ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 754 แด๊ดดี้โทรมาแล้ว
วันนี้ทั้งวันแสนรัก ไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามา
หึหึ！
กล้ามากเลยนะ อยู่ดีๆก็เชื่อฟังขึ้นมาซะงั้น พูดว่าไม่ให้เธอมา เธอก็ไม่มาแล้ว
“คุณชาย ทานยาไหมคะ ได้จัดตามที่คุณหมอสวยใสได้บอกเอาไว้แล้ว”
“ไม่ทาน！”
ในดวงตาของเขาเหมือนกับแอบซ่อนน้ำแข็งเอาไว้ พ่นออกมาสองคำอย่างชั่วร้าย แล้วเขาก็ขึ้นชั้นบนไปแล้ว
คนรับใช้ได้เห็นแล้ว จะกล้าพูดอะไรอีก สั่นเทาอยู่ทั้งคืน แต่ก็ไม่กล้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีก
รุ่งเช้า
เดิมทีคิดว่าหมอสาวคนนั้นจะเข้ามา แต่ว่า ตั้งแต่เช้าจนถึงเที่ยง ยังไม่เห็นเธอเข้ามา ที่เดอะวิวซีนี้ บรรยากาศกดดันขึ้นมาน่ากลัวกว่าเมื่อวานเสียอีก
“คุณชาย วันนี้คุณยังจะไปออกกำลังกายที่สวนดอกไม้ไหม”
“ทำไมต้องไปด้วย”
สีหน้าของชายหนุ่มนั้นดูเหมือนว่าสงบดี มองไปยังสวนดอกไม้ด้านนอก ดวงตาทั้งสองไม่ขยับแม้แต่น้อยมีเพียงความขุ่นเคืองอย่างหนักที่แสดงออกมา บนใบหน้าไม่มีอารมณ์ใดแสดงออกมา อารมณ์ดีหรือไม่ดียากที่จะคาดเดา
คนรับใช้ได้เห็นแล้ว ก็สะดุ้งขึ้นมา
ท่าทางแบบนี้ ใครก็เอาไม่อยู่
หลังจากที่เข็นเขาเข้ามาในสวนดอกไม้ พวกเขาก็เหมือนกับเมื่อวานที่รับใช้เขาอย่างเกรงๆ แต่คิดไม่ถึงว่า เขาพึ่งจะลุกขึ้นจากวีลแชร์แล้วเขย่งเท้าเดินไปยังภูเขาปลอมด้านโน้นยังไม่ทันได้กี่ก้าว
“อื้อ………”
เขาก็ส่งเสียงออกมา
คนรับใช้ได้ยินแล้ว ทันใดสีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ：“คุณชาย คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม โดนอะไรเข้าหรือเปล่า”
ไม่กี่วินาที พวกเขาทั้งหมดก็กระวนกระวายขึ้นมา
มีอยู่คนหนึ่ง ตกใจขึ้นมาอย่างมากจนไม่สนใจคำสั่งของเขาแล้ว วิ่งไปโทรโทรศัพท์ที่ห้องรับแขกทันที ：“คุณชาย ผมจะติดต่อคุณหมอสวยใสมาทันที”
“ใช่ใช่ใช่ โทรหาคุณหมอสวยใส”
ได้ยินแบบนี้ คนอื่นก็รีบเห็นด้วยทันที
ในที่สุด คนกลุ่มนี้ก็วิ่งไปโทรโทรศัพท์แล้ว
แต่คิดไม่ถึงว่า ในตอนที่พวกเขาโทรไปยังเบอร์โทรศัพท์ของเส้นหมี่ กลับได้ยินเสียงที่แสดงว่าปิดเครื่องดังมา
ปิดเครื่อง?
โทรศัพท์ของคุณหมอสวยใสทำไมปิดเครื่อง?
เหล่าคนใช้ต่างมองหน้ากันอย่างหวาดหวั่น
แต่พวกเขาไม่รู้ว่า ความจริงแล้วในตอนนี้ เส้นหมี่อยู่บนเครื่องบิน สถานที่แบบนั้น จะสามารถเปิดเครื่องได้อย่างไร?
คนรับใช้ทำได้เพียงแบกหน้ากลับมา：“คุณชาย คือว่า……โทรศัพท์ของคุณหมอสวยใสโทรไม่ติด บอกว่าปิดเครื่อง ทำยังไงดี”
“เฮอะ！”
แค่คำคำนี้ ผู้ชายคนนี้ที่ยืนอยู่ที่นั่น นิ้วมือได้หักกิ่งไม้ออกเป็นสองท่อนแล้ว
คนที่มองอยู่ได้เห็นแล้ว ก็ตกใจจนเนื้อเต้นขึ้นมาอีกครั้ง！
“พวกคุณปฏิบัติงานยังไงกัน หาคุณหมอสวยใสไม่เจอ งั้นก็โทรหาคุณท่านสิ คุณชายเป็นแบบนี้แล้ว ไม่มีสมองกันหรือไง คุณท่านได้รู้แล้วก็จะวางแผนเองแหละ”
“อ๋อ ใช่ใช่ใช่ คุณท่าน！”
ในที่สุดคนพวกนี้ก็ถูกเตือนสติขึ้นมา กำลังจะติดต่อไชยันต์ไปในทันที
ชายหนุ่มที่ถูกล้อมรอบอยู่ตรงกลางได้ยินแล้ว ในที่สุดก็ระเบิดออกมา：“จะโทรอะไรล่ะ ผมจะตายแล้วเหรอ ออกไปไกลๆทั้งหมดเลย”
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง น้ำเสียงที่ออกมานั้นเต็มไปด้วยความอาฆาต
พวกเขาทั้งหมดได้เห็นแล้ว ทันใดก็รีบหุบปากไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่ครึ่งคำ รีบถอยออกไปอย่างตกใจกลัว
เมื่อคนออกไปแล้ว ในกลางอากาศก็มีเสียงดัง“แชะ”ออกมา！
ชายหนุ่มคนนี้ค้ำภูเขาปลอมอันนี้เอาไว้ยืนด้วยเท้าข้างเดียวอยู่ที่นั่น เป็นเวลานาน กิ่งไม้ที่ถูกหักออกเป็นสองท่อนที่อยู่ให้มือ ทำให้เขาดูเหมือนกับว่าเป็นปีศาจยังไงอย่างนั้น-
ในเมือง ณ คิลส์ คอนโด
ในตอนนี้ดลธีก็กำลังรอเส้นหมี่อยู่ แต่ว่า เพราะว่าเขารู้ว่าเส้นหมี่ไปที่ไหน จึงไม่ได้รีบร้อนอะไร
“คุณหนูรินจัง คุณหิวหรือยัง ถ้าหิวแล้ว อาจะลงไปซื้ออะไรมาให้ทาน”
“โอเคค่ะ”
เด็กน้อยกำลังจับดินสอเขียนการบ้านอย่างจริงจังอยู่บนโต๊ะเรียนเล็กๆ ตอบกลับมาอย่างว่าง่าย
ในตอนนี้พวกเขา ยังอยู่ในช่วงเปิดภาคเรียนที่มัลดีฟส์ เด็กๆทั้งสามคนต้องไปเรียนที่โรงเรียน
ดังนั้น หลังจากที่เธอมาที่นี่ ทุกวันให้คุณครูสอนเธอผ่านทางออนไลน์ เด็กหญิงตัวน้อยที่แสนน่ารักคนนี้ แต่พอได้เรียนขึ้นมา สมองน้อยๆไม่ได้โง่สักนิด
ดลธีจึงลงไปแล้ว
หลังจากนั้นไม่กี่นาที ในขณะที่เด็กหญิงตัวน้อยนั่งทำการบ้านอยู่อย่างมีสมาธิ ทันใด โทรศัพท์ที่อยู่บนโซฟาด้านโน้นก็ดังขึ้นมา
“กริ้ง……”
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมารบกวนสมาธิของเด็กน้อย เธอจึงหันไปมองทันที
ใครกัน?
หรือว่า? จะเป็นหม่ามี๊?
ดวงตาสุกใสทั้งสองข้างของเธอเปล่งประกายขึ้นมาทันใด วางดินสอลง แขนขาน้อยๆก็วิ่งมาทันที
“ฮัลโหล? ใครเหรอคะ”
“……”
เสียงเล็กๆที่แสนจะอ่อนหวานนุ่มนวลดังมา คนที่ได้ยินต่างใจละลายแล้ว
แสนรักถือโทรศัพท์เอาไว้ นิ่งไปหลายวินาที จึงถามออกมา：“แม่ของคุณล่ะ”
“อ๋อ！ที่แท้คือแด๊ด……คุณลุงเหรอ ทำไมคุณถึงได้โทรโทรศัพท์มาล่ะ คุณลุงคุณคิดถึงหนูเหรอคะ”เด็กน้อยคนนี้ได้ยินว่าเป็นเสียงของแด๊ดดี้ จึงดีใจขึ้นมาอย่างมาก
หลายวันมาแล้วที่เธอไม่ได้ยินเสียงของแด๊ดดี้เลย คิดถึงเขามากจริงๆ
แสนรักได้ยินเสียงเสียงนี้ เดิมทีในอกเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เวลานี้กลับไม่มีแล้ว
“คุณกำลังทำอะไรอยู่ หม่ามี๊ของคุณ……อยู่บ้านไหม”
“หม่ามี๊เหรอ……”สมองน้อยๆของรินจังคิดอยู่สักพัก
หม่ามี๊เหมือนจะเคยบอกว่า ครั้งนี้ที่ไปหาพี่ชายพวกเขา ห้ามไม่ให้ใครรู้อย่างเด็ดขาด งั้นแด๊ดดี้ก็ไม่สามารถรู้ได้อย่างนั้นเหรอ?
“หม่ามี๊ไปทำงานค่ะ คุณลุง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเหรอ”
“ทำงาน?”
แสนรักขมวดคิ้วขึ้นมาทันที “หม่ามี๊ของคุณไปทำงานที่ไหน！！”
