ยัยหมอวายร้ายที่รัก – บทที่ 823 เขาคือบรรพบุรุษของเขา

ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 823 เขาคือบรรพบุรุษของเขา!
“หา?”

เส้นหมี่ตกตะลึงไปชั่วครู่

เขาคิดว่า….กาวินตายแล้วเหรอ?

แต่ก็เพียงประโยคนี้ประโยคเดียว จากนั้น เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ อุ้มลูกเดินออกไปซึ่งมองดูแล้วสีหน้าเรียบเฉยมาก

เส้นหมี่เห็นแล้ว ชะงักไปชั่วครู่ เมื่อตั้งสติได้ ก็รีบลุกขึ้นวิ่งไล่ตามออกไป

“คุณแสนรัก คุณรอฉันด้วยค่ะ คุณแสนรัก งั้นคุณมีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงอ่ะ? ตอนนี้พวกเขาสามอยู่ในมือของคุณท่าน คุณจะช่วยพวกเขาไหม?”

“……”

ไม่มีใครตอบ และสิ่งเดียวที่ตอบสนองให้เธอก็มีเพียงแค่ร่างของผู้ชายคนนี้ที่ก้าวเท้ายาวๆออกไป

เส้นหมี่ก็ทำได้เพียงแค่ตามไปด้วย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ณ เดอะวิวซี

“คุณชายเล็ก ท่านกลับมาแล้ว”

“หมอคิตตี้ คุณก็กลับมาด้วย?”

“โอ๊ะ ยังมีหนูรินจังด้วย กลับกันมาหมดเลย”

“……”

แปลกจัง หลังจากที่พวกเขากลับกันมา เส้นหมี่กลับรู้สึกได้ว่าเดอะวิวซีนี้เงียบสงบ รวมทั้งพวกคนใช้เหล่านี้ ก็ทักทายต้อนรับพวกเขาอย่างอบอุ่นอยู่ที่นี่

ซึ่งเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นที่นี่เลย

ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?

แล้วพวกแสงดาวล่ะ?

ตลอดทางที่เส้นหมี่ผ่านมา ก็อดใจไม่ไหวจริงๆ ฉวยโอกาสตอนที่ผู้ชายคนนี้ไม่ทันเห็น เธอดึงคนใช้คนหนึ่งไว้ : “น้าแตง ตอนนี้คุณท่านเขาอยู่ที่ไหนคะ?”

“อยู่ที่ห้องหนังสือค่ะ ทำไมเหรอคะ?”

“งั้น….คุณแสงดาวล่ะ? คุณแสงดาวไปไหนแล้ว?” เส้นหมี่เหลือที่จะอดใจไหว ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถามถึงแสงดาว

ผลคือสิ่งที่ทำให้เธอคาดคิดไม่ถึงก็คือ คนใช้คนนี้ก็บอกกับเธอว่า แสงดาวก็อยู่ปกติดี เวลานี้ก็อยู่ที่ชั้นสองในห้องนอนของเธอ

ส่วนกาวินกับดลธีที่พากลับมาด้วยกันนั้น ก็ไม่ทราบแล้ว

เส้นหมี่รีบก้าวเท้าอีกไม่กี่ก้าวเพื่อให้ทันกับผู้ชายข้างหน้า แต่ผลคือ เดินไปอยู่นั้น เธอกลับต้องตกตะลึงเมื่อเห็นว่า ผู้ชายคนนี้เดินตรงไปยังห้องหนังสือของชายชราคนนั้น

จากนั้น ใช้เท้าข้างหนึ่งเตะเปิดประตู!

เส้นหมี่ : “…….”

ไชยันต์ที่อยู่ข้างใน : “…….”

“คุณจับตัวพวกเขาทำไม? สืบหาอะไรของผมเจออีกแล้วงั้นเหรอ?” แสนรักบุกเข้ามาดื้อๆ เขาจ้องมองชายชราคนนี้อย่างเย็นชา ไม่มีแม้แต่จะกล่าวเปิดงาน และยิ่งไม่มีแม้แต่จะทักทาย

จากนั้นลากเก้าอี้มาตัวหนึ่ง และนั่งไขว้ขาทั้งสองลงไปตรงนั้น

ซึ่งท่าทางแบบนี้ เหมือนกับว่าชายชราตรงหน้านั้นไม่ใช่บรรพบุรุษ แต่เขาต่างหากที่เป็น!!

ในตอนนั้นไชยันต์เองก็เกิดความโมโหเล็กน้อย

แต่ สุดท้ายเขาก็อดทนเอาไว้ได้ จากนั้นก็ไม่อ้อมค้อม นั่งอยู่ข้างในแล้วถามขึ้นมาตรงๆ : “ลูก กำลังตามสืบลูกของแก”

“ลูก?”

ในที่สุด สายตาของชายคนนี้มีความสงสัยเล็กน้อย

ไชยันต์พยักหน้า : “ถูกต้อง แกมีลูกสามคน แต่ ก่อนที่แกจะเกิดเรื่อง แกได้พาเด็กทั้งสามส่งไปยังสถานที่ลับแห่งหนึ่ง ตอนนี้ความทรงจำแกหายไป อะไรก็จำไม่ได้เลย สิ่งเดียวที่ฉันยังพอมีหวัง ก็คือคนของแกที่ติดตามแกในตอนนั้น และในวันนี้คนนี้ก็คือกาวินผู้ซึ่งเป็นนักฆ่ามือหนึ่งที่อยู่ข้างกายแกมาตลอด!”

เขาอธิบายให้ฟัง เพื่อไม่ให้ชายตรงหน้าคนนี้เกิดความโมโห จึงพยายามให้น้ำเสียงของตัวเองเรียบนิ่งมาก

แต่ เส้นหมี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นว่าหลังจากที่ผู้ชายคนนี้มองเห็นรูปภาพสองรูปในโทรศัพท์ที่เขายื่นส่งมาให้ ม่านตาก็หรี่ลงอย่างจัง

นั่นคือใบหน้าอันหล่อเหลาและทั้งสวยงามสองรูป ซึ่งดูเหมือนเขามาก

ในที่สุดความทรงจำของเขาเหมือนกับเปิดออกช่องหนึ่ง ในหูก็เหมือนกับได้ยินเสียงกำลังเรียก : “แด๊ดดี้ แด๊ดดี้จะต้องมารับพวกเราอย่างแน่นอนใช่ไหม?”

“แด๊ดดี้ ตอนที่แด๊ดดี้มา หม่ามี๊ก็มาด้วยกันไหม?”

“แด๊ดดี้ รอให้หม่ามี๊มาแล้ว ต่อไปนี้ ครอบครัวของพวกเราก็อยู่กันที่นี่ดีไหม?”

“ได้….”

ในที่สุดความคิดของเขาก็ค่อยปล่อยวางลงไป ราวกับขนนกอีกา ที่เพิ่งจะส่องแสงสว่างเจิดจ้าขึ้นมาก็ถูกความมืดงำปกคลุมไปอีกครั้ง ภายในเวลาอันสั้นๆ ในสมองของเขาก็มองเห็นภาพเหตุการณ์นองเลือดนั้นอย่างชัดเจน

“มีชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ!”

“จะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ เพื่อฉัน เพื่อลูกๆของพวกเรา”

นั่นคือมือคู่หนึ่งที่เปื้อนเลือดแดงฉาด เขาใช้แรงคว้าเธอไว้ แต่สุดท้ายเธอกลับปล่อยนิ้วมือเขาออกไปทีละนิ้วๆ

ใช่แล้ว เขายังมีลูก

และแม่ของพวกเขา สุดท้ายยอมเสียสละชีวิตของตัวเอง ก็เพื่อให้เขาดูแลลูกของพวกเขาไว้ดีๆ

สายตาของเขาเริ่มเลือนราง ตรงตำแหน่งของหัวใจ ก็เหมือนกับมีอะไรบางอย่างเสียบแทงเข้าไปอย่างจัง เขาเจ็บปวดจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในเวลาเพียงไม่กี่วินาที ในดวงตาที่เต็มไปด้วยสีแดงของเลือด ก็มองไม่เห็นได้ชัดเจนอีกต่อไป

“คุณแสนรัก คุณแสนรัก!!”

เส้นหมี่ที่อยู่ด้านข้างเห็นเข้า จึงรีบส่งเสียงเรียกเขาในทันที คิดอยากจะหยุดยั้งไว้

ไชยันต์เองก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ทันใดนั้น เขาก็ลุกมาจากบนเก้าอี้ คิดอยากจะเข้าไปช่วยเหลือ

แต่ในวินาทีนี้ ชายผู้เสียการควบคุมคนนี้ก็พุ่งเข้าไปแล้ว โต๊ะตัวหนึ่งที่สูงขนาดนั้น เขาสามารถกระโดดขึ้นข้ามไปยังตรงหน้าของไชยันต์ จากนั้นก็จับบีบตรงคอของเขาไว้แน่นด้วยความรวดเร็วราวกับสายฟ้า!

“ฉันจะฆ่าแก!”

เขาบดขยี้คำนี้ออกมาจากระหว่างซอกฟันของเขาทีละคำ ๆ

ไชยันต์ไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น ภายใต้ความไม่ทันได้ตั้งตัว เขาไม่มีแม้แต่จะขัดขืน เขาก็ถูกเขาบีบคอไว้แล้วและจับฟาดลงบนเก้าอี้อีกอย่างจัง

“หา! ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ!!”

เส้นหมี่ที่มองเห็นฉากนี้ ภายใต้ความตกใจกลัว ก็ทำได้เพียงแค่หันออกไปด้านนอกแล้วตะโกนเสียงดังขึ้นมา