เขาเพิ่งพูดจบ นิษาก็งุนงงไปหมด!
และคนที่อยู่ในห้องจัดเลี้ยงนี้ หลังจากที่ฟังจบก็ตกตะลึงพรึงเพริด พวกเขาไม่กล้าส่งเสียงออกอีกเลย
เจ้าพ่อวงการธุรกิจ?
นั่นคือความรู้สึกแบบไหนกันนะ?
พวกเขาเพียงแค่คนจนที่แขวนชื่อเสียงจอมปลอม ไม่มีทางรับรู้ความรู้สึกแบบนั้นได้ พวกเขารู้เพียงว่า ที่เมืองหลวง ต่อให้เป็นตระกูลที่มีอำนาจมากที่สุด เงินก็ไม่มีทางใช้อย่างสิ้นเปลืองได้
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเงินเยอะจนสามารถส่งคนอื่นเข้าหลุมศพได้
ทุกคนเงียบสงบลง
ในตอนนี้ พวกเขานึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่นานนี้ ตอนที่ยังหัวเราะเยาะเส้นหมี่ที่สวมชุดราตรีล้าสมัย เป็นคนบ้านนอก หน้าของพวกเขาเหมือนกับโดนตบบ้องหูอย่างไรอย่างนั้น
สีแดงสลับขาว ไม่ต้องพูดว่าสุดยอดขนาดไหน
นิษาก็เป็นแบบนี้!
ดังนั้นในตอนที่เธอสวมชุดราตรีลอกเลียนแบบชุดนี้หัวเราะเยาะคนอื่น กลับไม่รู้ว่าคนอื่นถึงจะเป็นผู้ดีของแท้ คือสังคมชั้นสูงที่แท้จริง
ถึงว่าเธอมองแค่แวบเดียวก็ดูชุดราตรีของก็อปของเธอออก
“ช่างเถอะ ฉันคิดว่า คุณนิษาคงไม่ได้ตั้งใจ เธอยังเด็กเพิ่งจะก้าวเข้าสู่สังคมนี้ หลายๆ เรื่องยังไม่รู้จัก คุณนิษา ถ้าหากคุณชอบ เมจิควิฟจริงๆ คราวหน้าฉันให้คนส่งมอบให้คุณสักสองสามชุด ไม่เอาเงินค่ะ”
“พรวด!”
ใครก็คิดไม่ถึง เส้นหมี่ใจกว้างมาก
เธอแสดงออกว่าไม่ต้องการให้ผู้หญิงคนนี้ขอโทษตัวเอง แถมยังเต็มใจ ถ้าหากเธอชอบชุดของครอบครัวตัวเองจริงๆ ก็สามารถให้เธอสองสามชุดได้
แสนรักตากระตุก
ส่วน นิษา หลังจากได้ยินถึงตรงนี้ รู้สึกอับอายมากขึ้นจนเกือบจะเป็นลมไป
นี่ไม่เพียงแค่ตบบ้องหูแล้ว!
นี่มันเหยียบย่ำหน้าของเธอ ประโยคที่พูดว่าไม่เอาเงิน ก็เหมือนกับบอกเธอว่า ไม่มีเงินซื้อของแท้ไม่เป็นไร เส้นหมี่ที่เป็นนายหญิงของ เมจิควิฟมอบให้เธอก็ได้นะ
นิษาไม่เคยอับอายขายหน้าขนาดนี้มาก่อน
รวมทั้ง ผู้เฒ่าตระกูลโชคศักดาที่อยู่ด้านนั้นได้ฟัง ก็หน้าเขียวไปหมด
สุดท้าย ทั้งสองคนนี้ก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไป ภายใต้สายตาจับจ้องของผู้คน ก็ออกไปจากที่นี่อย่างเศร้าสร้อยเหมือนกับสุนัขไร้เจ้าของ
พวกเขากลับไปแล้ว คนในตระกูลเทวเทพและเพื่อนๆ คนอื่นที่เหลืออยู่ ก็ไม่มีหน้าที่จะอยู่ต่อไป แต่ละคนหาข้ออ้างหนีกลับไป
นอกจาก ไชกุสองสามีภรรยา ยังมี พิมเจ้าและญาติห่างๆ
“ตอนนี้แกพอใจแล้วสินะ? งานเลี้ยงดีๆ แกทำจนกลายเป็นแบบนี้”
ไชยันต์ท้ายสุดก็ยังไม่พอใจนิดหน่อย เขาเห็นงานเลี้ยงที่ตั้งเองตั้งใจจัดเตรียม สุดท้ายกลายเป็นแบบนี้ จึงโมโหเล็กน้อย
แสนรักกำมือ!
เมื่อเห็นว่าเขาจะกำเริบ ในตอนนี้ เส้นหมี่เข้ามาลากเขาไว้
“คุณท่านคะ ความตั้งใจของคุณท่านพวกเรารับรู้แล้ว แต่เรื่องวันนี้ ฉันคิดว่าวุ่นวายก็ดีมากค่ะ ไม่อย่างงั้นคนพวกนั้นคิดว่าคนตระกูลเทวเทพเป็นคนหยาบคาย เป็นคนโง่”
“เธอพูดอะไรน่ะ?”
ไชยันต์สีหน้าเปลี่ยนไปทันที บางทีอาจเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าเด็กสาวคนนี้จะเข้าใจดีขนาดนี้
เส้นหมี่ยิ้ม: “คนที่ยากจนจนต้องพึ่งพาอาศัยการแต่งงานเพื่อพัฒนาตระกูล ไม่สมควรได้รับความเคารพอยู่แล้ว ถ้าหากเขาเต็มไปด้วยความสามารถจริงๆ ก็ไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้ คนมีความรู้หยิ่งทระนง หรือว่าคุณท่านไม่เคยได้ยินเหรอคะ?
ทระนง?
พูดสองคำนี้ออกมา ชายชราที่นั่งอยู่ตรงนั้นไม่พูดจาอยู่เป็นเวลานานมาก
อันที่จริงเขาเศร้าใจเล็กน้อย
หลายสิบปี เขาทำเพื่อชาติมามากมายขนาดนั้น และก็เป็นคนฐานะที่สูงส่งในวันนี้ได้ แต่ว่าเขากลับพัวพันอยู่เรื่องที่ตัวเองเป็นทหารไม่มีความรู้
เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนหยาบคาย และคนที่มีความรู้พวกนั้นกลับมีคุณธรรมสูงส่ง
ดังนั้นหลายปีมานี้ ไม่ว่าเขาจะมีชื่อเสียงอำนาจมากแค่ไหน คนพวกนั้นที่ถือว่าตัวเองมีเงินนิดหน่อย ก็สามารถกอบโกยผลประโยชน์จากเขาได้
ตระกูลโชคศักดาก็เป็นเช่นนี้
ดังนั้นตอนนี้เส้นหมี่คิดว่าจำเป็นต้องเตือนเขา
ผ่านไปสิบนาที ชายชราคนนี้ในที่สุดก็กลับไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
เมื่อเขากลับไป คนที่อยู่ในงานก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ต่อไป หลังจากม็อกโกกับพ่อแม่ของเขากลับไป เส้นหมี่ก็พาเด็กๆ เตรียมจะกลับเดอะวิวซี
แต่ว่าเธอเพิ่งจะจูงมือเล็กๆ ของลูก เมื่อหันหน้ากลับไป กลับพบว่าชายหนุ่มที่สวมชุดสีเขียวมะกอกที่อยู่ด้านหลัง ไม่ได้ลุกขึ้นยืนด้วยซ้ำ แต่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้นอยู่ตลอด มองดูเธอด้วยสายตาขุ่นมัว
เส้นหมี่: “…”
สายตานี้น่าหวาดกลัวเล็กน้อย
เส้นหมี่หยุดลง: “สามีคะ คุณ…ไม่กลับไปเหรอคะ?”
เธอระมัดระวังเล็กน้อย เพราะว่าถึงแม้พวกเขาจะยอมรับซึ่งกันและกันแล้ว แต่ยังไม่ถึงขั้นสวีทหวานเหมือนกับเมื่อก่อน เธอเรียกเขาว่าสามี
แต่ว่ากลับไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไปใกล้
“ดูไม่ออกว่าเธอเข้าใจตาแก่เป็นอย่างดี”
“คะ?”
เส้นหมี่มึนงงอยู่ชั่วขณะ เขาพูดเรื่องไหนกัน?
“เมื่อก่อนเธอก็เป็นแบบนี้เหรอ?”
“อะไรนะคะ?”
“ชอบเจาะลึกเข้าไปในจิตใจของคนอื่น และชอบคิดวางแผนกับคนอื่น” เขานั่งหน้าไร้อารมณ์อยู่ตรงนั้น จู่ๆ ก็พูดสองประโยคแบบนี้ออกมา
เส้นหมี่ตกตะลึง!
เจาะลึก? วางแผน?
ทำไมเขาถึงว่าเธอแบบนี้? เขาคิดว่าเธอเป็นคนแบบนี้เหรอ? หรือว่าเรื่องไหนที่เธอทำในสายตาของเขา ก็กลายเป็นคำสองคำที่น่ารังเกียจแบบนั้น?
ในใจของเส้นหมี่เหมือนกับถูกของบางอย่างกดทับไว้
