ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 935 นี่ถึงจะเป็นความน่ากลัวที่แท้จริงของเขา!
“……”
“คุณไม่ใช่คิดจะใช้วิธีการแบบนี้เพื่อให้เจ้านายผู้อยู่เบื้องหลังของคุณรอดตัวเหรอ? ไม่เป็นไร ผมจะจัดให้คุณแบบนั้น ผมจะให้เจ้านายของคุณได้รู้ คุณทำเรื่องอะไรไว้บ้างเพื่อปกป้องเขา!”
เขาพูดจนจบอย่างเรียบเฉย
จากนั้น ยกนิ้วมืออันเรียวงามขึ้นและชี้ไปยังกลางอากาศ
ทันใดนั้น สิ่งที่ทุกคนมองเห็นบนหน้าจอ LED เดิมทีที่เล่นวิดีโอเทปกล่องนั้นที่ไชยันต์ส่งให้ แต่จู่ ๆ หลังจากที่ปรากฎเกล็ดหิมะออกมาสักระยะ จากนั้นก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น
พวกเขามองเห็นอีกภาพหนึ่งที่แข็งแกร่งกว่าแทรกเข้ามา!
“ท่าน ท่านดำรงตำแหน่งผู้นำสูงสุดมานานหลายปีแล้ว แต่ที่ผ่านมาท่านกลับไม่มีอำนาจที่แท้จริงเลย ตอนนี้คุณชายก็ถูกฆ่าตายแล้ว พวกเราจะรอต่อไปไม่ได้แล้ว”
“……”
หลายวินาทีผ่านไป ในหน้าจอ LED นี้ ในที่สุดก็มีคนคนหนึ่งเดินออกมาตรงหน้าของหัวหน้าคณะรัฐมนตรี
และบุคคลนี้ก็คือไวท์รอน!
แม่งเอ๊ย!
จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว!!
“ตอนนี้คนอื่นๆ ในตระกูลเทวเทพก็ไม่มีใครที่น่าเกรงกลัวอีกแล้ว เว้นแต่ไอ้บ้านั่น” ไวท์รอนพูดอยู่ข้างใน
ไอ้บ้า?
หัวหน้าคณะรัฐมนตรีที่อยู่ในวิดีโอได้ยินเข้า ก็รีบรุดไปข้างหน้าหนึ่งก้าว : “ท่านพูดถึงแสนรักหลานชายที่ไชยันต์ตามตัวกลับมาคนนั้นเหรอครับ? เขาเก่งกาจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“เหอะๆ ลูกชายของขุนนาย คุณคิดว่าจะแย่เหรอ? ผมจะบอกคุณให้นะ ที่แผนทั้งหมดของประณพล้มเหลว ก็เพราะเป็นฝีมือของคนคนนี้ ก่อนที่เขาจะตายยังกำชับกับผม หากคิดจะโค่นล้มตระกูลเทวเทพ ก็จะต้องกำจัดไอ้บ้านั่นเสียก่อน!”
“……”
มันช่างเหมือนกับสายฟ้าที่ฟาดลงมาจริงๆ
ใครก็ไม่คาดคิดว่า ผู้นำสูงสุดผู้สง่า สุดท้ายแล้วกลับใช้คำพูดที่ต้องการฆ่าเอาชีวิตคนอื่นแบบนี้พูดออกมากับลูกน้องในห้องทำงานของตัวเอง
คนในห้องรัฐสภาเกือบจะเดือดพล่านเต็มที
และหัวหน้าคณะรัฐมนตรีคนนั้น หลังจากที่เห็นฉากนี้แล้ว ก็เกือบจะเป็นลมล้มพับไป
เขากระโจนลุกขึ้นมาจากบนเก้าอี้ด้วยสีหน้าแตกตื่น และพุ่งพรวดเข้าไปเหมือนกับคนบ้า คิดอยากจะปิดหน้าจออันนี้ : “นี่คือการใส่ร้ายทั้งนั้น! ใส่ร้าย! ที่นี่คือไวท์ พาเลซ เขาก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง จะติดกล้องวงจรปิดในนี้ได้อย่างไรกัน? ทุกคนอย่าโดนเขาหลอกนะ!”
เขาส่งเสียงออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เมื่อผู้คนโดยรอบได้ยินแล้ว ก็แปลกประหลาดใจยิ่งนัก และมองไปยังแสนรักด้วยความสงสัยทันที
ผลคือไม่ถึงสองวินาที หลังจากที่บนหน้าจอนั้นกลายเป็นเกล็ดหิมะอยู่ครู่หนึ่ง ฉากก็เปลี่ยนจากห้องทำงานของผู้นำสูงสุดมาเป็นห้องรัฐสภาแทน
และคนที่อยู่ในนั้นเวลานี้ ก็คือพวกเขาเหล่านี้ในตอนนี้
แม่งเอ๊ย!
ทุกคนต่างพากันหนังศีรษะชา!!
พวกเขามองดูตัวเองในหน้าจอด้วยความหวาดกลัว เป็นเวลานานมาก ทุกคนล้วนแต่ตัวสั่นระรัว เหมือนกับว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องดูตัวเองอยู่เหนือศีรษะของพวกเขา
ความรู้สึกแบบนั้น มันช่างน่ากลัวจนขนลุกซู่เลยจริงๆ
เขาทำได้อย่างไรกัน?
ที่นี่คือจากไวท์ พาเลซ เป็นสถานที่ศูนย์กลางของทั้งประเทศ ระบบป้องกันของที่นี่ แม้แต่ศัตรูทางการเมืองของต่างประเทศก็ยังไม่สามารถบุกรุกเข้ามาได้ เขาแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เขาทำได้อย่างไรกัน?!!
ทุกคนจ้องมองดูที่เขาด้วยความหวาดกลัวถึงขีดสุด
สีหน้าของแสนรักยังคงเรียบเฉย
“ยังอยากดูอีกไหม?”
“……”
ไม่มีใครกล้าตอบแม้แต่คนเดียว
รวมถึงหัวหน้าคณะรัฐมนตรีคนนั้นด้วย
แสนรักเห็นอย่างนั้น ก็เลยโบกมือเป็นสัญญาณเพื่อให้ฉากบนหน้าจอหยุดลง
แต่ไม่นานนัก หลังจากที่หยุดลงแล้ว โทรศัพท์มือถือของทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ได้รับอีเมลหนึ่งพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย แต่อีเมลฉบับนี้ ก็คือวิดีโอทั้งหมดที่แสนรักฆ่าคนตายที่กรมทหารในคืนวันนั้นพอดี
“รัก มีคนเข้ามาสะกดจิตของคุณจริงๆเหรอ?!!”
“อืม”
“งั้นจะทำยังไงกันต่อไปดี? เขาไปแล้ว คุณจะทำยังไง?”
“นอนลง!”
“อะไรนะ?”
“วันละหนึ่งล้าน ห้ามปีนออกจากโลงศพแม้แต่ครึ่งก้าว เป็นไง?”
“……แม่ง!”
สุดท้าย ผ.บ. นามสกุลโฮวาผู้ซึ่งตัดผมรองทรงก็ค่อยๆ นอนลงไป ในมือยังถูกวางด้วยใบคะแนนแผ่นหนึ่งที่ไม่ได้เกิดออกมาจากแม่ของเขาด้วย
หน้าของคนในห้องรัฐสภาต่างโกรธจนหงิกงอ
โดยเฉพาะหลังจากที่พวกเขาเห็นแล้ว คนนั้นที่พวกเขาคิดว่าได้ไปตั้งนานแล้ว “ผู้เสียชีวิต” ของเรื่องนี้ที่ต้องมาทำการพิจารณาคดีครั้งยิ่งใหญ่อยู่ในตอนนี้ กลับกำลังทักทายพวกเขาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอยู่ในวิดีโอ
พวกเขาคิดจะขว้างโทรศัพท์ทิ้งให้รู้แล้วรู้รอด!
“วสุ คุณทำเกินไปแล้ว คุณปั่นหัวทุกคนแบบนี้ได้อย่างไรกัน?!!”
ผู้อำนวยการสำนักงานอัยการก็เป็นคนใจร้อน หลังจากที่เห็นแล้ว คือคนแรกที่อดไม่ไหวและลุกพรวดขึ้นมา
แสนรักยักไหล่ : “ผมคงไม่ฆ่าเขาจริงๆหรอกนะ จะว่าไป ผมทำให้พวกคุณทุกคนได้เห็นกันชัดๆ ว่าคนที่ตัวเองช่วยเหลืออยู่เป็นเหมือนเนื้องอกร้ายแรงชนิดไหน พวกคุณยังไม่พอใจอีก?”
ผู้อำนวยการสำนักงานอัยการ : “…….”
ฝูงชนในรัฐสภา : “…….”
สุด!
ช่างน่าโกรธมาก คิดอยากจะกระทืบเด็กเหลือเดนคนนี้ให้เละ
แต่พวกเขาก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ ว่าแท้จริงแล้วในใจคือดีใจมาก
ชายหนุ่มคนนี้ เขาทำได้อย่างไรกัน? ทำไมเขาช่างน่ากลัวขนาดนั้น? ไวท์ พาเลซขนาดใหญ่พอตกอยู่ในมือเขาแล้ว มันก็แค่เป็นเหมือนของเล่นชั้นหนึ่งแค่นั้น
นี่มันน่ากลัวเกินไปแล้ว!
สุดท้ายหัวหน้าคณะรัฐมนตรีขาอ่อนระทวยล้มนั่งลงบนพื้น ประมาณว่าเขาเองก็คาดคิดไม่ถึง ว่าเกมนี้เล่นมาจนถึงด่านสุดท้าย จริงๆแล้วกลุ่มคนของพวกเขาต่างหากที่เป็นคนโง่เง่า
ตอนที่เขาโดนลากตัวออกไป เขาดิ้นตะเกียกตะกายและตั้งใจมาจนถึงตรงหน้าของแสนรัก
“ตอนนี้แกเป็นใครกันแน่?”
“คุณหมายถึง……?”
“คิดว่าแกคงไม่ใช่ไอ้บ้านั่น แกหายเป็นปกติแล้ว แกคือประธานแห่งหิรัญชากรุ๊ป แอมไพร์ใช่ไหม? แกเปลี่ยนกลับไปเป็นเขาแล้วใช่ไหม?”
เขากรีดร้อง ย้อนถามอยู่อย่างนั้น และสั่นระรัวไปทั้งตัว
เพราะว่าเขารู้ดี มีเฉพาะเมื่อเจ้าราชาแห่งแอมไพร์คนนั้นกลับคืนมาแล้วเท่านั้น จึงได้น่าหวาดกลัวมากขนาดนี้ แค่ลงมือก็ทำให้ร่างของพวกเขาแหลกเหลวเป็นผุยผง และไม่มีโอกาสลุกขึ้นได้อีกเลย!
