ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 727 จะให้แด๊ดดี้กับหม่ามี๊ทะเลาะกันอีกไม่ได้
“ไสหัวไป!!”
“……”
โดนตะคอกแรงขนาดนั้น จะกล้าอยู่ที่นี่ต่อไปได้อย่างไร?
ขณะนี้ เธอกุมขมับแล้วลุกขึ้นมาแล้ววิ่งไปทันที แล้วยังวิ่งไปพูดไปอีกว่า “ฉันจะบอกให้นะแสนรัก ฉันไม่มีทางคิดอะไรกับคุณแน่ ต่อให้ฉันจะเกิดชอบประณพที่อยู่ข้างๆ ก็ไม่มีทางชอบคุณ”
“ปัง”
ไม่รู้ว่ามีอะไรถูกปาใส่ประตู
ห้องผู้ป่วยสั่นคลอนเพราะเสียงดังสนั่น
ไอ้เฮงซวย สมน้ำหน้าอารมณ์เสียให้ตายไปเลยนะ!!
เส้นหมี่วิ่งมาที่ห้องพักผู้ป่วยห้องที่15 ขณะนี้ประณพยังคงรอเธออยู่ด้านใน เมื่อเห็นว่าเธอใช้การวิ่งกลับมา เขาก็อึ้งไป “ทางนั้นเรียบร้อยแล้วหรือ?”
เส้นหมี่หน้ามุ่ย “ช่างเขาสิ ผีบ้าชัดๆ!”
ประณพกลับหัวเราะ ไม่ได้พูดอะไรต่อ
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ขณะที่เส้นหมี่เข็นประณพที่เพิ่งเจาะเลือดเสร็จกลับมา ก็ได้รับสายจากผู้อำนวยการไพบูลย์
“คุณเส้นหมี่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับสามีถึงได้ตึงเครียดกว่าเดิมล่ะ? เมื่อครู่นี้เขาโทรหาผมตลอด บอกให้ผมไล่คุณออกเลยนะ!”
“……”
เส้นหมี่ชะงักไป ครู่หนึ่ง นั่งกอดเข่าลงตรงมุมกำแพงอย่างจนปัญญา
“ด็อกเตอร์ไพบูลย์ เขาสงสัยว่าฉันเข้าใกล้เขาเพราะมีเป้าหมาย”
“เธอก็มีเป้าหมายอยู่แล้วนี่” ไพบูลย์ตอบกลับประโยคเดียว
เส้นหมี่ “……”
เรื่องนี้ พูดอะไรต่อไม่ได้แล้ว
สุดท้ายเส้นหมี่ทำได้แค่บอกกับผู้อำนวยการคนนี้ว่า ตอนนี้เธอควรจะสงบสติอารมณ์กับผู้ชายคนนี้ก่อน ตอนนี้เขาอารมณ์เสียง่ายเกินไป ที่สำคัญเธอยังไม่รู้ว่าเธอไปทำอะไรให้เขากันแน่?
นิสัยแบบนี้ เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนแล้ว ชวนให้หัวเสียสุดๆ!!
เมื่อไพบูลย์ได้ยิน ก็ทำได้แค่ยักไหล่ “เอาเถอะ งั้นผมจะย้ายคุณไปที่แผนกอื่น ถ้าเขาไม่เห็นก็ยังดีหน่อย”
เส้นหมี่พยักหน้า “ได้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะด็อกเตอร์ไพบูลย์”
จากนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เส้นหมี่ก็ถูกย้ายไปที่แผนกอายุรกรรม
แต่เธอก็คิดไม่ถึงว่า เมื่อเธอมาถึงตึกแผนกอายุรกรรม ผู้ป่วยคนแรกที่ต้องดูแล ยังเป็นประณพอีก
“นี่มัน……คุณอยู่แผนกศัลยกรรมไม่ใช่หรือ? ทำไมมาอยู่ที่นี่อีกแล้ว?”
“อ๋อ โรคแบบที่ฉันเป็น เดิมทีก็ไม่ได้แบ่งแยกแผนกอะไรหรอก แค่รู้สึกว่าหมอคิตตี้มีความรับผิดชอบต่อฉันมาก พอได้ยินว่าเธอมาที่แผนกอายุรกรรมฉันเลยตามมาด้วย”
เจ้าประณพนี่ ยังยอมรับตรงๆว่าตัวเองตามเธอมาอีก
เส้นหมี่ประหม่าทันที
เพราะเป็นลูกชายของประมุขแห่งรัฐ ก็เลยจะทำอะไรในโรงพยาบาลก็ได้งั้นหรือ?
เส้นหมี่จนปัญญา สุดท้าย ก็ต้องรับผิดชอบเขาต่อไป แล้วการรับผิดชอบนี้ ก็คือสองวันเต็ม
“หม่ามี๊ วันนี้จะไปโรงพยาบาลอีกไหม?”
วันนี้ หลังจากที่เธอตื่นเช้า หนูรินจังเห็นเธอกำลังเก็บกระเป๋า และแล้วก็ไต่ขึ้นขาเธอโดยอุ้มตุ๊กตาผ้าไว้ในมือ
เส้นหมี่อุ้มลูกสาวเอาไว้ แล้วพยักหน้า “ใช่แล้ว วันนี้หม่ามี๊ต้องไปทำงานนะ”
ดวงตากลมโตราวกับองุ่นของหนูรินจังกะพริบปริบๆ “แล้วทำไมหม่ามี๊ไม่ได้ไปดูแลแด๊ดดี้ล่ะคะ? ดูแลพี่ชายคนนั้นตลอดเลย”
จู่ๆ เจ้าตัวเล็กก็เกิดถามแบบนี้ด้วยเสียงเล็กๆ
เส้นหมี่ชะงัก มองเธออย่างประหลาดใจ “หนูรู้ได้อย่างไรว่าหม่ามี๊ไม่ได้ไปดูแลแด๊ดดี้? สองวันนี้หนูไม่ได้ตามหม่ามี๊ไปโรงพยาบาลนี่คะ หนูไปรู้มาจากไหนคะ?”
หนูรินจัง “……”
แย่แล้ว จะถูกจับได้แล้ว
เธอไม่มีทางบอกหม่ามี๊แน่ นั่นเพราะว่าพวกพี่ชายบอกเธอ ให้เธอนำกล้องวงจรขนาดจิ๋วที่เอากลับมาจากมัลดีฟส์ก่อนหน้านี้ ไปใส่ไว้ตรงชุดกาวน์ของหม่ามี๊
หัวทื่ออันน้อยๆของเด็กน้อย กำลังเริ่มคิดวิเคราะห์อย่างรวดเร็วเป็นครั้งแรก
“เพราะคุณอาธีบอกไงคะ”
“คุณอาธี?” เส้นหมี่ประหลาดใจไปครู่หนึ่ง “เขาบอกหนูหรือ?”
“ใช่ค่ะ เขาบอกว่าตอนนี้หม่ามี๊ไม่ได้ดูแลแด๊ดดี้ ไม่ให้หนูไปหาแด๊ดดี้ หม่ามี๊ งั้นวันนี้หนูไปหาแด๊ดดี้ได้ไหมคะ? หนูอยากเจอเขามากเลย”
ที่จริงเด็กน้อยก็ฉลาดอยู่บ้าง เพียงแต่ตอนที่พวกพี่ชายอยู่ มีพวกเขาคอยปกป้อง เธอแค่ขี้เกียจจะไปคิดเท่านั้น
เส้นหมี่ลังเลครู่หนึ่ง
สองวันนี้ หลังจากที่เธอถูกย้ายไปแผนกอายุรกรรม ที่จริงเธอก็ผิดหวังและร้อนรนเล็กน้อย เกี่ยวกับทางด้านของแด๊ดดี้ของเด็กน้อย
เพราะว่าสองวันนี้ไม่มีอะไรเลย
เธอออกจากแผนกศัลยกรรม ผู้ชายคนนั้นไม่แม้แต่จะถามเธอสักคำ หลายครั้งที่เธอโทรไป หรือแอบวิ่งไปดู ในห้องพักผู้ป่วยนั้น สงบราวกับว่าไม่เคยมีเธออยู่เลย
ก็จริง เดิมทีก็ถูกไล่ออกมา จะมาคาดหวังให้เขาจำได้อะไร?
แล้วตอนนี้จะทำอย่างไร?
เธอจะปล่อยให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้สิ?
เส้นหมี่มองลูกสาวที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วเงียบไปครู่หนึ่ง สุดท้าย เธอก็ยอมตกลง
“ได้สิ หม่ามี๊จะพาหนูไปโรงพยาบาล แต่ว่า ตอนที่หนูไปหาแด๊ดดี้ อย่าบอกว่าหม่าหมี๊ให้หนูให้ได้ไหม?”
“ได้ค่ะ”
เด็กน้อยตอบตกลงอย่างเชื่อฟัง
หลังจากนั้น เส้นหมี่ก็พาเธอมาที่โรงพยาบาลอีกครั้ง
เมื่อถึงตึกแผนกอายุรกรรม เมื่อประณพเห็นเด็กหญิงที่ผิวขาวเนียนราวกับหยกที่ขัดเงา ก็ตะลึงไป!
“หมอคิตตี้ คุณแต่งงานแล้วหรือ?”
“ใช่ค่ะ หนูเป็นลูกสาวของหม่ามี๊ หม่ามี๊ของหนูแต่งงานแล้วนะ”
หนูรินจังไม่ชอบผู้ป่วยคนใหม่ที่หม่ามี๊ต้องรับผิดชอบ ในเครื่องสื่อสาร เธอมักได้ยินพวกพี่ชายพูดให้ฟังว่าเขาน่าเกลียดอย่างไรบ้าง มาหวงหม่ามี๊ไว้ไม่ยอมปล่อย
