ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 797 กลายเป็นที่รักของทุกคน
รินจังถูกพาตัวกลับมาที่เดอะวิวซี
ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง วินาทีที่เด็กน้อยถูกป้าอุ้มวางลง เธอวิ่งเข้าไปด้านในราวกับนก
“คุณอา คุณอา”
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่หนูรินจังหรอ แม่เจ้า หนูกลับมาแล้วหรอเนี่ย?”
“จริงด้วย! ก้อนแป้งน้อยกลับมาแล้ว มานี่เร็วมาให้อุ้มเร็ว”
“……”
ยังไม่ทันเจอตัวแดดดี๊เลย พวกน้าคนรับใช้ที่อยู่ในบ้านต่างมาล้อมรอบตัวเธอ มาออกันด้วยความตื่นเต้นอยากที่จะอุ้มเธอ
หนูรินจังเลยทำได้แค่ปล่อยให้พวกเธออุ้ม
“เอาละ ถ้าอุ้มเสร็จแล้วก็ปล่อยหนูไปหาคุณอานะคะ” เสียงน้อยพูด หลังจากที่อุ้มเสร็จแล้วเธอยังยื่นข้อเสนอ
ทุกคนให้ฟังก็นึกเอ็นดูทันที
เจ้าเด็กคนนี้น่ารักเสียจริง
ทุกคนกำลังส่งเสียงเอะอะในห้องโถงใหญ่ ไชยันต์ที่ออกกำลังกายตอนเช้าเสร็จจากด้านนอกก็เดินเข้ามา เขาเห็นพวกคนรับใช้มารวมตัวกันไม่ทำงานเช้าๆแบบนี้ก็รู้สึกไม่พอใจ
“พวกเธอกำลังทำอะไรน่ะ เช้าๆแบบนี้ไม่ทำงานกันหรอ?”
“หา?”
พวกคนรับใช้ได้ฟังต่างก็แยกย้าย
เลยเผยให้เห็นก้อนแป้งน้อยที่ถูกล้อมรอบไว้ตรงกลาง
“เอ้ คุณปู่ที่แท้ก็คุณปู่นั่นเอง ยังไม่ไปหรอคะ ครั้งที่แล้วหนูให้เงินไปแล้วไม่ใช่หรอคะ แล้วทำไมคุณปู่ยังทำงานที่นี่ หนูให้ไม่พอหรอคะ?”
ก้อนแป้งน้อยเห็นคุณปู่ที่มาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าตัวเองทันใด ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างทันที
เจ้าเด็กนี่ความจำยังดี ยังจำเรื่องครั้งที่แล้วที่เธอจ่ายเงินให้คนอื่นได้
เสียงน้อยๆพูดจบ พวกคนรับใช้ที่ยืนอยู่ข้างเธอก็ต่างพากันอ้าปากค้าง!
ยัง….ยังให้เงินกับคุณท่านหรอ?
แล้วยังถามว่าพอไม่พออีกด้วย?!!
ทุกคนรู้สึกตกใจมาก
ไชยันต์ก็ชะงักเหมือนกัน
จนคิดได้ว่าคือเรื่องอะไร เขามองดูเจ้าเด็กคนนี้ด้วยใบหน้าเข้มงวด แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกึ่งยิ้มกึ่งหัวเราะออกมา
“มานี่มา”
เขายื่นมือออกมากวักเรียกเธอ
หนูรินจังเลยลงมาจากตัวคนรับใช้ หลังจากนั้นก้าวขาจ้ำม่ำเดินเข้าไปหาเขาอย่างว่าง่าย
“หนูจะบอกให้นะว่าครั้งนี้หนูไม่มีเงินแล้ว ดูสิกระเป๋าน้อยๆของหนูก็ไม่ได้เอามา หนูช่วยคุณปู่ไม่ได้แล้วนะ”
เธอนึกว่าคุณปู่คนนี้ต้องการเงินของเธอ
หลังจากที่เดินเข้ามาแล้ว เธอเงยศีรษะมองคุณปู่ท่านนี้ มือน้อยๆพลางจับที่กระโปรงทั้งสองข้างพลางพูดบอกเขาอย่างรู้สึกสงสาร
เด็กแบบนี้ต่อให้เป็นใคร ใครก็หลง
ไชยันต์โค้งตัวอุ้มเธอขึ้นมา “ปู่ไม่เอาเงินหนู ปู่จะพาหนูไปกินข้าวเช้า”
“หื้ม?”
ดวงตาเจ้าเด้กน้อยให้เบิกกว้างมากยิ่งขึ้น “กินข้าวเช้า? คุณปู่….มีเงินหรอ? เจ้าของบ้านนี้จะให้ปู่กินใช่มั้ย?”
“……”
ทุกคนที่อยู่ด้านหลังต่างพากันหัวเราะ
แต่แสงดาวที่เดินตามเข้ามาเห็นเข้า ในความตะลึงนั้นก็ชักสายตามองอย่างดุๆ
เจ้าเด็กคนนี้ร้ายไม่เบา เอาคุณท่านอยู่
แต่เธอต้องระวังตัวไว้ก่อน
เธอถือกระเป๋าเดินทางของเจ้าเด็กน้อยขึ้นไปข้างบน แล้วมาที่ชั้นสามที่ของน้องชายอย่างรีบร้อน
“รัก รัก เร็วเข้า รับเจ้าเด็กนั่นมาแล้ว ตอนนี้กำลังอยู่กับไชยันต์ นายลงมาดูเร็ว”
“ฟึบ!”
ได้ยินดังนั้นผู้ชายที่อยู่ในห้องนอนชั้นสามกำลังนั่งอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ริมหน้าต่าง หนังสือที่อยู่ในมือก็ได้ถูกเขาปิดลง
“ทำไมเธอถึงอยู่ด้วยกันกับเขา?”
“ไม่รู้หรอ?” แสงดาวที่หายใจถี่ถี่ขมวดคิ้ว
“ตอนที่พี่เดินเข้ามาก็เห็นเขาอุ้มเด็กแล้ว พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมพวกเขาถึงได้สนิทกันอย่างนี้? อ่อและที่สำคัญอย่าบอกเขานะว่าพี่เป็นคนไปรับเด็ก”
แสงดาวปากไวใจเร็วบวกกับความรีบร้อน ไม่รอให้เว้นว่างเลยพูดออกมา
แสนรักหรี่ตามอง
“ทำไมให้เขารู้ไม่ได้? พี่ไม่ใช่คนที่เขาให้ไปรับหรอ?”
“!!!!!!!”
วินาทีต่อมาแสงดาวก็ได้สติ
ชิบ!
เธอพูดอะไรไปเนี่ย?
“…..ไม่ใช่อย่างนั้น วันนี้พี่ตื่นแต่เช้าได้ยินคนรับใช้บอก หลังจากนั้นเลยโทรหาม็อกโก ม็อกโกบอกกับพี่ว่าจะไปรับเด็กจริงๆ พี่เห็นว่าเธอยังไม่ตื่น ก็เลยไปรับมา”
ภายใต้ความร้อนรนนั้น เธอเลยดึงม็อกโกมาเอี่ยวด้วย
จะว่าไปผู้ชายคนนั้นก็เป็นคนรู้ลึกตื้นหนาบางกับเธอ ถึงเวลานั้นก็ค่อยอธิบายให้เขาฟัง ไม่น่าจะเป็นไร
ดีที่พอเธออธิบายอย่างนี้ คนฟังก็ไม่ได้จ้องมองเธอด้วยสายตาเคลือบแคลงสงสัยอีก
แล้วเขาก็ลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้เดินออกไป
แสงดาวเห็นดังนั้นก็ให้โล่งใจ แล้วเดินตามลงไปทันที
ขณะที่คนทั้งสองเดินลงมาชั้นล่างและเพิ่งก้าวเหยียบตึกหลักก็เห็นเกาะแอลดับบิวที่วิวสวยงาม ภายใต้รุ่งอรุณที่ค่อยๆเจิดจ้า คนแก่หนึ่ง เด็กหนึ่งกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเล็กๆที่เต็มไปด้วยอาหารสวยงามจัดวางอยู่ ต่างคนต่างกินกันอย่างมีความสุข
