ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 813 ภาพแห่งความสุขที่เอื้อมถึง
เส้นหมี่ “จริงเหรอคะ!!”
เมื่อเธอเห็นข้อความนี้ ก็เธอรู้สึกปลาบปลื้มใจจนตัวสั่นไปทั้งตัว เธอไม่สามารถถือโทรศัพท์ได้ด้วยซ้ำ
ศาสตราจารย์ “แน่นอน บุคลิกปัจจุบันของเขาเป็นเพราะเขาซ่อนบุคลิกหลักไว้ และบุคลิกภาพใหม่ก็จะเกิดขึ้น ถ้าบางอย่างที่เป็นของบุคลิกภาพหลักปรากฏขึ้นอีกครั้ง บุคลิกภาพใหม่ของเขาจะมีความหมายอะไร”
“…”
“แต่คุณต้องสังเกตอย่างระมัดระวัง สาเหตุของการฟื้นตัวของเขา หากผมเดาถูกต้อง ผมว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงทางจิตใจของเขาเมื่อเร็วๆนี้”
ทันใดนั้นศาสตราจารย์ก็ส่งประโยคนี้ลงบนแชท
ความเปลี่ยนแปลงทางจิตใจ
เขาหมายถึงอะไร
เส้นหมี่ไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับจิตวิทยามากนัก เธอจึงไม่เข้าใจ
ศาสตราจารย์ “จิตใจ หมายถึงทัศนคติของบุคลิกภาพดั้งเดิมของเขาที่มีต่อทุกสิ่ง ผมจำได้ว่าคุณบอกผมในตอนแรกว่าหลังจากที่เขาตื่นขึ้น เขามีรังสีสังหารแรงมาก และเขาเบื่อโลกมาก”
เส้นหมี่ “ใช่!”
ศาสตราจารย์ “แล้วตอนนี้ล่ะ”
เส้นหมี่ “ตอนนี้…”
ทันใดนั้นเธอก็มาถึงประตูห้องครัว มองดูชายในห้องนอนที่หลับไปอีกครั้ง เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกมึนงง
สภาพจิตใจปัจจุบันของเขาเป็นอย่างไร
ถ้าศาสตราจารย์คนนี้ไม่พูด เธอก็ไม่รู้ว่าเขาสงบลงแล้วจริงๆ
ยังจำได้ว่าตอนที่เธอเพิ่งมาหาเขา ไม่ว่าดวงตาของเขา หรือร่างกายของเขาก็มักเผยให้เห็นรังสีสังหารเสมอ และเขาได้ทำเรื่องนองเลือดหลายอย่างจริงๆ
เชื้อสายของประพันธ์เกือบทั้งหมดถูกเขาฆ่าตายครึ่งหนึ่ง
แล้วตอนนี้ล่ะ
ดูเหมือนเขาจะเปลี่ยนไปจริงๆ ก่อนที่เธอจะจากมายังไม่ชัดเจนนัก แต่ตอนนี้ เมื่อเขามาหาเธอ เธอพบว่าเขาเป็นโหดร้ายน้อยกว่ามาก
มิฉะนั้นตอนเห็นคณาธิป เขาไม่ปล่อยเขาไปแน่
ไม่ต้องพูดถึงข้อเท็จจริงที่รองผู้นำเดชาพูดถึงบริษัทขนส่งตระกูลเทวเทพของพวกเขา
แล้วอะไรคือสาเหตุของความสงบในจิตใจอย่างกะทันหันของเขา
เมื่อเส้นหมี่วางโทรศัพท์ลง หน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง เป็นครั้งแรกในระยะเวลานานที่เธอรู้สึกมีความสุขมาก
กลับมามีความหวังอีกครั้ง
——
วันถัดไป
เมื่อแสนรักตื่นขึ้น ไข้ก็ลดลงจริงๆ แถมเขายังรู้สึกสดชื่นอย่างไม่ได้รู้สึกมาเป็นเวลานาน
“ตื่นแล้วหรอ หิวไหม ฉันทำอาหารเช้าไว้แล้ว ตื่นแล้วก็กินได้เลย”
ผู้หญิงที่เปลี่ยนใส่เสื้อสเวตเตอร์ถักสีครีมเดินมาที่เตียงของเขา ผมสีเข้มของเธอระลงมาที่ไหล่ ดวงตาฉ่ำของเธอเป็นประกาย รอยยิ้มอันอ่อนโยนที่มองมาที่เขานั้นสดใสจนเขาใจสั่น
“เข้าใจแล้ว”
เขาถอนสายตาออก และกลับมาแสดงสีหน้าเฉยเมยทันที
จากนั้นเขาก็ยกผ้าห่มขึ้น และลุกขึ้น
เส้นหมี่ไม่สนใจเขา เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นได้ เธอก็ไปทันที ก่อนจะนำรองเท้าแตะของผู้ชายที่อ่อนนุ่มมาวางไว้ข้างหน้าเขา
“ใส่นี่สิ เพิ่งหายไข้ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
“…”
นี่มันอะไรกัน!
เขาเคยเกลียดการจู้จี้มาก รวมถึงการยกยอปอปั้นด้วย แต่ตอนนี้เขาไม่พบว่ามันน่ารำคาญ
เขาต้องป่วยแน่ๆ
เขาทำหน้าเย็นชา สวมรองเท้าแตะด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า จากนั้นจึงไปห้องน้ำ
เส้นหมี่รอให้เขาเข้าไป ก่อนจะรีบทักทายลูกสาวที่กำลังดูไอแพดอยู่
“รินจัง คุณลุงตื่นแล้ว เราไปกินข้าวเช้ากัน ไปเอาชามใบเล็กมาเร็ว”
ทันทีที่ชายคนนั้นตื่น สองแม่ลูกก็เปลี่ยนชื่อเขาอีกครั้ง
“ตค่ะ!”
รินจังที่กำลังใช้แท็บเล็ตเพื่อสื่อสารกับพี่น้องของเธอตกลงทันทีหลังจากได้ยินคำสั่งของหม่ามี๊
รินจัง “พี่ชาย แด๊ดดี้ตื่นแล้ว รินจัง กำลังจะไปทานอาหารเช้ากับเขา”
อิคคิว “โอเค จำไว้นะ ทำตัวน่ารักต่อหน้าแด๊ดดี้ให้เยอะๆ ให้เขาพาหม่ามี๊กลับมาด้วยให้ได้”
ชินจังตอบ “อืม” สั้นๆผ่านในแท็บเล็ต
เมื่อเด็กตัวน้อยเห็น เธอก็ตบหน้าอกเล็กๆอย่างมั่นใจ
รินจัง “อย่ากังวล! เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของรินจัง และ รินจังจะจัดการมันได้อย่างแน่นอน”
จากนั้นคนตัวเล็กก็เก็บแท็บเล็ตแล้วใช้ขาและมือเล็กๆไปเอาจานมาให้ทุกคน
สิบนาทีต่อมาแสนรักก็ออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ และเขาก็เห็นว่าในห้องอาหารสองแม่ลูกรอเขาไว้แล้ว
“รินจัง รอให้ลุงออกมาก่อนค่อยกินไม่ใช่หรอ ทำไมกินก่อนแล้วล่ะ”
“ไม่ใช่ค่ะ รินจังแค่… เลียนิดเดียว”
ความประณีตสวยสดงดงามเป็นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆราวกับตุ๊กตากระเบื้อง ภายใต้คำถามของหม่ามี๊ เธอก็แลบลิ้นเล็กๆของเธออย่างซุกซน ไม่ต้องพูดถึงว่าน่ารักเพียงใด
ผู้หญิงข้างๆเห็นแล้วยิ้ม
เธอลูบหัวที่นุ่มฟูของเด็กน้อย และจัดเค้กนมตรงหน้าเธอ
ภาพนี้สวยจริงๆ
พระอาทิตย์อันอบอุ่นในฤดูหนาวมักจะขึ้นช้ากว่าฤดูอื่นๆเสมอ โดยเฉพาะในเมืองนี้ เมื่อถึงเวลานี้ แสงสีทองส่องเข้ามาจากหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดาน และตกลงมากระทบสองแม่ลูก ทำให้ใบหน้าของพวกเขาเปล่งประกาย รอยยิ้มที่สดใสและอ่อนโยนบนใบหน้าของเธอดูสวยงามราวกับเทพธิดา
