ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 741 ด่าเขาแล้ว เธอกลับเจ็บเอง
ไชยันต์ลุกขึ้น“ตึง”แล้ววางถ้วยชาในมือลง：“ดี หลังจากนี้หนึ่งสัปดาห์ ผมจะกลับมา พาทหารมาฝึกฝนให้เขาด้วยตนเอง！”
หลังจากนั้น เขาก็ลุกเดินออกไป
เส้นหมี่：“……”
ฝึกฝน?
อะไรนะ……ฝึกฝน?
เธอมองอยู่นิ่งๆ อยู่นานมากฟังไม่เข้าใจประโยคนี้
จนถึงด้านหลัง มองเห็นคนเดินจากไปแล้ว แสนรักเข้ามา แล้วมองไปบนโต๊ะน้ำชาที่ถ้วยน้ำชากับน้ำชายังร้อนระอุอยู่ เขาโมโหจนหยุดไม่อยู่แล้ว ในที่สุดก็ยื่นมือออกมาทำให้พังลง！
“เพล้ง——”
ทันใดนั้น สิ่งของทุกอย่างก็หล่นลงพื้นมีเสียงดังออกมาอย่างมาก
เส้นหมี่ตกใจอย่างมาก เป็นเวลานาน มองสิ่งที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น เธอที่นั่งอยู่นั่นงงขึ้นมา เดิมทีก็ยังไม่รู้ตัวขึ้นมาด้วยซ้ำ
“คุณแสนรัก คุณกำลังทำอะไรน่ะ”
“ผมกำลังทำอะไรงั้นเหรอ คุณยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ งั้นคุณทำอะไรอีก คุณกำลังขอร้องอ้อนวอนแทนผมงั้นเหรอ กลัวว่าเขาจะฆ่าผม ดังนั้นนี่เป็นเหตุผลที่ทำให้คุณเป็นเหมือนทาสรับใช้เขางั้นเหรอ”
เขาที่นั่งอยู่ในวีลแชร์ เหมือนกับสัตว์ป่าที่กำลังคลุ้มคลั่งแต่ละคำที่พูดออกมานั้นช่างเสียดแทง
เส้นหมี่อ้าปากค้าง
ไม่ เธอไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ที่เธอทำแบบนี้ แค่ไม่อยากให้เขากับคุณท่านคนนี้แข็งข้อกัน ตอนนี้ถ้าเขาทำให้เขาโมโห ก็ไม่ได้มีข้อดีอะไร
เส้นหมี่รีบอธิบายออกมา：“ไม่ใช่อย่างนั้น คุณแสนรัก ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันก็แค่เห็นว่าพวกคุณทั้งสองกำลังจะทะเลาะกันขึ้นมาอีก จึงคิดแค่ว่าอยากให้พวกคุณสงบลงก็เท่านั้น”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับคุณไหม คิตตี้ ผมจะบอกอะไรคุณนะ ต่อให้ผมต้องตายด้วยปืนของเขา ผมก็ไม่ยอมให้คุณเหมือนหมาตัวหนึ่งที่อยู่ต่อหน้าของเขาร้องขอความสงสารให้กับผม！”
เขาจึงคำรามออกมาอีกหนึ่งประโยค
แต่ครั้งนี้ อีกทั้งเขาระเบิดความโมโหออกมาอีกทั้งใช้คำที่ให้เธอต้องรู้สึกอับอาย！
ทันใดนั้นใบหน้าของเส้นหมี่ซีดขาวทันที
เหมือนหมาตัวหนึ่ง?
เมื่อกี้ที่เธอทำเพื่อเขา ในสายตาของเขา กลับกลายเป็นภาพที่น่ารังเกียจงั้นเหรอ?
เส้นหมี่ตาแดงขึ้นมา ในขณะเดียวกัน ภายในอกของเธอ ความโมโหก็คืบคลานเข้ามา：“ทำไมคุณไม่ยินยอมรักษาชีวิตเอาไว้ขนาดนี้ ชอบเอาความตายมาข่มขู่ คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังพูดอะไรอยู่”
“นั่นเป็นเรื่องของผม ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ！”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับฉันล่ะ ฉันเป็นหมอของคุณ ความรับผิดชอบของฉันก็คือช่วยชีวิตคุณ ถ้าชีวิตของผู้ป่วยได้รับการถูกข่มขู่ต่อหน้าของฉัน ฉันก็ควรจะช่วยชีวิตเขา ฉันทำผิดเหรอ”
เส้นหมี่ก็ตะโกนออกมา ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยเส้นเลือดสีแดง มองไปที่ชายหนุ่มด้วยความเจ็บปวด
เธอเจ็บปวดที่หัวใจอย่างมาก！
เธอไม่เข้าใจ ทำไมตอนนี้เขาถึงได้มีความรู้สึกนึกคิดแบบนี้?
ไม่ได้แคร์ชีวิตของตัวเองสักนิด ชอบเอามาเป็นเครื่องมือต่อสู้กับตาแก่คนนี้ นำเอาสิ่งที่มีค่าที่สุดยกขึ้นมาวางไว้ในตำแหน่งที่ปล่อยวางไปได้ง่ายๆ
ทำไมเขาถึงคิดจะทำแบบนี้?
เขามีสิทธิ์อะไรที่จะทำแบบนี้ หรือว่า เขาไม่รู้ว่าชีวิตของเขานี้ ในตอนนั้นมีหลายคนต้องสละชีวิตไปเพื่อปกป้องเขาเอาไว้?
รวมทั้งเธอเส้นหมี่ ตอนนั้นก็เอาความหวังว่าจะมีชีวิตอยู่ต่อมอบให้เขาแล้ว
“ใช่ ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งเรื่องของคุณ แต่ว่าแสนรัก คุณเคยคิดบ้างหรือเปล่า คุณไม่เห็นความสำคัญของตัวเองแบบนี้ คุณไม่รู้สึกผิดต่อคนที่รักคุณบ้างเหรอ อีกทั้งเพื่อช่วยชีวิตคุณเอาไว้ถึงกลับยอมสละชีวิตตัวเอง”
ในที่สุดเธอก็ร้องไห้ออกมา กอดตัวเองที่เจ็บปวดเจียนตายเอาไว้น้ำตาไหลออกมาอย่างทุกข์ทรมาน
นี่น่าจะเป็นครั้งแรกในตอนที่เขามีสติอยู่ที่เธอ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้อย่างนี้
ในที่สุดแสนรักก็ไม่พูดอะไรอีกแล้ว
เขามองไปที่เธอ ใบหน้าคม เพราะว่าในอกยังเต็มไปด้วยไฟโกรธ ยังคงขุ่นมัวอย่างน่ากลัว ภายในอกยังพลุ่งพล่าน
แต่ว่า วินาทีนี้ เขาก็ไม่ได้ส่งเสียงใดออกมาอีกแล้ว
โดยเฉพาะเมื่อเห็นเธอโอบกอดตัวเองเอาไว้
เส้นหมี่เห็นว่าเขาไม่พูดอะไร เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ เธอยิ่งไม่อยากพูดอะไรต่อไปอีกแล้ว
เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวนั้น หยิบเอาเศษสิ่งของและน้ำชาที่ร่วงลงบนเท้าตัวเองเช็ดออก หลังจากนั้นเธอที่ขอบตาร้อนผ่าวทั้งสองข้างรีบออกไปจากเดอะวิวซีนี้
เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดคำพูดเหล่านั้น
แม้เธอจะรู้ว่า เขากำลังโมโหอยู่ ทั้งหมดเพราะว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรมาเขานั้นภาคภูมิในความแข็งแกร่ง รับไม่ได้ที่เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งมาขอร้องแทนเขา อีกทั้งยังใช้วิธีการแบบนี้
——
หลังจากนั้นยี่สิบกว่านาที ณ อพาร์ทเมนท์ตึกหนึ่งที่อยู่ในเมือง
ดลธีที่รอเธออยู่ทั้งวันเห็นเธอทำหน้าลำบากใจกลับมา ก็ตกใจขึ้นมา
“คุณผู้หญิง คุณเป็นอะไรเหรอ สีหน้าของคุณดูไม่ดีเลย แล้วก็มือของคุณ……เป็นอะไรเหรอ”
เขาตกใจจนหน้าซีด รับกระเป๋ามาจากในมือของเธอ หลังจากนั้นก็ถามออกไปอย่างรีบร้อน
เส้นหมี่จึงขอบตาแดงขึ้นมา นั่งลงตรงด้านหน้าของเขา
“ฉันด่าเขาแล้ว！”
“ห๋า?”ดลธีตกใจขึ้นมาอีกครั้ง “คุณ……ด่าใคร ท่านประธานเหรอ”
“อืม！”
เส้นหมี่ที่นั่งอยู่ที่นั่น หยิบทิชชูขึ้นมาเช็ดไปที่ดวงตาที่บวมเปล่งขึ้นมาอย่างกับลูกพีช
“อารมณ์ของเขานับวันยิ่งเลวร้ายแล้ว ชอบต่อกรกับไชยันต์ เหมือนกับว่าไม่เสียดายชีวิตสักนิด ฉันไม่รู้จะทำยังไงจึงด่าเขาออกมา ต้องด่าให้มีสติขึ้นมา เขาถึงจะปลอดภัย”
“……”
ดลธีได้ฟังจบแล้ว นานมาก ที่ยืนอยู่ที่นั่นไม่ส่งเสียงใดออกมา
หัวหน้าของเขาคนนี้ เขารู้ดี นิสัยของเขาเมื่อก่อนก็เด็ดเดี่ยวหยิ่งทะนงอย่างสุดขีด ทันใดถูกคนควบคุมแบบนี้ มีคนบงการแบบนี้ เขาจะรับได้ได้อย่างไร?
ดังนั้น ขัดแย้งกับไชยันต์ เป็นเรื่องปกติ
