๊บอกว่าตอนนี้เธอโทรหาแด๊ดดี้ไม่ได้ เพราะแด๊ดดี้ไม่รู้จักเธอแล้ว
เด็กหญิงตัวเล็กเสียใจมาก ดวงตาโตเหมือนองุ่นสีดำกะพริบ และเม็ดน้ำตาก็หล่นลงมาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า…
แสนรัก “…”
ไม่เขาไม่ได้พูดอะไร ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงร้องไห้
เขาทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “ร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ดุหนู”
รินจังมองเขาด้วยน้ำตา
ยิ่งนานก็ยิ่งร้องไห้
เขายังบอกอีกว่าไม่ดุ ตอนนี้เขาไม่รู้จักลูกที่ดีของเขาอีกต่อไปแล้ว เขารู้ไหม ว่าเธอคือลูกสาวแก้วตาดวงใจของเขาเอง
รินจังรู้สึกว่าหัวใจของเธอได้รับความเสียหายมหาศาล
เส้นสีน้ำเงินบนหน้าผากของแสนรักเต้นอย่างรุนแรง
“พาเธอมาที่นี่”
“ค่ะคุณแสนรัก”
พยาบาลเชื่อฟัง เมื่อได้ยินว่าให้ไปอุ้มเด็กมา เธอก็เดินไปอุ้มเกี๊ยวตัวน้อยที่กำลังร้องไห้หายใจหอบทันที แล้ววางไว้ในอ้อมแขนของผู้ป่วย
รินจัง “…”
เมื่อมองไปที่แด๊ดดี้ของเธอที่จู่ๆก็กอดเธออย่างว่างเปล่า ศีรษะเล็กๆของเธอก็เต็มไปด้วยความงงอยู่ครู่หนึ่ง
แม้แต่ขี้มูกก็ไหลลงมา
“ไม่ร้องแล้วหรอ”
“ไม่ร้องไห้แล้วค่ะ คุณลุงรับขนมไหม”
เธอตอบด้วยเสียงพูดไม่ชัดที่ยังแฝงไปด้วยเสียงสะอื้น แล้วยกอมยิ้มที่เหลือในมือของเธอด้วยน้ำตา
แสนรัก “…”
ที่แท้นี่เป็นสิ่งที่ออกมาจากตรงนั้นหรอ
ทำไมถึงโง่ขนาดนี้
เขาไม่ชอบมาก
แต่ที่น่าแปลกก็คือเขาไม่ได้โยนเธอลงไปที่พื้น แต่หลังจากเหลือบมองดูอมยิ้มที่เต็มไปด้วยน้ำลายด้วยความรังเกียจแล้ว เขาก็ตอบอย่างอดทนว่า “ไม่กิน”
รินจังกระพริบอีกครั้งขณะที่ขนตายาวของเธอยังคงเปียกโชกไปด้วยน้ำตา
แด๊ดดี้ป่วย!
ถึงตอบเธออย่างจริงจังขนาดนี้
รินจังอยากจะร้องไห้อีกครั้ง…
“คุณแสนรัก เมื่อพบเด็กแล้วเราพาเธอกลับก่อนเถอะ หมอสวยใสตามหาเธอแทบคลั่งแล้ว กลับไปบอกเธอเถอะ”
“อืม”
แสนรักลูบหน้าผากที่ปวด และตกลง
ทันใดนั้นทันทีที่ทั้งสองหันกลับมา เส้นหมี่ก็มาที่นี่แล้ว หลังจากเห็นพ่อและลูกสาวอยู่ด้วยกัน เธอก็หยุดอยู่กับที่
“พวกคุณ–”
บทที่ 715 ลูกสาวหายตัวไป?
บทที่ 717 อ่อนเกินไป
