ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 807 ทำได้แค่ปลอบ จะทำอะไรได้อีก
คณาธิปที่อยู่ข้างหลังเขาตะโกนว่า “จะไปไหน”
“ติ๊ง–”
ลิฟต์มาถึงพอดี
ดังนั้นคณาธิปผู้ซึ่งกำลังจะไล่ตามเธอไปก็ทำได้เพียงหยุดอีกครั้ง จากนั้นเขาเห็นชายคนหนึ่งที่ประตูลิฟต์ซึ่งเขาไม่ได้เห็นมาเกือบปีแล้ว เขาปรากฏตัวต่อหน้าเขาพร้อมกับเด็กหญิงตัวน้อย
“ลุงธิป—”
เมื่อเห็นเขารินจังก็ตะโกนอย่างมีความสุขในลิฟต์และวิ่งออกไป
เมื่อคณาธิปเห็น เขาก็ก้มลงอุ้มเจ้าตัวเล็กขึ้นมา
เขาไม่ได้สนใจสายตาที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคู่นั้น ซึ่งเต็มไปด้วยความเย็นชานั้นเลย
“สาวน้อยในที่สุดก็เต็มใจที่จะกลับมาแล้ว ให้ลุงธิปดูซิอ้วนไหม”
“ไม่อ้วน ไม่อ้วน!” สาวน้อยตัวนุ่มปฏิเสธคำถามในอ้อมแขนของเขาทันที “ลุงธิป รินจังเป็นผู้หญิง ผู้หญิงเขาไม่อ้วน”
“ฮ่าๆ……”
คณาธิปรู้สึกขบขัน
หลังจากพูดคุยกับสาวน้อยคนนี้แล้ว ในที่สุดคณาธิปปก็เงยหน้าขึ้นมองไปยังชายที่ยืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งแล้ว หลังจากที่เขาออกมาจากลิฟต์
ยังเหมือนเดิมไม่มีสีหน้าดีๆทุกครั้งที่เห็นเขา
สายตานั้นกำลังจะเยือกเย็นถึงขีดสุด ดวงตาคู่นั้นจ้องมาที่เขาด้วยความเย็นยะเยือก ราวกับว่าถ้าเขายังไม่บอกว่าเขาเป็นใคร
แถมกับเด็กน้อยคนนี้มีความสัมพันธ์ยังไงกัน
เขาจบไม่สวยแน่!
“สวัสดีครับ ผมชื่อคณาธิป ฉันเป็นเพื่อนของหมอสวยใส”
“เพื่อน”
เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น ความเยือกเย็นของชายผู้นี้ก็ยิ่งหนักขึ้น
เพื่อนอะไร
ชายเหงาและหญิงม่าย จะมีความเป็นเพื่อนกันได้ยังไง
แสนรักไม่เชื่อเรื่องไร้สาระดังกล่าวเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเขายังหนุ่มอยู่ และเสียงพูดของเขาก็คุ้นเคยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างมาก
เขาก็ยิ่งหงุดหงิด!
“เธอยังมีเพื่อนอยู่เหรอ เธออยู่กับสาวน้อยคนนี้สองคนไม่ใช่เหรอ แม้แต่สามีของเธอก็ไม่มีใครเห็น เพื่อนมีตัวตนตั้งแต่เมื่อไหร่”
“หืม”
คณาธิปมองไปที่ชายผู้นี้ซึ่งปากเต็มไปด้วยความเฉียบแหลมและเย้ยหยัน เขาตกตะลึงเป็นเวลาหลายวินาที
เขากลายเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
เหมือนผู้หญิง ทุกประโยคคมเท่ามีด เขาแค่บอกว่าเป็นเพื่อนกับผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ควรจะมีปฏิกิริยาเอิกเกริกขนาดนี้หรือเปล่า
“คุณแสนรัก ขอโทษนะครับ ผมคิดว่าคุณอาจเข้าใจผิด เพื่อนที่ผมพูดถึงคือแค่เพื่อนธรรมดา”
“เพื่อนธรรมดา เพื่อนธรรมดาไม่รู้เลยหรอว่าฉันเป็นใคร”
“…”
คณาธิปพูดไม่ออก
เพราะเขาไม่ได้คาดคิดว่าหลังจากแยกจากกัน คนๆ นี้จะกลายเป็นคนหวาดระแวง และไร้เหตุผลราวกับเด็ก
เขาเคยเป็นประธานที่สง่างามของตระกูลหิรัญชา!
โชคดีที่เมื่อเขาถูกต้อนจนจนมุม เส้นหมี่ซึ่งเพิ่งวิ่งกลับไป ในที่สุดก็ออกมาอีกครั้ง
“แสนรัก…คุณแสนรัก คุณมาที่นี่ทำไม คุณมาที่นี่เมื่อไหร่”
เธอปรากฏตัวขึ้น และเพื่อไม่ให้ชายผู้นั้นเห็นพิรุธ หลังจากเข้ามาแล้ว เธอก็เหลือบมองที่คณาธิปก่อนแล้วจึงค่อยพบว่าแสนรักก็ยืนอยู่ด้วยกัน
ทันใดนั้นดวงตาของเธอซึ่งอยู่บนใบหน้าปลอมก็เบิกกว้างขึ้นทันใด
คณาธิป “…”
รินจัง “…”
รวมทั้งแสนรัก รูม่านตาของเขาก็หดตัวลงหลังจากเห็นการแสดงออกของเธอ และทันใดนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาเคล้าความเศร้าโศกก็เพิ่มความโกรธทันที
“ผมคิดว่าคุณใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวชที่นี่ แต่กลับกลายเป็นว่าผมคิดมากเกินไป”
“หาา”
เส้นหมี่ที่ทำหน้าปลอมอีกครั้งสงบลงมากต่อหน้าชายผู้นี้
แต่เมื่อเธอได้ยินคำเหล่านี้ที่เต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและเสียดสี เธอก็ต้องตะลึงอีกครั้ง!
“เปล่า…เปล่า ฉันอยู่ที่นี่…อย่างแย่มากๆ คุณเห็นไหมว่าฉันอยู่โรงพยาบาลคนเดียว ไม่มีใครดูแลฉันเลย ถ้าไม่ได้คุณช่วยฉันรับลูกไปเลี้ยง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำยังไงกับเด็กคนนี้”
สมองของเส้นหมี่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง ต้องรับมือดับชายคนนี้พลางสังเกตสถานการณ์โดยรอบไปด้วย
แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอพูดขนาดนี้แล้วเขาก็ยังไม่อ่อนลงเลยสักนิด ม่านตาหมึกที่มืดมนเหลือบมองเธออย่างเย็นชา
เมื่อหันกลับมา เขาก็ไปแล้ว!
“อ่า คุณแสนรักจะไปไหน เป็นอะไรไป อย่าไป ค่อยคุยกัน”
เมื่อเส้นหมี่เห็น เธอก็ไล่ตามเขาไปทันทีโดยไม่คิดจนลืมแม้กระทั่งลูกของตัวเอง
คณาธิป “…”
ผ่านไปนาน เขาจ้องไปที่ด้านหลังของทั้งสองคน อุ้มเด็กไว้ในมือแล้วดึงมุมปากด้วยความขมขื่น
ทำไม
แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าทำไม
ไม่มีอะไรมากไปกว่าความหึงที่ชายผู้นี้รู้สึกเมื่อเห็นเขา ดังนั้นบางสิ่งก็ไม่ใช่ไม่มีอยู่จริงเพียงเพราะเขาเปลี่ยนไปแล้ว ตรงกันข้าม มันเป็นเหมือนพิษ เมื่อติดเชื้อแล้ว มันจะเจาะเข้าไปในกระดูกของเขา แม้ว่าเขาจะจำไม่ได้ แต่ในช่วงเวลาวิกฤติมันก็ออกมาอยู่ดี
ในที่สุดคณาธิปก็จากไปพร้อมกับรินจัง
และเส้นหมี่ที่ตามเขาออกไป ในที่สุดก็จับเขาทันตอนแสนรักกำลังจะออกจากโรงพยาบาลพอดี
