ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 798 เพราะพี่ไม่มีคุณสมบัติ
“อร่อยมั้ยเจ้าหนู?”
“อร่อยค่ะ”
ก้อนแป้งน้อยที่กำลังอ้าปากและยัดกุ้งกลืนใส่ลงไป พยักหัวน้อยๆ เสียงนั้นนุ่มนิ่มฟังดูน่ารัก
ไชยันต์ที่มองอยู่ฝั่งตรงข้ามก็อดไม่ได้ที่จะเผยให้เห็นรอยยิ้มออกมา
เขาไม่ได้กินข้าวด้วยกันกับเด็กอย่างนี้มานานมากแล้ว ยังจำครั้งนึงได้ตอนที่ม็อกโกเป็นเด็ก
ไชยันต์ก็คีบเกี๊ยวน้ำมาวางไว้ในจานที่อยู่ตรงหน้าเด็กอีก
แสนรักกับแสงดาวคนทั้งสองเดินเข้ามาเห็นฉากนี้เข้า แสนดาวก็เอ่ยปากพูดขึ้นก่อนว่า “คิดไม่ถึงเลยว่าคุณท่านจะชอบเด็ก”
ไชยันต์ “…….”
ยังไม่ทันพูดอะไร หนูรินจังที่กำลังคีบเกี๊ยวกินได้ยินเสียงของป้าก็มองมาด้วยความดีใจทันที
“คุณอา เย้ในที่สุดก็ได้เจออาแล้ว รินจังคิดถึงอา!!”
เธอไม่กงไม่กินมันแล้ว หลังจากที่ขาน้อยๆไต่ลงเก้าอี้ก็วิ่งโผเข้าไปหาแสนรัก
นี่เป็นแดดดี๊ของเธอ เธอได้เจอเขา ทำไมเธอจะไม่ดีใจ?
แสงดาวที่อยู่ข้างค่อยๆถอยห่าง ตาแดงกล่ำ
แต่แสนรักน่ะหรอ?
เมื่อเขาเห็นเจ้าหนูน้อยคนนี้วิ่งเข้ามาหาตัวเองก็ให้โค้งตัวลงอัตโนมัติ แล้วคว้าตัวเธอขึ้นมาไว้ก่อน “ช้าๆ ระวังล้ม”
เจ้าเด็กยิ้มอย่างมีความสุข
เธอไม่ล้มลงหรอก
เขาเป็นแดดดี๊จะปล่อยให้ลูกของเขาล้มได้ไง?
ก้อนแป้งน้อยก็ได้ถูกอุ้มอยู่ในอ้อมกอดแดดดี๊ แขนน้อยที่มีเนื้อจ้ำๆก็เหมือนกับปลาหมึกที่กอดคอเขาเข้าไว้ไม่ยอมปล่อย
ไชยันต์ “……..”
เจ้าเด็กนี่ใจดำนักไม่ให้รู้เลยว่าเมื่อกี้ใครเป็นคนทำอาหารให้เธอกิน
เขาให้รู้สึกไม่พอใจ!
แสนรักอุ้มเธอวางให้นั่งลง “ใครเป็นคนมาส่งเธอ แล้วแม่ของเธอล่ะ?”
“อะไรนะ?” ไชยันต์ที่เพิ่งยกตะเกียบขึ้น ได้ยินคำพูดนี้ก็ให้ชะงัก
“ฉันจะไปรู้ได้ไง? ฉันไม่ได้ไปเจแปนด้วยตัวเองนิ จะว่าไปแกว่ามั้ยว่ามันดูแปลกๆ ก่อนหน้านี้แกไม่ได้ชอบเธอเลยไม่ใช่หรอ เอะอะอะไรก็จะออกเดอะวิวซี ทำไมตอนนี้ถึงเป็นห่วงอย่างนี้ละ?”
ไชยันต์โกรธจนถึงขีดสุด แล้วซักข้อสงสัยนี้ขึ้นมา
แสนรักสีหน้าอึมครึมทันที!
กำลังจะปะทะกัน ขณะนั้นเองแสงดาวที่เห็นท่าไม่ดีก็เข้ามาขวาง
“คุณท่าน เรื่องพวกนี้เป็นเรื่องความมีน้ำจิตน้ำใจ ก่อนหน้านี้แม่ของเด็กก็เป็นหมอของครอบครัวเขา ดูแลเขามานานอย่างนั้น และในสายตาเด็กก็ตัวเล็กออกอย่างนี้จะต้องเป็นห่วงก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา”
“หรอ?”
ไชยันต์ยังคงไม่ค่อยรู้สึกเชื่อเท่าไหร่
และจริงๆความสงสัยของเขาก็ถูกต้อง
ไม่งั้นหลานคนที่อยู่ตรงหน้านี้คงไม่เอ่ยถึงปัญหานี้บ่อยครั้ง เขาเหมือนถูกอะไรจองจำ ตัวเขาเองไม่ยอมรับเรื่องแบบนี้
กินอาหารเช้าเสร็จแล้วทุกคนจึงกลับไป
เพราะว่าหนูรินจังอยากอยู่กับแดดดี๊ แสงดาวเลยพาพวกเขามาส่งที่ชั้นสาม
“รัก งั้นเธอพาเด็กไปนะ พี่ไปหาม็อกโกก่อน”
เธอกลับไม่ปิดบังตัวเองว่าจะไปหาผู้ชายต่อหน้าน้องชายคนนี้
พอพูดจบลง สายตาที่มีความเยือกเย็นก็มองมายังเธอ “เขาไม่ใช่คนที่พี่จะแตะต้องได้ เก็บอาการหน่อย!”
แสงดาว “…….”
ชั่วขณะนั้นเอง ใจของเธอก็รู้สึกไม่ยอม เธอหันมาจ้องมองที่เขาอย่างจริงจัง “แปลกจริงนะ ทำไมพวกเธอถึงพูดกันแบบนี้ ทำไมพี่ถึงแตะต้องเขาไม่ได้?”
ความคุกกลุ่นมาเต็มอก
เพราะว่าเธอคิดไปถึงตอนที่อยู่สนามบิน พยาบาลทั้งสองก็เอาคำพูดของไอ้สารเลวมาพูดให้เธอฟังอย่างนี้เหมือนกัน
เพราะอะไรกันแน่นะ?!
“เพราะพี่ไม่มีคุณสมบัติ!” แสนรักพูดอย่างตรงไปตรงมา
“ในอนาคตม็อกโกเป็นคนสืบถอดมรดกของตระกูลเทวเทพ ตำแหน่งนี้มีแค่คนที่พื้นเพฐานะเบื้องหลังสูสีกันกับตระกูลเทวเทพ ถึงจะมีคุณสมบัติเป็นผู้หญิงของเขา คุณนายที่น่าเคารพเลื่อมใส พี่เป็นลูกสาวพ่อค้าเล็กๆ พี่คิดว่าพี่จะไต่เต้าได้มั้ย?”
คำพูดสุดท้ายนั้น ผู้ชายคนนี้พูดออกมาเหมือนเหยียดหยาม
แสงดาวได้ยินอย่างนั้น สีหน้าก็เลยซีดเซียวลงไป
นั่นสิ หลายวันมานี้เธอดื่มด่ำกับความสมปรารถนาที่ได้มาอยู่ที่นี่ แต่ในความเป็นจริงความแตกต่างและช่องว่างพวกนี้มันยังคงมีอยู่ เพียงแค่เธอไม่ยอมคิดถึงมันเท่านั้นเอง
และในปีนั้นน้องชายคนนี้ก็ได้ห้ามในตอนที่มีสติอยู่ก็เพราะเหตุผลนี้
แสงดาวก้มหน้า แล้วให้รู้สึกเสียใจอยู่ข้างในลึกๆ
“เธอวางใจได้ พี่ไม่ได้หวังจะแต่งงานกับเขาหรอก เขาเองก็ไม่ได้ชอบพี่ ตอนนี้พี่แค่อยากได้คุยกับเขาให้มาก มองเขาให้เยอะตอนที่เขายังไม่ได้แต่งงานเท่านั้นเอง”
“……”
ผ่านไปอยู่นาน เขาก็เก็บสายตาแล้วกัดฟันพูดออกมา “โง่!”
แสงดาว “…….”
โง่ก็โง่ ยังไงเธอก็เป็นแบบนี้จริงๆ
แสงดาวลงมาชั้นล่าง
แล้วก็จริงๆ ตอนที่เธอออกมาจากในลิฟต์ก็เจอกับม็อกโกที่เข้ามาพอดี
“ม็อกโกมานี่ ฉันมีเรื่องคุยกับคุณ”
