ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนรถม้าและเตรียมจะจากไป เป็นเพราะอาอวี่ได้รับบาดเจ็บจึงต้องเปลี่ยนคนขับรถม้า คนผู้นี้ไม่กล้าเหมือนอาอวี่ อย่าว่าแต่หันกลับมาถามเลย แม้แต่จะมองก็ไม่กล้า
“ไป” ฉีเฟยอวิ๋นสั่ง
คนขับรถม้าไม่ขานรับ
หนานกงเย่รู้สึกโกรธจนอยากจะลากฉีเฟยอวิ๋นลงจากรถเพื่อไปตี
หนานกงเย่มองไปที่จวนอ๋องกั่วจวิ้นและออกคำสั่ง：“ทังเหอ”
“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”
“นำกองกำลังทหารมาเฝ้าจวนอ๋องกั่วจวิ้นไว้ และห้ามมิให้ผู้ใดเข้าออกเป็นอันขาด หากผู้ใดฝ่าฝืนคำสั่งฆ่าไม่ละเว้น ส่งคนไปที่จวนอ๋องกั่วจวิ้น เพื่อคุ้มกันนางสนมของอ๋องกั่วจวิ้น รอให้ข้ากลับจากในวังแล้วค่อยลงโทษ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ทังเหอรับคำสั่ง พระชายาอ๋องกั่วจวิ้นนำนางสนมคนอื่น ๆ ในจวนอ๋องกั่วจวิ้นคุกเข่าลง：“ น้อมส่งเสด็จท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่เพคะ”
ฉีเฟยอวิ๋นเปิดม่านบนรถม้าไปดูด้วยความประหลาดใจ หนานกงเย่ก้าวขึ้นมาบนรถม้าแล้ว และก้มตัวลงเข้ามาในรถม้า
ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกผิดที่ลากเขาลงไปในน้ำ
หนานกงเย่เข้ามาและกล่าวว่า：“ข้าเพียงต้องการจะดูว่าเจ้าจะพลิกสถานการณ์ได้อย่างไร และให้ข้าได้เปิดหูเปิดตา”
หนานกงเย่นั่งลงและยังไม่ทันได้แสดงความโกรธให้ฉีเฟยอวิ๋นเห็น นางก็ลุกขึ้นและเดินเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนของเขา
ผู้ชายชอบให้ออดอ้อน และนางก็คิดว่าผู้ชายคนนี้ชอบให้ออดอ้อนมาก
หนานกงเย่สวมเสื้อสีขาวพระจันทร์ และคลุมด้วยผ้าผ้าฝ้ายอีกชั้น ทำให้เขาดูสง่างามและสุภาพยิ่งขึ้น
ชุดที่หนานกงเย่สวมในวันนี้ ฉีเฟยอวิ๋นเป็นคนจัดเตรียมให้เข้า เพื่อให้เข้ากันกับนาง
ฉีเฟยอวิ๋นยกมือของเขาขึ้นมากอดนางไว้ และทั้งสองก็กอดกัน
“ขอบพระทัยเพคะ”
“อย่ารีบดีใจมากเกินไป ข้ายังไม่ได้ตอบตกลงใด ๆ เพียงแค่จะไปส่งให้เจ้าไปทำในสิ่งที่เหมาะสม” หนานกงเย่กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์
ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเขาเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี ดังนั้นนางจึงไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูด
รถม้าโยกไปโยกมา ทั้งสองคนมองหน้ากันและไม่พูดไม่จา ฉีเฟยอวิ๋นจึงถอนหายใจ：“ไม่รู้ว่าเสด็จจะทรงเมตตาหรือไม่”
“ไม่”
หนานกงเย่แทบจะไม่ต้องคิดเลย ทันใดนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ลุกขึ้น และเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าอันสง่างามของหนานกงเย่
“ท่านรู้ได้อย่างไร ？”
“อ๋องกั่วจวิ้นเป็นราชนิกุล มิอาจตายด้วยน้ำมือของภรรยาได้ ขอร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ กฎหมายบ้านเมืองกล่าวว่าอย่างไรก็อย่างนั้น ？หากไม่มีการแบ่งแยกถูกผิดอย่างชัดเจน จะมีโอรสสวรรค์ได้อย่างไร ？” หนานกงเย่ตบหน้าฉีเฟยอวิ๋นเบา ๆ และทำหน้าตาเฉย
ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลง：“ท่านแน่ใจหรือว่านั้นเป็นการแบ่งแยกถูกผิด ไม่ใช่ว่าเลือดเย็นเกินไปหรือ ？”
“เหอะ……” หนานกงเย่หุบยิ้มอย่างรวดเร็ว：“เดิมทีตระกูลสวรรค์นั้นไร้ความปรานี”
ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดเอะอะแล้ว หนานกงเย่พูดถูก เดิมทีตระกูลสวรรค์นั้นไร้ความปรานี แล้วบรรดาภรรยาของจวนอ๋องกั่วจวิ้นจะทำเช่นไร ？
ภายในรถม้าเงียบสงบลง ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเศร้าใจและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันอยากกลับไปที่จวนท่านแม่ทัพเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว หนานกงเย่ลืมตาและมองไปที่นาง：“แม่ทัพฉีก็ไม่สามารถตัดสินใจเรื่องนี้ได้เช่นกัน”
“……” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเย็นชาในใจ
เมื่อรถม้ามาถึงพระราชวัง ฉีเฟยอวิ๋นก็เหลือบมองหนานกงเย่ จากนั้นก็เดินตามลงไปจากรถม้า
เมื่อลงจากรถม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกเศร้าใจ นางไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร
หนานกงเย่จัดระเบียบตัวเอง และนำป้ายออกมาให้องครักษ์ที่รักษาประตูวังดู หลังจากที่เข้าไปในวังแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มรู้สึกเสียเปล่า มันเป็นความผิดพลาดหรือไม่
เมื่อนึกถึงพระพันปี หากพระองค์ทรงไม่พอพระทัย คงจบไม่สวยแน่？
ไม่นานทั้งสองก็มาถึงหน้าตำหนักเฉาเฟิ่ง หนานกงเย่ถามว่า：“ข้าถามเจ้าหน่อย หากเจ้าลองคิดดี ๆ ในตอนนี้เรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมาแล้ว เช่นนั้นการฆ่าคนก็เป็นแค่การตัดหัว”
“มันร้ายแรงเช่นนั้นเลยหรือเพคะ ？” ฉีเฟยอวิ๋นระแวง เพียงแค่ร้องขอความเมตตา ส่วนเรื่องเสียหัว ถึงอย่างไรนางก็เป็นพระชายาเย่และเป็นบุตรสาวของแม่ทัพใหญ่ ถึงแม้จะบุ่มบ่ามก็คงจะแค่ถูกตำหนิติเตียน
“ข้าเตือนเจ้าแล้วนะ หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็ไม่สามารถทำอะไรได้” หนานกงเย่ดูเหมือนไม่สนใจว่าฉีเฟยอวิ๋นจะเป็นหรือตาย
“ท่านอ๋อง ท่านหมายความอย่างไรเพคะ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่คนโง่เขลา เพียงแค่ขอความเมตตาเท่านั้น จะสำเร็จหรือไม่ก็คงไม่ถึงกับต้องถูกตัดหัว
“แล้วพี่สาวของอ๋องกั่วจวิ้นเป็นใคร เจ้ารู้หรือไม่ ？”
ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ไม่ทราบเพคะ”
เธอไม่เจอมันในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม และดูเหมือนว่าจะไม่รู้
“ฮูหยินเก้ามิ่งของเสด็จลุง” หนานกงเย่พูดอย่างราบเรียบ
ฉีเฟยอวิ๋นตกใจมากจนใจสั่น และพูดติดอ่าง：“ท่านมีท่านลุงกี่คนกันแน่ ？”
“แน่นอนว่ามีมากมาย แต่นี่เป็นท่านลุงใหญ่”
“เช่นนั้นก็เท่ากับว่าหม่อมฉันกำลังจะตบพระพักตร์ของเสด็จแม่ ？”
“เจ้าก็รู้ด้วยหรือ ？”
หนานกงเย่เหลือบมองนางอย่างภาคภูมิใจ：“ข้ารู้สึกตื่นตระหนก เจ้ากลัวหรือไม่ ？”
ฉีเฟยอวิ๋นเขินอายและเหลือบมองหนานกงเย่อย่างไม่สบอารมณ์：“หม่อมฉันไม่ได้โง่ จะไม่กลัวได้อย่างไรเพคะ ？”
“ท่านอ๋องเย่และพระชายาเย่เสด็จมาแล้ว พระพันปีทรงกำลังตรัสถึงอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงยิ้มออกมา ช่วงนี้ขาและเท้าของเขาดีขึ้นแล้ว และอารมณ์ก็ดีด้วย ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความดีความชอบขอพระชาเย่ เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น ไห่กงกงก็ดีใจ
หนานกงเย่กล่าวว่า：“พระชายาเย่มีเรื่องมาขอเข้าเฝ้าเสด็จแม่เฝ้า ไห่กงกงช่วยไปกราบทูลด้วย”
ฉีเฟยอวิ๋นเบิกตากว้างและมองไปที่เขา ยังโหดเหี้ยมได้อีกหรือไม่ ？
นางยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเข้าไปดีหรือไม่ เขาก็แจ้งไปแล้ว！
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไก่กงกงก็ยินดี จะต้องมีเครื่องประทินโฉมแบบใหม่แน่ ๆ จึงรีบกลับไปกราบทูล
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มปล่อยให้เวลาผ่านไป：“อีกเดี๋ยวเข้าเฝ้าเสด็จแม่ ท่านอย่าพูดไร้สาระนะ บอกแค่ว่าเรามาคารวะ”
หนานกงเย่ขบขัน：“ข้าทำไม่ได้”
“……หนานกงเย่……”
“พระพันเรียกให้เข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ” ยังไม่ทันได้พูดให้จบ ไห่กงกงก็มาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงทำได้เพียงตามเข้าไป
เมื่อเห็นพระพันปี ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกกระสับกระส่าย หลังจากที่คำนับแล้ว พระพันปีก็ตรัสถามว่า：“อวิ๋นเอ๋อร์มีเรื่องอะไรหรือ ？”
“หม่อมฉัน……”
“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ เป็นเพราะเรื่องของจวนอ๋องกั่วจวิ้น ลูกจึงมาขอเข้าเฝ้าเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ” ไม่รอให้ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบ หนานกงเย่ก็พูดขัดจังหวะด้วยความฮึกเหิม
ฉีเฟยอวิ๋นจำใจต้องพยักหน้า
พระพันปีตรัสด้วยสีหน้าจริงจังว่า：“เรื่องของอ๋องกั่วจวิ้นยังไม่คลี่คลายอีกหรือ ？”
“ทูลเสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาททรงมอบเรื่องนี้ให้ลูกจัดการ แต่ลูกไม่เต็มใจพ่ะย่ะค่ะ” หนานกงเย่งดูไม่สบายใจเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นสังเกตและพบว่าหนานกงเย่อวดฉลาดมาก
พระพันปีตรัสถามว่า：“ในเมื่อฝ่าบาททรงมอบให้เจ้าดูแลเรื่องนี้ เพราะทรงวางใจในตัวเจ้าเป็นอย่างมาก เมื่อมาถึงตาเจ้าแล้วก็ไม่พอใจ เจ้าโตและไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว ก่อนหน้านี้เจ้าก็ไม่ยอมแต่งงาน หรือแม้แต่ไม่ยอมเป็นผู้สำเร็จราชการแทนก็ช่าง งานที่ได้รับมอบหมายเจ้าก็ไม่เต็มใจที่จะทำ เจ้าได้ควบคุมดูแลบ้านเมืองมากเช่นนั้นก็นับว่าฝ่าบาททรงมีพระมหากรุณาธิคุณต่อเจ้ามากแล้ว แต่เจ้าก็ดีแต่ผลักไสออกไป หรือว่าเจ้าอยากจะว่างงานและไม่มีอะไรทำไปจนแก่ชรา ？
ในตอนนี้เจ้าแต่งงานแล้ว จะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ？
ถึงอย่างไรก็ต้องฝึกฝน เจ้าไปตรวจสอบก็ดีแล้ว”
หลังจากที่พระพันปีทรงตำหนิ หนานกงเย่ก็ไม่พอใจเล็กน้อย：“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ พี่รองทรงโตกว่าลูก ไม่เห็นต้องไปฝึกฝนเลยพ่ะย่ะค่ะ แล้วเหตุใดลูกต้องไปฝึกฝนด้วย ลูกแต่งงานแล้ว หรือว่าพี่รองทรงยังไม่แต่งงานพ่ะย่ะค่ะ ？”
“ยิ่งพูดก็ยิ่งมีแข็งกร้าว ข้าจะตบปากเจ้า”
พระพันปียกมือขึ้นจะตบ หนานกงเย่เบือนหน้าหนี：“เอาสิพ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่ทรงทำได้ลงก็ทำเลยพ่ะย่ะค่ะ”
ฉีเฟยอวิ๋นงุนงง นี่ไม่ใช่สถานการณ์ปกติของทั้งสองแม่ลูกเลย
ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย หนานกงเย่เป็นอะไรไป
พระพันปีทรงห่วงใยพระโอรสองค์นี้มาก
พระพันปีเอามือลง：“ เจ้าไร้เหตุผล จงระงับมันลงเสีย อย่าให้ข้าต้องเหลืออด”
“ลูกก็อยากระงับมันไว้พ่ะย่ะค่ะ แต่ลูกมีเรื่องอึดอัดใจที่จะต้องระบายออกมา” ใบหน้าของหนานกงเย่ทรุดลงในทันที ราวกับว่าความทุกข์ยากกำลังจะมา
ฉีเฟยอวิ๋นบีบมือแน่นและไม่ได้พูดอะไร
และไม่เข้าใจความหมายของหนานกงเย่
พระพันปีทรงตรัสถามว่า：“เรื่องอะไร ？พบความยากลำบากในคดีนี้หรือไม่ ？”
“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ ลูกไม่ได้คิดจะสืบคดีนี้ แต่สืบแล้วพบว่ามีความเกี่ยวโยงมากมาย ในเมื่อฝ่าบาททรงมอบคดีให้ลูก หากลูกไม่สืบหาความจริงให้ปรากฏก็จะถูกกล่าวหาว่าหลอกลวงเบื้องสูง”
สีหน้าของหนานกงเย่ดูจริงจังและไม่ค่อยดีนัก
พระพันปีทรงตรัสอย่างเคร่งขรึมว่า：“ฝ่าบาททรงมอบหมายเรื่องนี้ให้แก่เจ้า แน่นอนว่าพระองค์ย่อมมีพระประสงค์ และเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องมาทำการแสดงต่อหน้าข้า ว่ามาเถอะ เจ้ามีเรื่องอะไร ？”
แน่นอนว่าพระมารดาที่ทรงเฉลียวฉลาดย่อมให้กำเนิดพระโอรสที่ทรงเฉลียวฉลาดเช่นกัน พระพันปีเป็นผู้ที่ทรงฉลาดเช่นนั้น ดังนั้นตั้งแต่แรกเริ่มแม่และลูกย่อมเป็นเหมือนกระจกสะท้อน
และฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกประทับใจ เดิมทีหนานกงเย่จะไม่มาก็ได้ แต่เขาก็ยังมา
จนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ผลักนางออกไป แต่กลับพามาด้วย
“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ เสด็จแม่เคยได้ยินเรื่องที่อ๋องกั่วจวิ้นอยู่ข้างนอกบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ？” หนานกงเย่ถาม
พระพันปีพยักหน้า：“เคยได้ยินมาบ้าง แต่ถึงอย่างไรนั่นก็เป็นเรื่องภายในจวนของเขา และเขาก็ไม่ได้ทำการโหดเหี้ยมไร้คุณธรรม อีกอย่างเขาก็เป็นพระสหายของฝ่าบาท หรือว่ายังต้องเข้าไปยุ่งเรื่องภายในจวนของเขาด้วย ？”
“เสด็จแม่พ่ะย่ะค่ะ แต่การปฏิบัติต่อพระชายาและนางสนมในจวนอย่างโหดเหี้ยม ส่งผลกระทบต่อราชวงศ์เป็นอย่างมาก”
“ไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่ในเมื่อวันนี้เจ้าพูดเรื่องนี้ออกมาแล้ว คงต้องเกิดเรื่องขึ้นกับพระชายาและนางสนมในจวนใช่หรือไม่ ？” พระพันปีทรงตรัสอย่างราบเรียบ และใบหน้าของนางถอดสีอย่างเห็นได้ชัด
หนานกงเย่เล่าถึงเรื่องที่สืบพบ หลังจากที่พระพันปีทรงฟังแล้วก็ตรัสถามว่า：“ตรวจสอบร่างกายของพระชายาและนางสนมเหล่านั้นแล้วหรือไม่ ？”
ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ ในตอนที่ตรวจสอบเรื่องของอ๋องกั่วจวิ้นไม่ได้แจ้งหนานกงเย่ทราบล่วงหน้า ตอนที่นางไปในห้องมีเพียงญาติของอ๋องกั่วจวิ้นและนาง
เมื่อออกมาแล้ว นางก็ไม่ได้พูดถึงการตรวจร่างกายเลย แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไร
นางรู้สึกสงสัยในใจ และทำได้เพียงแค่รอ
“ลูกไม่ได้ตรวจสอบด้วยตนเอง วันนี้จึงต้องให้พระชายาไปทำหน้าที่ตรวจสอบแทน ตั้งแต่พระชายาออกมาจากจวนอ๋องกั่วจวิ้นก็ดูตกใจจนสีหน้าเปลี่ยน เมื่อถามนางก็ไม่พูด คงจะมีเรื่องอะไรที่ทำให้กลัว เช่นนั้นลูกจะออกไปก่อน เสด็จแม่ทรงถามเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
หนานกงเย่ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก พระพันปีทรงโบกมือ และไห่กงกงก็พาคนออกถอยไปในทันที
ฉีเฟยอวิ๋นยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย พระพันปีทรงตรัสถามว่า：“อวิ๋นเอ๋อร์ เจ้าเห็นอะไรหรือ ？”
ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและคุกเข่าลง：“เสด็จแม่เพคะ หม่อมฉันเห็นว่าร่างกายของพวกนางเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น บ้างก็เป็นรอยแผลเป็นจากมีด บ้างก็เป็นรอยแผลเป็นจากการถูกโบย และรอยแผลเป็นจากการถูกไฟไหม้ เหมือนกับว่าถูกเหล็กร้อนนาบลงไปเพคะ หม่อมฉันตกใจกลัว จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังออกสั่นขวัญหายเพคะ”
“งั้นหรือ ？”
พระพันปีทรงตรัสอย่างราบเรียบ และมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง：“อวิ๋นเอ๋อร์ จวิ้นอ๋องทำเรื่องเช่นนี้ ข้ารู้สึกโกรธแค้นยิ่งนัก แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ และอาจส่งผลกระทบต่อบ้านเมือง
ไม่น่าเสียดายที่อ๋องกั่วจวิ้นทรงสิ้นพระชนม์ ถึงอย่างไรเขาก็ทำเรื่องที่น่าอกสั่นขวัญหาย
แต่……
แม้ว่าอ๋องกั่วจวิ้นจะเป็นเชื้อสายของราชวงศ์ แต่หากเรื่องแพ่กระจายออกไป เกรงว่าจะทำให้ราชวงศ์ต้องอับอาย ในเมื่อเรื่องนี้ยังไม่ได้ถูกผู้อื่นกล่าวถึง เช่นนั้นก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีกเลย
ส่วนหญิงหม้ายเหล่านั้นของอ๋องกั่วจวิ้น อยู่ไปก็คงจะมีชีวิตรอดไปวัน ๆ เช่นนั้นก็ประทานความตายให้เป็นรางวัลเถอะ！”
“เสด็จแม่……”
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่พระพันปี พระพันปีทรงลุกขึ้น：“กลับไปเถิด อ๋องเย่จัดการคดีนี้ได้เป็นอย่างดี ประทานทองคำหนึ่งพันชั่งให้เป็นรางวัล！”
พระพันปีหันกลับไปที่ห้องบรรทม เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นต้องการร้องขอพระเมตตา ไห่กงกงเดินออกมาจากด้านใน และนำฉีเฟยอวิ๋นออกไป
“พระชายาเย่ ท่านอ๋องเย่ทรงรออยู่ด้านนอกแล้ว ตามบ่าวมาเถอะพ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงรีบส่งฉีเฟยอวิ๋นออกไป ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกอึดอัดใจมาก
เมื่อออกมาจากตำหนักเฉาเฟิ่งแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็มองไปที่ไห่กงกง：“กงกง”
“พระชายาเย่ เรื่องนี้มิอาจเปลี่ยนแปลงได้ กลับไปเถอะพ่ะย่ะค่ะ”
ไห่กงกงขยิบตา ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าเพื่อตัวนางเอง แต่นางก็รู้สึกอึดอัดใจ
