โชคดีที่หน่วยเอสเอสของไชยันต์อยู่ที่นี่ ดังนั้นหลังจากนั้นไม่กี่วินาที ก็มีคนวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วทันที เมื่อมองเห็นฉากนี้เข้า หัวหน้าคนนั้นก็รีบก้าวข้ามไปแล้วทุบลงไปยังท้ายทอยของผู้ชายคนนี้
ในที่สุด แสนรักก็สลบไป
ทุกคนต่างพากันถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก และไชยันต์ที่ทำสงครามต่อสู้มาตลอดทั้งชีวิต เป็นครั้งแรกที่เกือบตายเพราะถูกคนบีบคอ หลังจากที่ตั้งสติได้ ก็โกรธเดือดดาลจนแทบที่จะฆ่าแสนรักให้ตายไปในทันที
แต่สุดท้าย เขาก็ยังคงอดกลั้นไว้ได้
ผ่านไปสักพัก เมื่อเส้นหมี่พาชายคนนี้มานอนที่ชั้นสาม เธอก็ลงมาหาชายชราคนนี้ที่ห้องหนังสือ
“คุณท่านคะ คุณไม่ควรเอ่ยถึงเรื่องลูกกับเขาในช่วงเวลานี้ค่ะ”
“ทำไม?”
ไชยันต์ยังคงโกรธอยู่ “ทำไมฉันพูดถึงไม่ได้? นั่นคือเหลนของฉัน ฉันจำเป็นต้องตามหาพวกเขาให้เจอ และก็เป็นเรื่องที่เขาต้องเผชิญ”
“ใช่ค่ะ ฉันรู้ แต่คุณต้องเข้าใจว่า ที่เขาต้องพาเด็กทั้งสามคนไปแอบซ่อนไว้ ก็เพราะว่าตอนนั้นที่ทำสงครามกับวุฒิพล และจากสงครามครั้งนั้น เขาไม่ตาย แต่ทุกคนรอบตัวเขาตายหมดสิ้น แม้แต่แม่ของลูกก็ตายลงต่อหน้าต่อตาของเขา ท่านเอ่ยถึงก็เหมือนกับเตือนเขาไปแบบตรงๆ ว่าให้นึกถึงภาพคนเหล่านั้นที่ตายไม่ใช่เหรอคะ”
เส้นหมี่เองก็โกรธแล้วจริงๆ ในทุกๆ คำ เธอพูดมาโดยไม่ไว้หน้าใดๆ ให้กับชายชราคนนี้
เขาสมควรโดนด่าจริงๆ!
สภาพของเขาเมื่อสักครู่ ก็เป็นอย่างนี้จริงๆ เพราะว่าพูดถึงลูก เขาก็นึกถึงภาพที่เจิ่งนองไปด้วยเลือด และสิ่งเหล่านี้ นอกจากจะทำให้เขาเกิดความเคียดแค้นขึ้น?
จะยังมีอะไรอีก?
กว่าที่เธอจะทำให้เขามีสัญญาณการฟื้นตัวที่ดีขึ้นนั้นไม่ง่ายเลย!!
แม้แต่ใจที่คิดอยากจะฆ่าชายชราคนนี้ของเส้นหมี่ก็มีแล้ว
โชคดีที่หลังจากเธอด่าไปสักครู่ ในที่สุดชายชราคนนี้ก็ไม่พูดอะไรอีก เส้นหมี่จึงกลับขึ้นไปยังชั้นสาม
เวลาบ่ายสามโมงตรง ในที่สุดแสนรักก็ตื่นขึ้น เส้นหมี่เห็นเข้า เดิมทีคิดจะยกนำแก้วหนึ่งให้เขา แต่ใครจะคาดคิดว่าหลังจากที่เขานอนอยู่บนเตียงสายตาจับจ้องมองไปที่ฝ้าเพดานเหนือศีรษะ
จู่ ๆ เขาพูดว่า : “กาวินอยู่ที่ไหน?”
“หา?” เส้นหมี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ “กาวินเหรอ? ได้ยินว่าถูกคุณท่านจับขังไว้ชั่วคราว คุณ…ทำไมจู่ ๆ คิดจะถามถึงเขา?”
“ผมอยากเจอเขา คุณไปเรียกคนให้พาเขาขึ้นมา”
เขาพูดขึ้นมาอีกหนึ่งประโยค
เส้นหมี่อึ้งไปเลย
เธอเข้าใจว่า หลังจากที่เขาตื่นแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าจำอะไรไม่ได้เลย และย้อนกลับไปยังช่วงแบบนั้นเหมือนก่อนหน้านี้ เพราะอย่างน้อย ตอนที่เขานอนสลบอยู่ เธอก็โทรไปคุยกับด็อกเตอร์เจแปนคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง
เขาพูดถึงว่าเหมือนในสถานการณ์อย่างนี้ สิ่งที่คือแย่ที่สุดก็คงหนีไม่พ้นสัญญาณการฟื้นตัวที่ดีขึ้นเหล่านั้นถูกปิดกั้นต่อไป
และด้วยเหตุนี้ เธอก็เตรียมการไว้เป็นอย่างดีแล้วสำหรับความเจ็บปวดทรมานใจ
แต่ คิดไม่ถึงก็คือสิ่งแรกที่เขาทำหลังจากตื่นขึ้นมา คือเรียกหากาวิน
เขาไม่ได้ปิดกั้น เขายังคงจำสิ่งเหล่านี้ได้!!
หลังจากที่ก้นบึ้งหัวใจของเส้นหมี่ปะทุความปลื้มปีติใจออกมากะทันหัน ทันใดนั้น เธอก็วางแก้วลงและวิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น
“กาวิน รบกวนหน่อยค่ะ คุณแสนรักบอกว่าอยากจะพบคนคนนี้”
“……”
คำพูดจบลง ข่าวนี้ ก็เหมือนกับว่ามีปีก ทันใดนั้นก็บินไปทั่วทั้งเดอะวิวซี แม้แต่ไชยันต์เองก็ได้ยินแล้ว
ดังนั้น ตอนที่กาวินถูกพาตัวขึ้นมา เขาก็ขึ้นมาด้วย
และยืนฟังอยู่ด้านนอก
แต่เส้นหมี่กลับอยู่ด้านใน เธอกลัวว่าไม่มีคนดูอยู่ด้วย สองคนนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีก และที่โชคดีก็คือ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ไล่เธอออกไป
“กาวิน?”
ตอนที่กาวินถูกพาตัวมายังตรงหน้าของชายคนนี้ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วมองไปยังชายหนุ่มที่เดินเข้ามา และเรียกขึ้นมาหนึ่งคำ
อันที่จริงก็คือรู้สึกแปลกหน้า
เช่นเดียวกับตอนนั้นที่ดลธีเจอกับเขา เพราะว่าบุคลิกนี้เป็นที่มาของชื่อพวกเขามา ในความทรงจำของเขา นอกจากจะแก้แค้นแทนพวกเขา อย่างอื่นก็ล้วนแต่โล่งเปล่า
แต่ หลังจากที่ได้ยินเสียงนี้ของกาวินแล้ว ดวงตาที่มองต่ำอยู่ตลอดนั้นก็มีการขยับแล้วเล็กน้อย
เส้นหมี่ : “……”
“ฉันเข้ามาตลอดว่านายตายไปแล้ว ฉะนั้น ฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะแก้แค้นให้กับพวกนาย นาย ดลธี เปรมไตร ยังมี….หมี่ ฉันจำได้ทั้งหมด แต่ในตอนนี้ ฉันดีใจมากที่ฉันเห็นว่านายยังมีชีวิตอยู่”
ตอนที่แสนรักพูดถึงชื่อสุดท้าย เห็นได้ชัดว่าเขาชะงักไปครู่หนึ่ง
ซึ่งเหมือนกับว่าเป็นรอบแผลเป็นของเขาที่ไม่ยอมเอ่ยถึง
เส้นหมี่ฟังแล้ว ทันใดนั้น ในใจก็รู้สึกปลื้มปีติอีกครั้ง หันหน้าไปแล้วแอบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา
ตอนนี้เขาดีมากเลยจริงๆ
ดีมากจนถึงขั้นที่ว่าหลังจากที่เขาโดนกระตุ้นหนักขนาดนั้นเมื่อสักครู่ พอตื่นขึ้นมา ยังสามารถจำทั้งหมดได้ ตอนที่เอ่ยถึงชื่อเส้นหมี่ของเธอ ยังมีอารมณ์แบบนี้ด้วย
เธอพึงพอใจแล้วจริงๆ
ในที่สุดกาวินเองก็รู้สึกได้เล็กน้อย
สถานการณ์ของเขาอันที่จริงซับซ้อนยิ่งกว่า ไม่มีใครรู้ได้ว่าตอนนี้เขาเป็นสภาพแบบไหน? คนดีๆปกติทั้งคน กลับกลายเป็นโง่ได้ถึงขนาดนี้
เป็นเพราะอะไรกันแน่?
คือถูกทรมานทางร่างกาย? หรือว่าเขากำลังเสแสร้งแกล้งทำอยู่?
เส้นหมี่เองก็ดูไม่ออก
จนถึงตอนนี้ เธอเห็นว่าหลังจากที่ชายหนุ่มคนนี้ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ในที่สุดหนังตาก็เบิกลืมขึ้น เผยให้เห็นม่านตาคู่หนึ่งที่สวยงามมาก
นั่นคือดวงตาคู่หนึ่งที่ดูสวยมากเลยทีเดียว!
ซึ่งเหมือนราวกับหิมะสีขาวในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ภายในทั้งสะอาดและใสบริสุทธิ์จนทำให้ผู้คนต่างพากันตื่นตาตื่นใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งมุมตาของเขาที่ยกขึ้นเล็กน้อย เหมือนดังกับหางนกยูงรำแพน คนที่มองดูแล้วต่างต้องตกตะลึง
“……”
รอจนเวลาเป็นเวลานานแล้ว เขายังคงไม่พูดอะไร
แต่ เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนต่างก็เห็นว่าเขาส่ายศีรษะด้วยน้ำตาคลอเบ้า
เส้นหมี่ : “…….”
และในเสี้ยววินาทีนั้น แสนรักที่อยู่ตรงหน้าก็จู่ ๆ พูดประโยคหนึ่งขึ้นมา : “เร็วเข้า! รีบอุดปากของเขาไว้ อย่าปล่อยให้เขากัดฟันของเขาเอง!”
“! ! ! !”
เส้นหมี่มองดูเขาอย่างตกตะลึง!
เมื่อตั้งสติได้แล้ว เธอก็รีบพุ่งเข้าไปบีบคางของชายหนุ่มคนนั้นเอาไว้ทันที
แต่มันสายเกินไปแล้ว หลังจากที่เพียงเห็นเขากัดฟันครั้งสุดท้ายอย่างแรงแล้ว ฟองเลือดสีเข้มก็ไหลพุ่งออกมาจากปากของเขา
“กาวิน!!”
