ม็อกโก：“……”
อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายแล้ว ก็เพียงถือเอาอาหารกับซุป วางเอาไว้บนโต๊ะเล็กๆในห้องผู้ป่วยเท่านั้น
นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้โศกเศร้าเสียใจมาก
เดิมทีนึกว่าหลังจากเรื่องของปาเวซจบลง ตระกูลเทวเทพจะสงบลงสักพัก แต่คาดไม่ถึงว่า จะเกิดเรื่องขึ้นเร็วขนาดนี้ เมื่อวานแสนรักที่อยู่ที่ค่ายทหารไม่เพียงเป็นบ้าขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
เขายังได้รัดผ.บ.ธีระของเขาตายแล้ว
รอจนถึงตอนที่พวกเขารีบร้อนตามไปที่ค่ายทหาร เขาถูกคุมตัวเอาไว้แล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าไชยันต์ไปด้วย ไม่แน่เขาอาจจะโหดเหี้ยมมากกว่านี้
แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ได้ดีเท่าไหร่นัก เพราะต้องรายงานต่อทางการทหาร และก็ปกป้องเขาเอาไว้ชั่วคราว ไชยันต์ไม่สามารถไม่ส่งเขาไปที่โรงพยาบาลจิตเวชได้
ทว่าเส้นหมี่ เมื่อเห็นว่าเขาได้กลับไปเป็นเหมือนเดิม ในที่สุดก็รับแรงกระทบกระเทือนนี้ไม่ไหว สลบไปจนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมา
ม็อกโกเอาอาหารที่นำมาเปิดออกมาแล้ว
“แสงดาว คุณทานก่อนสักหน่อยเถอะ คุณไม่ทานไม่ดื่มอะไรแบบนี้ดูแลเธอ ถึงเวลานั้นเธอตื่นขึ้นมา ร่างกายคุณจะไม่ไหวเอา จะทำยังไง?”
“คุณลืมไปแล้วเหรอ ตอนนี้เธออยู่ที่นี่ คนในครอบครัวเหลือเพียงแค่คุณคนเดียวแล้ว”
ม็อกโกปรามเธอเอาไว้หนึ่งประโยค
แววตาของแสงดาวขยับเล็กน้อยไม่ได้มีอะไรแสดงออกมา ถึงได้ลุกขึ้น หลังจากนั้นไปที่ด้านข้างโต๊ะเล็ก
อย่างเชื่องช้านำเอาซุปถ้วยเล็กดื่มลงไปหมด เธอวางช้อนลง ถามออกมาหนึ่งประโยค：“น้องชายของฉันด้านโน้นเป็นอย่างไรบ้าง? ยังถูกขังเอาไว้ไหม?”
“อืม”พูดถึงเรื่องนี้ ภายในใจของม็อกโกรู้สึกบีบคั้นขึ้นมา
“ธีระไม่ใช่คนธรรมดา เขาเป็นทหารมียศ แสนรักรัดคอเขาตายแล้ว ทางการทหารก็ต้องรับผิดชอบรายงานสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อีกทั้งญาติของเขาก็ร้องเรียนไปถึงไวท์ พาเลซแล้ว ตอนนี้ทางโน้นก็กดดันคุณปู่ลงมาแล้ว ถ้าคุณปู่เห็นแก่ตัวนำเอาแสนรักปล่อยออกมา แน่นอนว่าพวกเขาคงจะไม่ยินยอมที่จะระงับข้อพิพาทไปอย่างง่ายดาย”
สำหรับเรื่องนี้ ม็อกโกไม่ได้ปกปิดอะไรกับหญิงสาวคนนี้ อีกทั้งนำเอาสิ่งที่จะกระทบความสัมพันธ์พูดออกมาทีละน้อย
แสงดาวฟังจบแล้ว ทันใดนั้น เดิมทีก็ยังขมวดคิ้วเป็นปม ภายในใจยิ่งโศกเศร้ามากกว่าเดิมแล้ว
ข้าว ยิ่งไม่มีความอยากแม้แต่น้อย
ทำไมถึงได้เปลี่ยนไปเป็นแบบนี้?
งั้นต่อไปจะทำอย่างไรดี?
แสงดาวจึงหันไปมองหญิงสาวที่ยังนอนอยู่บนเตียงคนไข้อย่างเงียบๆแวบหนึ่ง ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรแล้ว ภายในใจ คับคั่งเสียใจจนแทบจะหายใจไม่ออกแล้ว
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ม็อกโกออกไปแล้ว
แสงดาวลุกขึ้นมาจากด้านหน้าของโต๊ะเล็ก มองดูหญิงสาวที่อยู่บนเตียงคนไข้ที่ไม่ต้องเข้าน้ำเกลืออะไร เธอออกจากห้องผู้ป่วยไป เข้าห้องน้ำสักพัก
กลับคาดไม่ถึง เธอออกไปแค่แป๊บเดียว เมื่อเธอกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วยกลับพบว่าในห้องไม่มีใครอยู่แล้ว！！
“หมี่?”
เธอกระวนกระวายแล้ว พุ่งออกมาจากห้องพักผู้ป่วย “พยาบาล คุณเห็นคนไข้เตียง35หรือเปล่า?”
“เตียง35?” พยาบาลนิ่งไป “ไม่ใช่ว่าเธอยังไม่ฟื้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมเหรอ? ไม่เห็นแล้ว?”
แสงดาว：“……”
ทั้งโมโหทั้งร้อนรน ไม่มีเวลาไปพูดอะไรไร้สาระกับพยาบาลที่นั่นอีก สีหน้าของเธอซีดขาว ในปากด่าออกมา ลงไปอย่างรีบร้อน ไปหานังผู้หญิงคนนั้น！
นังคนชั่วคนนี้ ตื่นขึ้นมาทำไมไม่พูดอะไรสักคำ? ยังจะมาเล่นหายตัว เธอคิดอยากจะทำอะไรกันแน่?
แสงดาวถ้าไปหาคนกลับมาได้ อดไม่ได้ที่จะฟาดเธอทันทีสักสองที
แต่ว่า หลังจากเธอลงมา ไม่เห็นใครเลย หาทั้งโรงพยาบาล ก็ไม่เห็นเส้นหมี่ที่ฟื้นขึ้นมา เส้นหมี่ เหมือนกับว่าหายไปจากโรงพยาบาลนี้กลางอากาศยังไงอย่างงั้น
เหี้ย！
แสงดาวไม่มีสีเลือดเหลืออยู่แล้ว……
——
ถนนเอกราช
โรงพยาบาลประชาชนที่สี่แห่งเมืองหลวง
นี่เป็นโรงพยาบาลจิตเวชที่คนในพื้นที่รู้กัน แค่คนคนนั้นถูกส่งมากที่นี่ ต่างก็ไม่ปกติ
ดังนั้น โรงพยาบาลแห่งนี้ ทุกวันก็จะมีเรื่องที่น่าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งต่างๆนานาแพร่งพรายออกมา เป็นเรื่องปกติคุณเดินๆอยู่ ก็อาจจะมีคนขับร้องบรรเลงขึ้นมา หรือว่าเล่นมีดอะไรสักอย่าง
ถือว่า เรื่องราวน่ากลัวต่างๆ อยู่ที่นี่คุณต่างได้เห็น
วันนี้รองผู้นำเดชามาแต่เช้าแล้ว ไชยันต์ทุกวันต้องไปรายงานการที่ไวท์ พาเลซ ความปลอดภัยของที่นี่ ต่างมอบให้เขาแล้ว เขากับหัวหน้าราชองครักษ์ อยู่ที่24ชั่วโมงอย่างไม่คาดสายตาผลัดเปลี่ยนกันเข้าเวร
“คุณมาแล้วเหรอ?”
พึ่งจะมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วย
ปรากฏว่า เฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืน ในดวงตาของหัวหน้าราชองครักษ์ต่างมีเส้นเลือดสีแดงแล้ว ทันใดก็เปิดประตูเหล็กที่แข็งแรงบานนั้นออกมา
รองผู้นำเดชาพยักหน้า ：“เมื่อวานเขาเป็นอย่างไรบ้าง? อารมณ์คลุ้มคลั่งขึ้นมาอีกหรือเปล่า?”
“ไม่มี เมื่อคืนศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาคนนั้นมาอีกแล้ว ให้ยาบางส่วน ยังให้พยาบาลฉีดยาให้กับเขา น่าจะได้ผลค่อนข้างดี เมื่อคืนเขานอนค่อนข้างสงบ”
หัวหน้าราชองครักษ์มองดูคนให้ห้องผู้ป่วยแวบหนึ่ง ตอบกลับมา
ค่อนข้างจะสงบจริงๆ ถ้าเป็นเมื่อสองวันก่อนนั้น เวลานี้ ตอนเช้าพึ่งจะตื่นนอนเป็นเวลาที่คนคนนี้จะมีอารมณ์คลุ้มคลั่งพอดี เขาสามารถนำเอาทุกสิ่งที่อยู่ในห้องผู้ป่วยนี้ทุบแตกกระจาย
แต่ตอนนี้ เขายังนอนอยู่บนเตียงอย่างสงบ
รองผู้นำเดชาก็มองเห็นแล้ว ก็อดที่จะ เขาก็ปล่อยวางลง
“งั้นทางการทหารด้านโน้น ตรวจสอบชัดเจนหรือยัง? คืนวันนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเขาถึงได้บ้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน? หาสาเหตุเจอหรือยัง?”
“ยังเลย คนที่อยู่พักอยู่ห้องพักข้างๆเขาอ้างว่า ธีระนำเอาผลการทดสอบของเขาไปหาเขา ยังไม่ได้พูดอะไรมาก ทั้งสองก็เริ่มการปะทะกันอย่างรุนแรง สุดท้ายก็รัดคอธีระตาย”
รองผู้นำเดชาขมวดคิ้วตอบกลับมา
