ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 814 พ่อของเธอตายอีกแล้วหรอ
แสนรักรู้สึกมึนงงเล็กน้อย…
เขาเคยเห็นฉากนี้ที่ไหน ทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคย
ยิ่งกว่านั้นเมื่อเห็นสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกมีความสุขและชอบมันมาก
เขาเอื้อมมือออกไป และอยากจะคว้ามันไว้โดยไม่รู้ตัว แต่ในขณะนั้นผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามก็เห็นเขา
“คุณแสนรัก คุณเสร็จรึยัง มานี่เร็ว ฉันทำขนมปังซอสเนื้อ และไข่นุ่มๆที่คุณชอบไว้ให้”
เส้นหมี่ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างมีความสุขและทักทายเขา
หลังจากติดต่อศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาแล้ว เธอนึกไม่ออกว่าทำไมคนๆนี้ถึงสงบลง เธอจึงตัดสินใจว่าต่อจากนี้ไป เธอจะพยายามดูแลเขาตามนิสัยการดำรงชีวิตครั้งก่อนของเขา
รวมถึงความชอบการกินของเขาด้วย
แสนรักกลับมารู้สึกตัว ก่อนจะถูกพาตัวไปที่โต๊ะอาหาร และเมื่อเขาเห็นอาหารเช้าบนนั้น เขาก็ตกตะลึงอีกครั้ง
เขาชอบกินอะไร
ทำไมเขาไม่รู้
เขาขมวดคิ้ว แต่ความจริงก็คือเมื่อเขานั่งลง และชิมสิ่งเหล่านี้ด้วยมีดและส้อม เขาก็คิดว่ามันอร่อยจริงๆ
“คุณรู้เรื่องนี้มาจากไหน”
“เอ๋” เส้นหมี่ได้ยิน และอยากจะบอกเขาในทันทีว่า
นี่คือสิ่งที่เธอจำได้ในหัวของเธอ
แต่เธอทำได้เพียงแค่ยิ้มในตอนท้าย “คุณท่านกมลภพบอกฉันว่าเขาควรจะตรวจสอบนิสัยการใช้ชีวิตของคุณ”
แสนรักหยุดพูด
เขากินอย่างเงียบๆ
ไม่กี่นาทีต่อมา ขณะที่เขาทานอาหารได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเด็กหญิงตัวเล็กๆที่นั่งอยู่ข้างๆเขาก็ขยับมาพร้อมกับจานเล็กๆของเธอเอง
“คุณลุง หนูขอนั่งข้างๆได้ไหม”
“อะไรนะ”
เส้นหมี่ผู้ซึ่งกำลังก้มหัวกินข้าว เงยหน้าขึ้นทันที “รินจัง ทำไมถึงไปหาลุง อย่าไปทำเขาเลอะ”
เธอยังคงจำความสะอาดของเขาได้ กลัวว่าลูกสาวจะทำเขาเปื้อน
แต่แสนรักกลับเหลือบมองเธออย่างไม่พอใจ และเอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆของเธอพามานั่งด้านข้างของเขา
“ไม่ต้องสนใจเธอ!”
“ค่ะ”
สองพ่อลูกนั่งด้วยกัน ทำให้เส้นหมี่ผู้โกรธแค้นแทบจะสำลัก
คนทรยศตัวน้อย!
แต่มันยังไม่จบ เพราะคนทรยศตัวน้อยยังเอาเค้กที่เธออุตส่าห์ตั้งใจทำให้ ตัดแบ่งหนึ่งส่วนให้เขาด้วย
“แด๊ดดี้คะ แด๊ดดี้จะให้หนูกับหม่ามี๊กลับไปด้วยมั้ย”
“อะไรนะ”
แสนรักมองไปที่เค้กนมขนาดเล็กที่มีของเหลวเป็นประกายอยู่ข้างหน้าเขา และนิ้วของเขาที่ถือมีดและส้อมก็แข็งค้าง
รินจังพูดต่อ “พาเรากลับไปที่บ้านของคุณลุง หนูจะบอกให้ พวกเราอยู่ที่นี่ไม่มีคนเลี้ยง คุณก็เห็นว่าบ้านของเราแย่มาก อยู่กินก็ไม่ดี ถ้าคุณไม่พาเรากลับไปด้วย เราจะทำยังไง”
“รินจุง!!”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ตอบสนอง เธอนั่งตรงข้ามจ้องไปที่เด็กไม่ดีตัวน้อยคนนี้ และตะโกนอย่างโกรธจัด!
เจ้าตัวเล็กนี่เธอบ้าไปแล้วเหรอ
ถึงกับบอกว่าไม่มีใครเลี้ยง! เธอรู้ไหมว่าคนตรงหน้านี้คือใคร เธอที่เป็นแม่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว
เส้นหมี่รู้สึกอายและโกรธมาก แทบรอไม่ไหวที่จะจับเจ้าลูกคนนี้มาตีตูด
แต่แสนรักดูค่อนข้างสงบ
“อ๋อ หรอ แล้วพ่อหนูล่ะ”
“แด๊ดดี้ของฉัน…”
คนตัวเล็กโดนถาม
แด๊ดดี้อยู่ตรงหน้าเธอ แต่เธอไม่สามารถบอกเขาได้
“ตายหรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ!”
“พิการหรือเปล่า”
“ก็ไม่เช่นกัน!!”
รินจังตระหนก แด๊ดดี้ทำอย่างนี้ได้ยังไง สาปแช่งตัวเองให้ตาย ให้พิการ
เด็กหญิงตัวเล็กๆที่อายุเพียงหกขวบตื่นตระหนกไปหมด
โชคดีที่เส้นหมี่พูดแทรกขึ้น “ไม่ คุณแสนรักอย่าฟังเรื่องไร้สาระของเธอ พ่อของเธอ ไม่เป็นไร”
เส้นหมี่รีบอธิบาย เธอไม่ต้องการที่จะได้ยินคำพูดที่รุนแรงเหล่านี้
ทันทีที่เธอบอกว่าเขาไม่เป็นไร ผู้ชายที่ไม่รู้ความจริงก็โกรธอีกครั้งในทันที
“ไม่เป็นไร แล้วคุณมาหาผมทำไม ทำไมไม่ไปหาเขา!”
“เพราะ…เขาป่วย!”
ในที่สุดเส้นหมี่ก็ปกปิดไม่ได้
ถูกต้อง เขาป่วยมากจนไม่รู้จักพวกเขา และเขาป่วยจนลืมไปว่าเขาเป็นใคร
“เขาป่วยหนักมาก ดูแลเราต่อไปไม่ได้แล้ว ที่ฉันทิ้งลูกไว้ตามลำพังมันก็เป็นเพราะเรื่องนี้ด้วย ตอนนี้เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร”
เส้นหมี่หลับตาลง ทนความหนักหน่วง และความเศร้าในใจไม่ได้
เสียงนั้นลดลง และในที่สุดชายคนนั้นก็หยุดถาม
คำถามนี้เขาอยากจะถามเมื่อนานมาแล้ว ผู้หญิงลูกติด ไม่เคยเห็นสามีของเธอมาก่อน
ไม่ว่าจะดูอย่างไรก็ไม่ปกติ
แต่ในเวลานั้นเขาดูหมิ่น และไม่กล้าถาม
ต่อมาเมื่ออยากถามอีกก็รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย ราวกับถามแล้วจะเห็นสิ่งที่ไม่อยากเห็น
จนถึงตอนนี้…
ป่วยหรอ
เธอยังคงช่วยเขา เหตุผลที่ทำงานหนักหาเงินก็เพื่อช่วยเหลือเขาหรือเปล่า
จู่ๆอารมณ์ของเขาก็กลับแย่ลงอีกครั้งจากก้นบึ้งของหัวใจ
สองชั่วโมงต่อมา รองผู้นำเดชาก็เอาตั๋วเครื่องบินมาให้แสนรักสามใบ เมื่อรินจังเห็น เธอก็วิ่งไปอย่างมีความสุข
“ว้าว มีตั๋วเครื่องบินให้หนูกับหม่ามี๊ด้วย คุณลุงจะพาเรากลับบ้านด้วยใช่ไหม”
“ใช่”
ผู้ชายที่ไม่มีความสุขเป็นเวลาสองชั่วโมงจ้องไปที่ผู้หญิงในห้องที่กำลังเก็บของ และยิ้มเยาะเย้ย
