ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 934 เจ้าราชากลับคืนมา
ในที่สุดห้องโถงแห่งนี้ก็แตกตื่น
และไชยันต์ทางนี้ หลังจากที่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมากแล้ว ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้และก้าวเท้ายาวๆ เดินออกไป มาจนถึงตรงหน้าของรองรัฐมนตรีคนนี้และแย่งจดหมายฉบับนั้นในมือเขาไป
ไม่มีอะไรที่น่ากลัวไปกว่าความจริงนี้อีกแล้ว
ร่างกายชายชราคนนี้ส่ายไปมา
แต่คนกลุ่มนี้ยังคงไม่อ่อนข้อ หลังจากที่ในที่สุดได้เห็นฉากนี้แล้ว หัวหน้าคณะรัฐมนตรีที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็เอ่ยปากพูดขึ้น
“คุณท่านครับ ผมจะบอกท่านตามตรงนะครับ ตอนนั้นที่ขุนนายหนีออกไปจากตระกูลเทวเทพของพวกท่าน ก็เกรงว่าท่านจะสกัดกั้นจดหมายของเขา ดังนั้นก็เลยส่งมาให้ที่ผมฉบับหนึ่ง ให้ผมส่งต่อให้กับพี่ชายของเขา งั้นท่านเคยคิดไหม? ว่าสถานการณ์จริงๆ ของเขา และทั้งตระกูลเทวเทพก็มีเพียงแค่ลูกชายคนโตของท่านเท่านั้นที่รู้?”
“……”
“แต่ว่าต่อมาเขาถูกท่านเรียกตัวไปที่แนวหน้า วุฒิพลก็รีบไปฆ่าสองแม่ลูกนั้นที่เมือง A ทันที เขาได้รับคำสั่งของท่านใช่ไหม? ทำไมเขาจึงไปหาถึงเมือง A อย่างแม่นยำขนาดนั้น? ท่านเคยคิดไหม?”
มันก็เหมือนกับลูกศรพิษ!
หัวหน้าคณะรัฐมนตรีที่จิตใจอำมหิตคนนี้ ถามออกมาทีละคำ ๆ อยู่อย่างนั้น มันเหมือนกับเปิดบาดแผลที่เลือดไหลกระซิบอยู่ด้วยวิธีการที่แสนโหดร้าย
เป็นการทิ่มแทงอย่างทารุณด้วยมีดหลายด้ามลงบนหัวใจของชายชราคนนี้อีกครั้ง
ในที่สุดไชยันต์ก็กำหน้าอกตัวเองไว้แน่น เขาเริ่มหน้ามืด ใบหน้าแก่ๆ นั้นก็กลายเป็นสีแดงคล้ำ มองดูแล้วน่ากลัวเป็นอย่างมาก
“คุณท่าน–“
หัวหน้าสำนักงานอัยการสูงสุดเห็นเข้า สีหน้าถอดสี และรีบวิ่งลงจากเวทีมาประคองเขาไว้
แต่ ยังคงช้าจนเกินไปแล้ว
ชายชราคนนั้นไม่รอจนกว่าเขาจะมาถึง ก็มีเสียง “พรวด” เลือดสีแดงถูกพ่นออกมาจากในปากของเขา จากนั้นตัวเขาก็เซล้มลงไป
“หา—“
ทันใดนั้นก็เกิดเสียงกรีดร้องตกใจขึ้นในห้องโถง!
และก็ในเวลานี้เอง ร่างร่างหนึ่งที่รุดเข้ามาราวกับลูกศรที่ถูกยิงออกไปจากคันธนู เขารวดเร็วและปราดเปรียวมาก ฝีมือก็เก่งกาจยิ่งนัก
จนถึงขั้นที่ว่าผู้คนรอบข้างยังไม่ทันจะมองเห็นได้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น ไชยันต์ก็ล้มลงในอ้อมแขนของเขาเรียบร้อยแล้ว
“คุณ…. คุณวสุ?”
หัวหน้าสำนักงานอัยการที่มาถึงตรงนี้ช้าไปก้าวหนึ่ง หลังจากที่เห็นคนคนนี้แล้ว ก็ตกตะลึงไปสักพัก
ถูกต้อง คนคนนี้ก็คือแสนรัก
ส่วนคนอื่นก็ถูกทำให้ตกใจเช่นกัน
พวกเขามองดูเขาอย่างประหลาดใจ และต่างตกใจกันอยู่สักพัก….
คุณชายเล็กแห่งตระกูลเทวเทพคนนี้สมองเขาไม่ปกติไม่ใช่เหรอ? ทำไมในเวลาช่วงสำคัญๆ ยังคิดที่จะช่วยชีวิตคุณปู่ของเขาได้? หรือว่า เพราะเขาเห็นปู่ของเขาเกิดเรื่อง คุณลุงของเขาก็กลายเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่ของเขาตาย?
จากนั้น เขาตกใจจนเสียสติไปแล้ว?
คนส่วนใหญ่คิดเช่นนี้ จู่ ๆ ก็เกิดความรู้สึกเอ็นดู
แต่ไม่นาน พวกเขาก็พบว่า ความคิดนี้ของพวกเขานั้นผิดมหันต์นัก!
“พาเขาลงไป และเรียกหมอมานี่”
“หา?” หัวหน้าสำนักงานอัยการตกตะลึงอีกครั้ง
สักพัก เขาถึงจะจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาที่แสนเย็นชานี้ และพยักหน้าเหมือนกับคนโง่ : “ได้ ผมจะพาเขาลงไปเดี๋ยวนี้”
จากนั้น เขาก็ประคองไชยันต์ที่เป็นลมหมดสติไปแล้วเดินออกไป
แน่นอนว่า ตอนที่ออกไปจากห้องรัฐสภาแห่งนี้ เขายังคงอดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมอง ผลคือ ทันทีที่หันไปมอง ก็ทำให้เขายิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้น
เขาเห็นว่าคุณชายเล็กแห่งตระกูลเทวเทพใช้เท้าข้างหนึ่งถีบเข้าไปที่หน้าอกของรองรัฐมนตรีนั้น!
“หา—“
ทันใดนั้น หลังจากที่ผู้ชายคนนี้ที่รูปร่างทั้งอ้วนทั้งเตี้ยเหมือนหมูส่งเสียงกรีดร้องโอดโอย ทั้งตัวเขาก็ปลิวออกไปเหมือนกับกระสอบทราย
“ปัง–!”
ทุบจนโต๊ะเก้าอี้เหล่านั้นล้มเกลื่อนกลาด!
“วสุ นายทำอะไร? นี่ห้องรัฐสภา นายอย่าทำบ้าๆนะ!” หลังจากที่ผู้อำนวยการสำนักงานอัยการผู้ซึ่งรักษาความเป็นกลางเห็นแล้ว ก็รีบตำหนิอยู่ด้านบนเวทีโดยทันที
เขาคิดว่าอาการเขากำเริบอีกแล้ว เริ่มทำร้ายคน
แสนรักไม่สนใจเขา
อย่างไรก็ตาม เขาก็ไม่ได้ทำร้ายใครอีก
สะบัดเศษฝุ่นที่ติดอยู่บนขาออก หลังจากที่เขาเหลือบมองจดหมายที่เปื้อนเลือดสีแดงสดสองแผ่นนั้นที่ตกอยู่บนพื้น เขาจึงก้มลงเก็บมันขึ้นมา
“อุตส่าห์หาสิ่งของนี้มาได้ พวกคุณไม่ง่ายเลยจริงๆ”
“แก….พูดอะไร?”
หัวหน้าคณะรัฐมนตรีรู้สึกได้ถึงความผิดปกติแล้ว แม้แต่น้ำเสียงก็เปลี่ยนจนแทบไม่เหลือความมั่นใจเหมือนเมื่อสักครู่นี้
ในที่สุดสายตาที่เย็นยะเยือกคู่นั้นของแสนรักก็กวาดมามอง ไม่มีอารมณ์ใดๆเพิ่มเติม แต่ความหนาวเย็นเข้ากระดูกที่แผ่กระจายออกมาจากร่างกายนั้น กลับทำให้หัวหน้าคณะรัฐมนตรีคนนั้นมองดูแล้วรู้สึกหนังศีรษะชา
“แต่ นี่คือเรื่องของตระกูลเทวเทพของพวกเรา ไม่จำเป็นให้คนนอกยื่นมือเข้ามา ตอนนี้สิ่งที่พวกเราต้องจัดการ ควรจะเป็นเรื่องที่พวกคุณซื้อตัวฆาตกรเพื่อมาฆ่าผม”
เขานำจดหมายเปื้อนเลือดทั้งสองแผ่นนี้ยัดใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อผ้าของเขา
จากนั้น ยืนอยู่ตรงนั้นและพูดออกมาอีกหนึ่งประโยคไม่เรียบเฉย
หัวหน้าคณะรัฐมนตรีหน้าถอดสีอย่างกะทันหัน!
สถานการณ์ผิดปกติ เขาไม่ใช่คนบ้าเหรอ? ทำไมถึงได้ใจเย็นขนาดนี้? ตรรกะก็ยังชัดเจนขนาดนั้น?
รวมทั้งคนที่เฝ้ามุงดูอย่างใจจดใจจ่อเหล่านั้น ต่างก็อึ้งเช่นกัน
“เมื่อครู่ไม่ใช่พูดชัดเจนแล้วเหรอ? คดีนี้ของนาย ผู้บงการหลักคือลุงของนาย ส่วนรองรัฐมนตรีคนนี้ ไม่เป็นไร ในเมื่อเขายอมรับแล้วว่าตัวเองมีส่วนร่วมด้วย พวกเราก็จะส่งตัวเขาให้กับตำรวจ เป็นบทสรุปให้กับนาย”
บทสรุป?
อวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าแยกสัดส่วนชัดเจนของแสนรัก แต่ละส่วนก็เย็นชาลง เขาหัวเราะ : “ฉันว่าจะเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ใช่ไชกุ และก็ไม่ใช่ลูกน้องโง่แบบนี้ของคุณ ที่คุณคิดอยากจะหลอกใช้ยังไงก็หลอกอย่างนั้น”
