ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 922 อืม ฉันอยู่นี่…
“ใครบอกให้แกพูดอย่างนั้น ห๊ะ ฉันให้สิทธิ์แกหรอ บังคับเขาให้ส่งคนบ้าไปที่711 แกคิดว่าคุณฉลาดมากไหมถึงคิดวิธีแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบแบบนี้ขึ้นมา”
“ไม่… ไม่ นาย ผม…ผมแค่เผลอโพล่งออกมา”
เลขาฯคณะรัฐมนตรี พูดตะกุกตะกัก และอธิบายอย่างรวดเร็ว
แต่ทันทีที่เขาพูดจบ ชายวัยกลางคนก็โมโหมากขึ้นไปอีก
“เผลอโพล่งเหรอ สมองของแกหมุนเร็วมาก แค่เผลอหลุดพูดออกมาทำให้หมากที่ฉันวางไว้พังทั้งหมด แกยืนอยู่ฝั่งไหนกันแน่”
ประโยคสุดท้าย ชายวัยกลางคนที่โกรธจัดที่นั่งอยู่ที่นั่นเหมือนผี
เลขาฯคณะรัฐมนตรี รีบเงยหน้าขึ้นทันทีด้วยความสยดสยอง
“ท่าน ผม…แน่นอนว่าฉันอยู่ข้างคุณ อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นจริงๆ เมื่อกี้ผมแค่คิดว่าคนบ้าถูกระบุตัวว่าบ้าแล้วตอนนี้ ทำให้ไม่มีทางฆ่ามันได้ ถ้าเราส่งมันไปขังที่711ได้ตลอดชีวิตก็คงจะดี”
“ไร้สาระ! สิ่งที่ฉันต้องการคือมันบ้า ไม่มีทางฆ่ามันได้หมายความว่ายังไง แกรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่สามารถฆ่ามันได้ ทำไมแกถึงทำอย่างนี้ เพื่อความสะดวกในการฆ่ามันงั้นหรอ”
ไวท์รอนวิงเวียนศีรษะด้วยความโกรธ เขาตะโกนใส่เขา สูญเสียภาพลักษณ์ของผู้นำระดับสูงในอดีตไปอย่างสิ้นเชิง
รองผอ.อึ้ง!
ให้เขาบ้าหรอ หรือเขาจงใจ
เขาตกตะลึงอย่างสมบูรณ์
“ขอโทษครับท่าน ผมผิด…”
“จิตใจของแกเต็มไปด้วยเรื่องไร้สาระ ฉันจะบอกอะไรให้ ตอนนี้ไชยันต์กำลังตรวจสอบอยู่ ถ้าเจออะไรขึ้นมาแกรอตายได้เลย!”
ไสท์รอนด่าคำต่อคำ และปล่อยให้ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนี้รอวันตายของตัวเอง
การแสดงออกของเขาในเวลานี้จริงๆแล้วไม่น่าคุ้นเคยนัก ในฐานะผู้นำระดับสูง ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เขามักจะให้ความรู้สึกอ่อนโยน สง่างาม และเข้าถึงได้ง่ายมาก
แต่ตอนนี้ภายใต้คิ้วที่อ่อนโยนของเขา ทั้งหมดนั้นน่ากลัวและรุนแรง
เริ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
หลังจากการตายของปาเวซลูกชายของเขาหรอ
อาจจะใช่ แต่หลายปีกว่านั้น เขาถูกกดขี่ข่มเหง นั่งเหมือนหุ่นเชิดที่มีแต่ความกดดันจนเกิดความขุ่นเคืองใจอีกด้วย
หัวหน้าคณะรัฐมนตรี เข้ามาในภายหลัง และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อเห็นเลขาฯคณะรัฐมนตรี คุกเข่าลงกับพื้น
“ท่าน ไชยันต์พาคนไปที่กองบัญชาการทหารจริงๆ และเขาก็พาอัยการสูงสุดมาด้วย”
“อะไรนะ”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ ใบหน้าของผู้นำระดับสูงก็ดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น และเขาแทบจะเรียกได้ว่าเป็นผีแล้ว
ถ้าแม้แต่อัยการสูงสุดยังมา ถ้าพบหลักฐานก็สามารถนำมาใช้เป็นพยานหลักฐานในศาลได้ทันที
ไวท์รอนโกรธมากจนกัดฟัน
“แล้วแกจัดการหรือยัง ที่ให้พวกเขาทำลายหลักฐานคืนนั้นยังเหลืออะไรอีกไหม”
“คุณวางใจได้ คนที่โรงน้ำชาจัดการได้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ไชกุ ผมสงสัยว่าเขาจะเป็นอันตรายต่อกิจการของเราหรือไม่”
“ไชกุ”
ทันใดนั้นบุคคลนี้ก็จับอะไรบางอย่างได้
ใช่ เขาลืมหมากตัวนั้นไปได้ยังไง สิ่งนี้ได้ผลดีกว่าสิ่งใด
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็โยนลูกชายของเขาออกไป ถูกต้อง ฉันอยากเห็นความรู้สึกที่ถูกคนใกล้ตัวหักหลังฉันจริงๆ”
ในที่สุดชายวัยกลางคนก็หัวเราะอย่างสยดสยอง
เขาหยิบทิชชู่ออกมาแล้วเช็ดมือที่สกปรกของเขาด้วยดวงตาอันชั่วร้ายหลังเลนส์ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขายังคงนั่งอยู่ในห้องทำงานของผู้นำระดับสูงในขณะนี้
ไม่น่าเชื่อจริงๆ ว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้
——
คืนนั้นในที่สุดเส้นหมี่ก็ทนไม่ไหว ในขณะที่ยังเตรียมถุงยาอยู่ เธอก็ผล็อยหลับไปบนโต๊ะเล็กๆ
ลมของต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดเข้ามาข้างนอกในคืนที่มืดมิด อากาศหนาวเล็กน้อย และมีกลิ่นอับชื้น หลังจากนั้นครู่หนึ่ง แม้แต่โต๊ะเล็กๆนี้ก็ยังถูกปกคลุมไปด้วยชั้นของหมอกที่เย็นยะเยือก
แต่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
หลังจากนอนไม่หลับมาหลายวันหลายคืน เกือบหมดแรง และสุขภาพของเธอก็ไม่ค่อยดีนัก เมื่อนอนลง เธอก็ผล็อยหลับไปทันที
“ปุดๆๆ…”
บนเตาแม่เหล็กไฟฟ้า ยายังคงต้มอยู่
แต่ขณะที่กำลังจะต้มให้แห้ง ทันใดนั้นนิ้วเรียวที่มีรูเข็มที่หลังมือของคนคนหนึ่งก็เข้ามา และปิดสวิตช์ของเตาแม่เหล็กไฟฟ้า
เสียง “ปุดๆ” หยุดลง
ในห้องอันเงียบงัน เจ้าของมือข้างนี้เดินตรงไปที่หน้าต่าง และเมื่อเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างโต๊ะเล็กๆ เขาก็กะพริบตาลงครู่หนึ่ง
ทันใดนั้นเขาก็ก้มลงอุ้มเธอ
“ยัยโง่…”
เธอตัวเบาราวกับปุยนุ่น ในเวลาเพียงสิบวัน ผู้หญิงคนนี้ก็เหลือแต่กระดูก
ดวงตาของชายคนนั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง
เขาไม่พูดอะไรอีก หลังจากที่เขาอุ้มเธอกลับไปที่เตียงคนไข้ เขาก็นอนกอดเธอไว้ เหมือนกอดแมวที่ไม่เชื่อฟัง และนอนในผ้าห่มเดียวกัน
“พี่ชาย……”
อาจเป็นความอบอุ่นที่ปลอบโยน
หรือเธอรู้สึกถึงอ้อมกอดที่คุ้นเคย และลมหายใจของผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของเธอ หลังจากที่เธอเข้าไปในอ้อมอกนี้ เธอก็พึมพำ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของชายคนนั้นก็สั่นสะท้านทันที และมือใหญ่ก็โอบกอดเธอแน่นยิ่งขึ้น
เขาพูดว่า “อืม ฉันอยู่นี่…”
