ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 887 สุภาพสตรีหมายเลขหนึ่งของเมืองหลวง
“หมี่…”
“คะ? พี่ใหญ่ พี่มาแล้วเหรอ? นั่งไหม? ตรงนี้มีที่ว่าง”
เส้นหมี่ที่กำลังก้มหน้าก้มตาป้อนอาหารให้ลูกเพิ่งจะเห็นว่าม็อกโกมาแล้ว เธอเงยหน้าขึ้นเรียกให้เขานั่ง
แต่ม็อกโกกลับส่ายหน้า: “เธอ…จะไปเปลี่ยนชุดก่อนไหม? ชุดนี้ดูแลลูกไม่ค่อยสะดวกหรือเปล่า?”
นี่ก็คือผู้ชายตรงๆ!
เขารู้ว่าน้องสะใภ้ของตัวเองถูกคนรังแกอีกแล้ว จึงอยากจะให้เธอไปเปลี่ยน แต่ว่ากลับพูดออกมาโดยตรง
เส้นหมี่: “…”
เธอเห็นท่าทางตะกุกตะกักของเขา ก็เหลือบมองไปรอบๆ โดยเฉพาะที่นั่งหลักที่ตัวเองนั่งอยู่
เส้นหมี่เข้าใจทันที
“ไม่เกะกะค่ะ พี่ใหญ่ พี่นั่งเถอะ วุ่นวายนานขนาดนี้ คงจะหิวแล้ว”
“…”
ม็อกโกยังไมทันจะตอบกลับ ทางด้านมินตราแม่ของเขาก็เรียกเขาแล้ว
“โก ลูกทำอะไรอยู่น่ะ? ษาอยู่ตรงนี้ รีบมานั่งเป็นเพื่อนเธอสิ”
“ใช่ โก มาเร็ว มาคุยกับคุณปู่ ตระกูลโชคศักดา”
ไชกุก็เรียกเขา
ม็อกโกขมวดคิ้ว ทำได้เพียงเดินไป
เส้นหมี่มองเห็นด้านหลัง ก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ทันใดนั้น เธอเห็นเด็กสาวหน้าตาสวยที่สวมชุดราตรีสีขาวราวกับบัวหิมะ ก็ขมวดคิ้วทันที
สถานการณ์นี้ หรือว่าผู้หญิงคนนี้คือคนที่ทั้งสองครอบครัวจัดเตรียมให้ม็อกโก?
งั้น แสงดาวพี่สาวของเธอทำยังไง?
เธอเริ่มกังวลขึ้นมา แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาติดต่อผู้หญิงที่ไม่สนใจอะไรที่ยังอยู่ที่เมือง A ในทันที
[เส้นหมี่: พี่ ทำอะไรอยู่น่ะ?]
[แสงดาว: จะทำอะไรได้อีกล่ะ? อยู่ที่บริษัทไง]
[เส้นหมี่: …]
เธอยอมที่ไปทำงานที่บริษัทแล้ว?
ดูท่าคณาธิปหาวิธีจัดการเธอได้แล้ว
[เส้นหมี่: งั้นพี่จะมาเมืองหลวงเมื่อไหร่? ถ้ายังไม่มาอีก ผู้ชายของพี่จะถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว]
สำหรับม็อกโกคนนี้ เส้นหมี่ใช้วิธีการแบบนี้คุยกับผู้หญิงคนนี้มาตลอด
ยังไงซะเธอก็ไม่มีหน้ามีตา
ยังไง แสงดาวฟังเธอพูดแบบนี้ เธอก็ดีใจ
แต่ว่า สิ่งที่ทำให้เส้นหมี่นึกไม่ถึงคือ ครั้งนี้เธอพูดแบบนี้แล้ว ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองมากนัก
[แสงดาว: เขาไม่ใช่ผู้ชายของฉันอีกแล้ว]
[เส้นหมี่: อะไรนะ? ทำไมถึงไม่ใช่ผู้ชายของพี่? พี่ไม่ต้องการเขาแล้ว?]
[แสงดาว: ไม่มีปัญญา…]
คุณหนูใหญ่ตระกูลหิรัญชาที่ไม่กลัวฟ้าดิน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะส่งข้อความประโยคแบบนี้มา
เส้นหมี่: “…”
ไม่ค่อยปกติสักเท่าไหร่แฮะ
ผู้หญิงคนนี้ ตอนแรกเพื่อที่จะได้ผู้ชายคนนี้ ก็เหมือนกับแมลงสาบที่ตีไม่ตาย ความลำบากและอันตรายอะไรก็ไม่ทำให้เธอแพ้
ทำไมตอนนี้ยังพูดแบบนี้ออกมาได้?
พวกเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?
เส้นหมี่ขมวดคิ้วแน่นอีก หมดหนทาง เธอจึงทำได้เพียงถือโทรศัพท์มือถือแอบถ่ายรูปผู้หญิงคนนั้นกับม็อกโกที่นั่งอยู่ด้วยกัน
จากนั้นก็ส่งไปให้เธอ
เฮ้อ เธอหวังว่า แสงดาวจะสมหวังปรารถนา ม็อกโกคนนี้ไม่เลวจริงๆ
“ษา นั่นคือภรรยาของน้องชายม็อกโก และก็ยังมีลูกสามคนของพวกเขา หนูจะไปทักทายหน่อยไหม?”
มินตราที่อยู่ด้านข้างจู่ๆ พูดแนะนำ นิษา
ไชยันต์ได้ยิน ก็ยิ้มแล้วพยักหน้า: “อืม ไปทักทายหน่อย”
เขาเพิ่งพูดจบ นิษาที่เย่อหยิ่งก็มองดูผู้หญิงที่แต่งตัวบ้านนอกที่นั่งอยู่ตรงข้าม ในดวงตาเผยความรังเกียจออกมาเล็กน้อย
เธอไม่อยากจะไปด้วยซ้ำ
แต่ว่า ผู้เฒ่าตระกูลโชคศักดารับรู้ได้ถึงความหมายในคำพูดของไชยันต์
ไชยันต์เป็นถึงหัวหน้าตระกูลเทวเทพ เขาพูดขนาดนี้แล้ว นั่งก็แสดงว่าเขาเห็นหลานสาวของตัวเองเป็นคนกันเองแล้ว
ในเมื่อเป็นคนกันเอง งั้นการแต่งเข้าตระกูลเทวเทพก็ไม่ไกลแล้ว
ชายชราคนนี้มองไปทางหลานสาวตัวเอง: “ยังนั่งทำอะไรอีก? รีบไปสิ ไม่มีมารยาทเลยสักนิด”
“ทราบแล้วค่ะ…”
นิษาจึงได้เดินไปอย่างไม่เต็มใจ
ชั่วแวบเดียว ผู้คนในห้องจัดเลี้ยงที่รอดูเรื่องน่าสนุกอยู่ เห็นเธอออกโรงในที่สุด พวกเขาทั้งหมดก็จ้องมองมาที่โต๊ะนี้อย่างใจจดใจจ่อในทันที
พวกเขาอยากจะเห็น บ้านนอกที่จู่ๆ ปีนขึ้นตำแหน่ง คุณผู้หญิงตระกูลเทวเทพ จะถูกทารุณจากหญิงสาวที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะนั่งตำแหน่งนั้นอย่างแท้จริงยังไง!
“คุณเส้นหมี่คะ”
“คะ?”
เส้นหมี่ที่ไม่ได้สังเกตการกระทำพวกนี้ จู่ๆ เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์
“ฉันชื่อ นิษา คือคุณหนูตระกูลโชคศักดาทางตอนใต้ ดีใจที่ได้รู้จักค่ะ”
นิษาที่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า แนะนำตัวเองคร่าวๆ จากนั้นเธอก็ยื่นมือข้างที่สวมนาฬิการาคาแพงข้างนั้นออกมา
ดีใจที่ได้รู้จักเธอ?
ผู้หญิงคนนี้ยังมีท่าทางแบบนี้? เย่อหยิ่งโอหังแม้แต่มองเส้นหมี่ตรงๆ ก็ยังไม่มี
เส้นหมี่ยิ้ม
เธอวางโทรศัพท์ แล้วใช้ทิชชูเปียกบนโต๊ะเช็ดมือ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
“สวัสดีค่ะ คุณนิษา” เธอก็ยื่นมือออกมา
กลับคิดไม่ถึงว่า เธอเพิ่งยื่นมือออกมา ผู้หญิงที่ชื่อ นิษาคนนี้ก็ดึงมือกลับ
ปล่อยมือของเธอค้างอยู่ตรงนั้น น่าอับอายเป็นอย่างมาก
ม็อกโกที่นั่งอยู่ได้เห็น เขาจะลุกขึ้นยืนทันที
แต่เขาเพิ่งขยับ มินตราแม่ของเขาก็กดเขานั่งลงอีก
