ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 799 นี่เป็นคุณน้านิสัยไม่ดี

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 799 นี่เป็นคุณน้านิสัยไม่ดี
เธอเห็นเขา เรื่องที่น้องชายเตือนเธอเมื่อกี้นี้ก็ได้ให้หายไปไกลแล้ว เธอวิ่งเข้ามาจับที่แขนของเขาไว้ หลังจากนั้นก็ลากเขาไปที่ด้านนอกสอนดอกไม้

ขวัญเมืองที่ตามมาเห็นฉากนี้เข้า ก็กำมือแน่นจนฝ่ามือของเธอมีเลือดไหลออกมา

แสงดาว!!

“เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้นหรอ?”

ม็อกโกที่ถูกดึงมาในสวนดอกไม้ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรมาก

อาจจะเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ทำท่าทางกับเขาอย่างนี้บ่อยๆ เขาเลยชินแล้ว

“ฉันจะบอกคุณว่า วันนี้ตอนเช้าฉันไปรับรินจังมา”

“แล้วไงต่อ?”

“แล้วไงต่อน่ะหรอ?!! คุณยังไม่รู้เรื่องอีกหรอ? น้องชายฉันยังไม่รู้ว่านี่เป็นลูกสาวของเขา และปู่ของคุณก็ไม่รู้ว่านี่เป็นเหลนสาวของเขา ฉันเป็นป้าแท้ๆของเธอ ฉันทำอย่างนี้ ฉันมีความเสี่ยงนะ!!”

แสงดาวมองดูผู้ชายที่แม้เธอจะพูดอย่างนี้แล้วแต่ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจ เธอก็ให้รีบร้อน

เจ้านี่โง่หรือไงนะ?

อธิบายอย่างนี้แล้วยังไม่เข้าใจ?

แต่ความจริงก็ใช่ เธอพูดจบแล้ว ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าก็มีสีหน้ามองเธอด้วยความมึนๆ

อืม เขาโง่

แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าในเกมตอนนี้ตัวของเขาก็ต้องเป็นบทบาทที่ไม่รู้จักกับเด็กสาวตัวน้อยคนนี้เหมือนกัน เธอเป็นพี่สะใภ้ที่ดีอย่างนั้น ถ้าไม่ใช่เขารู้ความลับของเธอ ตอนนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกัน

“คุณยังมองฉันอีกทำไม? ยังไม่เข้าใจหรอ?”

“……เข้าใจ”

ท้ายที่สุดม็อกโกเลยพูดออกมา

แสงดาวเลยโล่งอก “แล้วตอนนี้จะทำยังไงดี คุณต้องช่วยจัดการเรื่องนี้ให้ฉันอย่างเหมาะสม ถ้าถูกคุณปู่คุณรู้เข้าว่าเด็กคนนี้เป็นเหลนผู้หญิงของเขาคงแย่แน่ๆ”

“รู้แล้ว ผมจะจัดการเรื่องนี้” ม็อกโกรับปากเธอด้วยท่าทีชิวๆ

แสงดาวเลยสบายใจขึ้น

หลังจากที่คนทั้งสองออกมาจากสวนดอกไม้แล้วก็ไปหาไชยันต์

หลังจากที่ผ่านไปสิบนาที ขวัญเมืองที่อยู่ในห้องครัวก็เห็นพวกเขาทั้งสองเดินออกไป เธอเลยเอาขนมเค้กออกมาจากในหม้อที่ทำด้วยตัวเอง ถือแล้วเดินออกไป

“น้าแจ๋ว หนูได้ยินมาว่าลูกของหมอคิตตี้มาแล้ว ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

“เธอน่ะหรอคะ น่าจะอยู่ที่ชั้นบนค่ะ เจ้าหนูคนนี้ติดเขามาก น่าจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้หมอคิตตี้ได้ดูแลคุณผู้ชายดี”

น้าแจ๋วเห็นขนมเค้กที่เด็กกินอยู่ในมือของคุณหนู ก็ให้พูดพลางอธิบายอย่างเป็นกันเอง

ขวัญเมืองเลยยิ้มๆ

หลังจากนั้นเธอเลยถือถาดขนมเค้กเดินเข้าลิฟต์ไปที่ชั้นสาม

ตอนนี้หนูรินจังก็กำลังอยู่ในห้องนอนของแดดดี๊ เธอไม่ได้อยู่กับแดดดี๊มานานมากเหลือเกิน หาโอกาสได้ยากที่เธอจะอยู่ด้วยกันกับเขา

ขณะเดียวกัน เธอก็ยังอยากติดต่อกับพวกพี่ๆ

“คุณอาเห็นกิ๊บติดผมอันนั้นของรินจังก่อนหน้านี้มั้ยคะ?”

“ว่าไงนะ?”

แสนรักที่กำลังนั่งหลับตาอยู่บนโซฟาได้ยินเจ้าเด็กที่กำลังอยู่ด้านข้างถามขึ้นมา

เขาลืมตาขึ้นด้วยท่าทางเหนือยๆ

“ก็กิ๊บติดผมยังไงคะ ที่เคยติดให้กับรินจังตรงนี้ไง สีชมพูแล้วข้างบนก็เป็นผีเสื้อตัวใหญ่ๆ” หนูรินจังพูดอธิบาย

ขณะนั้นเอง เธอก็รู้สึกเหมือนว่าแดดดี๊ผิดปกติไป

เหมือน…หน้าผากเขามีเหงื่อเม็ดโตอยู่

“เอ่อ…..”

แสนรักพยามยามเก็บความเจ็บปวดที่เหมือนมดกัดในร่างกายนั้น แล้วค่อยก็เอ่ยริมฝีปากที่ไม่มีเลือดฝาดขึ้นว่า “รอให้ป้าแสงดาวมา แล้วหนู…..ค่อยให้ป้าช่วยหา”

“ค่ะ”

หนูรินจังเห็นดังนั้น เธอก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย นั่งข้างๆแดดดี๊เงียบๆไม่ส่งเสียงดัง

แดดดี๊เป็นอะไรไป?

เขา….ไม่สบายหรอ?

เธอเป็นห่วงนัก มองเห็นดวงตากลมโตของแดดดี๊มีสีแดง

“คุณอา……”

“เอาละ หนู…..หนูออกไปข้างนอกก่อน อาจะ…..เปลี่ยนเสื้อผ้าด้านใน หนูไปหาป้าที่อยู่ด้านนอกชั้นสอง ตก…ลงมั้ย?”

ความทรมานที่คุ้นเคยได้ทะลักเข้ามาเหมือนน้ำ ผู้ชายคนนี้เริ่มจะฝืนไม่ได้ เขากัดฟันพูด อดทนให้เจ้าหนูคนนี้ออกไปข้างนอกก่อน

เพื่อไม่ทำให้เธอตกใจ

หนูรินจัง “…….”

เธอที่อายุแค่หกขวบ แม้จะมีลางสังหรณ์ว่าแดดดี๊อาการไม่ดี แต่ก็ยังเอามือกอดตุ๊กตาที่ป้าเพิ่งให้เมื่อกี้นี้แล้วก้าวเท้าเดินออกไป

เธอต้องไปบอกป้าว่าแดดดี๊ป่วย ให้ป้านั้นรีบมาดู

หนูรินจังออกจากห้องนอนด้วยดวงตาแดงก่ำ

คิดอยากที่จะไปหาป้าที่ชั้นล่าง แต่คิดไม่ถึงว่าพอเธอออกมาก็เห็นคุณน้าที่ยังสาวถือถาดเข้ามา

“หนูรินจังอยู่นี่นั่นเอง จำน้าได้มั้ย?”

พอน้าคนนี้เห็นตัวเธอก็ดีใจยิ่งนัก เธอตะโกนเรียกชื่อของเธอแล้วเดินเข้าไปหา

หนูรินจังเลยกอดตุ๊กตามองเธออยู่ตรงนั้น

เธอเป็นใคร?

อ๋อ นึกออกแล้วเหมือนเป็นคุณน้าที่ทำกับข้าวอร่อยคนนั้น

ในที่สุดหนูรินจังก็นึกขึ้นได้ ทันใดนั้นเธอก็พยักหน้า “จำได้ค่ะ น้าคือน้าน้าขวัญ”

“ใช่ๆ น้าเอง”

ขวัญเมืองเห็นเธอจำเธอได้ ก็ดีใจมาก หลังจากที่ถือถาดเดินเข้ามา เธอก็นั่งลงยองๆที่หน้าของเธอ