ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 809 เขาว่างมากจริงๆ
เส้นหมี่อุ้มเด็กขึ้นรถ
“ทำไมไปนานจัง”
หลังจากที่เห็นเธอเข้ามาในที่สุด ผู้ชายที่อยู่ในรถก็ถามคำถามอื่นด้วยความไม่พอใจ
เส้นหมี่รีบอธิบาย “เมื่อกี้เด็กอยู่กับคณาธิปเลยอธิบายให้เขาฟัง ใช่สิ คุณแสนรัก คุณ…มาที่นี่ครั้งนี้มีธุระอะไรอีกไหม”
“พูดเรื่องไร้สาระอะไร ไม่งั้นผมจะมาไกลขนาดนี้หรอ”
ชายที่สตาร์ทรถ และขับออกจากโรงพยาบาลอย่างช้าๆ มองที่กระจกหน้ารถ แล้วพูดโยนประโยคนี้ออกไป
เส้นหมี่ได้ยินจากด้านหลังจึงหยุดพูด
เขามีธุระอย่างอื่นอีกหรอ
ตอนนี้แม้แต่ความดีใจที่เด็กน้อยกระซิบบอกก็ไม่มีแล้ว เขาไม่ให้คนมาส่งเธอ เพราะเขาถือโอกาสพามาเองสะดวกกว่า
เส้นหมี่มองออกไปนอกหน้าต่างพลางพยายามบอกตัวเองในใจว่า แค่เขาพาลูกมาหาเธอ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา อิซากายะในถนนโตเกียว แห่งหนึ่ง”สวยใส ในที่สุดเธอก็กลับมาแล้ว!”
พิมแสงซึ่งได้รับข่าวนานแล้ววิ่งออกมาอย่างมีความสุขหลังจากได้ยินเสียงแตรรถข้างนอก
พอออกมาก็เจอคนคนหนึ่ง
พระเจ้า!
เส้นหมี่ลงจากรถ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อน เธอจึงทำได้เพียงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “คุณแสนรักพาลูกมาให้ฉัน มีอะไรให้กินไหม ไปเตรียมอาหารให้ฉันด้วย”
“อืม ได้เลย”
พิมแสงที่เริ่มรู้ตัวในที่สุดก็อุ้มเด็กเข้าไป
เมื่อเห็นเช่นนี้ เส้นหมี่ก็ยืนหน้าอิซากายะรอเขาลงจากรถ แล้วเข้าไปพักผ่อนด้วยกัน
แต่ความผิดหวังของเธอก็เกิดขึ้น เขาเพียงแค่นั่งในรถ และมองดูสภาพแวดล้อมโทรมๆบนถนนสายนี้ รวมทั้งอิซากายะนี้ และในทันใดนั้นเขาก็เลิกคิ้วถามด้วยความขยะแขยงอย่างรุนแรง
“คุณอาศัยอยู่ที่นี่หรอ”
“……ใช่”
เส้นหมี่ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงพยักหน้า
การแสดงออกของแสนรักยิ่งน่าเกลียดมากขึ้น
แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแค่เหลือบมองเธอ และสตาร์ทรถออกจากที่นี่อย่างรวดเร็ว
เส้นหมี่ “…”
เมื่อมองดูรถที่หายไปจนลับสายตาของเธอ ความโศกเศร้าที่ไม่สามารถบรรยายได้ก็แพร่กระจายออกจากก้นบึ้งของหัวใจ เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ค่อยมั่นคง
ไม่รู้ว่าพิมแสงออกมาอีกครั้งเมื่อไหร่ เมื่อเห็นฉากนี้ เธอจึงถามว่า “เขาเป็นอะไรไป ในเมื่อส่งลูกมาแล้ว ทำไมยังเป็นแบบนี้อยู่”
“……ไม่รู้”
เส้นหมี่กระตุกมุมปากของเธอราวกับว่าเธอเหนื่อยมาก
ใช่ เธอก็ไม่รู้เหมือนกัน
เธอกำลังจะโดนเขาทรมานอย่างบ้าคลั่ง และจู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้นที่โรงพยาบาล เธอดีใจมาก และต่อมาก็พบว่าเขาไม่มาหาเธอ ความสุขของเธอจึงเหมือนตกจากสวรรค์ลงสู่ก้นเหวทันที
จนถึงตอนนี้
เหมือนนั่งรถไฟเหาะ ระหว่างวัน อารมณ์เธอขึ้นๆลงๆหลายครั้ง
แล้วทำไม
เส้นหมี่คุกเข่าและนั่งลงบนฟูกหน้าโต๊ะไวน์
อาจเป็นเพราะเธอเริ่มโลภมากขึ้นเรื่อยๆ…
——
แสนรักขับรถออกจากซอยในรถ จากนั้นเขาก็รับสายจากรองผู้นำเดชาของไชยันต์
“คุณชาย ธุระของคุณเสร็จแล้วหรือยัง ผมได้ติดต่อกับผู้รับผิดชอบทรัพย์สินบางส่วนที่พันโทม็อกกี้จัดการที่นี่แล้ว ถ้าคุณสะดวก เชิญมาเดี๋ยวนี้ได้เลย”
“เข้าใจแล้ว”
เขาตอบอย่างเย็นชา แล้วถอดบลูทูธในหูออก
ใช่แล้ว ที่เขามาญี่ปุ่นครั้งนี้ เขามีบางอย่างที่ต้องทำจริงๆ เพื่อช่วยไชกุจัดการกับเรื่องยุ่งๆนั้น
แสนรักใช้เวลาไม่นานก็มาถึงเอโดะ
ทรัพย์สินภายนอกของตระกูลเทสเทพนั้นไม่ใหญ่เท่ากับตระกูลหิรัญชา แต่ก็ไม่อาจมองข้ามได้ เพราะครอบครัวที่มีอำนาจเช่นนี้ สิ่งของที่อยู่ในมือของพวกเขามักมีผลประโยชน์โดยตรงกับรัฐบาล
ดังนั้นเมื่อแสนรักมาถึงที่นี่ เขาก็ค่อนข้างแปลกใจที่พบว่าเป็นบริษัทขนส่ง
นอกจากนี้ยังเป็นบริษัทขนส่งแห่งเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ส่งสินค้าพิเศษบางรายการอย่างเป็นทางการ!
ถูกต้อง มันดีจริงๆ
“คุณชาย ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว คนเหล่านี้เป็นหัวหน้าที่รับผิดชอบบริษัทขนส่งของที่นี่” เมื่อรองผู้นำเดชาเห็นว่าในที่สุดเขาก็มา เขาก็แนะนำให้เขารู้จักกับคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาทันที
บริษัทขนส่ง และบุคคลที่รับผิดชอบ
แสนรักเหลือบมอง และพบว่าคนเหล่านี้กำลังจ้องมองเขา แต่พวกเขาไม่ได้แสดงความเคารพและความกระตือรือร้นต่อเจ้านายเมื่อเขามาถึง
ดูเหมือนเขาจะเห็นการดูหมิ่นในสายตาของพวกเขาแทน
ดูหมิ่นหรอ
น่าสนใจ!
แสนรักนั่งลง เมื่อเห็นกองเอกสารบนโต๊ะประชุม เขาก็สุ่มหยิบขึ้นมาหนึ่งอันแล้วพลิกดู
“นี่คือคำสั่งจัดส่งของในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมาใช่ไหม”
“ใช่ คุณชาย นี่คือสิ่งที่เราเตรียมไว้ให้หลังรู้ว่าคุณจะมา บัญชีทั้งหมดอยู่ที่นี่”
จู่ ๆก็มีคนพูดแทรกขึ้นมา
แสนรักไม่ได้พูดอีก และยังคงดูคำสั่งซื้อการจัดส่งต่อไป
เมื่อผู้รับผิดชอบข้างหลังเห็น การเสียดสีของพวกเขายิ่งรุนแรงขึ้น
“ตระกูลเทวเทพนี่นับวันยิ่งตลกขึ้นเรื่อยๆ ขนาดไชกุยังจัดการที่นี่ไม่ได้ ยังส่งเด็กผมสีเหลืองที่อายุน้อยกว่ามาที่นี่อีก”
