ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 947 ขัดแย้ง
ถูกต้อง คนที่ปรากฏตัวขึ้น ณ เวลานี้ก็คือ ม็อกโก
แต่เขาดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นอีกคนอย่างสิ้นเชิง หนวดเครารุงรัง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ในฐานะนายทหารคนหนึ่ง เดิมทีเขาที่เป็นให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอกเป็นอย่างมาก ในเวลานี้แม้แต่การแต่งกายเรียบร้อยขั้นพื้นฐานที่สุดก็ยังทำไม่ได้
“ใครอยู่ข้างใน?”
“รัก น้องชายของเธออยู่ข้างในน่ะ เขาเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งคืนแล้ว”
หลังจากที่ พิมเจ้า เห็นแล้ว มองดูที่ชายหนุ่มคนนี้ที่ดวงตาแดงก่ำ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารจับใจ
ม็อกโกไม่พูดอะไรต่อ
มีอยู่สักครู่หนึ่งที่เขาคิดจะหันหลังเดินกลับไป โดยไม่ยอมจะเข้าไปในบ้านแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย
แต่เวลานี้ ร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งที่อยู่ด้านใน หลังจากที่ได้ยินเสียงของเขาแล้ว ก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว
“มาแล้วเหรอ? รีบเข้ามาสิ เรื่องราวทุกอย่างยังรอนายอยู่ถึงจะเริ่มได้”
แสนรักยืนอยู่หน้าประตูวิลล่าที่ด้านข้างติดป้ายอวยพรสีขาวไว้ หลังจากที่เห็นชายคนนี้ ก็ไม่ได้มีสีหน้าอารมณ์อะไรมาก เช่นเดียวกับก่อนหน้านี้ มองดูและพูดกับเขาอย่างเรียบเฉย
ม็อกโก : “…..”
เหลือบมองคนคนนี้ สุดท้ายเขาก็ยังคงยกเท้าก้าวเข้าไป
หลังจากที่เข้ามาแล้วกลับเห็นว่า ในเรด พาวิเลี่ยนแห่งนี้ ถึงแม้ว่าพิธีการทั้งหมดในงานศพยังไม่ดำเนินการ แต่ทั้งวิลล่านี้ก็จัดตกแต่งไปด้วยสีขาวละลานตา….
มีป้ายคำกลอนสีขาวแขวนอยู่ ยังมีดอกเบญจมาศอยู่ทั่วทุกที่
แม้แต่กรอบรูปที่บ้านของพวกเขามักจะแขวนไว้บนฝาผนัง เวลานี้ก็เปลี่ยนเป็นรูปภาพสีขาวดำ ด้านบนยังมีดอกไม้สีขาวกับผ้าไหมสีดำแขวนอยู่ด้วยอย่างชัดเจน
จู่ ๆ ม็อกโกก็หดรูม่านตาลงอย่างจัง
แทบจะในทันที หลังจากที่ความเจ็บปวดตรงหัวใจของเขาแผ่ซ่านออกมาอีกครั้ง เขายืนอยู่ตรงนั้น แม้แต่ก้าวเดินก็ยังโซซัดโซเซ
“นายเป็นอะไรไหม?”
แสนรักเห็นเข้าก็รีบเข้าไปประคองแขนของเขาไว้
แต่ในวินาทีที่เขาสัมผัสกับเขา ก็เหมือนว่ามีอะไรบางอย่างมาต่อยเขา ชายคนนี้จู่ ๆ กลับสะบัดเขาออกในทันที แล้วก้าวเท้ายาวๆ เดินตรงเข้าไปในห้องไว้อาลัย
มือของแสนรักค้างอยู่กลางอากาศ
พิมเจ้า ที่อยู่ด้านข้างก็เห็นแล้ว ทันใดนั้น สีหน้าเธอเองก็เปลี่ยนสี : “รัก เขา?”
“ไม่เป็นไร ไปแจ้งแขกผู้ร่วมงานเถอะ บอกว่าห้องไว้อาลัยเปิดหลังสิบโมงเช้า ให้พวกเขาคนที่มาแสดงความเสียใจได้เข้ามาแสดงความเสียใจ”
แสนรักหายกลับสู่สภาวะปกติ หลังจากที่กำชับหนึ่งประโยคอย่างใจเย็นแล้ว เขาก็เดินตามไปด้านหลังของชายที่อยู่ข้างหน้า แล้วเข้าไปด้วยกัน
นี่คงจะเป็นครั้งแรกที่เขาสะบัดเขาสินะ
เป็นเวลาหลายปีมากแล้ว ตั้งแต่ตอนเขาอายุ 18 ปีที่ได้ช่วยชีวิตเขาไว้ที่สวิตเซอร์แลนด์ปีนั้น จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลามากกว่าสิบปี ทุกครั้งเขาเปรียบเสมือนพี่ชายแท้ๆ ที่คอยเป็นห่วงให้อภัยเขาทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ
แม้ว่าบางครั้งที่แสนรักตัวเขาไม่มีเหตุผล เขาก็ไม่เคยเห็นเขาเคยโกรธกับตัวเอง
งั้นตอนนี้นับว่าอะไร?
แสนรักตามมาด้วยกันจนถึงห้องโถงไว้อาลัย
หลังจากที่มองเห็นคนคนนี้เข้ามาแล้ว มองเห็นโกศใส่กระดูกสองอันที่วางอยู่บนห้องโถงไว้อาลัย เขาก็เริ่มเหม่อลอยอีกครั้ง ทั้งสองมือร่วงตกอยู่ข้างลำตัว แม้จะสั่นอยู่เบาๆ ก็ตาม
เขาไปหยิบผ้าไว้ทุกข์สีขาวผืนนั้นมาถือไว้
“ใส่อันนี้ไว้สิ เดี๋ยวแขกก็จะมาแล้ว” เขาเดินมาอยู่ที่ด้านหลังของเขา เตรียมจะนำสิ่งของนี้ให้เขาสวมใส่
นี่คือพิธีการของงานศพ ถ้าหากตอนที่มีแขกเข้ามาแสดงความเสียใจ ในฐานะลูกชายลูกสาวของผู้วายชนม์ จำเป็นต้องใส่ผ้าไว้ทุกข์ขาวนี้ไว้ หรือที่เรียกว่า “ขาว” คุกเข่าอยู่ในห้องโถงไว้อาลัยเพื่อส่งคำนับให้กับแขก
และแสนรักก็ไม่เคยเอาสิ่งนี้ให้ใครใส่มาก่อน
“เมื่อทุกอย่างจบลงแล้ว นายจะไปที่ไวท์ พาเลซอีกใช่ไหม?”
“อะไรนะ?”
แสนรักที่เพิ่งจะนำผ้าไว้ทุกข์สีขาวนี้ใส่ไว้บนศีรษะของเขา ก็ตะลึงเล็กน้อย
“ไปไวท์ พาเลซ? ไปทำอะไรที่นั่น?”
“นายไม่รู้เหรอ? ตระกูลเทวเทพนับตั้งแต่คุณปู่ลาออกจากตำแหน่งแล้ว ตำแหน่งของเขาในไวท์ พาเลซก็ไม่มีใครนั่งอีกเลย ตอนนี้ไวท์รอนก็ล้มลงเรียบร้อยแล้ว รัฐสภาก็จะเลือกตั้งผู้นำคนใหม่ขึ้นมาทันที ตอนนี้นายในฐานะตัวแทนผู้มีความสามารถที่สุดของตระกูลเทวเทพ ไปเป็นก็เหมาะสมที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
ไม่ว่าอย่างไรก็คาดคิดไม่ถึงเลยว่า จู่ ๆ คนคนนี้จะพูดคำพูดเหล่านี้ออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชันและเฉียบคมออกมา ทั้งๆ ที่ยังยืนอยู่ในห้องโถงไว้อาลัยแห่งนี้
สีหน้าของแสนรักมืดขรึมลงไป
สมองอันนี้คือถูกใส่ยาพิษจากชาแล้วจริงๆ ใช่ไหม?
เขาดึงมือกลับมา ภายในเวลาอันสั้นไม่กี่วินาที ก็ไม่มีลมหายใจของความอบอุ่นอ่อนโยนปรากฎให้เห็นบนตัวของเขาอีกต่อไป
“สมองนายเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันไปไวท์ พาเลซ ทำไมฉันต้องไปสถานที่นั้นด้วย? นายคิดว่า ทุกคนบนโลกนี้ต่างก็ชอบมันเหรอ?”
“อย่างน้อยไชยันต์คือใช่!”
“งั้นนายไปหาเขาสิ นายมาพูดสิ่งเหล่านี้กับฉันทำไม?”
“เพราะว่าฉันกำลังยินดีกับนาย นายฟังไม่ออกเหรอ?”
ในที่สุดม็อกโกก็หันหน้ามา ภายใต้แสงไฟสีขาวสลัวๆ ใบหน้าทั้งหมดของเขาผ้าสีขาวบนศีรษะปิดคลุมอยู่ มุมปากเป็นสีแดง ริมฝีปากกลับดูดุดันเฉียบคม!
แสนรักมองจนอึ้งไป
เพียงครู่หนึ่ง หลังจากที่ความผิดหวังขนาดใหญ่ในใจของเขาแว๊บขึ้นมา แฝงด้วยความตระหนก เขาไม่เคยแม้แต่จะคิด ยกมือกำหมัดและต่อยเต็มแรงเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนี้
“นายมันไร้เหตุผลสิ้นดี!” เขาพูดคำราม!
“โครม–”
ทันใดนั้น ในโถงไว้อาลัยแห่งนี้ หลังจากที่แค่ได้ยินเสียงดัง “โครม” ม็อกโกที่ไม่ทันตั้งตัวเลยแม้แต่น้อย ก็ล้มฟุบลงไปตรงหน้าห้องโถงไว้อาลัยที่วางโกศใส่กระดูกอยู่เพราะถูกต่อยด้วยหมัดๆ นี้
ดอกไม้สด ของเซ่นไหว้ เทียนไข….
ล้มระเนระนาดทั้งหมด!
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาตาไวมือไว โกศใส่กระดูกสองอันนั้นก็อาจจะร่วงหล่นลงมาเป็นแน่
