ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 986 ตอนกลับมายังอยู่
ในที่สุดตระกูลของเส้นหมี่ก็กลับสู่เมืองA
เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่ตระกูลของพวกเขาได้ประสบกับความยากลำบากและการจากลาทุกรูปแบบ เส้นหมี่แทบจะร้องไห้เมื่อเธอได้กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคยนี้อีกครั้ง
“พี่ครับ！พี่ครับ！ทางนี้！！”
ทันทีที่เธอลงจากเครื่องบินก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนโบกมือเรียกเธออยู่ไม่ไกล
และข้างๆก็มีคนชราผมขาวยืนอยู่กับเขาด้วย
คนนั้นก็คือปอร์เช่ลูกพี่ลูกน้องของหล่อน
รวมถึงดิลกพ่อของเธอ！！
เส้นหมี่กลั้นร้องไห้จนจมูกแดง แต่ในที่สุดเธอก็กลั้นไว้ไม่ไหว เธอทิ้งกระเป๋าเดินทางอ้าแขนและวิ่งไปหาชายชราคนนั้น
“พ่อคะ หนูกลับมาแล้ว——”
เธอซบอยู่ในอ้อมอกของพ่อ เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มที่จากกันและในขณะนี้เธอเหมือนเจอสิ่งที่สามารถปลดปล่อยได้ เธอร้องไห้ออกมาราวกับแม่น้ำที่ไหลล้นตลิ่ง
ดิลกก็ดีใจจนตัวสั่นเช่นกัน
เขาโอบกอดลูกสาวที่สูญหายและฟื้นจากความตายไว้ น้ำตาที่ร้อนผ่าวก็ไหลออกมาจากตาเขา
“ใช่ กลับมาแล้ว ลูกสาวของพ่อกลับมาแล้ว……”
“……”
คำพูดแค่ประโยคเดียว ไม่เพียงแต่ทำให้ปอร์เช่ที่ยืนอยู่ข้างๆร้องไห้
แม้แต่แสนรักที่พาเด็กๆมาก็เศร้าและร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัวเช่นกัน
ไม่ง่ายจริงๆที่พวกเขาจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย
หลังจากที่ใจเย็นลงบ้างแล้ว
ดิลกก็เหลือบไปเห็นหลานตาสามคน
“คุณตาคะพวกเราได้มาพบกันอีกแล้วนะ คิดถึงพวกเราไหม?”
“คิดถึงสิ ต้องคิดถึงอยู่แล้ว ตาคิดถึงพวกหนูมากๆเลย”
ดิลกรู้สึกดีใจขึ้นมาอีกครั้ง โน้มตัวลงและโอบกอดเด็กน้อยทั้งสามคน
พี่ชายกับน้องชายอยู่นิ่งและเชื่อฟังๆ
แต่หนูรินจังกลับเอียงหัวเล็กของเธอ หลังจากนั้นมืออ้วนๆเล็กๆของเธอก็จับผมสีขาวของคุณตา
“คุณตาอายุมากแล้ว ไม่ได้หนุ่มเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”
“หา？”
ดิลกไม่คิดว่าหลานสาวตาที่อายุได้เพียงเจ็ดปีจะใส่ใจกับเรื่องอย่างนี้ ในขณะนั้นเองเขาก็เจ็บคอขึ้นมาอย่างฉับพลัน
ในความเป็นจริงแล้วผมขาวของเขาเกิดขึ้นในชั่วข้ามคืนหลังจากที่ได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเส้นหมี่
ในช่วงเวลานั้นเขาสิ้นหวังและเคว้งคว้างไปหมด
ลูกเขยหายสาบสูญอย่างไร้ร่องรอย และข่าวลือลูกสาวที่เสียชีวิตอย่างน่าสลดบนหน้าผาที่น่ากลัว ในชั่วข้ามคืนก็พรากครอบครัวไปเหลือเพียงเด็กเล็กๆสามคนเท่านั้น
พูดตามความเป็นจริงในตอนนั้นดิลกไม่ได้ไปเจอโลกอีกใบกับพวกเขาด้วย
ตอนนี้ทุกคนต่างก็สุขสบายกันหมดแล้ว
“ก็เพราะคุณตาคิดถึงหลานสาวตาสุดที่รักของแม่ไง ผมของคุณตาก็เลยขาว”
“แบบนี้นี่เอง” เด็กหญิงไร้เดียงสาก็เชื่อ
“งั้นหลานสาวตาคนนี้จะไม่จากคุณตาไปไหนอีกแล้ว ผมของคุณตาจะได้กลับมาดำเร็วๆ”
มือน้อยๆของเธอลูบไปที่หัวของคุณตาเบาๆ
ทุกคนที่ได้ยินต่างก็หัวเราะ
ช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่เมืองAต่างจากเมืองหลวงทางเหนือ ที่นั้นอากาศยังอบอุ่น ภายใต้แสงแดดที่เจิดจ้าทำให้ทั่วทั้งเมืองยังคงเปี่ยมไปด้วยพลัง เช่นเดียวกับครอบครัวของพวกเขาที่กลับมาสดใสอีกครั้ง
ทุกคนกลับไปที่เรืองรองแล้ว
“ในที่สุดพวกเธอก็กลับมาจริงๆแล้วงั้นเหรอ？”
เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยหลังจากมาถึงที่นี่ เพราะคนที่มายืนต้อนรับพวกเขาไม่มีเพียงแค่พี่ภาคนใช้แต่ยังมีสาธินีคุณป้าของเส้นหมี่ด้วย
ในเวลานั้นเองหล่อนกำลังผูกเชือกผ้ากันเปื้อนและยืนมองพวกเขาอยู่ที่บันได
ในดวงตาของหล่อนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
แต่ดวงตาก็เต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
เส้นหมี่อารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง เธอพาลูกๆขึ้นไปข้างบน：“คุณป้าคะ ทำไมคุณป้าต้องลำบากทำอาหารให้พวกเราด้วย”
“พูดอะไรอย่างนั้น? เราเป็นตระกูลเดียวกันไม่ใช่เหรอ?”
สาธินีพูดประโยคแปลกๆกับเธอ หล่อนหันหน้าหนีเช็ดน้ำตาที่หางตาและยื่นมือออกมาอุ้มเด็กๆที่อยู่ในมือของเส้นหมี่ออกไป
ในที่สุดเวลานี้เราก็ได้มาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเพราะว่าเป็นตระกูลเดียวกัน
หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วแสนรักก็อยู่คุยเป็นเพื่อนกับชายชราและน้าชายธนาตย์ของเขาที่สวนลอยชั้นสอง
ส่วนเส้นหมี่ก็กำลังทำความสะอาดกับคุณป้าในห้องนอน
“สถานการณ์ตระกูลเทวเทพตอนนี้เป็นยังไงบ้าง? ที่เธอมาวันนี้ได้เป็นเพราะเขาให้เธอมาเองใช่ไหม?”
คุณป้าสาธินีเป็นคนที่มีสติและมีเหตุผลมาก เมื่ออารมณ์สงบลงแล้วหล่อนก็เริ่มถามคำถามที่สำคัญ
เส้นหมี่พยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว
“ใช่ค่ะ คุณป้าไม่ต้องเป็นห่วง รักเป็นหลานชายปู่แท้ๆของไชยันต์ ไม่ว่าเขาจะเลือดเย็นแค่ไหนก็ไม่ทำอะไรหลายชายของเขาหรอกค่ะ”
“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี”
เมื่อสาธินีได้ยินอย่างนั้นก็รู้สึกโล่งอก
นี่เป็นสิ่งที่พวกเขาสามีภรรยาเปลี่ยนไป ในอดีตเพราะเรื่องของแต่งฝันลูกสาวของพวกเขาจึงทำให้เขาไม่เคยข้ามผ่านอุปสรรคนั้นไปได้และใช้คำพูดที่แค้นเคืองกับเส้นหมี่
จนได้ยินข่าวลือการเสียชีวิตของเส้นหมี่ครั้งนั้น
สาธินีแสดงความอ่อนโยนอีกด้านหนึ่งของหล่อนต่อหน้าหลายสาวคนนี้เป็นครั้งแรก
“จริงสิ คุณป้าทำไมไม่เห็นแสงดาวเลยล่ะ? หล่อนไม่อยู่ที่บริษัทเหรอ?”
“ป้าจะไปรู้ได้ไงล่ะ? ป้าไม่ได้สนิทกับหล่อนสักหน่อย”
เมื่อสาธินีได้ยินว่าเธอถามหาคนอื่น ทำให้หล่อนกลับมาดูเฉยเมยอย่างไม่ทน
เมื่อเส้นหมี่เห็นอย่างนั้นก็ไม่ถามต่อไปอีก เธอหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไป
【เส้นหมี่：พี่ พี่อยู่ที่ไหน？พวกเรากลับมาแล้ว พวกเราอยู่ที่เรืองรอง】
เส้นหมี่ยืนอยู่ระเบียงชั้นสาม มองลงไปที่สวนอันเขียวชอุ่มและสวยงาม แม้พวกเขาจะไม่ได้อยู่มาเป็นปี ขณะนั้นเธอก็ส่งข้อความWeChatไปด้วย
