ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 962 ใครแต่งงาน?
“ที่รัก?”
เส้นหมี่มองดูใบหน้าอันหล่อเหลาอย่างไม่มีที่ติของเขา ประมาณว่ามีลางสังหรณ์ที่ไม่ค่อยดีมากนัก
“ผมไม่เห็นเงาของเธอในกล้องวงจรปิด” ในที่สุดเขาก็พูด น้ำเสียงฟังดูแย่มาก
หา?
เส้นหมี่ดวงตาเบิกกว้างขึ้นทันที
“ไม่เห็น? แต่ว่าทั้งหมดนี้ เธอเป็นคนโทรมาบอกฉันเองตั้งแต่เช้าวันนี้นะ เธอบอกว่านิษาวางยาม็อกโก จากนั้นเธอก็เตะนิษาปลิวออกไป ต่อมาเพื่อให้ม็อกโกได้ถอนยา ก็…ก็เกิดมีอะไรกันขึ้น”
เส้นหมี่พยายามอธิบายคำพูดเหล่านั้นที่ผู้หญิงคนนั้นพูดกับเธอผ่านทางโทรศัพท์อย่างละเอียดอีกรอบ
แต่ต้องทำให้เธอผิดหวังก็คือ ผู้ชายคนนี้ยังคงส่ายหน้า
“ไม่มี ไม่ว่าจะเป็นที่ ไนท์คลับ หรือว่าที่โรงแรมนั่น พวกเราตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ก็ไม่เห็นเธอเลย แต่กลับกันตัวนิษา ทั้งหมดคือตรงกับที่เธอพูด หลังจากที่ม็อกโกเจอเธอที่โรงแรมแล้ว ก็ฉุดเข้าไปในห้อง จากนั้นก็เกิดเรื่องทั้งหมดขึ้น”
แสนรักพูดและขมวดคิ้วไป และยังก้มลงไปหยิบเครื่องเล่นวิดีโออันหนึ่งออกมาจากในรถด้วย
นี่เป็นเรื่องหนึ่งที่ทำให้คนต้องประหลาดใจมากจริงๆ
ด้วยไอคิวของเขาแล้ว วันนี้เมื่อเขาไปถึงที่โรงแรมนั่น ก็สามารถเห็นว่าเป็นฉากหนึ่งที่จัดเตรียมการไว้เรียบร้อยแล้วแต่แรก และยังเป็นละครที่ดูเงอะงะมากด้วย
แต่ว่าเมื่อตอนที่พวกเขาให้คนไปตรวจสอบดู กลับพบว่า กล้องวงจรปิดทั้งหมดไม่มีความผิดปกติใดๆ ตั้งแต่ตอนที่ม็อกโกเมาและล้มลงที่ ไนท์คลับ ก็ไม่มีความผิดปกติว่าจะมีคนปรับแก้แต่อย่างใด
มาจนถึงตอนที่เขาถูกเจเคประคองกลับมาที่โรงแรม และเจอกับนิษาโดยบังเอิญที่โถงทางเดิน จากนั้นก็ฉุดเธอเข้าไป
จริงๆ ด้วย ไม่เห็นความผิดปกติเลยแม้แต่น้อย!
ดังนั้น ตอนนี้เขาจึงทำได้เพียงแค่พาหญิงสาวคนนั้นกลับไป แล้วมองดูม็อกโกอีกครั้งที่โดนพวกเขาลากเข้าไปอย่างกับหุ่นเชิด
“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ? นี่มันเป็นไปไม่ได้ ตอนที่พี่สาวของคุณโทรศัพท์มาหาฉัน เห็นอยู่ชัดๆ ว่าไม่ใช่อย่างนี้ หรือว่าเธอโกหกฉันงั้นเหรอ?”
เส้นหมี่ดูวิดีโอสองตอนนี้จบแล้ว ในตอนนั้น เธอก็ตกใจไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองเห็น
แสนรักขมวดคิ้วหนักมากขึ้นแล้ว
พี่สาวของเขาโกหกหรือไม่?
อันที่จริงเขารู้อย่างแจ่มแจ้ง เหมือนกับคนโง่ที่ไม่มีสมองอย่างนั้น เธอจะโกหกเรื่องแบบนี้ได้อย่างไรกัน? ถึงต่อให้เธอทำเรื่องบ้าแบบนี้ข้างนอกอีก
แต่เธอจะไม่เอาความบริสุทธิ์ของตัวเองมาล้อเล่น
โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับตัวผู้ชายคนหนึ่งที่เธอตัวเองรักมาก
ดังนั้น สิ่งเดียวที่อาจจะเป็นไปได้ก็คือ……..
“วิดีโอนี้มีการแก้ไขดัดแปลงมาแล้ว”
“อะไรนะ?”
เส้นหมี่ที่ยังคงถือเครื่องเล่นนี้อยู่ ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที : “ดัดแปลงอะไร?”
“ตัดคนคนหนึ่งออกทั้งหมด จากนั้นตัดต่อใหม่อีกครั้ง”
“……”
ผ่านไปนานมากที่เส้นหมี่ยืนอยู่ตรงนั้น ถึงจะได้ยินเสียงตัวเองถามขึ้นมาด้วยความโมโหว่า : “ฝีมือใคร?!!”
เธอเข้าใจว่าเป็นฝีมือนังนิษาเจ้าเล่ห์คนนั้นอีกแล้ว และความโมโหในครั้งนี้ ก็แทบจะถึงขั้นที่จะเดินไปฉีกหน้า ขอเพียงแค่เขาเอ่ยชื่อคนคนนั้นออกมา
แต่จู่ ๆ สีหน้าของผู้ชายคนนี้กลับเปลี่ยนดูแย่กว่าเดิม!
“จะมีใครอีกล่ะ? ยัยโง่นั่นน่ะสิ!”
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ ภายในไม่กี่วินาทีสั้นๆ ทั้งตัวเขาก็เหมือนกับว่าถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำค้างแข็งสีขาว ความเย็นยะเยือกนั้นทำให้คนรู้สึกหนังศีรษะชาได้
เส้นหมี่ถึงกับช็อก!
เขากำลังด่าว่ายัยโง่?
บนโลกใบนี้ คนที่จะทำให้เขาใช้น้ำเสียงแบบนี้ด่าว่ายัยโง่ นอกจากแสงดาวพี่สาวของเขาแล้ว จะยังมีใครอีก?
เส้นหมี่ตัวแข็งกลายเป็นหินไปโดยปริยาย
เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยินเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะว่า ตอนเช้าวันนี้ ผู้หญิงคนนั้นโทรศัพท์มาบอกเธอ ตอนที่บอกว่าเธอถูกม็อกโกหลับนอนด้วย เธอดูดีใจมากมายขนาดนั้น
แต่ตอนนี้ ชายตรงหน้าคนนี้กลับบอกว่า วิดีโอนี้ที่มองไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้น ก็เป็นฝีมือของเธอเอง
เพราะอะไร?
ทำไมเธอต้องทำแบบนี้?
หรือว่าเธอไม่รู้ว่า การที่เธอทำแบบนี้ จะทำให้ม็อกโกไม่มีโอกาสใดๆ ได้รู้ว่าผู้หญิงที่เขามีอะไรด้วยเมื่อคืนนี้ แท้จริงแล้วคือเธอแสงดาวงั้นเหรอ?
ถ้าเป็นแบบนี้ เธอไม่รู้เหรอว่า พวกเขาจะไม่มีโอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว?
เส้นหมี่แทบจะระเบิดออกแล้ว!
แต่เธอเองก็ไม่รู้ แน่นอนว่า ในเวลานี้ เนื่องจากมีเรื่องมากจนเกินไป สมองของเธอเองก็สับสนมาก ไม่ได้คิดอย่างละเอียดถึงความจริงที่แอบซ่อนอยู่ในเรื่องนี้เลยแม้แต่น้อย
ความจริงนี้ มันช่างโศกเศร้ามากขนาดนั้น อีกทั้งทำให้คนแทบหายใจไม่ออกอีกด้วย
สุดท้ายแสนรักก็เข้าไปข้างใน
เขาเข้าไปถึงตอนที่ไชยันต์กำลังจะหารือตกลงวันฤกษ์ดีกับท่านสมเกียรตินั่น เขาก้าวเท้ายาวๆ ไปยังตรงหน้าของม็อกโก
“นี่คือท่าทีของนายงั้นเหรอ? ตกลงว่านายแต่งงานหรือว่าพวกเขาแต่งงาน? นายแสดงความคิดเห็นสักหน่อยได้ไหม?”
เขาดูวางตัวสูงข่มต่ำ เหมือนกับว่ากำลังสอบปากคำนักโทษคนหนึ่งอยู่ เป็นครั้งแรกที่ดุร้ายขนาดนั้น และย้อนถามเขาอย่างไม่มีเยื่อใย
ม็อกโกตกตะลึงครู่หนึ่ง
สักพัก ในที่สุดเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นั้นก็มองดูเขาอย่างเลื่อนลอย
ถูกต้อง สีหน้าท่าทางของเขาในเวลานี้ คือเลื่อนลอย ซึ่งเหมือนกับว่าสมองของเขาคือตามไม่ทันจังหวะได้เลย ในเวลานี้ แม้แต่เขากำลังพูดอะไรอยู่กับเขา เขาก็เหมือนกับว่าฟังไม่เข้าใจเลย
“ใครจะแต่งงาน?”
