ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 742 เด็กน้อยที่น่ารักทั้งสองก็มาแล้ว
ดลธีรินน้ำมาหนึ่งแก้ว
“คุณทำแบบนี้ถูกต้องแล้ว สิ่งที่พวกเราทำได้ตอนนี้ นอกจากพวกเราจะช่วยเขาแล้ว ตัวเขาเองก็ต้องรู้สึกอย่างนั้นไปด้วย แต่ว่า มือของคุณนี่เกิดอะไรขึ้น บาดเจ็บเหรอ”
เขาเปลี่ยนเรื่องทันใด เส้นหมี่ยังคงกอดตัวเองเอาไว้
เส้นหมี่ถึงได้ก้มลงมามองที่มือของตัวเองแวบหนึ่ง
มือนี้ ความจริงแล้วเป็นเพราะว่าตอนนั้นที่ถูกเขาสลัดออก เขาคงไม่มีทางได้รู้เลยว่า ร่างกายของเธอตอนนี้มีหลายตำแหน่งที่ต้องใช้เหล็กดามยึดเอาไว้
รวมทั้งข้อต่อกระดูกแขนของเธอ！
“ไม่เป็นไร ตอนที่ทำงานไม่ทันได้ระวังจึงชนเข้า เข้าห้องไปทายานิดหน่อยก็โอเคแล้ว รินจังล่ะ”
เธอไม่อยากให้คนคนนี้ต้องกังวลใจ จึงพูดเปลี่ยนเรื่อง
ดลธี：“……”
เขาก็เคยเป็นทหาร และก็เป็นบอดี้การ์ดมาตั้งหลายปี แขนอันนี้เป็นอะไรหรือเปล่า ความจริงแล้วเขามองแวบเดียวก็รู้แล้ว
แต่ว่า เธอไม่ยินยอมที่จะพูดออก เขาจึงไม่ถามแล้ว
ชี้ไปที่ห้อง เขาพูดว่า：“นอนหลับไปแล้ว ถ้าคุณผู้หญิงไม่มีเรื่องอะไรอีกล่ะก็ ถ้างั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“ค่ะ ลำบากคุณแล้ว”
เส้นหมี่พยักหน้า มองตามจนเขาเดินออกจากห้องพักไป
ในค่ำคืนที่ดึกสงัด ในตอนที่สองแม่ลูกนั้นหลับฝันหวาน เงาสีดำเงาหนึ่งที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง เข้ามาอย่างเงียบๆวางยาขวดหนึ่งสำหรับทาอาการบาดเจ็บเอาไว้บนโต๊ะ
โดยเร็ว เขาก็ออกไปแล้ว
ทั้งคืนเงียบสงบ
รุ่งเช้า
เส้นหมี่ที่นอนอยู่บนเตียง ถูกเสียงเจื้อยแจ้วของเด็กน้อยปลุกให้ตื่นขึ้นมา
“รินจัง หนูตื่นแล้วเหรอ”เธอได้ยินแล้ว ยังไม่ทันได้ลืมตาขึ้นมา รู้สึกตัวแล้วจึงเรียกลูกสาวออกมา
เสียงเรียกออกมาแล้ว รินจังที่กำลังนอนอยู่ข้างเตียงคุยโทรศัพท์อยู่กับพวกพี่ชายเสียงเบาๆ ทันใดจึงรีบปิดปากเอาไว้อย่างตกใจ ดวงตาสีดำกลมโตเหมือนผลองุ่นมองขึ้นมาอย่างระมัดระวัง
“หม่ามี๊ คุณตื่นแล้วเหรอ”
“อืม หนูทำอะไรอยู่เหรอ ทำไมลงไปอยู่ข้างเตียง”
เส้นหมี่เห็นแล้วเธอที่อยู่บนเตียง จึงตกใจขึ้นมา รีบลุกขึ้นแล้วอุ้มเธอขึ้นมา
รินจังน้อยยังไม่ได้วางสายจากเครื่องมือสื่อสาร คิดว่าพวกพี่ชายก็คงอยากจะได้ยินเสียงหม่ามี๊เช่นกัน แล้วก็นอนลงในอ้อมกอดของหม่ามี้แล้วก็เสียงเจื้อยแจ้วของเธอก็เริ่มพูดคุยขึ้นมา
“หม่ามี๊ วันนี้คุณยังต้องไปหาแด๊ดดี้ที่นั่นหรือเปล่า”
“ใช่แล้ว”
เส้นหมี่เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทันใดก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมานิดหน่อย เมื่อวานด่าเขาออกไปจนสบายใจแล้ว แต่ตอนนี้เมื่อนึกขึ้นมาได้……
แย่แล้ว ไอ้คนนั้นจะโกรธหรือเปล่า?
ไม่ใช่ว่าวันนี้ไม่ให้เธอเข้าไปแล้วนะ?
เส้นหมี่รู้สึกเครียดขึ้นมาตั้งแต่เช้า
“หม่ามี๊ งั้นเมื่อไหร่รินจังจะสามารถไปหาแด๊ดดี้ที่นั่นได้ รินจังอยากไป”
รินจังน้อยไม่ได้มองเห็นเลยว่าหม่ามี๊กำลังกลุ้มใจ ได้ยินว่าวันนี้เธอจะไปหาแด๊ดดี้ ปากน้อยๆของเธอก็เบะออกมา แล้วก็พูดออกมาว่าอยากไป
เส้นหมี่：“……”
พาเธอไปด้วย?
ช่างเถอะ เธอในตอนนี้เหมือนกับพระพุทธรูปดินเหนียวที่กำลังข้ามแม่น้ำตัวเองยังเอาไม่รอด ยังจะพาเธอไปด้วย รอให้เธอตั้งหลักได้ก่อนค่อยว่ากันอีกที
“หนูอย่าพึ่งรีบร้อน หม่ามี๊พึ่งจะไปได้สองวันเอง ตอนนี้ในบ้านของแด๊ดดี้มีคุณปู่ที่ใจร้ายอยู่ รอให้หม่ามี๊จัดการให้ได้ก่อน หม่ามี๊ค่อยพาหนูไป ดีไหมคะ”
“อย่างงั้นเหรอ”
รินจังไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่
แต่ว่า หม่ามี๊ไม่พาไป เธอก็ไม่มีวิธีใดแล้ว
หลังจากนั้นก็รอหม่ามี๊ไปเข้าห้องน้ำ เธอที่อยู่บนเตียงก็พูดคุยกับพี่ชายขึ้นมาอีก
“พี่ชาย หม่ามี๊ไม่พาฉันไปเจอแด๊ดดี้ ทำยังไงดี ฉันไม่ได้เจอแด๊ดดี้ งั้นพวกเราก็จะไม่ได้เจอแด๊ดดี้”
“อย่ารีบร้อน”เสียงเล็กๆที่ดังออกมาจากอุปกรณ์สื่อสารนั้น ได้ฟังก็รู้เลยว่าเป็นเสียงของอิคคิว
“เป้าหมายของพวกเราตอนนี้ คือต้องรู้สถานการณ์ของแด๊ดดี้ด้านโน้นก่อน พี่ชาย ครั้งที่แล้วคุณไปสืบมาแล้วใช่ไหม ตาแก่นามสกุลเทวเทพคนนั้น เป็นคุณปู่แท้ๆของพวกเราใช่ไหม”
“อืม”
ชินจังส่งเสียงตอบรับกลับมาในอุปกรณ์การสื่อสารอันนี้
อิคคิว：“งั้นถ้าเป็นแบบนี้ ก็หาวิธีทำให้เขารู้ว่ามีพวกเราอยู่ก็โอเคแล้ว”
“ห๋า?”
คำพูดแบบนี้ออกมา ไม่เพียงแค่รินจังที่อยู่ทางด้านนี้ที่เบิกตากว้างขึ้นมา แม้แต่ชินจังที่อยู่ด้านโน้นที่อยู่กับอิคคิว ก็มองมาที่น้องชายอย่างสงสัย
อิคคิวเป็นไปได้ยากมากที่จะเห็นสีหน้าแบบนี้ของพี่ชาย ทันใด เขาหัวเราะคิกคิกออกมา：“มีหลานชาย อีกทั้งยังเป็นฝาแฝด แบบนี้ไม่ดีเหรอ”
ชินจัง：“……”
ได้ยินแบบนี้ ชินจังที่ฉลาดหลักแหลม ในที่สุดก็คิดได้ขึ้นมา
ใช่แล้ว หลานชายฝาแฝด สำหรับตาแก่ที่มีลูกหลานค่อนข้างน้อย น่าจะเป็นข่าวดีสำหรับเขาอย่างมาก
จะว่าไป ถ้าพวกเขาไปจริงๆ สำหรับการคืนดีกันระหว่างแด๊ดดี้กับหม่ามี๊ก็มีผลดีอย่างมาก อย่างน้อยก็ไม่เหมือนครั้งก่อนตอนที่อยู่โรงพยาบาล พวกเขาต้องรีบติดต่อคุณอาธี
หรือไม่ก็เชิญมือดีคนอื่น
แบบนี้ น้องสาวก็ไม่ต้องทนรับความหวาดกลัวแบบนั้นอีกแล้ว
ชินจังเห็นด้วยกับความคิดของน้องชายเป็นอย่างมาก：“ดี งั้นก็ทำแบบนี้”
หลังจากนั้นเด็กๆทั้งสองก็ถือไอแพดออกไปแล้ว……
——
เส้นหมี่หลังจากทำอาหารเช้าเสร็จ ก็เรียกรถแท็กซี่มาที่เดอะวิวซี
“สวัสดีค่ะ ฉันคือคุณหมอสวยใส รบกวนเปิดประตูให้หน่อย”
“คุณหมอสวยใสเหรอ สวัสดีตอนเช้า คุณจะเข้ามาหรือเปล่าคะ คุณชายของพวกเราไปที่เรด พาวิเลี่ยนแล้ว”
สาวใช้ที่อยู่ในวีดิทัศน์ที่กำลังควบคุมประตู พูดออกมาตรงหน้าจอหนึ่งประโยค
เส้นหมี่ไม่ได้ถูกปฏิเสธ ในความดีใจนั้นก็ยังงงๆอยู่
เรด พาวิเลี่ยน？
นั่นเป็นสถานที่แบบไหน?
