ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 806 เขาหึงแรงเบอร์นี้
“คุณลุงที่นี่คือโรงพยาบาลของหม่ามี๊”
เสียงน้ำนมที่นุ่มนวลดังขึ้นเมื่อทั้งสองก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล และผู้คนจำนวนมากในห้องโถงก็หันไปมองทันที
พระเจ้าช่วย! สาวน้อยคนนี้สวยเกินไปหรือเปล่า
เธอสวมชุดกระโปรงตั๋วจิ๋วของโรงเรียน บนผมที่นุ่มสลวยสวมหมวกผ้ากำมะหยี่สีกากีที่มีหูเล็กๆสองข้าง เธอมีผิวสีขาวกับราวหิมะ และดวงตาโตคู่สวยที่สั่นไหวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ไม่ต้องพูดถึงใบหน้ากลมเล็กๆที่ทำให้คนอยากสัมผัสเมื่อได้เห็น
มันละเอียดอ่อนราวกับตุ๊กตาหิมะที่ห้อยอยู่นอกหน้าต่างจริงๆ
เธอเป็นใคร
ทำไมถึงมีสาวน้อยที่สวยงามเช่นนี้
ด้วยความประหลาดใจของทุกคน พวกเขาจึงมองไปยังผู้ใหญ่ที่กำลังจูงมือเธอโดยไม่รู้ตัว
พอเห็นแบบนี้ก็อ้าปากค้างอีกครั้ง!
เขาราวกับออกมาจากความสว่างไสว เมื่อเทียบกับเจ้าก้อนตัวน้อยเช่นดวงอาทิตย์นั้น เขาอาจจะดูดรอปไปบ้าง แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อใบหน้าที่หล่อเหลา และความสง่างาม สูงส่งของเขาเลย…
ผู้ใหญ่คนนี้ทำให้คนเสียสติได้มากกว่าเด็กอีก
ทั้งห้องโถงเงียบกริบ
ชั้นบนเส้นหมี่และคณาธิปกำลังลงมา แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านล่าง
พวกเขากำลังเดินไปที่ลิฟต์ แต่เพราะเส้นหมี่อารมณ์ไม่ดีจึงถือกระเป๋า และเดินก้มหน้าตามคณาธิปไป
จนในที่สุดทั้งสองก็มาถึงลิฟต์
“ตุ้บ-”
ชายที่อยู่ข้างหน้าหยุดกะทันหัน ทำให้เส้นหมี่ซึ่งไม่ได้เตรียมตัวเดินชนหลังเขา
“พี่ธิปเป็นอะไร อยู่ดีๆทำไมถึงหยุด” เธอจับจมูกที่โดนชนของเธอ ทนความเจ็บปวดและถามชายตรงหน้า
แต่คณาธิปไม่ได้พูดอะไร
ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งกระด้างขึ้นทันที ดวงตาหลังเลนส์จ้องมองไปที่ห้องโถงชั้นล่างด้วยดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าไปทั้งตัว
มาได้ยังไง
คนนี้…จู่ๆเขาก็มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง เขา…อยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่หรอ!!
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และในทันใดคลื่นลูกใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา!
“พี่ธิป”
เส้นหมี่ยังไม่เห็น เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นยังคงนิ่ง เธอจึงต้องปิดจมูกและเรียกออกมาอีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนอง
ราวกับว่าเขารากงอกอยู่ตรงนั้นแล้ว
เส้นหมี่หมดความอดทน เธอปิดจมูกและเดินเลี่ยงมา แต่จู่ๆขณะที่เธอขยับตัว ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะมีชีวิตอีกครั้ง เขาเอื้อมมือออกไปขวางเธอ!
“เธอ–”
“เธอ…แน่ใจนะว่าจะไป”
เขาหันหน้ามาทันที ใบหน้าของเขาราวกับว่าเลือดหายไปในทันใด มันซีดอย่างน่ากลัว
เส้นหมี่ “…”
ทำไมต้องไม่ไป
เขากำลังทำอะไรอยู่
เส้นหมี่ไม่สนใจเขา เธอยกเท้าขึ้นแล้วเดินผ่านเขาไป
เป็นลิฟต์ที่ธรรมดามาก พวกเขาก็ใช้เสมอ ไม่มีอะไรผิดปกตินี่นา แต่เมื่อเธอยืนอยู่ตรงนั้น และเหลือบกว่ดสายตามองมั่วๆ เธอก็พบว่ามีความโกลาหลอยู่ชั้นล่าง!
“คุณลุงหม่ามี๊อยู่ชั้นสาม เราต้องขึ้นลิฟต์นี้”
“อืม”
ผู้ชายที่มาพร้อมกับเจ้าก้อนตัวน้อยนั้นอยู่ชั้นล่างกำลังกดปุ่มลิฟต์ตัวนี้
เส้นหมี่ “…”
หลังจากเสียง “ติ๊ง—” ดังขึ้น เธอก็ยืนมองร่างนั้นโดยไม่มีการเคลื่อนไหวอีกต่อไป!!
นั่นใคร
เธอ…มองผิดไปรึเปล่า
หรือเป็นเพราะเธอเศร้ามากถึงได้ตาฝาด
เลือดทั้งหมดพุ่งไปที่หัวของเธอ ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเธอก็ไม่ได้ยินเสียงใดๆ แถมยังสั่นราวกับพายุรุนแรง
คณาธิปเดินเข้ามา “อย่าตกใจ เขาอยู่ที่นี่แล้ว ต้องมาตามหาเธอแน่ ไปหาเขาสิ”
เขาพูดบางอย่างขมขื่น
ตอนนี้เขาอยากจะขวางเธอจริงๆ ทันทีที่เขาเห็นคนข้างล่าง ความคิดที่จะขวางเธออย่างบ้าคลั่งก็เข้ามาในหัวใจของเขา
อย่าให้เธอเห็น
รู้ไหมว่าเขารอโอกาสนี้มานานแค่ไหนแล้ว
แต่ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอไป เขาเติมเต็มเธออีกครั้ง
เส้นหมี่ “!!!”
ตื่นตะลึงอีกระลอก!
ในที่สุดสมองที่วุ่นวายของเธอก็กลับมามีสติหลังจากที่เขาพูดแบบนี้
“เจอเขา…ตอนนี้หรอ”
“ใช่ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“ไม่… ไม่ คือว่า ฉันไปเจอเขาทั้งสภาพแบบนี้เหมาะสมหรอ ฉัน…จู่ๆก็เปลี่ยนกลับมาเป็นหน้าแบบนี้ แถมตอนนี้เขาจำไม่ได้ ถ้าเจอเขาตอนนี้ เขาจะ…ไม่รู้จักฉันไหม”
เส้นหมี่พูดติดอ่าง เธอสัมผัสใบหน้าที่เพิ่งฟื้นตัว และตื่นตระหนกจนสูญเสียความสามารถในการคิดขั้นพื้นฐานที่สุด
ใช่ เธอเคยปรากฏตัวต่อหน้าเขาด้วยใบหน้าปลอมๆ นั้นมาก่อนเสมอ
จู่ๆก็กลายเป็นใบหน้าที่แท้จริงนี้ เขาจะรับได้หรือ
ไม่ง่ายเลยกว่าเขาจะมาที่นี่…
เส้นหมี่เริ่มตื่นตระหนกมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าลิฟต์กำลังจะถึงชั้นสามของตึก เธอก็ทนไม่ไหว ปิดหน้าและวิ่งกลับไป
